Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι είναι πολύ δύσκολο να μάθω τον οποιονδήποτε που γράφει εδώ μέσα αρκετά περισσότερο αν ήμασταν γείτονες και βλεπομασταν κάθε μέρα. Πρακτικά δεν θα υπήρχε περίπτωση να ανοιχτεί κάποιος τόσο πολύ με κάποιον που μόλις γνώρισε τόσο γιατί θα χρειάζεται χρόνο να νιώσει άνετα ώστε να ανοιχτεί αλλά και γιατί μπορεί ο άλλος ποτέ να μην τον εμπνεύσει προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχουν φίλοι που ποτέ δε λένε τα προσωπικά τους, των οποίων οι σχέσεις είναι επιφανειακές. Αυτό που λες για το νοσοκομείο είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση στην οποία συμφωνώ. Αλλά στις περιπτώσεις απλά συζήτησης με τον άλλον δεν θεωρώ ότι η κοντινή επαφή κάνει τη σχέση πιο δυνατή ή την επικυρώνει. Μάλλον εσύ επειδή είσαι εξωστρεφής άνθρωπος υποτιμάς και υποβιβάζεις την επικοινωνία μέσω ίντερνετ γιατί έχεις επιλέξει να μη σε εκφράζει. Γιατί για σένα είναι εύκολο να πας για καφέ με κάποιον και ίσως να πεις στο πρόσωπο του κάποια πράγματα. Δεν είναι έτσι για όλους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μετέφερα εδώ το ποστ αυτό από το κουβεντουλα χωρίς θέμα γιατί μου φάνηκε ενδιαφέρον προς συζήτηση. Εσύ λοιπόν λες ότι ο μόνος τρόπος να έχεις πραγματική σχέση με κάποιον και να του δείξεις πραγματικά την εκτίμηση σου είναι να του μιλήσεις στο τηλέφωνο ή/και να βρεθείτε από κοντά. Και αναρωτιέμαι: αν ένας άνθρωπος είναι μουγκός; Αν είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι; Αν είναι στην Αυστραλία βρε αδελφέ; Τί γίνεται τότε; Δεν υπάρχει σχέση; Δεν υπάρχει αγάπη; Δεν υπάρχει εκτίμηση;Η αποψη μου ειναι οτι οταν εκτιμάς πραγματικά κάποιον τον παιρνεις ένα τηλέφωνο ρωτάς τι κάνει πως ειναι και βγαινετε έξω να τον δεις και να τον κεράσεις εναν καφέ (αυτο δεν ειναι υποχρεωτικο το τελευταιο) τα αλλα ειναι να έχουμε να λεμε.
Νομίζω ότι δεν εχουμε συνειδητοποιήσει την δύναμη του ίντερνετ. Εκτός από τις συνομιλίες που μπορούν να γίνουν με κάμερα κλπ, δεν αναφέρομαι σε αυτές στις οποίες είναι όντως σαν να είσαι δίπλα στον άλλον, μεγάλη δύναμη έχει και η γραπτή επικοινωνία. Και ρωτώ: ξεχνάμε αλήθεια ότι τους περασμένους αιώνες υπήρχαν άνθρωποι που για μήνες ή χρόνια επικοινωνούσαν μόνο με γράμματα; Ούτε τηλέφωνα ούτε φυσικά ίντερνετ. Δεν υπήρχαν αληθινές σχέσεις τότε; Ακριβως το αντίθετο θα έλεγα. Ενίοτε μια σχέση που μπορεί να υπάρχει μέσω ίντερνετ (φιλική, όχι ερωτική) μπορεί να έχει πολύ πιο βαθιές ρίζες από κάποια που είναι από κοντά. Ενίοτε όταν είσαι κοντά με τον άλλον κάθε μέρα ή πολύ συχνά "τεμπελιαζεις" και τον θεωρείς δεδομένο οπότε η σχέση μένει στάσιμη. Για να μην αναφέρω το οφθαλμοφανές που είχε αναφέρει ο @Johnny15 ότι είναι πολύ πιο εύκολο να ανοιχτουν κάποιοι άνθρωποι (όχι όλοι) συναισθηματικά σε κάποιον μέσω ίντερνετ και γραπτού λόγου από ο,τι από κοντά.
Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι στον κόσμο που η μόνη ή η μεγαλύτερη σε ποσότητα επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους είναι μέσω ίντερνετ. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου για τους λόγους που έχω εξηγήσει. Θεωρώ αφελές να υποτιμούμε ή να αγνοούμε τη δύναμη του ίντερνετ στις επικοινωνίες. Προσωπικά, όσο κι αν βλέπω τα αρνητικά του σε κάποια πράγματα, ευγνωμονώ το ίντερνετ για αυτό τουλάχιστον το θέμα.
Εγώ προσωπικά νομίζω ότι έχω γίνει αρκετά πιο κοινωνική λόγω online παιχνιδιου που έπαιζα και λόγω αυτού του φόρουμ. Δεν είναι σε όλους εύκολη και αυτονόητη η επικοινωνία με ανθρώπους. Και φυσικά έχω κάνει παρα πολλές ουσιαστικές σχέσεις μέσω ίντερνετ με ανθρώπους που δε θα δω ποτέ από κοντά. Έχω δει όμως την ψυχή τους έστω και για λίγο και αυτό μου είναι υπέρ - αρκετό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω όμως πώς θεωρείς ότι σε μια διαπροσωπική σχέση μπορεί η επικοινωνία να γίνεται μέσω γραπτών μηνυμάτων. Τα συναισθήματα πού βρίσκονται στην περίπτωση αυτή;
Κάνουμε δεκτό και τον μη σοβαρό εαυτό σου. Ίσως μάλιστα στις λιγότερο σοβαρές μας στιγμές έχουμε πει τις μεγαλύτερες πραγματικότητες. (φιλοσοφίες μετά του σεισμού...)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
θα ζητούσα κάτι πιο απλό, σε πιο ήπιο -και ασφαλές- γέλιο εννοώ, όμως βλέποντάς σας redfaced ήδη, καλύτερα να το κόψω (:-γέλιο) πριν με πάρει και με σηκώσει (:-γέλιο) (:-γέλιο).
και για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας, μάλλον πρέπει να τεθούν ένα ένα τα αρχικά υποζητήματα που δεν μπόρεσαν να αναλυθούν πριν.
(επί υιοθέτησης πληθυντικού, τον ασπάζομαι και 'γω. Αν και μάλλον την ίδια χρονιά αποφασίστηκε να βασανίσουμε την ανθρωπότητα ερχόμενοι στην ζωή :Ρ)
Οι ερωτήσεις έχουν τεθεί, μπορείτε να συμπληρωσετε ή/και να απαντήσετε ό,τι θέλετε.
Μπορείτε να δοκιμάσετε και το γέλιο του Γεωργίου αν θέλετε
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω γιατί έβαλα πληθυντικό. Τον πετάω στα σκουπίδια και συνεχίζουμε!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Έκανα και μια αλλαγή στον τίτλο.
Πάμε πάλι ον τόπικ;
Αν θεωρήσουμε ότι δεν αξιζει να αφιερώσεις χρονο και ενέργεια σε κάτι. Και ότι μετάνιωσες μετά.
Αν δεν αφιέρωνες τοτε τι άλλο θα έκανες; καμια φορά η δραση είναι προτιμοτερη από την απραξια. Ειδικα όταν δεν έχεις τιποτα άλλο να κάνεις.
Εδώ μπαίνει ένα άλλο θέμα (όχι που θα τη γλιτώναμε, ακόμα δεν προσγειωθήκαμε σε αυτό ) : Είναι φρόνιμο να ξοδεύεις χρόνο, ενέργεια και κυρίως συναισθήματα για κάποιον μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνεις; Δεν είναι κοροϊδία προς τον άλλον αλλά και προς τον ίδιο σου τον εαυτό;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mille!!! οι ευχαριστίες! Αλλά προσωπικά θα επέλεγα να κρατήσω την ανοχή σου σαν καβάτζα για το μέλλον!(ημότικον γέλιου που έχει ρε γμτι μου
Τι λέτε, χαρά μου να συζητάω με όλους σας! Παρακαλώ συνεχίστε.
Να το εμότικον γέλιου:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αποτελεί θα έλεγα -η γραπτή επικοινωνία πάντα- κατά κάποιο τρόπο αντίμετρο στην ας πούμε παρορμητική, απερίσκεπτη καταστροφική αμετροέπεια που συχνά έρχεται πακέτο με την συγκατοίκηση και τον στενό συγχρωτισμό
Το ερώτημα όμως είναι, θες να ζεις τη ζωή σου με τον/την σύντροφό σου νυχοπατώντας και με φόβο αν ένας λόγος θα φέρει την καταστροφή; Αν όντως ένας λόγος είναι ικανός να φέρει την καταστροφή δεν είναι καλύτερα να γίνει μια ώρα αρχύτερα ώστε να μη χάνουν κι οι δύο χρόνο; Μπορώ να πω μια παρομοίωση, είναι σαν να έχεις μια πληγή κι αντί να την καθαρίσεις και να την κάνεις ράμματα να κλείσει να επιλέγεις να βάζεις απλά χανζαπλάστ ξανά και ξανά: δε θα σε ενοχλεί μεν αλλά δε θα κλείσει και ποτέ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.