07-09-18
12:44
Μα αυτό λέω, οτι κάποιους δεν τους πειράζει να χαθούν και δεν αρχίζουν να αμφισβητούν την αγάπη και τη φιλία του φίλου τους αν δε βρεθούν για καιρό. Ξέρουν οτι ο φίλος τους είναι εκεί και ανά πάσα στιγμή σηκώσουν το τηλέφωνο, θα τον βρουν και θα είναι πάλι μια χαρά. Αν τελικά κάποιοι χαθούν και τους παρασύρει τόσο πολύ η ζωή, ας το πούμε έτσι, αρχίζω να αμφισβητώ την εξ' αρχής φιλία τους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
07-09-18
12:26
Εγώ πάλι έχω ακούσει ανθρώπους να λένε ότι ο τάδε είναι τόσο πολύ φίλος μου που και μήνες να έχω να του μιλήσω, μόλις του ξαναμιλήσω θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα ή ξέρω ότι θα είναι εκεί όταν τον χρειαστώ (συναισθηματικά, όχι οικονομικά ξέρω γω) και θα είμαι κι εγώ εκεί για κείνον. Δεν χρειάζονται δηλαδή αυτή τη συνεχή επιβεβαίωση και αναθέρμανση αφού για αυτούς επιβεβαίωση αρκετή είναι το παρελθόν που έχουν μαζί, οι δύσκολες στιγμές που πιθανόν έχουν περάσει μαζί, οι περιπτώσεις που αλληλοβοηθήθηκαν.
Εμένα αυτη η συνεχής συντηρηση που λες Πέτρο πιο πολύ με αγχωνει και μου δείχνει ότι οι βάσεις αυτής της φιλίας δεν είναι τελικά και τόσο γερές αφού χρειάζονται συνέχεια φροντίδα.
Επίσης, είναι τόσο εύκολο για όλους να κάνουν διαρκώς νέους φίλους; Μήπως μιλάμε για απλά γνωστούς με τους οποίους λεμε και δύο προσωπικά μας;
Εμένα αυτη η συνεχής συντηρηση που λες Πέτρο πιο πολύ με αγχωνει και μου δείχνει ότι οι βάσεις αυτής της φιλίας δεν είναι τελικά και τόσο γερές αφού χρειάζονται συνέχεια φροντίδα.
Επίσης, είναι τόσο εύκολο για όλους να κάνουν διαρκώς νέους φίλους; Μήπως μιλάμε για απλά γνωστούς με τους οποίους λεμε και δύο προσωπικά μας;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
07-09-18
09:30
Τελικά πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να δημιουργηθούν πραγματικές φιλίες στην εποχή μας; Έχω γνωρίσει ανθρώπους με τους οποίους πίστευα οτι ποτέ δε θα χαθούμε (τι αφελές...) αλλά τώρα δεν ξέρω καν πώς είναι και τί κάνουν. Έχω φάει μια μεγάλη απόρριψη από μια φίλη που πίστευα οτι θα είμαστε πάντα φίλες, αλλά και από άλλους που αγαπούσα. Δεν είμαι και κοινωνική ώστε να βγω έξω και να γνωρίσω κόσμο. Αλλά και πάλι, νιώθω οτι δε θα μπορέσω να έρθω κοντά ψυχικά με κάποιον, σαν να είναι κάτι τόσο ακατόρθωτο που έχω πείσει τον εαυτό μου οτι απλά δεν το χρειάζεται μόνο και μόνο για να μην κάνω τον κόπο να το δοκιμάσω. Βλέπω βέβαια και κάτι που είχε γράψει η Resident πριν πολλά χρόνια:
... και σκέφτομαι μήπως είναι κάτι καθολικό μετά από κάποια ηλικία ή μήπως τελικά το ίντερνετ μάς έχει κάνει να ψάχνουμε κάτι επιφανειακό και πρόσκαιρο ακόμα και σε φιλικό επίπεδο, εκτός από ερωτικό.
Για εσάς πόσο εύκολο είναι να κάνετε νέες φιλίες; Το τολμάτε, το προσπαθείτε ή οι φίλοι που έχετε σας φτάνουν;
Δεν έχω -πλέον-πρόβλημα στο να ..."μπουρδολογήσω" για ώρες ακόμα και με κάποιον -πολύ- διαφορετικής ηλικίας που μόλις γνώρισα αλλά φιλίες... Nope... με τπτ...
... και σκέφτομαι μήπως είναι κάτι καθολικό μετά από κάποια ηλικία ή μήπως τελικά το ίντερνετ μάς έχει κάνει να ψάχνουμε κάτι επιφανειακό και πρόσκαιρο ακόμα και σε φιλικό επίπεδο, εκτός από ερωτικό.
Για εσάς πόσο εύκολο είναι να κάνετε νέες φιλίες; Το τολμάτε, το προσπαθείτε ή οι φίλοι που έχετε σας φτάνουν;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.