17-07-19
13:27
ρεε οσο εγραφα και το δικο μου ποστ αυτο σκεφτομουν
περασα τη φαση αβριλ απο τα 9 μου (που ειχε ερθει και για λαιβ στην ελλαδα ενδοξες εποχες) ως τα 13 και απ' οταν ξεκινησα να βαφομαι νομιζω προσπαθουσα να πετυχω εκεινο το smokey eye
γενικα μαλλον κατεστρεψε πολυ κοσμο
Ο δεκατετράχρονος εαυτός μου θα ουρλιάξει: CiNeFiL, έχεις πάει σε συναυλία της Avril;!
17-07-19
12:57
Αχ, τι μου θυμίσατε! Εγώ στα 14 είχα είδωλο την Avril Lavigne και προσπαθούσα να γίνω αυτό που τότε θεωρούσα "punk" (μεγαλώνοντας άρχισα να ασχολούμαι πολύ παραπάνω με τη μουσική και εκτίμησα το punk του κυρίου που έχω avatar ).
Έκανα ό,τι μου κάπνιζε, ό,τι έβλεπα στη Σούπερ Κατερίνα να παρουσιάζεται ως "κουλ" και, φυσικά, ό,τι έκανε η Avril Lavigne. Θυμάμαι αγοράζαμε με τις φίλες μου –κι αυτές αβριλικές– μολύβια από τα hondos και βάφαμε όοοολο το κινητό βλέφαρο με μαύρο μολύβι, βάφαμε και από μέσα και από έξω, ένας χαμός. Βάζαμε και χρωματιστά μολύβια, αργότερα και σκηνές που έλαμπαν ή είχαν γλίτερ μέσα. Αντίστοιχα αγοράζαμε κάτι make-up και πούδρες που δεν ήταν στη σωστή απόχρωση, τα βάζαμε όλα μαζί, γινόμασταν άσπρες σαν πανιά και βγαίναμε έξω χαρούμενες που είχαμε κατορθώσει να βαφτούμε. Όταν δε παραγγέλναμε καλλυντικά από την Avon, πάλι επειδή δεν ξέραμε απόχρωση, παίρναμε ή πιο ανοιχτόχρωμα καλλυντικά ή πολύ σκουρόχρωμα και τα φορούσαμε, άλλο χρώμα το πρόσωπο, άλλο ο λαιμός. Κραγιόν προφανώς δεν ξέραμε να βάζουμε, ούτε μας ενδιέφερε να τονίσουμε χείλια, οπότε φορούσαμε κάτι lip balm που ήταν σε στρογγυλά κουτάκια ή κάτι lip-gloss που έλαμπαν πιο πολύ και από χριστουγεννιάτικο δέντρο. Να μη μιλήσω για τα μονίμως μαύρα νύχια, σε βαθμό που με το που ξέβαφε μια άκρη, περνούσαμε κατευθείαν το βερνίκι από πάνω. Και τα μαλλιά πάντα ισιωμένα, με έναν τόνο λακ για να στέκονται. Και μία μεγάλη συλλογή από φιογκάκια, τα οποία προσαρμόζαμε στο Avril style γιατί δε θέλαμε να είμαστε emo, αλλά punk.
Αχχ εποχές
Έκανα ό,τι μου κάπνιζε, ό,τι έβλεπα στη Σούπερ Κατερίνα να παρουσιάζεται ως "κουλ" και, φυσικά, ό,τι έκανε η Avril Lavigne. Θυμάμαι αγοράζαμε με τις φίλες μου –κι αυτές αβριλικές– μολύβια από τα hondos και βάφαμε όοοολο το κινητό βλέφαρο με μαύρο μολύβι, βάφαμε και από μέσα και από έξω, ένας χαμός. Βάζαμε και χρωματιστά μολύβια, αργότερα και σκηνές που έλαμπαν ή είχαν γλίτερ μέσα. Αντίστοιχα αγοράζαμε κάτι make-up και πούδρες που δεν ήταν στη σωστή απόχρωση, τα βάζαμε όλα μαζί, γινόμασταν άσπρες σαν πανιά και βγαίναμε έξω χαρούμενες που είχαμε κατορθώσει να βαφτούμε. Όταν δε παραγγέλναμε καλλυντικά από την Avon, πάλι επειδή δεν ξέραμε απόχρωση, παίρναμε ή πιο ανοιχτόχρωμα καλλυντικά ή πολύ σκουρόχρωμα και τα φορούσαμε, άλλο χρώμα το πρόσωπο, άλλο ο λαιμός. Κραγιόν προφανώς δεν ξέραμε να βάζουμε, ούτε μας ενδιέφερε να τονίσουμε χείλια, οπότε φορούσαμε κάτι lip balm που ήταν σε στρογγυλά κουτάκια ή κάτι lip-gloss που έλαμπαν πιο πολύ και από χριστουγεννιάτικο δέντρο. Να μη μιλήσω για τα μονίμως μαύρα νύχια, σε βαθμό που με το που ξέβαφε μια άκρη, περνούσαμε κατευθείαν το βερνίκι από πάνω. Και τα μαλλιά πάντα ισιωμένα, με έναν τόνο λακ για να στέκονται. Και μία μεγάλη συλλογή από φιογκάκια, τα οποία προσαρμόζαμε στο Avril style γιατί δε θέλαμε να είμαστε emo, αλλά punk.
Αχχ εποχές