PromitheasGatos
Νεοφερμένος
Ο PromitheasGatos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 37 μηνύματα.
26-08-19
02:40
Εγώ αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι δεν ισχυρίζεται κάνεις ότι είναι κακό να ταξιδεύεις. Αυτό που κρίνεται είναι ο λόγος που το κάνεις. Μπορεί να ενοχλεί κάποιους αυτή η συζήτηση αλλά αυτό είναι δικό τους θέμα. Είναι κακό να κρίνεις και να θάβεις άτομα πίσω από την πλάτη τους. Δεν είναι λάθος να συζητάς σε ένα φορουμ κατά πόσο είναι σωστή η τάση αυτοπροβολής μιας ολόκληρης κοινωνίας όσον αφορά τα ταξίδια.
Εγώ έχω αντιληφθεί πως όταν κάτι σε κάνει αληθινά ευτυχισμένο, το κάνεις και απλά αισθάνεσαι γαμάτα. Όταν για να νιώσεις ευτυχισμένος με κάτι που κάνεις, έχεις ανάγκη να σε χειροκροτήσουν κάποιοι διαδικτυακοί "φίλοι" υπάρχει ο κίνδυνος να μην το κάνεις επειδή πραγματικά το γουστάρεις αλλά να αντλείς την ευτυχία σου από το να προβάλεις κάτι που ξέρεις πως έχει πολύ μεγάλο ποσοστό κοινωνικής αποδοχής. Ξέρεις πως θα δουν πως ταξιδεύεις συχνά (αφού το προβάλεις) και θα πουν αυτός ζει. Θα σου πουν μπράβο.
Η διαφορά όμως με τους "μίζερους" που δεν ταξιδεύουν πολύ η δεν προβάλλουν της ζωή τους είναι ότι ο μίζερος δεν δίνει δεκάρα για την κοινωνική αποδοχή γιατί ξέρει πως νιώθει. Γιατί η ευτυχία είναι συναίσθημα και δεν μετριέται ούτε με likes, ούτε με φωτογραφίες, ούτε με λεφτά, ούτε με πόσα ταξίδια κάνει κάποιος. Είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Για αυτό οι πραγματικά ευτυχισμένοι δεν δίνουν δεκάρα για το applause του τρόπου ζωής τους από την κοινωνία. Για αυτό δεν προβάλλονται στους άλλους. Δεν χρειάζονται κανέναν να τους πει μπράβο που κάνεις ζωάρα για να πιστέψουν πως είναι ευτυχισμένοι και να νιώσουν καλά. Γιατί η ευτυχία τους είναι αληθινή. Πηγάζει από μέσα τους, όχι από δεκανίκια. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στους μεν και τους δεν.
Η ευτυχία που αντλείς από ένα ταξίδι δεν έχει καμιά σχέση με το αν ανεβάσεις φωτογραφίες να τις δουν 300 άτομα που άντε η 10 να είναι αληθινοί φίλοι σου και να μπορούν να μοιραστούν την χαρά σου. Που με αυτούς τους 10, 15 ανθρώπους θα μπορούσε κάποιος να βρεθεί από κοντά να τους περιγράψει live όσα έζησε, να τους δείξει και φωτογραφίες και να μοιραστεί πραγματικά την χαρά του.
Εγώ έχω αντιληφθεί πως όταν κάτι σε κάνει αληθινά ευτυχισμένο, το κάνεις και απλά αισθάνεσαι γαμάτα. Όταν για να νιώσεις ευτυχισμένος με κάτι που κάνεις, έχεις ανάγκη να σε χειροκροτήσουν κάποιοι διαδικτυακοί "φίλοι" υπάρχει ο κίνδυνος να μην το κάνεις επειδή πραγματικά το γουστάρεις αλλά να αντλείς την ευτυχία σου από το να προβάλεις κάτι που ξέρεις πως έχει πολύ μεγάλο ποσοστό κοινωνικής αποδοχής. Ξέρεις πως θα δουν πως ταξιδεύεις συχνά (αφού το προβάλεις) και θα πουν αυτός ζει. Θα σου πουν μπράβο.
Η διαφορά όμως με τους "μίζερους" που δεν ταξιδεύουν πολύ η δεν προβάλλουν της ζωή τους είναι ότι ο μίζερος δεν δίνει δεκάρα για την κοινωνική αποδοχή γιατί ξέρει πως νιώθει. Γιατί η ευτυχία είναι συναίσθημα και δεν μετριέται ούτε με likes, ούτε με φωτογραφίες, ούτε με λεφτά, ούτε με πόσα ταξίδια κάνει κάποιος. Είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Για αυτό οι πραγματικά ευτυχισμένοι δεν δίνουν δεκάρα για το applause του τρόπου ζωής τους από την κοινωνία. Για αυτό δεν προβάλλονται στους άλλους. Δεν χρειάζονται κανέναν να τους πει μπράβο που κάνεις ζωάρα για να πιστέψουν πως είναι ευτυχισμένοι και να νιώσουν καλά. Γιατί η ευτυχία τους είναι αληθινή. Πηγάζει από μέσα τους, όχι από δεκανίκια. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στους μεν και τους δεν.
Η ευτυχία που αντλείς από ένα ταξίδι δεν έχει καμιά σχέση με το αν ανεβάσεις φωτογραφίες να τις δουν 300 άτομα που άντε η 10 να είναι αληθινοί φίλοι σου και να μπορούν να μοιραστούν την χαρά σου. Που με αυτούς τους 10, 15 ανθρώπους θα μπορούσε κάποιος να βρεθεί από κοντά να τους περιγράψει live όσα έζησε, να τους δείξει και φωτογραφίες και να μοιραστεί πραγματικά την χαρά του.