Scandal
Διαχειριστής
Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Web developer και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 16,858 μηνύματα.
17-09-19
15:12
Έχει μια βάση αυτό που λέει ο hacker για τη σωματική άσκηση, το έχω ξανά ακούσει. Συγκεκριμένα γνωστός μου ψυχίατρος μου είχε πει ότι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη εκτόνωσης και ότι "έχεις δει ποτέ οικοδόμο να παθαίνει κατάθλιψη; όλοι το παθαίνουν αφού αφήσουν τη δουλειά και παύουν να εκτονώνονται".
Αλλά άπαξ και πάθεις κατάθλιψη δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί τότε να βοηθήσει η σωματική άσκηση στο να την ξεπεράσεις τελείως.
Αλλά άπαξ και πάθεις κατάθλιψη δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί τότε να βοηθήσει η σωματική άσκηση στο να την ξεπεράσεις τελείως.
Scandal
Διαχειριστής
Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Web developer και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 16,858 μηνύματα.
08-04-17
19:55
BLUE SEA, δεν έχω διαβάσει τα προηγούμενα μηνύματα του θέματος, αλλά έχω να πω ότι ναι, η φαρμακευτικής αγωγή βοηθάει, εφόσον όμως συνοδεύεται από συζήτηση με ειδικό με στόχο να επεξεργαστείς το θέμα και να έρθει ταχύτερα η αποδοχή.
Σκέψου τι σημαίνει για σένα ο θάνατος (γενικά και ειδικά), τι ήταν ο πατέρας σου για σένα και πως μπορείς να προχωρίσεις με τα παρόντα δεδομένα. Κάθε φορά που το σκέφτεσαι και το ξανά σκέφτεσαι, αυτό, κι ας μην το καταλαβαίνεις παίρνει μια νέα τοποθέτηση μέσα σου.
Εγώ έχασα τον πατέρα μου λίγες ημέρες αφότου μπήκε το 2017 (συγκεκριμένα πριν από ακριβώς 3 μήνες).
Δεν με είχα "δοκιμάσει" ποτέ σε απώλεια άμεσου οικογενειακού προσώπου (πέρα από την απώλεια της σκυλίτσας μου που με είχε αγγίξει πολύ πριν 2,5 χρόνια). Θα πω βέβαια ότι δεν ήμουν ιδιαίτερα κοντά με τον πατέρα μου (οπότε ίσως δεν είμαι αντιπροσωπευτικό δείγμα). Αν επρόκειτο για τη μητέρα μου, που είμαι πολύ κοντά μαζί της, σίγουρα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς για μένα, αλλά...
Η σκέψη που με κρατάει είναι ότι... άνθρωποι, νέοι και μη, χάνουν τον πατέρα και τη μητέρα τους καθημερινά. Κι όμως προχωράνε, έστω και με το βάρος. Είναι το πιο φυσικό να πενθίσεις για μήνες ή και για χρόνια, αλλά θα προχωρίσεις. Γιατί να μην τα καταφέρω κι εγώ/ κι εσύ; Και σκέφτομαι ότι δεν θα με αφήσω πίσω λόγω αυτής της απώλειας. Με έχει πιάσει και μια κρίση των 30 στο καπάκι, ίσως λόγω του συμβάντος που μας αποσυντόνισε οικογενειακώς.
Σου εύχομαι, κλείνοντας να πάνε όλα καλά και να βρεις ξανά τους ρυθμούς σου (πράγμα το οποίο εύχομαι και για μένα).
Σκέψου τι σημαίνει για σένα ο θάνατος (γενικά και ειδικά), τι ήταν ο πατέρας σου για σένα και πως μπορείς να προχωρίσεις με τα παρόντα δεδομένα. Κάθε φορά που το σκέφτεσαι και το ξανά σκέφτεσαι, αυτό, κι ας μην το καταλαβαίνεις παίρνει μια νέα τοποθέτηση μέσα σου.
Εγώ έχασα τον πατέρα μου λίγες ημέρες αφότου μπήκε το 2017 (συγκεκριμένα πριν από ακριβώς 3 μήνες).
Δεν με είχα "δοκιμάσει" ποτέ σε απώλεια άμεσου οικογενειακού προσώπου (πέρα από την απώλεια της σκυλίτσας μου που με είχε αγγίξει πολύ πριν 2,5 χρόνια). Θα πω βέβαια ότι δεν ήμουν ιδιαίτερα κοντά με τον πατέρα μου (οπότε ίσως δεν είμαι αντιπροσωπευτικό δείγμα). Αν επρόκειτο για τη μητέρα μου, που είμαι πολύ κοντά μαζί της, σίγουρα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς για μένα, αλλά...
Η σκέψη που με κρατάει είναι ότι... άνθρωποι, νέοι και μη, χάνουν τον πατέρα και τη μητέρα τους καθημερινά. Κι όμως προχωράνε, έστω και με το βάρος. Είναι το πιο φυσικό να πενθίσεις για μήνες ή και για χρόνια, αλλά θα προχωρίσεις. Γιατί να μην τα καταφέρω κι εγώ/ κι εσύ; Και σκέφτομαι ότι δεν θα με αφήσω πίσω λόγω αυτής της απώλειας. Με έχει πιάσει και μια κρίση των 30 στο καπάκι, ίσως λόγω του συμβάντος που μας αποσυντόνισε οικογενειακώς.
Σου εύχομαι, κλείνοντας να πάνε όλα καλά και να βρεις ξανά τους ρυθμούς σου (πράγμα το οποίο εύχομαι και για μένα).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.