Καθώς η κοινωνία μας ωριμάζει κι αρχίζουμε σιγά σιγά να αποτινάζουμε το στίγμα από την ψυχική ασθένεια, μια από τις πιο κοινές και πολυσυζητημένες ασθένειες είναι η κατάθλιψη. Και ενώ είναι σπουδαίο πως δειλά δειλά ξεκινήσαμε να το συζητάμε, φοβάμαι πως υπάρχει μια παρανόηση σχετικά με το τι είναι πραγματικά η κατάθλιψη.
Όταν οι άνθρωποι σκέφτονται τον όρο κατάθλιψη, τείνουν να τη συνδέουν με τη θλίψη. Για την ιστορία, ας ξεκαθαρίσουμε μια και καλή κάτι. Η θλίψη είναι ένα συναίσθημα. Η κατάθλιψη είναι μια κλινικά διαγνωσμένη ψυχική ασθένεια.
Όλοι μας δοκιμάσαμε θλίψη σε κάποια φάση της ζωής μας. Είτε πρόκειται για το απογοητευτικό αποτέλεσμα ενός διαγωνίσματος, για την προδοσία ενός φίλου ή για ένα χωρισμό που μας ράγισε την καρδιά, στεναχωριόμαστε. Μετά όμως από ένα χρονικό διάστημα, αισθανόμαστε καλύτερα. Και τότε προχωράμε στη ζωή μας και πάμε μπροστά. Θα αισθανθούμε θλίψη σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά όχι κατάθλιψη.
Η κατάθλιψη είναι ψυχική ασθένεια
Έχει αποδειχθεί επιστημονικά πως η κατάθλιψη έχει μια αναμφισβήτητη φυσική επίδραση στον εγκέφαλο.
Κατάθλιψη δε σημαίνει απλώς το να αισθανόμαστε θλίψη.
Στην πραγματικότητα, σημαίνει να μην αισθανόμαστε...τίποτα. Απολύτως τίποτα.
Είναι το συναίσθημα του μουδιάσματος, η αίσθηση του κενού.
Είναι να αισθάνεσαι ένα αδιάκοπο “γιατί”....για τα πάντα.
Υπαρξιακή κρίση η μια μετά την άλλη.
Το να είσαι θλιμμένος και το να είσαι σε κατάθλιψη δεν είναι το ίδιο πράγμα. Την επόμενη φορά που θα έχετε τις μαύρες σας, προσέξτε τις λέξεις που χρησιμοποιείτε. Αν είστε στεναχωρημένοι, είστε στεναχωρημένοι. Αν είστε σε κατάθλιψη, είστε σε κατάθλιψη. Το καθένα έχει τη δική του αξία και σημασία αλλά μη χρησιμοποιείτε την “κατάθλιψη” σαν μια οποιαδήποτε λέξη στην καθομιλουμένη. Δεν είναι σωστό να τη χρησιμοποιείτε απλώς για να τονίσετε τη θλίψη σας. Ο όρος αυτός υποδεικνύει ψυχική ασθένεια. Ήδη είναι δύσκολη η κατάσταση έτσι όπως είναι για όσους έχουν διαγνωστεί, παρακαλώ μην τη κάνετε ακόμη πιο δύσκολη με το να την απαξιώνετε – στα μάτια σας και στα μάτια των άλλων.
Η κατάθλιψη δεν είναι κάτι που απλώς “ξεπερνάμε”.
Η κατάθλιψη είναι κάτι που μια μπάλα παγωτό και μια ευχάριστη βραδιά στο σινεμά δεν μπορούν να διορθώσουν.
Η κατάθλιψη είναι ψυχική ασθένεια.
Η κατάθλιψη δεν είναι θλίψη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεν μπορείς να απαιτείς την κατανόηση των φίλων και συγγενών για αυτά που περνάς τη στιγμή που ακόμα και ένας ειδικός ψυχικής υγείας μπορεί να κάνει καιρό να "καταλάβει". Επίσης δεν είναι και δουλειά ούτε υποχρέωση κανενός δικού σου ανθρώπου να σε καταλάβει. Δεν είναι θέμα "θέλω - δε θέλω", είναι οτι δεν μπορώ και δεν έχω και υποχρέωση να μπορώ. Για αυτό υπάρχουν οι ψυχολόγοι.Δυστυχώς φοβάμαι ότι πολλοί άνθρωποι όταν περνάς μία δύσκολη περίοδο δεν μπορούν να σε καταλάβουν ή δεν θέλουν να σε καταλάβουν ή απλά δεν θέλουν να ασχοληθούν (εάν δεν θέλουν, οκ δεν μπορείς να τους πιέσεις δικαίωμά τους). Σίγουρα όμως υπάρχουν και αυτοί που θα κάτσουν να αφουγκραστούν όπως λες τον άλλον και να κάνουν τα πάντα ώστε να τον στηρίξουν.
Οι ψυχολόγοι, όπως έχω πει πολλές φορές, δεν υπάρχουν για να σε αναγκάζουν να κάνεις κάτι που δε θες. Αν ας πούμε είναι ένας παχύς άνθρωπος σίγουρα ο ψυχολόγος δεν θα του πει ποτέ "αδυνάτισε". Θα προσπαθήσει να βρει το αίτιο που τον κάνει να είναι λαίμαργος και να παχαίνει (αν δεν υπάρχει παθολογικό αίτιο) και θα προσπαθήσει να διορθώσει αυτό. Πχ έστω οτι ο παχύς αυτός άνθρωπος τρώει επειδή νιώθει οτι η κοινωνία δεν τον αποδέχεται. Αυτό είναι το αίτιο. Ο ψυχολόγος θα προσπαθήσει να λύσει ΑΥΤΟ, το αίτιο δηλαδή, και να το αντικαταστήσει από κάποιο θετικό συναίσθημα. Θα τον κάνει λοιπόν να αποδεχτεί ο ίδιος τον εαυτό του, ώστε να τον αποδεχτούν και οι άλλοι. Όταν εκλείψει αυτό το αρχικό αίτιο, ο άνθρωπος από μόνος του θα αποφασίσει ΑΝ ΘΕΛΕΙ να κάνει κάποια αλλαγή. Ο ψυχολόγος δεν καταπιέζει κανέναν να κάνει ή να μην κάνει κάτι.
Η αλλαγή αυτή που θα κάνει ο άνθρωπος δεν είναι καν αλλαγή αλλά μετατόπιση. Αντικαθιστά δηλαδή το κουτάκι της μη αποδοχής (αρνητικό) με την αποδοχή και την αγάπη εαυτού (κάτι θετικό). Αυτή είναι η δουλειά του ψυχολόγου. Και σίγουρα αυτό δε γίνεται με το να δίνει διαταγές ή απαγορεύσεις. Μέσω της συζήτησης μόνος του ο άνθρωπος "βγάζει" πράγματα τα οποία ο ψυχολόγος ερμηνεύει, τα μεταφράζει, του τα εξηγεί ώστε να τα καταλάβει.
Υπάρχουν σίγουρα και ειδικοί ψυχικής υγείας που θα απαιτούν πράγματα όταν η κατάσταση είναι στο απροχώρητο, αν πχ κάποιος κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, τότε δεν υπάρχει χρόνος για ψυχανάλυση, πρέπει να τον βάλεις σε έλεγχο, αλλά αυτό είναι της ψυχιατρικής.
Θέλω να πω λοιπόν (για πολλοστή φορά) σε σένα αλλά και σε άλλους που διαβάζουν αυτό το ποστ οτι το να ξέρεις οτι έχεις κάποιο θέμα που δε σε αφήνει να ζήσεις και να επιλέγεις να μην πας σε ειδικό ψυχικής υγείας είναι ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ με το να σπάσεις το χέρι σου και να μην πας στο γιατρό και να επιλέξεις να κάνεις τα πάντα με ένα χέρι και να πονάς καθημερινά από το σπάσιμο που δεν περνάει ποτέ. Μη σού πω οτι είναι και χειρότερο.
Η ψυχανάλυση κρατάει χρόνια και μπορεί και ποτέ να μην οδηγήσει σε ριζικές αλλαγές στη ζωή του ανθρώπου, παρά μόνο μικρές αλλαγές αν ο ίδιος το θέλει. Είναι μια μακροχρόνια και δύσκολη διαδικασία. Πάρα πολύς κόσμος σταματάει τις συνεδρίες ή τις διακόπτει και τις συνεχίζει μετά από καιρό λόγω αυτής της μεγάλης δυσκολίας. Παρ' όλα αυτά η ψυχανάλυση σε γιατρεύει σε βάθος χρόνου. Δεν μπορείς να επιλέγεις να ζεις τα υπόλοιπα 70 χρόνια της ζωής σου μην παίρνοντας βοήθεια. Απλά δεν γίνεται.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Όχι αλλιώς δε θα μιλούσαμε για παθολογία.
Γιατί όμως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να αντιμετωπίσουν τα άσχημα συναισθήματα και κατ' επέκταση την κατάθλιψη; Γιατί εγώ κάθομαι και βασανίζομαι ενώ εσύ το προσπερνάς και συνεχίζεις τη ζωή σου;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δέν μπορείς να εκλογικεύσεις αυτούς τους λόγους, γιατι οι συναισθηματικές αντιδράσεις μας δεν υπαγορεύονται απο τη λογική μας.
Μα αυτό λέω, οτι όταν πας να επιβιώσεις δεν μπαίνει στη μέση η λογική. Αν σκοντάψεις και πας να πέσεις, βάζεις ενστικτωδώς τα χέρια σου για να προστατευτείς, δεν το κάνεις με τη λογική, α πέφτω, κάτσε να σκεφτώ, α να βάλω τα χέρια μου να σωθώ. Όταν λοιπόν σε παίρνει από κάτω, δεν μπορείς αυτόματα να διώξεις τη μελαγχολία που σου έρχεται, τις κακές σκέψεις, ώστε να επιβιώσεις;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.