04-11-19
15:52
Αντί να ασχολούμαστε με το <<τυράκι>> που μας πετάνε για να οδηγήσουν στην εκούσια κατάργηση των παρελάσεων ή οποιουδήποτε άλλου νεοσύστατου δρωμένου (δεν έχει σημασία ποιό θα’ναι αυτό, έτσι κι αλλιώς ο πραγματικός σκοπός επετεύχθη ˙ η Ελλάς χάθηκε) , καλό είναι να ασχοληθούμε ως κοινωνία με ένα φλέγον ζήτημα, αυτό του επανελληνισμού των Ελλήνων.
Να ασχοληθούμε με το πως η πολιτεία αφελληνίζει από βρεφική σχεδόν ηλικία το παιδί και δεν του εμφυσά καμμία αξία και κανένα ιδανικό.
Να υμνούμε κάθε μέρα με τις πράξεις μας τον πολιτισμό μας αλλά και την ιστορία μας, η οποία ακόμα και διαστρεβλωμένη όπως διδάσκεται στα σχολεία , δεν ξεκινά τα τελευταία 200 χρόνια!!
Παραθέτω ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από ένα βιβλίο:
"I then came to understand, quickly and thoroughly, what I had never been aware of before, namely, that the question of ‘nationalizing’ a people is first and foremost one nationalizing’ a people is first and foremost one of establishing sound social conditions which will furnish the foundation necessary for the education of the individual, for only when family upbringing and school education have inculcated upon the mind of the individual a knowledge of the cultural and economic and, above all, of the political greatness of his own country—then, and then only, will it be possible for him to feel proud of being a citizen of that country.
I can fight only for something that I love. I can love only what I respect, and in order to respect a thing I must at least have some knowledge of it."
Χίτλερ, Mein Kampf
Νομίζω είναι ξεκάθαρο ότι στο θέμα της εδραίωσης εθνικής ιδεολογίας ο κύριος Αδόλφος είναι, εκ του αποτελέσματος, αυθεντία. Στο παραπάνω απόσπασμα διαφαίνονται δύο τρόποι για την καλλιέργεια εθνικής συνείδησης, ας τους εξετάσουμε:
i) "for only when family upbringing and school education have inculcated upon the mind of the individual a knowledge of the cultural and economic and, above all, of the political greatness of his own country—then, and then only, will it be possible for him to feel proud of being a citizen of that country."
Προφανώς ένας τρόπος, όπως είπες, είναι να υμνούμε και τις πράξεις και τον πολιτισμό και την ιστορία μας και όλα αυτά που τελικά θα καταλήξουν σε ένα υπέροχο circle jerking για το πόσο γαμάτοι είμαστε ως Έλληνες. Αν προεκτείνουμε την έννοια του "υμνούμε", βέβαια, οδηγούμαστε στο να κρύβουμε τα αρνητικά μας στοιχεία. Εν συνεχεία:
ii) "I can fight only for something that I love. I can love only what I respect, and in order to respect a thing I must at least have some knowledge of it."
Προκύπτει, επομένως, μια αντίφαση. Αν κρύβουμε τα αρνητικά στοιχεία της ελληνικής ιστορίας, τότε η παρεχόμενη γνώση είναι ελλιπής. Και σύμφωνα πάντα με τον βιρτουόζο του εθνικισμού, η ελλιπής γνώση ισοδυναμεί με ελλιπή σεβασμό και αγάπη για την πατρίδα.
Δεν μπορείς να τιμάς κάτι αν δεν το γνωρίζεις, τουλάχιστον όχι αν έχεις αξιοπρέπεια. Είναι πρακτικά αδύνατο, επομένως, να θεμελιωθεί ένα υγιές εθνικό φρόνημα (πώς έκανε ο Χίτλερ ακολουθώντας τη πρώτη μέθοδο; το ακριβώς αντίθετο) βασισμένο σε μια προπαγανδιστική εξύμνηση και σε μια αντίληψη περί κοινού αίματος και ένδοξων προγόνων.
Να αποβαρβαριστούμε εν ολίγοις.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το να αποτινάξουμε την αντίληψη ότι οι Έλληνες είμαστε ο εξ αρχαίων καταβολών επιούσιος του πλανήτη λαός και όλες εκείνες τις ηλίθιες συνήθειες που θεωρούμε πως έχουν πρακτικό αντίκρισμα στην καλλιέργεια εθνικής συνείδησης. Οι μαθητικές αφενός, στρατιωτικές αφετέρου, παρελάσεις, για παράδειγμα.