DumeNuke
Τιμώμενο Μέλος
Ο DumeNuke αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,125 μηνύματα.
12-12-19
15:42
Πάω στοίχημα ότι αυτό που είπε μπορούσε να ερμηνευτεί με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, εάν το κοιτούσες από μία εντελώς διαφορετική σκοπιά, υπό ένα διαφορετικό πρίσμα τέλος πάντων, και ότι αυτή τη στιγμή παραποιείς τα όσα γράφει, σκόπιμα και με δόλο. Am i right?
DumeNuke
Τιμώμενο Μέλος
Ο DumeNuke αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,125 μηνύματα.
06-12-19
17:29
Το δικαίωμα στη ζωή είναι αδιαπραγμάτευτο, καθώς πρόκειται για κάτι που όλοι πρέπει να έχουν, ανεξάρτητα με το πού εντάσσονται οι ίδιοι και οι απόψεις τους στο πολιτικό φάσμα. Εκείνο το βράδυ, το δικαίωμα στη ζωή του Γρηγορόπουλου αφαιρέθηκε άδικα. Είτε πρόκειται για εν ψυχρώ/θερμώ δολοφονία, προκάλεσε/του την είχαν στημένη, πέταξε/δεν πέταξε μπουκάλια, ο θάνατος δεν μπορεί να είναι η αποδεκτή λύση.
Αυτό, όμως, δεν αποτελεί, βασικά δεν θα έπρεπε να αποτελεί, την αιτία κάθε χρόνο να κλείνει άρον-άρον το Πανεπιστήμιο, να γεμίζουν οι δρόμοι δήθεν αγανακτισμένους και αστυνομικά καταπιεσμένους, που το μόνο που κοιτάνε είναι πότε θα έρθει η περίοδο Πολυτεχνείου-Γρηγορόπουλο για να "αναζωπυρώσουν" τον αγώνα με τους υποτιθέμενους εχθρούς τους, να βγουν να σπάσουν, να παίξουν ξύλο και να πετάξουν μολότοφ. Και μετά να "εξαφανιστούν", μέχρι να έρθει ο επόμενος Νοέμβρης.
Έχουν περάσει 11 χρόνια από το συμβάν. Καθώς ο χρόνος κυλάει αρχίζει να διαφαίνεται όλο και περισσότερο ότι αυτοί που ξυπνάνε τη μνήμη του συμβάντος δεν νοιάζονται και δεν νοιάστηκαν ποτέ για τον Αλέξη και του συνέβη. Στον τραγικό θάνατο ενός παιδιού βρήκαν την ευκαιρία να φανατίσουν όσο περισσότερα νέα μυαλά γίνεται, να τους μυήσουν στη θεωρία της άναρχης αυτοδιαχείρισης και έξαλλης αντίδρασης στην κρατική καταστολή, να τους κάνουν στρατιώτες στον πόλεμο που κυρήσσουν κάθε χρόνο τέτοια εποχή στην αστυνομία. Και εάν από σύμπτωση κάποιος άλλος σύντροφος πέσει στο πεδίο της μάχης με ευθύνη της αστυνομίας, να χρησιμοποιήσουν και το δικό του θάνατο για να προωθήσουν τα αποσταθεροποιητικά τους συμφέροντα.
Γιατί, μπορεί στις αφίσες, τα τρικάκια και τα πανό να αυτοπαρουσιάζονται σαν οι συναισθηματικά λαβομένοι φίλοι του Γρηγορόπουλου, που ξεσπούν την οργή και το θυμό τους, στην πράξη όμως είναι τα κοράκια που θα πουλούσαν και την ψυχή τους στο διάβολο, προκειμένου αυτός να τους φέρνει κάθε χρόνο ένα καινούργιο αντίστοιχο συμβάν στην πόρτα τους. Για να μπορούν να κρατάνε το δήθεν αγώνα τους όσο γίνεται πιο δύνατο και να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα που κάνουν κάθε χρόνο.
Το παραμύθι της αριστεράς δεν είναι ο θάνατος του Γρηγορόπουλου. Αυτό έγινε. Το παραμύθι είναι ο "αγώνας" που έστησαν και κάθε χρόνο στήνουν στην πλάτη του νεκρού. Αυτοί, που λένε ότι μάχονται για λόγου του, είναι αυτή που περισσότερο από όλους βεβηλώνουν τη μνήμη του.
Αυτό, όμως, δεν αποτελεί, βασικά δεν θα έπρεπε να αποτελεί, την αιτία κάθε χρόνο να κλείνει άρον-άρον το Πανεπιστήμιο, να γεμίζουν οι δρόμοι δήθεν αγανακτισμένους και αστυνομικά καταπιεσμένους, που το μόνο που κοιτάνε είναι πότε θα έρθει η περίοδο Πολυτεχνείου-Γρηγορόπουλο για να "αναζωπυρώσουν" τον αγώνα με τους υποτιθέμενους εχθρούς τους, να βγουν να σπάσουν, να παίξουν ξύλο και να πετάξουν μολότοφ. Και μετά να "εξαφανιστούν", μέχρι να έρθει ο επόμενος Νοέμβρης.
Έχουν περάσει 11 χρόνια από το συμβάν. Καθώς ο χρόνος κυλάει αρχίζει να διαφαίνεται όλο και περισσότερο ότι αυτοί που ξυπνάνε τη μνήμη του συμβάντος δεν νοιάζονται και δεν νοιάστηκαν ποτέ για τον Αλέξη και του συνέβη. Στον τραγικό θάνατο ενός παιδιού βρήκαν την ευκαιρία να φανατίσουν όσο περισσότερα νέα μυαλά γίνεται, να τους μυήσουν στη θεωρία της άναρχης αυτοδιαχείρισης και έξαλλης αντίδρασης στην κρατική καταστολή, να τους κάνουν στρατιώτες στον πόλεμο που κυρήσσουν κάθε χρόνο τέτοια εποχή στην αστυνομία. Και εάν από σύμπτωση κάποιος άλλος σύντροφος πέσει στο πεδίο της μάχης με ευθύνη της αστυνομίας, να χρησιμοποιήσουν και το δικό του θάνατο για να προωθήσουν τα αποσταθεροποιητικά τους συμφέροντα.
Γιατί, μπορεί στις αφίσες, τα τρικάκια και τα πανό να αυτοπαρουσιάζονται σαν οι συναισθηματικά λαβομένοι φίλοι του Γρηγορόπουλου, που ξεσπούν την οργή και το θυμό τους, στην πράξη όμως είναι τα κοράκια που θα πουλούσαν και την ψυχή τους στο διάβολο, προκειμένου αυτός να τους φέρνει κάθε χρόνο ένα καινούργιο αντίστοιχο συμβάν στην πόρτα τους. Για να μπορούν να κρατάνε το δήθεν αγώνα τους όσο γίνεται πιο δύνατο και να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα που κάνουν κάθε χρόνο.
Το παραμύθι της αριστεράς δεν είναι ο θάνατος του Γρηγορόπουλου. Αυτό έγινε. Το παραμύθι είναι ο "αγώνας" που έστησαν και κάθε χρόνο στήνουν στην πλάτη του νεκρού. Αυτοί, που λένε ότι μάχονται για λόγου του, είναι αυτή που περισσότερο από όλους βεβηλώνουν τη μνήμη του.