harry akritas
Διάσημο μέλος
Ο harry akritas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 2,099 μηνύματα.
04-04-21
17:54
Δεν διαφέρουν και πολύ.Αν και η προσωπική μου εμπειρία δείχνει πως δεν είναι οι αριστεροί που βολεύονται στο δημόσιο αλλά οι άριστοι παρστρεχάμενοι της εξουσίας τόσα χρόνια τώρα.
Διαφωνούμε αρκετά στον τρόπο αντιμετώπισης και στα σημεία που δίνουμε βαρύτητα though. Αλλά δεν θέλω να επεκταθώ, γιατί εγώ διαμαρτυρήθηκα που το θέμα για τη Θάτσερ της καρδιάς μας βγήκε off topic οπότε ας μην κάνω τα ίδια.Χαίρομαι πάντως που κάποιος αντιλήφθηκε πως αυτά που λέω πάνε κόντρα στο ισχύον συντεχνιακό status quo του κράτους.
harry akritas
Διάσημο μέλος
Ο harry akritas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 2,099 μηνύματα.
04-04-21
15:20
Γιατί το thread της Θάτσερ κατέληξε σε «συζήτηση» για δημοκρατία, επιβολή και σχολιασμό πολιτικής επικαιρότητας; Λίγο σεβασμό στη Σιδηρά Κυρία γιατί μ’ αυτά που γράφονται μπορεί να σηκωθεί από τον τάφο κι αυτό δεν θα αρέσει σε κάποιους.
harry akritas
Διάσημο μέλος
Ο harry akritas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 2,099 μηνύματα.
27-03-21
01:22
Συμφωνώ με τον @akikos ότι δεν γίνεται να πιστεύει κάποιος ότι παρέδωσε τη χώρα χειρότερη από αυτήν που βρήκε. Η Βρετανία ήταν σε βαθιά κρίση από το ‘70, υπήρχαν πάρα πολλά κρατικά μονοπώλια, οι υπηρεσίες των οποίων ήταν από τραγικές έως απούσες, τα συνδικάτα ουσιαστικά συγκυβερνούσαν με τις κατά συρροή απεργίες σε ό,τι τομέα μπορούσε να φανταστεί κανείς που παρέλυαν τη χώρα και κόστιζαν δισεκατομμύρια, ο πληθωρισμός κάλπαζε με αυξανόμενη ανεργία (στασιμοπληθωρισμός), η χώρα από παγκόσμια αυτοκρατορία είχε γίνει διεθνώς ρεζίλι με την προσφυγή στο Δ.Ν.Τ και ο διεθνής της ρόλος γινόταν όλο και πιο ασήμαντος.
Η Θάτσερ κατάφερε πολλά σημαντικά. Μείωσε την ανώτατη φορολογία που έφτανε μέχρι και πάνω από 90% τα προηγούμενα χρόνια στο 40%. Αύξησε σε μία μόνο δεκαετία το ΑΕΠ της χώρας κατά σχεδόν 30% και έκανε ξανά τη Βρετανία κυρίαρχο της διεθνούς σκηνής. Κατάφερε να μειώσει τον πληθωρισμό κάτω από 5% από εκεί που ήταν 20-25%. Μείωσε την καταστροφική πολλές φορές δύναμη των συνδικάτων με μέτρα όπως η μυστική ψηφοφορία σε αυτά. Η οικονομική πολιτική με τις ιδιωτικοποιήσεις φαίνεται πως τελικά απέδωσε και έφερε ανάπτυξη, με τους Βρετανούς να είναι πρώτοι σε κατοχές μετόχων και εργαζομένους να κατέχουν σημαντικό ποσοστό μετοχών αρκετών ιδιοτικοποιημένων εταιριών. Αυξήθηκε σημαντικά και το ποσοστό των Βρετανών που ήταν ιδιοκτήτες των σπιτιών τους. Και αν σκεφτεί κανείς ότι η μείωση των κρατικών δαπανών επί του ΑΕΠ δεν ήταν τόσο μεγάλη (τουλάχιστον όσο φαντάζονται ορισμένοι), ενώ σε ορισμένους τομείς όπως η υγεία παρέμεινε σταθερό, τα παραπάνω είναι σημαντικά επιτεύγματα. Γενικά στη Βρετανία της Θάτσερ ο πλούτος αυξήθηκε.
Το βασικό μειονέκτημα ήταν η αύξηση της ανεργίας, στη βάση της λογικής ότι η μείωση του πληθωρισμού είναι σημαντικότερη από την ανεργία, αν και μειώθηκε στη συνέχεια ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης που έφερε. Το βασικότερο πλην για μένα βέβαια, που συνέβαλε και στην αύξηση της ανεργίας, ήταν η ανισόρροπη και ξαφνική μετάβαση από τον παραγωγικό στον χρηματοπιστωτικό τομέα, που έπληξε τις περιοχές που ήταν εξαρτώμενες από τον πρώτο, κάτι που έφερε περιττές ανισότητες που θα μπορούσαν να αποφευχθούν.
Πάντως η Θάτσερ μια χαρά αύξησε φόρους και κυρίως έμμεσους κυρίως στην πρώτη της θητεία και ούτε ήταν τόσο νεοφιλελεύθερη στην αρχή (σε σύγκριση με τον Ρήγκαν πχ), αλλά με τις ιδιωτικοποιήσεις κτλ άρχισε κυρίως στη δεύτερη θητεία της. Επίσης, ήταν υπέρ της αποποινικοποίησης της ομοφυλοφιλίας, της νομιμοποίησης των αμβλώσεων, της λήψης μέτρων κατά της κλιματικής αλλαγής.
Και το καλύτερο είναι ότι η δημοφιλία της στο τέλος δεν έπεσε από τίποτα “ανάλγητα” νεοφιλελεύθερα μέτρα, αλλά από την επιβολή ενός άδικου φόρου για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της αύξησης των επιτοκίων. Μέτρο που θεωρείται μάλλον το πιο αντιδημοφιλές της πολιτικής της καριέρας. Σε συνδυασμό με τη διαίρεση που υπήρχε στο κόμμα της για τις σχέσεις με την ΕΕ κτλ έφεραν το τέλος της πολιτικής της καριέρας.
Μερικοί νομίζετε ότι όλος ο αγγλικός λαός την έβλεπε σαν τον Άνταμ Σμιθ με κέρατα. Τρεις φορές την εξέλεξε ο λαός με ποσοστά άνω του 40% και μεγάλες διαφορές από τους Εργατικούς. Ακόμα και όταν αποσύρθηκε, εξελέγη ο συντηρητικός υποψήφιος που στήριξε. Δημοσκοπήσεις από τότε ως τώρα δείχνουν ότι εν τέλει ο βρετανικός λαός εκτιμά θετικά το έργο της και τη συγκαταλέγει στους καλύτερους πρωθυπουργούς της μεταπολεμικής εποχής (μπορείτε να γκουγκλάρετε όλα τα παραπάνω). Προφανώς από τη στιγμή που συγκρούστηκε με ένα ολόκληρο κατεστημένο έκανε φαντικούς εχθρούς που ήταν βολεμένοι μέσα σε αυτό. Ναι αν ήσουν αρχισυνδικαλιστής στην Αγγλία, η ζωή σου θα χειροτέρευε και η Θάτσερ θα γινόταν η μητέρα σου.
Η Θάτσερ κατάφερε πολλά σημαντικά. Μείωσε την ανώτατη φορολογία που έφτανε μέχρι και πάνω από 90% τα προηγούμενα χρόνια στο 40%. Αύξησε σε μία μόνο δεκαετία το ΑΕΠ της χώρας κατά σχεδόν 30% και έκανε ξανά τη Βρετανία κυρίαρχο της διεθνούς σκηνής. Κατάφερε να μειώσει τον πληθωρισμό κάτω από 5% από εκεί που ήταν 20-25%. Μείωσε την καταστροφική πολλές φορές δύναμη των συνδικάτων με μέτρα όπως η μυστική ψηφοφορία σε αυτά. Η οικονομική πολιτική με τις ιδιωτικοποιήσεις φαίνεται πως τελικά απέδωσε και έφερε ανάπτυξη, με τους Βρετανούς να είναι πρώτοι σε κατοχές μετόχων και εργαζομένους να κατέχουν σημαντικό ποσοστό μετοχών αρκετών ιδιοτικοποιημένων εταιριών. Αυξήθηκε σημαντικά και το ποσοστό των Βρετανών που ήταν ιδιοκτήτες των σπιτιών τους. Και αν σκεφτεί κανείς ότι η μείωση των κρατικών δαπανών επί του ΑΕΠ δεν ήταν τόσο μεγάλη (τουλάχιστον όσο φαντάζονται ορισμένοι), ενώ σε ορισμένους τομείς όπως η υγεία παρέμεινε σταθερό, τα παραπάνω είναι σημαντικά επιτεύγματα. Γενικά στη Βρετανία της Θάτσερ ο πλούτος αυξήθηκε.
Το βασικό μειονέκτημα ήταν η αύξηση της ανεργίας, στη βάση της λογικής ότι η μείωση του πληθωρισμού είναι σημαντικότερη από την ανεργία, αν και μειώθηκε στη συνέχεια ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης που έφερε. Το βασικότερο πλην για μένα βέβαια, που συνέβαλε και στην αύξηση της ανεργίας, ήταν η ανισόρροπη και ξαφνική μετάβαση από τον παραγωγικό στον χρηματοπιστωτικό τομέα, που έπληξε τις περιοχές που ήταν εξαρτώμενες από τον πρώτο, κάτι που έφερε περιττές ανισότητες που θα μπορούσαν να αποφευχθούν.
Πάντως η Θάτσερ μια χαρά αύξησε φόρους και κυρίως έμμεσους κυρίως στην πρώτη της θητεία και ούτε ήταν τόσο νεοφιλελεύθερη στην αρχή (σε σύγκριση με τον Ρήγκαν πχ), αλλά με τις ιδιωτικοποιήσεις κτλ άρχισε κυρίως στη δεύτερη θητεία της. Επίσης, ήταν υπέρ της αποποινικοποίησης της ομοφυλοφιλίας, της νομιμοποίησης των αμβλώσεων, της λήψης μέτρων κατά της κλιματικής αλλαγής.
Και το καλύτερο είναι ότι η δημοφιλία της στο τέλος δεν έπεσε από τίποτα “ανάλγητα” νεοφιλελεύθερα μέτρα, αλλά από την επιβολή ενός άδικου φόρου για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της αύξησης των επιτοκίων. Μέτρο που θεωρείται μάλλον το πιο αντιδημοφιλές της πολιτικής της καριέρας. Σε συνδυασμό με τη διαίρεση που υπήρχε στο κόμμα της για τις σχέσεις με την ΕΕ κτλ έφεραν το τέλος της πολιτικής της καριέρας.
Μερικοί νομίζετε ότι όλος ο αγγλικός λαός την έβλεπε σαν τον Άνταμ Σμιθ με κέρατα. Τρεις φορές την εξέλεξε ο λαός με ποσοστά άνω του 40% και μεγάλες διαφορές από τους Εργατικούς. Ακόμα και όταν αποσύρθηκε, εξελέγη ο συντηρητικός υποψήφιος που στήριξε. Δημοσκοπήσεις από τότε ως τώρα δείχνουν ότι εν τέλει ο βρετανικός λαός εκτιμά θετικά το έργο της και τη συγκαταλέγει στους καλύτερους πρωθυπουργούς της μεταπολεμικής εποχής (μπορείτε να γκουγκλάρετε όλα τα παραπάνω). Προφανώς από τη στιγμή που συγκρούστηκε με ένα ολόκληρο κατεστημένο έκανε φαντικούς εχθρούς που ήταν βολεμένοι μέσα σε αυτό. Ναι αν ήσουν αρχισυνδικαλιστής στην Αγγλία, η ζωή σου θα χειροτέρευε και η Θάτσερ θα γινόταν η μητέρα σου.