Scott
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Scott αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών. Έχει γράψει 373 μηνύματα.
08-08-21
20:24
Είναι ακριβώς αυτό που λες,στα δύσκολα φαίνεται ποιος είναι πραγματικά δίπλα σου.Να ξέρεις ότι η οικογένεια για εμένα είναι ευλογία και ο λόγος ?αυτός ακριβώς που είπες !
Σε κάτι τέτοιες στιγμές λες ότι πραγματικά αξίζει το οτιδήποτε για να προσπαθησεις και εσύ με την σειρά σου να φτιάξεις κάτι τόσο όμορφο !
Όπως επίσης να ξέρεις ότι είσαι παρά πολύ τυχερός αφού πλέον μετά την δική μου περιπέτεια θέλησα να μπω σε ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης για να βοηθήσω πλέον εγώ με την σειρά μου μετά την δική μου περιπέτεια και να επιστρέψω ότι δέχτηκα ,ότι δεν το λαμβάνουν όλοι αυτό .
Και εκεί τότε βλέπεις πως εκτός από την ιστορία με το θέμα υγείας σου έχεις και την ατυχία να είσαι μόνος σου σε όλο αυτό .
Κακά τα ψέματα όσοι κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι επιλογή τους η μοναξια και επιλέγουν την μοναχικότητα ,η στιγμή που έρχονται αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις τους κάνει να ανθεωρουν όλο αυτό .
Εγώ το έχω πει και θα το λέω σε κάθε ευκαιρία ,έτσι και δεν είχα τον άνθρωπο μου και την μητέρα μου να με βγάλουν από όλο αυτό ψυχολογικά πρώτα ,μπορεί και να είχα διαλύσει τα πάντα αφού δεν ήμουν καθόλου δυνατή ή έτοιμη να δεχτώ ένα γεγονός που μου άλλαξε για λίγο καιρό όλη μου την ζωή ...
Νομίζω και τώρα δεν είμαι τόσο δυνατή αφού μια τέτοια είδηση είναι σαν μια δυνατή σφαλιάρα ...
Εκεί είδα φίλους που είχαμε απλά τα τυπικά να είναι δίπλα μου και να κάνουν τους καραγκιοζιδες προκειμένου να γελάω ,όπως και εκεί είδα άτομα που περνούσαμε πολύ καλά ,ότι ήταν ΜΌΝΟ για τις χαρές γιατί τις λυπες δεν τις άντεχαν ..
Μπορεί στην αρχή να θύμωσα μαζί τους αλλά όταν αντιληφθεικα ότι κάποιοι το έκανα από άμυνα γιατί δεν αντέχουν την στεναχώρια τότε άλλαξαν πολλά ...
Η ζωή σου σήμερα πως είναι ?
Έχεις ξεπεράσει το θέμα σου ,το έχεις αποδεχτεί και ζεις μαζί του ή ήταν ένα "κακό όνειρο" και απλά πέρασε πλέον και άφησε μόνο καλά ?
Σήμερα έχω αποδεχτεί πλήρως αυτό που έχω,ζω την ζωή μου υπέροχα και παίρνω τα φάρμακα μου τυπικά σαν να μην είναι τίποτα. Σίγουρα υπάρχει η μία μέρα που θα νιώσω λίγο χάλια (είτε διότι υπάρχουν άνθρωποι που σε αντιμετωπίζουν με στίγμα και άγνοια,είτε διότι πολλοί δε θέλουν να καταλάβουν καθαρά δεδομένα) αλλά σε γενικές γραμμές ίσως να είμαι πιο χαρούμενος από ποτέ. Ίσως να μου έγινε όλο αυτό,ωστόσο έκανα το βήμα να ακολουθήσω αυτό που θέλω και να μη φοβάμαι τόσο πια. Νιώθω έτοιμος για όλα γενικά χαχα.
Scott
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Scott αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών. Έχει γράψει 373 μηνύματα.
07-08-21
16:00
Είναι ένα ηθικό δίλημμα γιατί η κακή είδηση μιας ασθένειας μπορεί να οδηγήσει σε άγχος όπως λες,ίσως ακόμα και στην αυτοκτονία.Ο Γιατρός οφείλει να λέει την αλήθεια στον ασθενή. Δεν, υποτίθεται, όμως, ένας από τους ρόλους του είναι η μείωση του άγχους και να ενισχύει την ικανότητα του σώματος να γίνει καλά; Αυτά τα δύο δεν έρχονται σε αντίθεση;
Το θέμα δεν είναι οι απλές περιπτώσεις όπου ο ασθενής έχει απλά μια γρίπη ή όπου γνωρίζει ότι πεθαίνει. Το δύσκολο είναι οι περιπτώσεις όπου ο γιατρός γνωρίζει τον θάνατο, όμως ασθενής προτιμάει να συζητάει μαζί του λιγότερο επουσιώδη θέματα, όπως η επιστροφή του στην οικογένεια, στο σπιτικό του.
Μιλάμε, βασικά μιλάω, για την αξία μιας αλήθειας όπου ο δέκτης δεν την επιθυμεί. Γιατί ο πομπός να επιβάλει κάτι τέτοιο; Έχει τέτοιο καθήκον;
Έστω ότι ο γιατρός αποφασίζει να ανακουφίσει τον ασθενή, είναι κάτι που δεν πρέπει να το αψηφήσουμε ασχέτως αν παραβιάζει την αυτονομία του ασθενή, στερεί το δικαίωμα του για απόφαση. Πάντως είναι μια άχαρη απόφαση, ο γιατρός δεν μπορεί να μοιραστεί κακά νέα και πρέπει να υποφέρει για τον ασθενή.
Όμως, ο γιατρός είναι άνθρωπος. Οι άνθρωποι έχουν σαν καθήκον να ανακαλύπτουν την αλήθεια. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος-γιατρός θα εμποδίσει τον άνθρωπο-ασθενή από αυτό το καθήκον.
Και το ερώτημα είναι: Πόσο άνθρωπος οφείλει να είναι ένας γιατρός;
Όλοι πρέπει να γνωρίζουμε τι έχουμε,ακόμα και αν η αρχική αντίδραση είναι αγχωτική ώστε να περάσουμε όλα τα στάδια και να φτάσουμε στην αποδοχή. Αυτά προϋποθέτουν και την συνεργασία άλλων επαγγελματιών (ψυχολόγοι, κλπ) και οικογένειας.
Στην εμπειρία μου, η δική μου ασθένεια με έκανε να νιώσω αυτό το στάδιο της αρχικής κατάθλιψης και άγχους (η αγωνίας για το αν θα ζήσω η όχι). Αλλά είμαι πολύ ευγνώμων που οι γιατροί και η ομάδα στο τμήμα που με παρακολουθεί γενικά είναι ειλικρινείς. Η στεγνή αλήθεια με έκανε να μη φοβάμαι να πάω στον γιατρό και να έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη σε ότι αφορά την υγεία μου.