Scott
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Scott αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών. Έχει γράψει 373 μηνύματα.
08-08-21
16:01
Στην περίπτωση μου,η οικογένειά μου με βοήθησε πάρα πολύ (ίσως επειδή όταν διαγνώσθηκα δεν γνώριζα εάν θα ζήσω μια κανονική ζωή) διότι δεν με αντιμετώπισαν με στίγμα,δεν τους ένοιαζε καν το τι είχα και ήθελαν απλά να γίνω πάλι ο εαυτός μου. Ο πατέρας μου με έπαιρνε στη δουλειά μαζί του και ο αδερφός μου παράτησε τη δουλειά του τότε στην Αγγλία για να μείνει 3 μήνες μαζί μας. Οι γιατροί και η γραμματεία με έκαναν να μάθω περισσότερα πράγματα για αυτό που έχω και ένιωσα μια ηρεμία πως έχω κάποιον διπλα μου,ότι οι άνθρωποι έχουν κατανόηση και αγαπούν το επάγγελμα τους, από τους γιατρούς μέχρι και την γραμματεία της ΜΕΛ.Όλοι οι ασθενείς δεν είναι ίδιοι.
Λες στον καθένα ότι αντέχει ώστε να είναι σε θέση και να συνεχίσει να κάνει πράγματα που επιθυμεί ή που ίσως τα είχε αφήσει για αργότερα και πλέον αντιλαμβάνεται ότι ίσως δεν θα προλάβει .
Σίγουρα δεν μιλάς σε έναν άνθρωπο με πολύ εύθραυστη ψυχολογία και με τάσεις φύγεις ή αυτοκαταστροφης .
Ότι και οσα αντέχει ο καθένας πέραν από ηθικά ζητήματα και μελοδραματισμους .
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Ταυτίζομαι απόλυτα καθαρά και για εμένα προσωπικά
Η δική μου περιπέτεια και η απόλυτη αντίληψη όλου αυτού με έκανε να δω πολλές πτυχές του δικού μου ευατου πλέον που θέλω να αλλάξω και να διορθώσω ακόμα και σε μια ηλικία που λες ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει πλέον βιώματα του ...
Μόνο ευγνώμων είμαι για όλο αυτό πλέον +αφού πέρασα και εγώ από το δύσκολο στάδιο του Θύμιου και της θλίψης )αφού αν δεν μου τύχαινε όλο αυτό σίγουρα δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα (οποία και να είμαι) και σίγουρα δεν θα είχα τις σχέσεις με τους δικούς μου που η αλήθεια είναι σε κάτι τέτοιες στιγμές βλέπεις πραγματικά και ποιος αξίζει να είναι δίπλα σου και ποιος όχι .
Δύσκολη κατάσταση αλλά το μόνο σίγουρο ότι από όλο αυτό βγαίνεις πολύ πιο δυνατός και πολύ πιο προσγειωμένος στην πραγματικότητα .
Απαραίτητη προϋπόθεση όμως να έχεις δίπλα σου ένα πολύ καλό σύμβουλο ψυχικής υγείας που πραγματικά αν δώσεις την ευκαιρία στον ευατο σου να επισκεφτείς ένα από αυτούς έστω και για λίγο χρονικό διάστημα θα έχεις κάνει το καλύτερο δώρο όχι μόνο για τον ευατο σου αλλά και για τους ανθρώπους γύρω σου που εισπράττουν παράλληλα όλη αυτή σου την αλλαγή !!!
Εύχομαι μόνο να είσαι καλά και αυτό το πραγματικό τέρας που λέγεται κατάθλιψη να μην ξαναξυπνησει ποτέ μέσα σου αν και νομίζω και να ξυπνήσει αφού το παλεψες μια φορά έχεις τα όπλα να το ξαναπαλεψεις άλλες τόσες
Scott
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Scott αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών. Έχει γράψει 373 μηνύματα.
07-08-21
16:00
Είναι ένα ηθικό δίλημμα γιατί η κακή είδηση μιας ασθένειας μπορεί να οδηγήσει σε άγχος όπως λες,ίσως ακόμα και στην αυτοκτονία.Ο Γιατρός οφείλει να λέει την αλήθεια στον ασθενή. Δεν, υποτίθεται, όμως, ένας από τους ρόλους του είναι η μείωση του άγχους και να ενισχύει την ικανότητα του σώματος να γίνει καλά; Αυτά τα δύο δεν έρχονται σε αντίθεση;
Το θέμα δεν είναι οι απλές περιπτώσεις όπου ο ασθενής έχει απλά μια γρίπη ή όπου γνωρίζει ότι πεθαίνει. Το δύσκολο είναι οι περιπτώσεις όπου ο γιατρός γνωρίζει τον θάνατο, όμως ασθενής προτιμάει να συζητάει μαζί του λιγότερο επουσιώδη θέματα, όπως η επιστροφή του στην οικογένεια, στο σπιτικό του.
Μιλάμε, βασικά μιλάω, για την αξία μιας αλήθειας όπου ο δέκτης δεν την επιθυμεί. Γιατί ο πομπός να επιβάλει κάτι τέτοιο; Έχει τέτοιο καθήκον;
Έστω ότι ο γιατρός αποφασίζει να ανακουφίσει τον ασθενή, είναι κάτι που δεν πρέπει να το αψηφήσουμε ασχέτως αν παραβιάζει την αυτονομία του ασθενή, στερεί το δικαίωμα του για απόφαση. Πάντως είναι μια άχαρη απόφαση, ο γιατρός δεν μπορεί να μοιραστεί κακά νέα και πρέπει να υποφέρει για τον ασθενή.
Όμως, ο γιατρός είναι άνθρωπος. Οι άνθρωποι έχουν σαν καθήκον να ανακαλύπτουν την αλήθεια. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος-γιατρός θα εμποδίσει τον άνθρωπο-ασθενή από αυτό το καθήκον.
Και το ερώτημα είναι: Πόσο άνθρωπος οφείλει να είναι ένας γιατρός;
Όλοι πρέπει να γνωρίζουμε τι έχουμε,ακόμα και αν η αρχική αντίδραση είναι αγχωτική ώστε να περάσουμε όλα τα στάδια και να φτάσουμε στην αποδοχή. Αυτά προϋποθέτουν και την συνεργασία άλλων επαγγελματιών (ψυχολόγοι, κλπ) και οικογένειας.
Στην εμπειρία μου, η δική μου ασθένεια με έκανε να νιώσω αυτό το στάδιο της αρχικής κατάθλιψης και άγχους (η αγωνίας για το αν θα ζήσω η όχι). Αλλά είμαι πολύ ευγνώμων που οι γιατροί και η ομάδα στο τμήμα που με παρακολουθεί γενικά είναι ειλικρινείς. Η στεγνή αλήθεια με έκανε να μη φοβάμαι να πάω στον γιατρό και να έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη σε ότι αφορά την υγεία μου.