Samael
Τιμώμενο Μέλος
Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,341 μηνύματα.
17-06-20
14:17
Εμένα ένας γείτονας, περίπου εποχές δημοτικού που ξυπνάγαμε να πάμε σχολείο, κάθε πρωί κάπου στις 7:30 - 8:00 έβαζε τέρμα πρώτα το παναθηναϊκέ μεγάλε και τρανέ και μετά καπάκι Σάκη Ρουβά
Αυτό το πράγμα ΚΑΘΕ πρωί.
Τι και εαν δεν είναι στην τηλεόραση, φτιάχνουν τα δικά τους πρωινάδικα μερικοί
Samael
Τιμώμενο Μέλος
Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,341 μηνύματα.
17-06-20
14:04
Ήμουν κάπου Γυμνάσιο, αρχές δεκαετίας 00. Τότε ξέρετε, πολλοί δεν είχαμε internet και ακούγαμε τα κλασικά λαϊκά που μας σέρβιρε η τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
Ήταν λοιπόν περίοδος πανελληνίων, εγώ εθισμένος στη δυνατή μουσική και στα στερεοφωνικά. Ήταν απόγευμα και άκουγα τέρμα τα γκάζια Άντζελα Δημητρίου με ανοιχτό το παράθυρο του σαλονιού.
Σε κάποια φάση χτυπάει το κουδούνι και ήταν η μάνα του γείτονά μου του Θανάση που έδινε πανελλήνιες με στόχο το πολυτεχνείο: Ξέρω ότι γλεντάτε και διασκεδάζετε, αλλά ο γιος μου δίνει πανελλήνιες και ακούγεστε μέχρι το παράθυρό του.
Μην πέσετε να με φάτε, τελικά πέρασε πολυτεχνείο το παιδί
Μου θύμησες έναν τύπο που έμενε κοντά στο φροντιστήριο που έκανα Αγγλικά . Επι 5 χρόνια όποτε είχα, σε μια προκαθορισμένη ώρα της ημέρας, άρχιζε να παίζει metal απο το σπίτι του και να ακούγεται σε όλη την γειτονιά. Κάναμε το αστείο οτι μάλλον θα δίνει πανελλήνιες . Πάντως πραγματικά τέτοια συνέπεια δεν είχα ξαναδεί στην ζωή μου,για τόσα χρόνια ο τύπος δεν ξέφευγε δευτερόλεπτο απο το πρόγραμμα του .
Samael
Τιμώμενο Μέλος
Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,341 μηνύματα.
12-11-19
22:55
Τώρα ρεζιλίκι δεν ξέρω αν θεωρείται, αλλά είναι από εκείνες τις παιδικές στιγμές ντροπής που με στοιχειώνουν ακόμη και σήμερα κάτι φορές πριν με πάρει ο ύπνος...
Κάπου στα 8-9 μου έτυχε να πάμε οικογενειακώς στην εξωτική Αμαλιάδα για κάτι δουλειές. Σε κάποια φάση εγώ έχω φύγει κι έχω πάει σε κάτι άθλιες κούνιες, που το μόνο που έλεγε κάπως ήταν η τσουλήθρα. Έλα μου όμως που μπροστά ήταν μπαστακωμένο ένα νήπιο και για να σ αφήσει να κάνεις τσουλήθρα φώναζε "ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΟΟ", περιμένοντας να του δώσεις ένα χαλίκι από κάτω!
Δίνω την πρώτη φορά χαλίκι, δίνω τη δεύτερη, τρίτη, τέταρτη... Ε μεγάλο παιδί εγώ τώρα, σε κάποια στιγμή που η υπομονή μου εξαντλήθηκε γυρνάω και του λέω "ε αι παράτα μας" και του ρίχνω μια double μούντζα, περιποιημένη. Όντως μ'αφηνει, περνάω, κάνω τσουλήθρα με ύφος *I'm the boss here*, ώσπου βλέπω μια ξανθιά σαραντάρα να τινάζεται σαν ελατήριο από το παγκάκι και να τρέχει προς το μέρος μας... Κι εκεί αρχίζει το πανηγύρι...
Εκείνη να ωρύεται: "Δεν ντρέπεσαι λιγάκι να κάνεις χειρονομίες σ'ένα παιδάκι που δεν γνωρίζεις και βλέπεις ότι είναι και μικρότερο από εσένα;! Ντροπή σου!!"
Εγώ να ψελλιζω κάτι του τύπου "πλάκα έκανα, συγγνώμη" και να συνεχίζει αυτή: "Αυτές τις πλάκες να τις κάνεις στην οικογένειά σου και όπου αλλού σε παίρνει, όχι στον γιο μου, κατάλαβες;"
Έχει γυρίσει ένα ολόκληρο πάρκο και μας κοιτάει. Θέαμα, όχι αστεία. Μαζεύω, λοιπόν, κάθε ίχνος χαμένης μου αξιοπρέπειας και γυρίζω στους γονείς μου αθόρυβα.
ΥΓ1: Έκτοτε δεν ξαναπάτησα το πόδι μου ούτε στην Αμαλιάδα, ούτε στον νομό Ηλείας γενικότερα.
ΥΓ2: Μετά, κορίτσια, αναρωτιόμαστε γιατί έχουν γίνει όλοι μαμάκηδες. Αι σιχτήρ.
Σε αυτή την ιστορία με ξεπερνάει το οτι η μάνα έτρεξε να κάνει σκηνή αντί να πάρει το καμάρι της και να το λούσει με το betadin, που μάζευε χαλίκια απο κάτω.
Όταν ήμουν γύρω στα 6-7 ήμουν ένα βράδυ στην πλατεία του χωριού και κορόιδευα ένα χαζό κορίτσι που ήταν στην τάξη μου.
Αυτή πήγε τα είπε στην μάνα της, η οποία ήρθε μέσα στην πλατεία με έπιασε από το χέρι και άρχισε να φωνάζει "Άμα ξανακοροιδέψεις τη Χαρούλα, θα σου τραβήξω την καρέκλα στο κεφάλι!" ενώ με το άλλο χέρι της είχε σηκώσει μια πλαστική καρέκλα.
Θυμάμαι ακόμα τη σκηνή και τη φάτσα της. Μόλις με έπιασε και άρχισε να φωνάζει κατουρήθηκα κατευθείαν πάνω μου. Ευτυχώς ήταν παραδίπλα η γιαγιά μου και ήρθε και με πήρε.
Εγώ πάντως δεν ξέρω ούτε έναν.
Θα κάνω μια σχετικά αυθαίρετη υπόθεση και θα πω οτι η Χαρούλα σήμερα πιθανών να έχει αρκετά θεματάκια εξαιτίας της μάνας της .
Πωπω, εμένα στο δημοτικό είχε έρθει και με έπιασε μάνα παιδιού, επειδή έδερνα τον γιο της (που μου έσπαγε τα νεύρα ). Η πιο επική στιγμή του διαλόγου μεταξύ της δόλιας μάνας και του 9χρονου σκατού, που ήμουν, ήταν η εξής:
-Αν ξαναπειράξεις τον Αλέξανδρο θα έχεις να κάνεις μαζί μου, κατάλαβες;
-Αν δεν μου σπάει τα νεύρα δεν θα τον πειράζω...
-ΑΚΟΥΣ ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΩ ΕΓΩ;;;
Κουκουβάγιες μάνες...
Διπλωματικός απο τότε βλέπω .
Η ανησυχία μου βλέπετε, ήταν μη και δεν μείνει πίτσα, όχι μην κάνω εμπριμέ ταπετσαρία όλο το σπίτι.
Με μια πρόταση : " We always want what kills us" .