Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
02-12-21
12:12
Αν γράφουμε το τελευταίο γράμμα αποχαιρετισμού πριν αυτοκτονήσουμε πάντως και μας πιάσει ένας πονόδοντος μάλλον θα ξεχάσουμε ότι θέλαμε να αυτοκτονήσουμε και θα ψάξουμε για παυσίπονο .
Συγκρίνεις δύο ανομοιους πόνους μεταξύ τους. Σαν να σου λέω ότι υποφέρεις με 15 σπασμένα πλευρά και τσακωνεσαι με τη φίλη σου για ένα χαζό θέμα, για αντιπαράδειγμα. Εγώ επίτηδες τα είπα με τη σειρά που τα είπα, δηλαδή ανά ζεύγη. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως οι δύο πόνοι είναι αλληλένδετοι.
Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
01-12-21
13:07
Αν και συμφωνώ απόλυτα ότι οι μικρές χαρές της καθημερινότητας μας χαρίζουν στιγμές που νιώθουμε ένα τσικ πιο ευτυχισμένοι, δε θεωρώ ότι η ευτυχία μας εξαρτάται από αυτές. Η ευτυχία για μένα είναι ένα πηγαίο συναίσθημα που προκύπτει εν μέρει απ' τον χαρακτήρα μας κι εν μέρει από τις καταστάσεις που βιώνουμε μικροί (οι οποίες μας εκπαιδεύουν στο πώς να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας). Ως εκ τούτου, αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις της ζωής με θετικότητα ή αρνητισμό, αντίστοιχα. Το περιβάλλον και τα γεγονότα της ζωής μας μπορούν να επηρεάσουν φυσικά την ψυχική μας κατάσταση, αλλά έως έναν βαθμό. Δε θεωρώ δηλαδή ότι όλοι οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς στην κατάθλιψη εάν τους συμβούν πολλά τραγικά γεγονότα ταυτόχρονα, ούτε πως η ευζωΐα σου εγγυάται την ευτυχία.
Μάλιστα πιστεύω το αντίθετο, ότι δηλαδή ευτυχία χωρίς δυστυχία και πόνο δεν υφίσταται, και ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της σημερινής κοινωνίας είναι αυτό, ότι προσπαθεί να αποτάξει τα αρνητικά συναισθήματα, να θωρακίσει τους ανθρώπους στον πόνο και να τους μάθει ότι η μόνη υγιής ψυχική κατάσταση είναι η υπερχαρούμενη και υπεραισιόδοξη.
Ξεχνάμε όμως το πιο σημαντικό. Ο ψυχικός πόνος δε διαφέρει σε τίποτα απ' τον σωματικό· και στις δύο περιπτώσεις είναι μια προειδοποίηση του οργανισμού ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Αν όμως καταπιέζεις τον ψυχικό πόνο, τη θλίψη, τη δυσφορία, το πένθος, για να εκβιάσεις την ευθυμία (πχ με μεθύσια, άσκοπο σεξ, άπειρη δουλειά και διάβασμα για να σε αποσπά από το πρόβλημα), είναι σαν να σε πονάει το πόδι σου κι αντί να ερευνήσεις από τι προέρχεται ο πόνος, κανεις όλη μέρα παυσίπονες ενέσεις. Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις θα είναι να μη νιώθεις τίποτα στο τέλος. Η χαρά σου να εξαρτάται από τα πάρτυ, τις ουσίες, το σεξ, τις παυσίπονες ενέσεις και μετά επιστροφή στο μούδιασμα, το κενό συναίσθημα που προσπαθεί να πνίξει το κακό. Και το πρόβλημα από μέσα χειροτερεύει, κι εμείς συνηθίζουμε να είμαστε άρρωστοι και το θεωρούμε το νέο μας normal, και ότι η ευτυχία τελικά δεν είναι και κάτι σπουδαίο, παρά μια ψευδαίσθηση.
Γι αυτό πιστεύω ότι για να μπορείς να είσαι ευτυχισμένος, πρέπει πρώτα να αποδεχτείς ότι ευτυχισμένη ζωή δε σημαίνει "όλα ρόδινα κι ωραία" .
Μάλιστα πιστεύω το αντίθετο, ότι δηλαδή ευτυχία χωρίς δυστυχία και πόνο δεν υφίσταται, και ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της σημερινής κοινωνίας είναι αυτό, ότι προσπαθεί να αποτάξει τα αρνητικά συναισθήματα, να θωρακίσει τους ανθρώπους στον πόνο και να τους μάθει ότι η μόνη υγιής ψυχική κατάσταση είναι η υπερχαρούμενη και υπεραισιόδοξη.
Ξεχνάμε όμως το πιο σημαντικό. Ο ψυχικός πόνος δε διαφέρει σε τίποτα απ' τον σωματικό· και στις δύο περιπτώσεις είναι μια προειδοποίηση του οργανισμού ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Αν όμως καταπιέζεις τον ψυχικό πόνο, τη θλίψη, τη δυσφορία, το πένθος, για να εκβιάσεις την ευθυμία (πχ με μεθύσια, άσκοπο σεξ, άπειρη δουλειά και διάβασμα για να σε αποσπά από το πρόβλημα), είναι σαν να σε πονάει το πόδι σου κι αντί να ερευνήσεις από τι προέρχεται ο πόνος, κανεις όλη μέρα παυσίπονες ενέσεις. Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις θα είναι να μη νιώθεις τίποτα στο τέλος. Η χαρά σου να εξαρτάται από τα πάρτυ, τις ουσίες, το σεξ, τις παυσίπονες ενέσεις και μετά επιστροφή στο μούδιασμα, το κενό συναίσθημα που προσπαθεί να πνίξει το κακό. Και το πρόβλημα από μέσα χειροτερεύει, κι εμείς συνηθίζουμε να είμαστε άρρωστοι και το θεωρούμε το νέο μας normal, και ότι η ευτυχία τελικά δεν είναι και κάτι σπουδαίο, παρά μια ψευδαίσθηση.
Γι αυτό πιστεύω ότι για να μπορείς να είσαι ευτυχισμένος, πρέπει πρώτα να αποδεχτείς ότι ευτυχισμένη ζωή δε σημαίνει "όλα ρόδινα κι ωραία" .