Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
04-06-08
12:09
Κακώς. Το είπα στη πλάκα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
02-06-08
15:38
Eχμ... Βεβαίως υπάρχει κακή τέχνη, όπως υπάρχει κακή λογοτεχνία, κακή ηθοποιία, κακή κουζίνα (...η δική μ').
Θα πω κάτι που θα πάει για διαγραφή, όπως συμβαίνει συνήθως όταν αναφέρω τη λέξη-ταμπού "μεταμοντέρνος".
Η προσκόλληση στα κλασσικά μοτίβα κυριάρχησε τόσο πολύ και τόσο μακρόν, που οι νέες τάσεις των τελών του 19ου/αρχών 20ου αι. ήρθαν σαν ανανεωτικός αέρας. Όπως ήταν φυσιολογικό, μια χούφτα πεφωτισμένοι άνθρωποι έθεσαν τις βάσεις και σχεδίασαν τη πορεία - για να ακολουθήσουν ένα μύριο άλλοι, με ελάχιστο νου ή προσήλωση στις αρχές, και να στρεβλώσουν ό,τι αποπειράθηκαν να σιάξουν οι πρωτοπόροι. Οι άνθρωποι αυτοί είναι γνωστοί στην επιστημονικήν ορολογίαν ως "τρόμπες", χάριν ακριβείας όμως θα τους αποκαλούμε "μοντερνιστές".
Ας μείνουμε στο μαύρο τετράγωνο.
Ο αγαπητός Μάλεβιτς, κοιτώντας μια μέρα έξω από το παράθυρο του, παρατήρησε την τσαρική ρωσία και θέλησε να απεικονίσει τα αισθήματά του. Οι κριτές (καταλύτες, όπως είπε και το γι), πάντοτε ντρεπόμενοι να παραδεχθούν ότι δεν καταλαβαίνουν κάτι, άρχισαν να σωρρεύουν ερμηνείες και επαίνους, με αποτέλεσμα ένα έργο παιδικής σύλληψης να ανακηρυχθεί ως σημείο καμπής των εικαστικών τεχνών του 20ου αιώνα.
Αντιπαράλληλα, ο Γκωγκέν, ακολουθώντας λιγότερο αντιδραστικά μοτίβα και πάντοτε στη βάση του ότι δημιούργησε πολύ καλύτερα έργα στην ωριμότητά του, πάντοτε θα θεωρείται ότι ξεκίνησε ως ...κακός ζωγράφος, και ένα μύριο κριτές-μοντερνιστές θα προσυπογράφουν αυτή την άποψη.
Το ηθικό δίδαγμα? Δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως κάτι, ένα περιορισμένο κριτήριο, με το οποίο μπορούμε να πούμε πότε ένα έργο αποτελεί τέχνη.
Οι εργατοώρες.
Συνήθως, οτιδήποτε μπορεί να ετοιμαστεί εντελώς πρόχειρα από ένα πεντάχρονο με υλικά κουζίνας, δεν είναι Καλή Τέχνη. Και με αυτή την άποψη, πολλά από τα σημαντικότερα μεταμοντερνιζέ έργα δεν είναι παρά αρπαχτές.
Κλείνω το μήνυμα με το μόνο ειλικρινές και αυθεντικό έργο τέχνης που παρήγαγε ο ώριμος 20ος αιώνας, το - κάπου το έχουμε ξαναπεί ή κάνω λάθος?- Merde d' Artiste του Μαντσόνι:
Θα πω κάτι που θα πάει για διαγραφή, όπως συμβαίνει συνήθως όταν αναφέρω τη λέξη-ταμπού "μεταμοντέρνος".
Η προσκόλληση στα κλασσικά μοτίβα κυριάρχησε τόσο πολύ και τόσο μακρόν, που οι νέες τάσεις των τελών του 19ου/αρχών 20ου αι. ήρθαν σαν ανανεωτικός αέρας. Όπως ήταν φυσιολογικό, μια χούφτα πεφωτισμένοι άνθρωποι έθεσαν τις βάσεις και σχεδίασαν τη πορεία - για να ακολουθήσουν ένα μύριο άλλοι, με ελάχιστο νου ή προσήλωση στις αρχές, και να στρεβλώσουν ό,τι αποπειράθηκαν να σιάξουν οι πρωτοπόροι. Οι άνθρωποι αυτοί είναι γνωστοί στην επιστημονικήν ορολογίαν ως "τρόμπες", χάριν ακριβείας όμως θα τους αποκαλούμε "μοντερνιστές".
Ας μείνουμε στο μαύρο τετράγωνο.
Ο αγαπητός Μάλεβιτς, κοιτώντας μια μέρα έξω από το παράθυρο του, παρατήρησε την τσαρική ρωσία και θέλησε να απεικονίσει τα αισθήματά του. Οι κριτές (καταλύτες, όπως είπε και το γι), πάντοτε ντρεπόμενοι να παραδεχθούν ότι δεν καταλαβαίνουν κάτι, άρχισαν να σωρρεύουν ερμηνείες και επαίνους, με αποτέλεσμα ένα έργο παιδικής σύλληψης να ανακηρυχθεί ως σημείο καμπής των εικαστικών τεχνών του 20ου αιώνα.
Αντιπαράλληλα, ο Γκωγκέν, ακολουθώντας λιγότερο αντιδραστικά μοτίβα και πάντοτε στη βάση του ότι δημιούργησε πολύ καλύτερα έργα στην ωριμότητά του, πάντοτε θα θεωρείται ότι ξεκίνησε ως ...κακός ζωγράφος, και ένα μύριο κριτές-μοντερνιστές θα προσυπογράφουν αυτή την άποψη.
Το ηθικό δίδαγμα? Δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως κάτι, ένα περιορισμένο κριτήριο, με το οποίο μπορούμε να πούμε πότε ένα έργο αποτελεί τέχνη.
Οι εργατοώρες.
Συνήθως, οτιδήποτε μπορεί να ετοιμαστεί εντελώς πρόχειρα από ένα πεντάχρονο με υλικά κουζίνας, δεν είναι Καλή Τέχνη. Και με αυτή την άποψη, πολλά από τα σημαντικότερα μεταμοντερνιζέ έργα δεν είναι παρά αρπαχτές.
Κλείνω το μήνυμα με το μόνο ειλικρινές και αυθεντικό έργο τέχνης που παρήγαγε ο ώριμος 20ος αιώνας, το - κάπου το έχουμε ξαναπεί ή κάνω λάθος?- Merde d' Artiste του Μαντσόνι:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.