parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,903 μηνύματα.
10-12-22
22:51
Καλά τέτοιες ιστορίες έχω κι εγώ να διηγηθώ πολλές. Η ουσία είναι πως ενώ τα παιδιά είναι προσανατολισμένα από την ίδια τη φύση να αγαπούν τους γονείς τους, το αντίστροφο δεν ισχύει, με εξαίρεση ίσως μια μικρή περίοδο στις γυναίκες - μαμάδες.τον θείο μου (δε ζει πια) ο πατέρας του τον έδενε στο κρεβάτι και τον βαραγε με ζώνη. ήταν ο λόγος που ορκίστηκε ότι δε θα απλώσει ποτέ χέρι στις δύο κόρες του, όπως και τήρησε.
Αυτό έχει σαν συνέπεια τα παιδιά όταν δεν εισπράττουν την στοργική αγάπη που επιζητούν, να βάλλονται εναντίων του εαυτού τους, ενώ οι γονείς έχουν την "πολυτέλεια" να κάνουν τη ζωάρα τους.
Τρελό φάουλ. Η ζωή τους δίνει την ευκαιρία να αγαπηθούν αληθινά με φυσικό τρόπο κι αυτοί την πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων.
Εμένα η κόρη μου όταν εκνευρίζεται με κάνει συχνά σάκο του μποξ, κάθομαι και τις τρώω. Μετά μου ζητάει συγνώμη βέβαια, μου κάνει αγκαλίτσα μου δίνει και φιλάκι. Τι άλλο να ζητήσω;
Να μαλώσεις εντάξει χρειάζεται μερικές φορές για να βάλεις όρια αλλά το να απλώσεις χέρι πάνω στα παιδιά είναι συμπεριφορά ουρακοτάγκου νεάντερναλ. Και ασύμφορη - αν είσαι εγωιστής και το βλέπεις έτσι - γιατί κάποια στιγμή θα γεράσεις, θα γίνεις αδύναμος και τέτοια απωθημένα τραύματα δύσκολα σβήνονται.