Memetchi
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Memetchi αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένος. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 1,503 μηνύματα.
06-03-23
01:51
Όταν το ζητάς απο τους μαθητές σου, αυτομάτως τους βάζεις σε ένα άλλο σχεσιακό πλάισιο, που προσδίδει μια επισημότητα και πολλές φορές θυμίζει στρατό ή άλλα πιο αυστηρά συστήματα όταν εξαρχής έχεις τη θέση ισχύος και το απαιτείς από ένα πλήθος ατόμων. Ξέρουμε τι είδους καθηγητές τα ζητάνε και συνήθως έρχονται με φράσεις όπως αυτές που είπες πιο πάνω, δεν περνάνε σε εμένα και μη το ένα, μη το άλλο, όρια εδώ, κανόνες εκεί. Δεν προσδίδεις καμιά παιδαγωγική αξία, αντιθέτως ενδεχομένως να αφαιρείς από τη σχέση που χτίζετε. Όταν όντως σε σέβονται οικεία άτομα, δεν το έχεις ανάγκη, είναι τελείως τυπικό και μπορεί να μη βλάπτει αυτό καθαυτό, αλλά δεν δίνει και κάτι. Όλα μια απλή κίνηση είναι μέσα στην τάξη, το θέμα είναι ο εκπαιδευτικός να αναρωτιέται, γιατί πρέπει να γίνεται αυτή η κίνηση; Τι κερδίζουν οι μαθητές μου; Κερδίζουν κάτι από αυτό όταν θέλουμε να χτίσουμε ένα περιβάλλον μάθησης άνεσης και οικειότητας; Κατά τη γνώμη μου μάλλον όχι. Επίσης, θα σηκωνόσουν εσύ για ένα μαθητή;Πίστεψε με το να σηκωθείς όρθιος όταν μπαίνει ο καθηγητής και αντίστοιχα οταν κάθεσαι και κάποιος έρθει να σε χαιρετησει κ να σ δώσει χειραψία είναι το λιγότερο μπροστά σε αυτά που θα ακολουθήσουν αμα βγεις στη κοινωνία με αυτό το υφακι που συναντάται σε κάποιους ταραχοποιους των σχολειων.
Εγώ βέβαια τους είχα πει να μην σηκώνονται καν.
Γιατί όχι;
Memetchi
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Memetchi αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένος. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 1,503 μηνύματα.
04-03-23
23:17
Τώρα βγαίνουμε εκτός, αλλά τέλος πάντων, θα απαντήσω γιατί μάλλον δεν καταλάβατε τι εννοώ.Κανεις λάθος. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να θέτει όρια. Δεν είναι φόβος. Είναι σεβασμός. Βλέπω συχνά στις μέρες μας να μεγαλώνουν παιδιά χωρίς να τους θετουν όρια και χωρίς να σέβονται τίποτα. Δεν έχουν μάθει στο όχι ή στο δεν πρέπει να κάνεις το τάδε. Ικανοποιουν όλα τα καπρίτσια τους όταν είναι μικρά και αποκτούν τέτοιες προβληματικές συμπεριφορές. Πόσοι γονείς κάθονται και λένε στα παιδιά τους να μην ενοχλούν άλλα παιδιά και να συμπεριφέρονται κόσμια; Εμένα οι γονείς μου μου έλεγαν συνεχώς να μη κοροϊδεύω κανέναν, να μην καταστρέφω ξένη περιουσία, να μην πειράζω ζώα, να σέβομαι τα παντα και να προστατεύω όσους έχουν αναγκη. Ποτέ δεν κοροιδεψα κάποιον για το βάρος του, την εμφάνιση του, την καταγωγή του. Προστατευα τα αδύναμα άτομα, ζώα, περιουσίες. Στο θρανίο μου δεν έγραψα ποτέ τίποτα. Βιβλία δεν έσκισα ποτέ. Έβλεπα συμμαθητές μου να τα σκίζουν και να τα πετάνε λες και ήταν παιχνιδι. Άλλοι να καπνίζουν στις τουαλέτες και να αφήνουν γόπες. Άλλοι να σπάνε πόρτες στις τουαλέτες. Άλλοι να μη σέβονται τον δάσκαλο και να κάνουν φασαρία και να μην μπορείς να κάνεις μάθημα. Αυτά τα παιδιά δεν είναι παιδιά. Αυτά θέλουν τιμωρία. Να μπαίνει δάσκαλος και να σηκώνονται όρθιοι. Αν δεν μαθαίνουν τρόπους στο σπίτι τους, κάποιος πρέπει να τους μάθει να φέρονται σαν ανθρωποι και όχι σαν ζώα.
Όριο είναι το δεν μιλάμε πάνω από τον άλλον γιατί μαθαίνουμε ότι δεν λειτουργεί έτσι η συζήτηση, όριο είναι και πχ το δεν πίνουμε νερό μέσα στην τάξη, το γιατί άγνωστο εδώ, απλά έτσι μας έλεγαν εμάς, έτσι κάνουμε και εμείς.
Υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί που βάζουν και καλά όρια τα οποία δεν έχουν όντως κάποια αξία, ίσα ίσα μπορεί να καταστρέφουν αυτό που χτίζουν. Ο σεβασμός είναι κάτι που τον αποκτούν γιατί βλέπουν όντως ότι διαθέτεις αξίες άξιες σεβασμού. Πχ κρατάς πάντα τον λόγο σου, δείχνεις κατανόηση σε κάποιο πρόβλημα κτλ, όχι με το να σηκώνονται όρθιοι. Αυτό δείχνει ότι θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο και ζητάς να βαράνε προσοχή στο περασμά σου. Και θα υπάρχει φόβος πιθανόν, γιατί ξέρουν ότι αν δεν το κάνουν θα υπάρχουν συνέπειες. Αν αποκτούσαν έτσι οι άνθρωποι σεβασμό, τότε όσοι έβγαιναν από τον στρατό θα ήταν αυτή τη στιγμή παναγίτσες. Ειδικά αν μιλάμε για μικρά παιδιά, πρέπει να είμαστε ακόμα πιο προσεχτικοί με τις διδακτικές μας επιλογές.