touvlo
Πολύ δραστήριο μέλος
Η touvlo αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,015 μηνύματα.
30-06-23
09:56
Τουλάχιστο τη χαρήκατε μερικά χρόνια!Δεν ζούμε και σε έναν αγγελικό κόσμο ξέρεις.. (το ξέρεις).
Θα σου πω μια ιστορία (συνηθισμένη):
Κάποτε, πριν χρόνια, είχαμε βρει με την παρέα μου ένα μικρό παραδεισένιο κολπίσκο κάπου στης ακτές της Μεσσηνίας (ούτε καν Αττική), οπου μας άρεσε να πηγαίνουμε συχνά για κολύμπι και αράζαμε εκεί όλη μέρα σχεδόν. Χρόνο με το χρόνο, και από παρέα σε παρέα μαθεύτηκε, το μέρος έπαψε να είναι τόσο σπάνιο και άρχισε ο κόσμος να αυξάνεται.
Ύστερα πλάκωσαν οι σκηνούχοι. Που δεν ήταν απλά μια σκηνή, αλλά ολόκληρα τετραγωνικά καταλάμβαναν με καρέκλες, τραπεζάκια, αιώρες που έστηναν στα γύρω δέντρα, και άλλους συναφείς εξοπλισμούς.
Συνεχίσαμε όμως απτόητοι να πηγαίνουμε στην ίδια παραλία, αν και δύσκολα πλέον βρίσκαμε ίσκιο να καθήσουμε, όλοι κατειλημμένοι. Τα νερά όμως της θάλασσας διάφανα, κατακάθαρα.
Αυτά μέχρι πέρυσι. Είχαμε να πατήσουμε 2 χρόνια και φτάνοντας (μετά δυσκολίας, αφού τα τροχοφόρα έφταναν μέχρι σχεδόν την ακτή) ήταν για να δούμε ξαφνικά το θέαμα, όλη η περιοχή να έχει καταληφθεί από τις γνωστές πλαστικές ξαπλώστρες με τις ομπρελίτσες και το δυνατό ντάμπα-ντούμπα του μπιτσόμπαρου που την είχε οκειοποιηθεί (νόμιμα ή όχι, δεν έχει σημασία).
Κι έλα να μου ξαναπείς για (ουτοπικά) συναισθήματα μοιράσματος, γενναιοδωρίας κλπ.
Το άλλο καρκίνωμα δεν ήρθε; Τα σκάφη;
Νομίζω δυο καρκινωματα υπάρχουν στις όμορφες παραλίες: οι ομπρέλες (απ έξω) και τα σκάφη (από μέσα).
Εμένα προσωπικά με στενοχωρούν περισσότερο τα σκάφη, που φτάνουν πολύ έξω. Κανονικά υπάρχει νομοθεσία, που τους επιτρεπει να φτανουν μέχρι κάποιο βάθος και κάποια μετρα απ τον αιγιαλό.
Αλλά κανείς δεν τα κρατά. Πρέπει να τσακώνεσαι!