Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
10-07-08
21:38
Συμφωνώ απόλυτα ότι το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι η ελάφρυνση της ψυχής αλλά νομίζω ότι η διαδρομή διαφέρει.
Θα συμφωνήσω κι εγώ με τη σειρά μου μαζί σου σ'αυτό. Η διαδρομή διαφέρει και δεν είναι όλες οι διαδρομές για όλους. Προσωπικά δε θα μπορούσα να εξομολογηθώ σε πνευματικό. Μια φορά που συνέβει στη ζωή μου από σπόντα, ήταν απογοητευτική.
Μένω πάντως σε αυτά που ανέφερε ο Great Chaos:
1. Προσφέρει στον εαυτό του την "πολυτέλεια" να βρεθεί ενώπιος ενωπίω με τα πραγματικά του συναισθήματα και να τα επεξεργαστεί με ηρεμία.
2. Δομεί μια σχέση ουσιαστικής εμπιστοσύνης με τον άνθρωπο που τον ακούει, πράγμα που τον αποσπά από το συνεχή εσωτερικό διάλογο (καταστροφικό κατά τους Τολτέκους Μάγους του Καστανέντα) και από την απομόνωση εντός του εαυτού του.
3. Αφήνει έστω και για λίγο, την ευθύνη του εαυτού του σε κάποιον άλλον, πράγμα που είναι εξόχως λυτρωτικό.
4. Μαθαίνει να συγχωρεί τα λάθη του και ν' αναλαμβάνει την ευθύνη τους, πληρώνοντας το αναγκαίο τίμημα, τα λεγόμενα "επιτίμια".
5. Φεύγει με την αίσθηση της κάθαρσης, της απενοχοποίησης, έτοιμος να "μετανοήσει" (με την έννοια του "αλλάζω τρόπο σκέψης", δηλαδή μαθαίνω γιατί και πώς δεν πρέπει να επαναλάβω το ίδιο λάθος).
6. Το κυριότερο, είναι πως μαθαίνει να είναι μεγαλόψυχος με τον εαυτό του, όπως διδάσκει τον Κοέλιο ο οδηγός του, στο "Ημερολόγιο ενός Μάγου".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
10-07-08
20:53
Συνοπτικά πάντως η εξομολόγηση αποτελεί μυστήριο, δεν έχουν όλοι οι ιερείς το δικαίωμα να εξομολογούν και σκοπός της είναι κυρίως η ελάφρυνση της ψυχής και του πνεύματος από τις αμαρτίες καθώς διαβάζονται κατόπιν και ευχές συγχωρέσεως αμαρτιών.
Δεν υπέχει δλδ ο πνευματικός θέση ψυχολόγου αλλά το μέσον μεταξύ ανθρώπου και Θεού και πενυματικός καθοδηγητής βάσει των διακηρυττωμένων στη θρησκεία.
Μέσα από το πρίσμα της Θρησκείας, παρ' όλ' αυτά, η εξομολόγηση προσφέρει τις ίδιες υπηρεσίες στο άτομο με αυτές της ψυχανάλυσης: Το αλάφρωμα της ψυχής.
Φυσικά ο Πνευματικός δε μπορεί να έχει θέση ψυχολόγου, μια που δεν έχει τις απαραίτητες γνώσεις. Αν ξεχάσουμε όμως για λίγο το Θρησκευτικό κομμάτι, η ουσία παραμένει η ίδια: Εξωτερικεύοντας κάτι που μας τρώει μέσα μας, αλαφραίνουμε την ψυχούλα μας.
Περιμένω με ενδιαφέρον να τελειώσεις το βιβλίο και να μας γράψεις περισσότερα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
04-07-08
14:05
(Ζητώ συγγνώμη για τα δύο απανωτά σεντόνια )
Η σύγχρονη «εξομολόγηση» είναι ψηφιακή
Η σύγχρονη «εξομολόγηση» είναι ψηφιακή
Της Σαντυς Τσαντακη / sandytsantaki@kathimerini.gr
Η εξομολόγηση δεν αποτελεί για όλους εύκολη διαδικασία. Ούτε είναι μια καθημερινή πρακτική που μοιραζόμαστε χωρίς φόβο και πάθος. Τώρα, λοιπόν, που υπάρχει το Ιντερνετ, όλο και περισσότεροι χρήστες, αναγνώστες, πρώην και νυν «αμαρτωλοί» έχουν άμεση πρόσβαση σε κάτι πολύ πιο ουδέτερο, γιʼ αυτό και ανώδυνο, ένα πληκτρολόγιο και μια οθόνη, για να εκθέσουν τις μικρές και τις μεγάλες ανασφάλειες, τα λάθη, τις στιγμές της κρίσης και της απόγνωσης, τα πάθη...
Το θέμα είναι ποιος ακούει. Και ποιος καθοδηγεί. Η εξομολόγηση αποτελεί τελετουργία, όμως είναι κοινή διαπίστωση ότι όλο και λιγότερος νεαρόκοσμος πηγαίνει τακτικά στην εκκλησία. Στην Αγγλία μόνο το 7% των χριστιανών επισκέπτεται κάθε βδομάδα την εκκλησία, ενώ οι καθολικοί στην Ουάσιγκτον δεν ξεπερνούν το 14% κι αυτό κάτι λέει. Η ανάγκη των ανθρώπων, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου, παραμένει. Ο ηλεκτρονικός κόσμος είναι πιο απρόσωπος, πιο γρήγορος, πιο ευέλικτος. Πιο «ασφαλής». Δεν χρειάζεται καν να αποκαλύψεις το όνομά σου αν δεν το επιθυμείς, όχι ότι δεν ισχύει το ίδιο και στην εκκλησία. Μιλάμε όμως για ένα σύγχρονο τρόπο εξομολόγησης, άφεσης αμαρτιών, έστω και πλασματικής. Μπορεί να μην είναι καν εξομολόγηση, αλλά ψυχανάλυση μεταξύ αγνώστων. Οπως και να ʼχει, το Διαδίκτυο έχει γίνει ένας πιο φιλόξενος χώρος για να μοιραζόμαστε μυστικά και να βρίσκουμε συγχώρεση, κάποιο είδος κάθαρσης.
Πρόκειται για νέα τάση. Πείτε τα όλα και... ξελαφρώστε ή κάπως έτσι. Ολα ξεκίνησαν με τα μπλογκ, τις προσωπικές καταθέσεις «ανώνυμων» ανθρώπων που θέλησαν να βγάλουν το ημερολόγιό τους στη... φόρα. Αν και το 1994 μόλις που ξέραμε την ετυμολογία της λέξης, σήμερα έχουν καταμετρηθεί περισσότερα από 80 εκατομμύρια. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα μπλογκ είναι αυτοβιογραφικά, πολλά όμως είναι. Σʼ ένα για παράδειγμα που είναι και από τα πιο δημοφιλή παγκοσμίως, το www.dooce.com, η Χέδερ Αρμστρονγκ μοιράζεται με όλους εμάς τις λεπτομέρειες της επαγγελματικής της ζωής, την εγκυμοσύνη της και την κατάθλιψη που επακολούθησε, με απίστευτη ειλικρίνεια. Την απέλυσαν επειδή έγραφε για τους συναδέλφους της, αλλά τώρα είναι σε θέση να υποστηρίζει οικονομικά την οικογένεια της και μόνο από τις διαφημίσεις του μπλογκ της.
Πολλοί ακολουθούν το παράδειγμά τους και εκτονώνονται, γράφοντας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στο εργασιακό περιβάλλον. Απλώς τώρα που έμαθαν από το λάθος της Χέδερ, χρησιμοποιούν ψευδώνυμο. Ενας Αμερικανός στρατιώτης, ο Κόλμπι Μπαζέλ, εκμεταλλεύτηκε τη νέα τεχνολογία και έγραψε για την εμπειρία του στο Ιράκ, αποσπώντας και βραβείο για το βιβλίο με κείμενα από το μπλογκ του με τίτλο «Ο δικός μου πόλεμος: Σκοτώνοντας χρόνο στο Ιράκ».
Ο νέος τρόπος εξομολόγησης δεν έχει να κάνει μόνο με τα μπλογκ. Από το 2005 και μετά, αρκετές ιστοσελίδες μας ζητούν να μοιραστούμε ανώνυμα μυστικά. Στο www.shopandconfess.com μπορείς να παραδεχτείς πόσα χρήματα ξόδεψες τον τελευταίο μήνα σε ρούχα. Στο www. postsecret.com, το οποίο διαβάζουν 1.000.000 χρήστες την εβδομάδα, η ιδέα βασίζεται στο ότι στέλνεις μία κάρτα με ένα κρυφό μήνυμα στον ιδρυτή του, Φρανκ Γουόρεν. «Οταν κανείς δεν κοιτάζει, ανεβαίνω τη σκάλα στα τέσσερα» ή «Μπαμπά, είμαι καλύτερος από σένα γιατί δεν χτυπάω τα παιδιά μου». Ακόμη κι ένας ιερέας το «τόλμησε» στη Φλόριντα, στήνοντας το www.ivescrewedup. com. Εχει δημοσιεύσει ήδη 12.000 εξομολογήσεις. Η επόμενη, μπορεί να είναι η δική σας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
04-07-08
14:02
Φίλη Νεράϊδα, θίγεις ένα ενδιαφέρον θέμα, αυτό της αυτοκριτικής, ισχυρό εργαλείο για όσους προσβλέπουν στην αυτογνωσία. Η αυτοκριτική είναι πράγματι πολύτιμη διότι βοηθάει το άτομο να αποστασιοποιείται, να αντιμετωπίζει τον εαυτό του σαν ολότητα, να συνειδητοποιεί ότι είναι ναι μεν υπεύθυνος για τις πράξεις του, αλλά δεν είναι οι πράξεις του, γι' αυτό και μπορεί να τις τροποποιεί και να τις βελτιώνει. Φυσικά και είναι χρήσιμο να είναι κανείς ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού του ειδικά όταν το κάνει εξελικτικά, πράγμα εφικτό, αρκεί να μην πέσει κανείς στην παγίδα του "Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει"...
Μιλάμε μεν για ισορροπημένους ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται όμως σε ανισορροπία λόγω συγκεκριμένου προβλήματος.
Ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα όμως, δεν έχει ανάγκη κριτικής αλλά συμπαράστασης η οποία μπορεί να βρεθεί απλά σε ένα πρόθυμο αυτί. Δηλαδή μόνο και μόνο η εξωτερίκευση αυτού που συμβαίνει "μέσα" είναι λυτρωτική.
Λέμε: "Τα 'πα και ξελάφρωσα, μου έφυγε ένα βάρος". Ό,τι κρατάμε μέσα μας "ατακτοποίητο" δημιουργεί συγκρούσεις και αυτό λειτουργεί περίπου έτσι:
Κάθετί που βιώνουμε καταγράφεται στο υποσυνείδητο, συγκρίνεται με ήδη υπάρχουσες εμπειρίες και εάν δεν έρχεται σε σύγκρουση με μια προϋπάρχουσα καταγραφή, "αρχειοθετείται" για μελλοντική χρήση.
Απλοϊκό παράδειγμα:
Έστω ότι έχουμε μέσα μας μια καταγραφή που λέει: "Ο Χ είναι φίλος μου και οι φίλοι κρατούν κρυφά τα μυστικά σου". Ο Χ όμως προδίδει ένα μυστικό μας. Καταγράφεται έτσι στο υποσυνείδητο μια νέα εγγραφή που λέει: "Ο Χ πρόδωσε το μυστικό μου". Αυτό δημιουργεί αυτό που ονομάζουμε σύγκρουση και το υποσυνείδητο καλείται να τη λύσει ώστε να "αρχειοθετηθεί". Συγκρίνει λοιπόν τη νέα εγγραφή με όλο το αρχείο του και χρησιμοποιεί τις εγγραφές που του ταιριάζουν ώστε να βγάλει νέα συμπεράσματα και να δημιουργήσει μια νέα έγγραφή που λέει: "Ο Χ είναι φίλος μου και οι φίλοι κρατούν κρυφά τα μυστικά σου, αλλά μπορεί και να σε προδώσουν". Καταλαβαίνει κανείς πως με τις ήδη υπάρχουσες εγγραφές, το άτομο δεν καταλήγει πάντα σε "ασφαλή" συμπεράσματα, και το υποσυνείδητο δεν καταφέρνει να αρχειοθετήσει την εσωτερική σύγκρουση (έτσι δημιουργούνται οι νευρώσεις) και την αφήνει σε εκκρεμότητα μέχρι να συλλέξει νέα στοιχεία. Είναι αυτό που λέμε: "κάτι δε μου κολλάει"...
Καταλαβαίνει κανείς φυσικά πως μόνο μέσω της αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον λαμβάνουμε νέα στοιχεία, νέες εμπειρίες. Υπό αυτή την έννοια βοηθά η αλληλεπίδραση και το μοίρασμα των προβλημάτων (που δεν είναι άλλο από εσωτερικές συγκρούσεις), με άλλους ανθρώπους. Προσθέτει στο οικοδόμημα ένα ακόμη λιθαράκι ή μάλλον σου δίνει στο χέρι ένα λιθαράκι να το χρησιμοποιήσεις αν σου είναι χρήσιμο στο οικοδόμημά σου. Έχουμε δει πολλές φορές αυτό που περιγράφω να λειτουργεί με επιτυχία και εδώ στο φόρουμ. (Θα δημοσιεύσω παρακάτω σχετικό άρθρο από την Καθημερινή).
Σημειώνω πως αλληλεπίδραση με το περιβάλλον δε σημαίνει απαραίτητα με άλλους ανθρώπους. Μπορεί να συλλέξεις το νέο απαραίτητο στοιχείο/συστατικό της προσωπικής σου λύσης, μέσα από ένα βιβλίο, ταινία, τηλεοπτική εκπομπή, ακόμα και μυρίζοντας ένα λουλούδι. (Δεν είναι απίθανο).
Άρα κατανοώ αυτό που λες, πως μπορούμε και μόνοι μας να προσεγγίσουμε τις λύσεις μας.
Νομίζω ωστόσο πως αυτό στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε εδώ, είναι αυτό που λέει η ίδια η λέξη "εξ-ομολόγηση". Δηλαδή κατά πόσο είναι σημαντικό να εξωτερικεύει κανείς τις συγκρούσεις του, αντί να τις κρατάει μέσα του με κίνδυνο να εκδηλωθούν όχι μόνον σαν πάθη της ψυχής, αλλά και ως σωματικές ασθένειες. (Γι' αυτό και μιλάμε για ασθένειες "ψυχοσωματικές").
Νομίζω οι ειδικοί του φόρουμ μας μπορούν να βοηθήσουν πολύ με την εμπειρία τους αλλά και να με διορθώσουν αν κάνω κάπου λάθος.
Μιλάμε μεν για ισορροπημένους ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται όμως σε ανισορροπία λόγω συγκεκριμένου προβλήματος.
Ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα όμως, δεν έχει ανάγκη κριτικής αλλά συμπαράστασης η οποία μπορεί να βρεθεί απλά σε ένα πρόθυμο αυτί. Δηλαδή μόνο και μόνο η εξωτερίκευση αυτού που συμβαίνει "μέσα" είναι λυτρωτική.
Λέμε: "Τα 'πα και ξελάφρωσα, μου έφυγε ένα βάρος". Ό,τι κρατάμε μέσα μας "ατακτοποίητο" δημιουργεί συγκρούσεις και αυτό λειτουργεί περίπου έτσι:
Κάθετί που βιώνουμε καταγράφεται στο υποσυνείδητο, συγκρίνεται με ήδη υπάρχουσες εμπειρίες και εάν δεν έρχεται σε σύγκρουση με μια προϋπάρχουσα καταγραφή, "αρχειοθετείται" για μελλοντική χρήση.
Απλοϊκό παράδειγμα:
Έστω ότι έχουμε μέσα μας μια καταγραφή που λέει: "Ο Χ είναι φίλος μου και οι φίλοι κρατούν κρυφά τα μυστικά σου". Ο Χ όμως προδίδει ένα μυστικό μας. Καταγράφεται έτσι στο υποσυνείδητο μια νέα εγγραφή που λέει: "Ο Χ πρόδωσε το μυστικό μου". Αυτό δημιουργεί αυτό που ονομάζουμε σύγκρουση και το υποσυνείδητο καλείται να τη λύσει ώστε να "αρχειοθετηθεί". Συγκρίνει λοιπόν τη νέα εγγραφή με όλο το αρχείο του και χρησιμοποιεί τις εγγραφές που του ταιριάζουν ώστε να βγάλει νέα συμπεράσματα και να δημιουργήσει μια νέα έγγραφή που λέει: "Ο Χ είναι φίλος μου και οι φίλοι κρατούν κρυφά τα μυστικά σου, αλλά μπορεί και να σε προδώσουν". Καταλαβαίνει κανείς πως με τις ήδη υπάρχουσες εγγραφές, το άτομο δεν καταλήγει πάντα σε "ασφαλή" συμπεράσματα, και το υποσυνείδητο δεν καταφέρνει να αρχειοθετήσει την εσωτερική σύγκρουση (έτσι δημιουργούνται οι νευρώσεις) και την αφήνει σε εκκρεμότητα μέχρι να συλλέξει νέα στοιχεία. Είναι αυτό που λέμε: "κάτι δε μου κολλάει"...
Καταλαβαίνει κανείς φυσικά πως μόνο μέσω της αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον λαμβάνουμε νέα στοιχεία, νέες εμπειρίες. Υπό αυτή την έννοια βοηθά η αλληλεπίδραση και το μοίρασμα των προβλημάτων (που δεν είναι άλλο από εσωτερικές συγκρούσεις), με άλλους ανθρώπους. Προσθέτει στο οικοδόμημα ένα ακόμη λιθαράκι ή μάλλον σου δίνει στο χέρι ένα λιθαράκι να το χρησιμοποιήσεις αν σου είναι χρήσιμο στο οικοδόμημά σου. Έχουμε δει πολλές φορές αυτό που περιγράφω να λειτουργεί με επιτυχία και εδώ στο φόρουμ. (Θα δημοσιεύσω παρακάτω σχετικό άρθρο από την Καθημερινή).
Σημειώνω πως αλληλεπίδραση με το περιβάλλον δε σημαίνει απαραίτητα με άλλους ανθρώπους. Μπορεί να συλλέξεις το νέο απαραίτητο στοιχείο/συστατικό της προσωπικής σου λύσης, μέσα από ένα βιβλίο, ταινία, τηλεοπτική εκπομπή, ακόμα και μυρίζοντας ένα λουλούδι. (Δεν είναι απίθανο).
Άρα κατανοώ αυτό που λες, πως μπορούμε και μόνοι μας να προσεγγίσουμε τις λύσεις μας.
Νομίζω ωστόσο πως αυτό στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε εδώ, είναι αυτό που λέει η ίδια η λέξη "εξ-ομολόγηση". Δηλαδή κατά πόσο είναι σημαντικό να εξωτερικεύει κανείς τις συγκρούσεις του, αντί να τις κρατάει μέσα του με κίνδυνο να εκδηλωθούν όχι μόνον σαν πάθη της ψυχής, αλλά και ως σωματικές ασθένειες. (Γι' αυτό και μιλάμε για ασθένειες "ψυχοσωματικές").
Νομίζω οι ειδικοί του φόρουμ μας μπορούν να βοηθήσουν πολύ με την εμπειρία τους αλλά και να με διορθώσουν αν κάνω κάπου λάθος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.