touvlo
Πολύ δραστήριο μέλος
Η touvlo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,076 μηνύματα.
14-04-24
08:43
επειδή ήμουν κοπέλα της δεκαετίας του ΄80 (65 γεννημένη), δεν ήμασταν καθόλου άβαφες και απεριποίητες. Η μόδα ήταν, να είναι το μαγιγιάζ λιτό και να φαίνεσαι σαν άβαφη. Αυτό προϋποθέτει πολλή τέχνη. Κάθονταν οι κοπέλες ώρες στον καθρέφτη, για να φανεί πως δεν κάθησαν καθόλου: Όπως πχ το μακιγιάζ της νύφης.Θα προτιμούσα όλες οι γυναίκες να ήταν άβαφτες, να στο πω έτσι. Δε θεωρώ οτι η όποιου τύπου εξωτερική ομορφιά είναι κάτι που πρέπει κατ' ανάγκη να ακολουθούμε. Δηλαδή τώρα βλέπεις γυναίκες της δεκαετίας του 1980 και λες, πώς ήταν έτσι; Δε βάφονταν, δεν πρόσεχαν τί φοράνε, τα μαλλιά αφάνα. Τότε όμως δεν το έλεγε κανείς αυτό γιατί ήταν η νόρμα. Σύμφωνα με τα σημερινά (υπερβολικά) πρότυπα, οι γυναίκες του '80 ήταν λέτσοι.
Το έλεγαν το στυλ αυτό <επιπελώς ατιμέλητο>.
Το μαλλί ήταν της μόδας να είναι κατσαρό. Το έκαναν περμανάντ και το φούσκωναν με διάφορα σπρέι, αφρούς κλπ.
touvlo
Πολύ δραστήριο μέλος
Η touvlo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,076 μηνύματα.
04-12-23
15:58
χμμμ, όχι, αλλά ετσι πιστεύω, χωρίς φωτιάΗ δική σου μπορεί να είναι αυτή...για την «ένσταση» (ή αλλιώς «να 'τανε η ζήλια ψώρα») των υπολοίπων βάζεις το χέρι σου στη φωτιά;
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Έβλεπα ένα ντοκυμαντέρ στην τηλεόραση, για το πρότυπο ομορφιάς στη λατινική αμερική. Εκεί να δείτε μόδες. Στα διεθνή καλλιστεία, ανάμεσα στις πέντε <<ομορφότερες>> γυναίκες είναι πάντα Νικαραγουανή και κάποιες ακόμη λατινοαμερικάνες.
Στη Νικαραγουα, συγκεκριμένα, όνειρο κάθε γυναίκας είναι να είναι <<κούκλα>>, κατά τα πρότυπά τους. Από μικρές οι οικογένειες επενδύουν μεγάλα ποσά, σαν <<προίκα>> της κόρης, σε επεμβάσεις, ή αναίμακτες μεθόδους, για βλεφαρίδες, για βλέφαρα, για χείλη, για ένα σωρό τέτοια. ¨Οι κοπέλες, γυμνάζονται για να έχουν ωραίο σώμα (εδώ άριστα κάνουν). Το σκεπτικό είναι, πως οι όμορφες θα πετύχουν και στη ζωή τους, είτε με ένα καλό επάγγελμα, είτε με έναν καλό γάμο. ¨Ολες οι λατινοαμερικάνικες χώρες έρχονται πολύ μπροστά στατιστικά σε πλαστικές.
Εμείς οι ευρωπαίες έχουμε απλούστατα άλλα προβλήματα. Μόνο αν κάτι μας δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα, μεγαλύτερο απ το πρόβλημα της επέμβασης, των εξόδων κλπ, τότε θα πάμε να το διορθώσουμε.
touvlo
Πολύ δραστήριο μέλος
Η touvlo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,076 μηνύματα.
03-12-23
17:59
Παιδιά, έχω γράψει και στη στήλη <<ρινοπλαστική>> την εμπειρία μου από σπάσιμο ρινικού οστού και την επέμβαση. Ειλικρινά παιδιά, να σκεφτείτε 10 φορές αν θα την κάνετε.
Εγώ κόντεψα να πεθάνω στη μετεγχειρητική φάση. Αιμορραγία, ζαλάδα, πίεζε το κεφαλι, ανέβασα Α.Π., σκοταδίνη, λυποθυμία, δύσπνοια, πόνος παντού (μύτη, λαιμός), πρήξιμο σ όλο το πρόσωπο, όλα όλα όλα. Είπα, αν τη γλυτώσω τώρα, θα ζήσω 100 χρόνια. Και μια φίλη μου έκανε ρινοπλαστική για αισθητικούς λόγους, θεληματικά και πέρασε παρόμοια δοκιμασία συν το ότι έμεινε ταμποναρισμένη, αναπνέοντας μόνο από στόμα, επί 2 μέρες και νυχτες. Εγώ το έβγαλα το ταμπονάρισμα μόνη, δεν άντεξα. Φρίκη φρίκη! Το οικονομικό είναι ένα κομμάτι μόνο. Το μαρτύριο είναι το ιατρικό μέρος. Το πιο μεγάλο λάθος είναι: μπρος στα κάλη τι ΄ναι ο πόνος.
Εγώ κόντεψα να πεθάνω στη μετεγχειρητική φάση. Αιμορραγία, ζαλάδα, πίεζε το κεφαλι, ανέβασα Α.Π., σκοταδίνη, λυποθυμία, δύσπνοια, πόνος παντού (μύτη, λαιμός), πρήξιμο σ όλο το πρόσωπο, όλα όλα όλα. Είπα, αν τη γλυτώσω τώρα, θα ζήσω 100 χρόνια. Και μια φίλη μου έκανε ρινοπλαστική για αισθητικούς λόγους, θεληματικά και πέρασε παρόμοια δοκιμασία συν το ότι έμεινε ταμποναρισμένη, αναπνέοντας μόνο από στόμα, επί 2 μέρες και νυχτες. Εγώ το έβγαλα το ταμπονάρισμα μόνη, δεν άντεξα. Φρίκη φρίκη! Το οικονομικό είναι ένα κομμάτι μόνο. Το μαρτύριο είναι το ιατρικό μέρος. Το πιο μεγάλο λάθος είναι: μπρος στα κάλη τι ΄ναι ο πόνος.
touvlo
Πολύ δραστήριο μέλος
Η touvlo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,076 μηνύματα.
03-12-23
17:47
Αν η φυση της 'εχει χαρίσει τέτοια οπίσθια, στήθη, χείλη, μάλλον αυτά είναι αυτά που δίνουν τη δική της προσωπικότητα και δεν είναι καν <<αυτονόητο>> να υποστεί πόνο, μαχαίρι, αίμα, μετεγχειρητικές οδύνες, για να τα διορθώσει. Αυτή είναι η φύση της, μ΄αυτά θα την αγαπήσουμεΚαι όχι, το να είναι π.χ. μια γυναίκα με στήθος μικρότερο απ' το δικό σου, με οπίσθια ανύπαρκτα που όταν φορά παντελόνι κάνει δύο γούβες κάτω από τη μέση, με το άνω χείλος να μη φαίνεται (σε κάποιες γυναίκες ούτε καν με τη χρήση κραγιόν) κ.α. δεν είναι θέμα «καλών/κακών προτύπων», είναι αντικειμενικά αντιαισθητικό και σε κάποιες περιπτώσεις κι επικίνδυνο για την υγεία αν αφεθεί στην τύχη του (π.χ. ένας σπίλος που μπορεί να εξελιχθεί σε κακοήθεια)...
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Την μόνη πλαστική, που θα μπορούσα να δεχτώ, είναι και μια απ τις πιο δύσκολες, είναι ο προγναθισμός. Αυτό είναι το μόνο, που κατά τη γνώμη μου, χαλάει το πρόσωπο και μάλιστα, όταν είναι σε υπερβολικό βαθμό. Λίγος, δεν πειράζει, άσε που και με ορθοδοντική θεραπεία λίγο βελτιώνεται. Αλλά έχω δει κοπέλα με μεγάλο προγναθισμό και ήταν χάλια.
touvlo
Πολύ δραστήριο μέλος
Η touvlo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,076 μηνύματα.
03-12-23
12:33
νομιζω, φτάσαμε στο καλό πάχος από ιατρική άποψη.Και πολύ αργήσαμε θα έλεγα εγώ. Περίμενα να βγάλουν φάρμακα για αδυνάτισμα πολλές δεκαετίες πριν, ειδικά το 60' που πρότυπο ήταν οι πολύ skinny γυναίκες.
Έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές γυναικών με αυτό το άγχος. Αν είσαι αδύνατη, μην παχύνεις. Αν είσαι μεσαία, να αδυνατίσεις. Αν είσαι χοντρή, ο Θεός να σε φυλάει που " ποιος θα γυρίσει βρε να σε κοιτάξει έτσι βόδι που έγινες; στο ράφι θα μείνεις κακομοίρα μου ".
Από πού ξεκίνησε το κακό άραγε; Γιατί τα παλιότερα χρόνια (1920-1940) η γυναίκα έπρεπε να είναι στρουμπουλή. Δεν τις ήθελαν οι άντρες τότε; Μια χαρά τις ήθελαν. Απλά μαθαίνουν κι αυτοί να θέλουν αυτό που προβάλλεται κι αλίμονο αν πεις ότι σου αρέσει κάτι διαφορετικό.
Οι στρουμπουλές μετα τον β παγκοσμιο πόλεμο, ήταν <<σε έλλειψη>> λόγω πείνας. Αργότερα όμως αποδείχτηκε, πως το πάχος φέρνει τις αρρωστιες της καλοπέρασης.πχ διαβητης, λιπώδες ήπαρ κλπ.
Έτσι περάσαμε στο άλλο άκρο. Στα χρόνια των μπουμερ,δηλ δεκαετία 70/80 ήταν οι κοκαλιάρες της μοδας. Σήμαινε πως μια γυναίκα έκανε τα παντα, για να αρεσει. Στερούταν τα βασικά τρόφιμα, υποσιτιζόταν. Όμως φάνηκε πως ούτε αυτό ήταν υγιεινό. Λυποθούσαν, πάθαιναν νευρική ανορεξία, δεν είχαν κουράγιο και διάθεση και όταν επιτέλους επέτρεπαν στον εαυτό τους να φάνε, έπεφταν με τα μούτρα. Θυμαμαι, όταν ήμουν παιδί, όλες οι κυρίες άνω των 50 ήταν παχουλές και αναρρωτιόμασταν, γιατί δεν είναι οι ευρωπαίες.
Τώρα πλέον, νομίζω βρήκαμε το μέτρο. Τρώμε με μέτρο. Ακόμα και κιλά οταν βάζουμε, τα ελέγχουμε και με κατάλληλη διατροφή, όταν χρειαστεί, τα χάνουμε.
Επίσης βλέπω με χαρά, πως υπάρχουν λίγα παχύσαρκα παιδάκια και λίγες παχύσαρκες μεσήλικες γυναίκες.