Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
11-09-09
00:06
Θα μπορούσε να είναι το Ελυτίστικο άξιον εστί μελωποιημένο από Κουβανό.
Δεν είναι. (εκεί στον best fm ξυπνήστε επιτέλους, βαρέθηκα να σας στέλνω πιμιζ από το σάϊτ εν ώρα εκπομπής, παραπληροφορείτε ασυστόλως!)
Πρόκειται για κάποιο εκκλησιαστικό (βυζαντινό) ύμνο.
"Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν σε την Θεοτόκον" κλπ.
Άραγε ο ύμνος έχασε τη δυναμική του, κέρδισε ή έμεινε στάσιμος, εκεί ακριβώς όπου ήταν πριν τη μελοποίηση του σοτομαγιόρ;
Ερώτηξις...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
21-08-08
17:55
Pour moi, το θέμα δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν duel of fates μεταξύ ποίησης και μουσικής.
...αλλά σαν δύο δοχεία συγκοινωνούντα που το ένα, πάντα, κάτι θα αντλεί απ'τ'άλλο...
Ποίηση μελοποιημένη δεν αίρει την αποστολή της ποίησης αλλά εντρανώνει την μουσική με πνεύμα.
Το να έρχεται κανείς ως ακροατής ενός ποιήματος, μέχρι να την κοπανίσει αν αντιληφθεί δογματισμούς και ex cathedra διδαχές αφορισμούς τσιτάτα και λοιπά βαρύγδουπα, θα ήταν μια κάποια λύση αφού όλα εναπόκεινται στο γούστο και την διαφορετική αισθητική μας προσέγγιση.
Γεγονός, πάντως είναι πως δεν δύναμαι να έχω γνώμη αν δεν δοκιμάσω να δω τα της άλλης πλευράς. Δηλ. να ακούσω τη μελοποίηση ή να διαβάσω ένα ποίημα πρώτα κι ύστερα το πάντρεμα τους. Κι ακόμα πιο πολύ, δεν θεωρώ πως είναι δίκαιο να αφορίσω την άλλη πλευρά μειδιώντας ειρωνικά "δεν έπρεπε να μελοποιηθεί αλλά στίχος να'μενε"...ή "μελοποιήθηκε αισχρά" (μα ποιος είμαι τάχα
Είναι απόλαυση να σου μιλούν για αυτά που αγαπάς.
Φτάνει να σου μιλούν με ευρεία αντίληψη των πραγμάτων και όχι με τυχόν δική τους στενόμυαλη οπτική του τι πρέπει να είναι. (Βλέπε Δήμου)
(και επίσης, να μην είναι “στρατευμένη” η ποίηση της διδαχής, έλεος με αυτά, και το τι πρέπει να διαβάζουμε και τι να αφήνουμε!)
Και να δεσμεύουν τους ορίζοντες ή τα φτερά σου. Να είναι τόσο δα μικρά και να σου τα ψαλιδίζουν όσοι ποτέ δεν απέκτησαν, μόνον από κακία επειδή τόλμησαν να φυτρώσουν σε σένα, ενώ αυτοί διαθέτουν ριπίδες…
Διότι για μένα, η ποίηση έχει μόνον μια δέσμευση:
Να κάνει καλύτερη την λευκή σελίδα
(αλλιώς, το σιγάν κρείττον εστι του λαλείν, ή εν προκειμένω του …στιχορροείν και κενογραφείν)
Το παρακάτω συμπτύσσει κάθε διδαχή:
Νέοι ποιητές
Γράφε όπως θέλεις
Σε οποιοδήποτε ύφος σου αρέσει
Πολύ αίμα έχει κυλήσει κάτω από την γέφυρα
Για να συνεχίσουμε πιστεύοντας
Ότι μόνον μια οδός είναι η σωστή
Στην ποίηση τα πάντα επιτρέπονται.
Με μόνο μια δέσμευση φυσικά,
Πρέπει να βελτιώσεις την λευκή σελίδα
[Νικανόρ Πάρρα, Χιλή]
Εγώ πάντως πιστεύω ότι κάθε πράγμα γίνεται με …baby steps. Δεν βλέπεις το χάος που σε περιμένει, αν το ατενίσεις έστω για μια στιγμή τρομάζεις, βλέπεις μόνον το επόμενο βήμα και προσηλώνεσαι σε αυτό. Στο πώς να γίνει καλύτερο και ασφαλέστερο. Αν γίνεται με ντύσιμο μιας μελωδίας με ποίημα, ας γίνει. Μόνο κέρδος υπάρχει από αυτό, άλλωστε.
Εν προκειμένω, “Λόλα να ένα ποίημα”. Μια καλή αρχή δηλαδή είναι να μάθουμε να το ξεχωρίζουμε. Διότι δεν είναι όλα ένα ποίημα..
Δυστυχώς.
Επίσης το θέμα της μελοποίησης ποιημάτων είναι άρρηκτα ενωμένο και με το θέμα της ομοιοκατάληκτης ποιήσεως.
Ενώ δεν με ελκύει πολύ η ομοιοκατάληκτη ποίηση (είτε σε αυστηρές, σχεδόν με μαθηματική επιμέλεια στροφές, με στίχους πλεγμένους και συλλαβές κτύπους, μα πάντα έχοντας κυρίαρχο τον τονισμό και τον ρυθμό της ομοιοκαταληξίας), αναγνωρίζω το επίπονο και το καλοδουλεμένο που έχουν όσα ποιήματα ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες. Το πόσο δύσκολο είναι να συμβαδίζει το νόημα, να κυριαρχεί, και να μην φθίνει ή υπονομεύεται για χάρη μιας εύκολης ρίμας. Αυτού του είδους η ποίηση είναι απείρως δυσκολότερη από την σε ελεύθερο στίχο. Απείρως πιο έντεχνη.
(ναι, το καλό ποίημα μπορεί να είναι ομοιοκατάληκτο. Και όταν αυτό μελοποιηθεί, είναι δύσκολο να μην μιλήσει βαθιά μέσα μας.)
Θέλω να πιστεύω πάντα ότι οι αυστηρότερες μορφές επιβάλλεται να προυπάρξουν του ελεύθερου στίχου, ως ένα είδος ασκήσεως. Ο ρυθμός πρέπει να ενυπάρχει στο ποίημα, ακόμη κι όταν ξεγελάει η “ελεύθερη” μορφή του. Ο Πικάσσο, για παράδειγμα, ήταν πολύ καλός στο σχέδιο, πριν το εγκαταλείψει. Δεν μας επιτρέπεται να πεταχθούμε με την πρώτη στα υψηλά και αφηρημένα, ακόμη και όταν η εποχή το δικαιολογεί…
Όταν ένα ποίημα μελοποιείται, λοιπόν, πάει τσάρκα στα αυτιά μας και άλλοτε φτάνει στα τρίσβαθα μας, χρωματίζοντας τα μπλέ κι άλλοτε κίτρινα.
...αλλά σαν δύο δοχεία συγκοινωνούντα που το ένα, πάντα, κάτι θα αντλεί απ'τ'άλλο...
Ποίηση μελοποιημένη δεν αίρει την αποστολή της ποίησης αλλά εντρανώνει την μουσική με πνεύμα.
Το να έρχεται κανείς ως ακροατής ενός ποιήματος, μέχρι να την κοπανίσει αν αντιληφθεί δογματισμούς και ex cathedra διδαχές αφορισμούς τσιτάτα και λοιπά βαρύγδουπα, θα ήταν μια κάποια λύση αφού όλα εναπόκεινται στο γούστο και την διαφορετική αισθητική μας προσέγγιση.
Γεγονός, πάντως είναι πως δεν δύναμαι να έχω γνώμη αν δεν δοκιμάσω να δω τα της άλλης πλευράς. Δηλ. να ακούσω τη μελοποίηση ή να διαβάσω ένα ποίημα πρώτα κι ύστερα το πάντρεμα τους. Κι ακόμα πιο πολύ, δεν θεωρώ πως είναι δίκαιο να αφορίσω την άλλη πλευρά μειδιώντας ειρωνικά "δεν έπρεπε να μελοποιηθεί αλλά στίχος να'μενε"...ή "μελοποιήθηκε αισχρά" (μα ποιος είμαι τάχα
Είναι απόλαυση να σου μιλούν για αυτά που αγαπάς.
Φτάνει να σου μιλούν με ευρεία αντίληψη των πραγμάτων και όχι με τυχόν δική τους στενόμυαλη οπτική του τι πρέπει να είναι. (Βλέπε Δήμου)
(και επίσης, να μην είναι “στρατευμένη” η ποίηση της διδαχής, έλεος με αυτά, και το τι πρέπει να διαβάζουμε και τι να αφήνουμε!)
Και να δεσμεύουν τους ορίζοντες ή τα φτερά σου. Να είναι τόσο δα μικρά και να σου τα ψαλιδίζουν όσοι ποτέ δεν απέκτησαν, μόνον από κακία επειδή τόλμησαν να φυτρώσουν σε σένα, ενώ αυτοί διαθέτουν ριπίδες…
Διότι για μένα, η ποίηση έχει μόνον μια δέσμευση:
Να κάνει καλύτερη την λευκή σελίδα
(αλλιώς, το σιγάν κρείττον εστι του λαλείν, ή εν προκειμένω του …στιχορροείν και κενογραφείν)
Το παρακάτω συμπτύσσει κάθε διδαχή:
Νέοι ποιητές
Γράφε όπως θέλεις
Σε οποιοδήποτε ύφος σου αρέσει
Πολύ αίμα έχει κυλήσει κάτω από την γέφυρα
Για να συνεχίσουμε πιστεύοντας
Ότι μόνον μια οδός είναι η σωστή
Στην ποίηση τα πάντα επιτρέπονται.
Με μόνο μια δέσμευση φυσικά,
Πρέπει να βελτιώσεις την λευκή σελίδα
[Νικανόρ Πάρρα, Χιλή]
Εγώ πάντως πιστεύω ότι κάθε πράγμα γίνεται με …baby steps. Δεν βλέπεις το χάος που σε περιμένει, αν το ατενίσεις έστω για μια στιγμή τρομάζεις, βλέπεις μόνον το επόμενο βήμα και προσηλώνεσαι σε αυτό. Στο πώς να γίνει καλύτερο και ασφαλέστερο. Αν γίνεται με ντύσιμο μιας μελωδίας με ποίημα, ας γίνει. Μόνο κέρδος υπάρχει από αυτό, άλλωστε.
Εν προκειμένω, “Λόλα να ένα ποίημα”. Μια καλή αρχή δηλαδή είναι να μάθουμε να το ξεχωρίζουμε. Διότι δεν είναι όλα ένα ποίημα..
Δυστυχώς.
Επίσης το θέμα της μελοποίησης ποιημάτων είναι άρρηκτα ενωμένο και με το θέμα της ομοιοκατάληκτης ποιήσεως.
Ενώ δεν με ελκύει πολύ η ομοιοκατάληκτη ποίηση (είτε σε αυστηρές, σχεδόν με μαθηματική επιμέλεια στροφές, με στίχους πλεγμένους και συλλαβές κτύπους, μα πάντα έχοντας κυρίαρχο τον τονισμό και τον ρυθμό της ομοιοκαταληξίας), αναγνωρίζω το επίπονο και το καλοδουλεμένο που έχουν όσα ποιήματα ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες. Το πόσο δύσκολο είναι να συμβαδίζει το νόημα, να κυριαρχεί, και να μην φθίνει ή υπονομεύεται για χάρη μιας εύκολης ρίμας. Αυτού του είδους η ποίηση είναι απείρως δυσκολότερη από την σε ελεύθερο στίχο. Απείρως πιο έντεχνη.
(ναι, το καλό ποίημα μπορεί να είναι ομοιοκατάληκτο. Και όταν αυτό μελοποιηθεί, είναι δύσκολο να μην μιλήσει βαθιά μέσα μας.)
Θέλω να πιστεύω πάντα ότι οι αυστηρότερες μορφές επιβάλλεται να προυπάρξουν του ελεύθερου στίχου, ως ένα είδος ασκήσεως. Ο ρυθμός πρέπει να ενυπάρχει στο ποίημα, ακόμη κι όταν ξεγελάει η “ελεύθερη” μορφή του. Ο Πικάσσο, για παράδειγμα, ήταν πολύ καλός στο σχέδιο, πριν το εγκαταλείψει. Δεν μας επιτρέπεται να πεταχθούμε με την πρώτη στα υψηλά και αφηρημένα, ακόμη και όταν η εποχή το δικαιολογεί…
Όταν ένα ποίημα μελοποιείται, λοιπόν, πάει τσάρκα στα αυτιά μας και άλλοτε φτάνει στα τρίσβαθα μας, χρωματίζοντας τα μπλέ κι άλλοτε κίτρινα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.