@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
23-09-08
18:56
Μα έτσι απλά μπορούμε να κρίνουμε την ανθρώπινη ιστορία; Κι από πού προκύπτουν ισοπεδωτικά συμπεράσματα του τύπου "ο σημερινός κόσμος έχει τα χάλια του" ή "όσο πιο πολιτισμένος είναι ένας λαός τόσο πιο απολίτιστος είναι στη συμπεριφορά του";; Από τις εμβριθείς μελέτες ιστορικών και κοινωνιολόγων;; Επίσης, έχεις δει ποτέ κανέναν κοινωνιολόγο, όταν θέλει να ερευνήσει τις κοινωνικές μεταβολές και την εξελικτική πορεία ενός πολιτισμού, να ανατρέχει στις γραφές και τις προφητείες για να αποφανθεί;;Ναι, σίγουρα θα γίνει αυτό, αλλά πάλι με θεία παρέμβαση. Από μόνοι μας δεν είμαστε ικανοί για το καλό. Να πω οτι η ανθρώπινη ιστορία με διαψεύδει, θα πω ψέμματα. Η απληστία και το μαίνος των ανθρώπων θα καταστρέψουνε αυτόν τον κόσμο πριν την ημερομηνία λήξης του. Δυστυχώς.!
Θυμήθηκα τώρα τα λόγια του καθηγητή θεολογίας που είχα στο γυμνάσιο. "Ο Θεός, παιδιά, δεν αμοίβει και δεν τιμωρεί κανέναν, γιατί όλους μας θέλει στην αγκαλιά του. Είναι δική μας ευθύνη όταν με τον τρόπο ζωής μας πλησιάζουμε ή απομακρυνόμαστε απʼ αυτόν."Ευτυχώς όμως που ο Θεός θα βάλει κάθε κατεργάρη στον μπάγκο του και θα πάνε όλα καλα
Έτσι απενοχοποιούμε τον θεό, ο οποίος είναι καλός και πανάγαθος και δε θα ήθελε να τιμωρηθούν οι άνθρωποι, αλλά διατηρούμε την υπερφυσικό μας μπαμπούλα: την κόλαση!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
22-09-08
19:07
πάντως, εγώ έγραψα ότι η αναξιοπρέπεια του ανθρώπου προκύπτει από ένα λανθασμένο τρόπο πίστεως…κατά τη γνώμη μου πάντα φυσικά. Δε φαντάζομαι βλέπεις να υπάρχει κάποιος στάνταρ "λανθασμένος" και "σωστός" τρόπος πίστεως για τον καθένα. Για σωστό τρόπο πίστεως δεν έγραψα όχι για ν’ αποφύγω τα διπλοσέντονα, αλλά διότι δεν έχω αποκρυσταλλώσει ακόμα κάποια πράγματα μέσα μου. Βλέπεις, αυτά τα θέματα είναι δύσκολα Αλέξαντρε – θα γράψω εν καιρώ…Επομένως, ο "άνθρωπος" δε μπορεί να γίνει άνθρωπος χωρίς το Θεό. Κι ούτε ο Θεός ζητά τον εξευτελισμό του ανθρώπου, αλλά την ανύψωση του και ανύψωση χωρίς τον Θεό δε γίνεται. Βλέπουμε τα χάλια μας σήμερα που όσο πανε γίνονται και χειρότερα.
Ε, μη γίνεσαι κι εσύ μάντης κακών! Σαν τον Ρεμπεσκε. Όλα καλά θα πάνε…Εγώ βελτίωση πάντως δε βλέπω. Βλέπεις εσύ?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
18-09-08
19:39
Έχω την εντύπωση πως έχει ενσταλαχτεί και κυριαρχήσει, δυστυχώς, μια αβάσιμη και ίσως ακόμα και επικίνδυνη πεποίθηση – ότι ο ηθικός άνθρωπος πρέπει να είναι θρησκευόμενος άνθρωπος. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως η θρησκεία ενισχύει την αλληλεγγύη και τη συνεργατική διάθεση ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν ξέρω αν ακουστεί ανόητο, αλλά εγώ δεν έχω υπόψη καμία σοβαρή επιστημονική έρευνα που να επιβεβαιώνει κάτι τέτοιους ισχυρισμούς (μιλάω κυρίως για την εποχή που διανύουμε, κατά την οποία μάλιστα συνεχίζουν να εκδηλώνονται πάσης φύσεως έριδες, θρησκευτικές διαμάχες κτλ…)
Μου προκαλεί κατάπληξη πως ακόμα και σήμερα είναι διαδεδομένη η ιδέα ότι οι ηθικοί κανόνες ήταν θεϊκές εντολές που δόθηκαν στον άνθρωπο από κάποιους χαρισματικούς αντιπροσώπους του θεού. Λοιπόν, έχουν υπάρξει κοινωνίες χωρίς τεχνολογία και επιστημονικές γνώσεις, χωρίς φιλοσοφικές αναζητήσεις, αλλά δεν έχει υπάρξει – γιατί δεν μπορεί να υπάρξει - κοινωνία χωρίς κάποιον ηθικό κώδικα. Ο ηθικός μας κώδικας έχει τις ρίζες του στις κοινωνικές σχέσεις των προαιώνιων προγόνων μας και όχι στην απόφαση κάποιου ανεξάρτητου υπερβατικού όντος που μια μέρα αποφάσισε να τον συντάξει και να μας τον στείλει με φαξ μέσω προφητών και πάσης φύσεως αντιπροσώπων του!! Ήδη ο Πλάτωνας μας έχει παρουσιάσει, εν είδει απορίας, ένα επιχείρημα απλό και άψογο: "Αυτό που είναι ηθικό είναι ηθικό επειδή το εγκρίνουν οι θεοί, ή το εγκρίνουν επειδή είναι ηθικό;" Ο θεός δηλαδή επιδοκιμάζει οτιδήποτε είναι ηθικό (καλό, δίκαιο, ενάρετο κτλ…) επειδή ακριβώς αυτό είναι ηθικό. Κατά συνέπεια η ουσία είναι να διακρίνουμε τι ακριβώς είναι ηθικό ανεξάρτητα από το αν ο θεός το επιδοκιμάζει. Όταν, για παράδειγμα, καταλήξει κάποιος στο συμπέρασμα ότι ο χριστιανισμός είναι η ανώτερη θρησκεία, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει δικά του κριτήρια (π.χ "η χριστιανική διδασκαλία εμβαθύνει περισσότερο στην πιο θεμελιώδη ανάγκη του ανθρώπινου είναι – την ανάγκη για αγάπη"… παράδειγμα λέω) τα οποία αναγνωρίζει ως ορθά ανεξάρτητα απʼ την προέλευσή τους.
Ο ηθικός άνθρωπος, λοιπόν, προσπαθεί να εφαρμόσει τις ηθικές αρχές επειδή ακριβώς τις θεωρεί ηθικές κι όχι γιατί κάποιος (θεός, προφήτης, Μωάμεθ, Μωϋσής, θρησκευτικός ηγέτης κτλ) τον προτρέπει να τις ασπασθεί (δεν εξετάζω το πόσο "σωστές" ή όχι είναι αυτές οι αρχές…άλλο θέλω να πω). Όλοι θεωρούμε λίγο - πολύ φυσικό όταν ένα παιδί επικαλείται τις συμβουλές των γονιών του για να αιτιολογήσει τις πράξεις του. Όταν όμως κάποιος ηλικιωμένος κάνει κάτι παρόμοιο θα τον θεωρήσουμε καθυστερημένο!! Θέλω να πω, γενικότερα, ότι η προσφυγή σε οποιαδήποτε αυθεντία υποφέρει από την ίδια ελαττωματική λογική και αποτελεί ένδειξη υπανάπτυκτης ηθικής σκέψης.
Δεν υπάρχει θρησκεία χωρίς να περιέχει κάποιον ηθικό κώδικα, ο οποίος, εκτός από τις "λανθασμένες", θα έχει και τις "ορθές" του πτυχές. Όπως και ναʼ χει, αν κάποιο άτομο είναι θρησκευόμενο, θα πρέπει να είναι σε θέση να κρίνει και νʼ αξιολογεί αυτόν τον ηθικό κώδικα, να διακρίνει, π.χ, σε ποιο βαθμό αυτός ανταποκρίνεται στην ιδιοσυγκρασία του, στις πραγματικές και ουσιαστικές ατομικές και κοινωνικές ανάγκες. Εάν δεν το κάνει αυτό, τότε, έχω την εντύπωση ότι στο βαθμό που θα παραμένει ένας παθητικός δέκτης, θα αποξενώνεται από τους άλλους όπως κι από τον ίδιο του τον εαυτό – ακόμα κι αν πιστεύει ταυτόχρονα ότι του συμβαίνει το αντίθετο… Τώρα, βέβαια, το τελευταίο ισχύει και για το μη θρησκευόμενο...
Μου προκαλεί κατάπληξη πως ακόμα και σήμερα είναι διαδεδομένη η ιδέα ότι οι ηθικοί κανόνες ήταν θεϊκές εντολές που δόθηκαν στον άνθρωπο από κάποιους χαρισματικούς αντιπροσώπους του θεού. Λοιπόν, έχουν υπάρξει κοινωνίες χωρίς τεχνολογία και επιστημονικές γνώσεις, χωρίς φιλοσοφικές αναζητήσεις, αλλά δεν έχει υπάρξει – γιατί δεν μπορεί να υπάρξει - κοινωνία χωρίς κάποιον ηθικό κώδικα. Ο ηθικός μας κώδικας έχει τις ρίζες του στις κοινωνικές σχέσεις των προαιώνιων προγόνων μας και όχι στην απόφαση κάποιου ανεξάρτητου υπερβατικού όντος που μια μέρα αποφάσισε να τον συντάξει και να μας τον στείλει με φαξ μέσω προφητών και πάσης φύσεως αντιπροσώπων του!! Ήδη ο Πλάτωνας μας έχει παρουσιάσει, εν είδει απορίας, ένα επιχείρημα απλό και άψογο: "Αυτό που είναι ηθικό είναι ηθικό επειδή το εγκρίνουν οι θεοί, ή το εγκρίνουν επειδή είναι ηθικό;" Ο θεός δηλαδή επιδοκιμάζει οτιδήποτε είναι ηθικό (καλό, δίκαιο, ενάρετο κτλ…) επειδή ακριβώς αυτό είναι ηθικό. Κατά συνέπεια η ουσία είναι να διακρίνουμε τι ακριβώς είναι ηθικό ανεξάρτητα από το αν ο θεός το επιδοκιμάζει. Όταν, για παράδειγμα, καταλήξει κάποιος στο συμπέρασμα ότι ο χριστιανισμός είναι η ανώτερη θρησκεία, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει δικά του κριτήρια (π.χ "η χριστιανική διδασκαλία εμβαθύνει περισσότερο στην πιο θεμελιώδη ανάγκη του ανθρώπινου είναι – την ανάγκη για αγάπη"… παράδειγμα λέω) τα οποία αναγνωρίζει ως ορθά ανεξάρτητα απʼ την προέλευσή τους.
Ο ηθικός άνθρωπος, λοιπόν, προσπαθεί να εφαρμόσει τις ηθικές αρχές επειδή ακριβώς τις θεωρεί ηθικές κι όχι γιατί κάποιος (θεός, προφήτης, Μωάμεθ, Μωϋσής, θρησκευτικός ηγέτης κτλ) τον προτρέπει να τις ασπασθεί (δεν εξετάζω το πόσο "σωστές" ή όχι είναι αυτές οι αρχές…άλλο θέλω να πω). Όλοι θεωρούμε λίγο - πολύ φυσικό όταν ένα παιδί επικαλείται τις συμβουλές των γονιών του για να αιτιολογήσει τις πράξεις του. Όταν όμως κάποιος ηλικιωμένος κάνει κάτι παρόμοιο θα τον θεωρήσουμε καθυστερημένο!! Θέλω να πω, γενικότερα, ότι η προσφυγή σε οποιαδήποτε αυθεντία υποφέρει από την ίδια ελαττωματική λογική και αποτελεί ένδειξη υπανάπτυκτης ηθικής σκέψης.
Δεν υπάρχει θρησκεία χωρίς να περιέχει κάποιον ηθικό κώδικα, ο οποίος, εκτός από τις "λανθασμένες", θα έχει και τις "ορθές" του πτυχές. Όπως και ναʼ χει, αν κάποιο άτομο είναι θρησκευόμενο, θα πρέπει να είναι σε θέση να κρίνει και νʼ αξιολογεί αυτόν τον ηθικό κώδικα, να διακρίνει, π.χ, σε ποιο βαθμό αυτός ανταποκρίνεται στην ιδιοσυγκρασία του, στις πραγματικές και ουσιαστικές ατομικές και κοινωνικές ανάγκες. Εάν δεν το κάνει αυτό, τότε, έχω την εντύπωση ότι στο βαθμό που θα παραμένει ένας παθητικός δέκτης, θα αποξενώνεται από τους άλλους όπως κι από τον ίδιο του τον εαυτό – ακόμα κι αν πιστεύει ταυτόχρονα ότι του συμβαίνει το αντίθετο… Τώρα, βέβαια, το τελευταίο ισχύει και για το μη θρησκευόμενο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.