23-09-08
23:21
και'γω θα συμφωνήσω με έναν χρήστη που έγραψε ότι η ανοχή της ομοφυλλοφυλίας από πολλούς και κυρίως πολλές σήμερα είναι υποκριτική. Και προσθέτω, ότι επειδή βοηθά να καλλιεργηθεί κάτι που δεν είναι αληθινό, δηλαδή την άποψη ότι η ομοφυλλοφυλία είναι κάτι φυσικό και ένας τρόπος ζωής όπως κάθε άλλος, είναι επικίνδυνος.
Οι γυναίκες νομίζουν ότι η αυξανόμενη τάση των ανδρών προς την ομοφυλλοφυλία είναι ένα από τα συμπτώματα της μετατροπής της κοινωνίας από φαλλοκρατική και συντηρητική σε φεμινιστική και σοσιαλιστική. Γι'αυτό και δεν αντιδρούν μα την ενθαρύνουν. Αλλά η στάση τους είναι πραγματικά πάρα πολύ επιπόλαια.
Εργάζομαι στον χώρο του θεάτρου, και για πολλά χρόνια συνεργάζομαι με ομοφυλλόφιλους. Παρατηρώ την προσωπικότητα τους, τις σχέσεις τους με τους ανθρώπους, τα καλλιτεχνικά τους ιδεώδη και συζητώντασ συχνά μαζί τους σε επίπεδο πολύ προσωπικό, έμαθα ότι πίσω από το γελιο τους κρύβουν μεγάλη δυστυχία. Και όχι επειδή δεν θα είναι ποτέ απόλυτα αποδεκτοί από την κοινωνία μα πρώτα από όλα (σας παρακαλώ κατεβάστε όλοι σας τις μάσκες) από τους ίδιους τους τους εαυτούς.
Το καμινγκ-αουτ, το μίσος προς την εκκλησία, τους "ομοφοβους" κλπ είναι μόνο τρόποι διαφυγής από την τεράστια υπαρξιακή τους κρίση, διότι δεν μπορούν να αποδεχτούν τους εαυτούς τους διαφορετικούς από όλους τους άλλους γύρω τους. Μάλλιστα γιαυτό το όνειρό τους είναι να μετατραπεί όλη η κοινωνία σε μια κοινωνία γκει, αισθάνονοντα κρυφό μίσος προς τις γυναίκες και φόβο προς τους κανονικούς άντρες.
Πολλοί από αυτούς επισκέφτονται επί δεκαετίες έναν ψυχολόγο, χωρις να έχουν κανένα αποτέλεσμα, διότι ο ψυχολόγος σήμερα προσπαθεί να τους περάσει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικοι. Αλλιώς δεν μπορεί να εξηγήσει την κλίση τους, ιδιαίτερα από το 1972, όταν στην Αμερική κατώρθωσαν οι λόμπις να βγάλλουν την ομοφυλλοφυλία από τον κατάλογο των ψυχικών διαταραχών. Σήμερα ο μελαγχολικός με κατάθλιψη θεωρείται άρρωστος αλλά όχι ένας άντρας που αισθάνεται αηδία στην θέα του γυναικείου σώματος. Πόση υποκρισία!
Σκεφτήκατε ποτέ γιατί ένας ομφυλλόφιλος φοιτητής ιατρικής δεν θα γίνει ποτέ γυναικολόγος και μάλιστα δεν μπορεί να περάσει με τίποτα τις εξετάσεις γυναικολογίας; Είναι η περίπτωση ενός γνωστού μου. Διότι η βάση της ομοφυλλοφυλίας είναι ένας απίστευτος ΦΌΒΟΣ προς το γυναικείο φύλλο, η ίδια αντιπάθεια που αισθανόμαστε από παιδιά προς το αντίθετο φύλλο, που δεν έχει ξεπεραστεί. Συνεπώς οι γκει δεν έχουν τη δυνατότητα να ωριμάσουν πραγματικά κατά τη διάρκεια της ζωής τους, δεν θα μπορέσουν ποτέ να φτάσουν στο μεδούλι της ύπαρξης τους και μέχρι το τέλος της ζωής τους θα πολεμάνε με φοβίες και τον ίδιο τον εαυτό τους. Ταυτόχρονα θα καταπονούν ολόκληρη την κοινωνία, προκαλώντας τραυματα σε όλους.
Είναι πονος για έναν γονιο να ξέρει ότι το παδί τυου δεν θα γνωρίσει ποτέ την πατρικότητα. Ειναι πόνος για μια κοπέλα να φαει χιλόπιτα όχι για λόγο εμφάνισης ή χαρακτήρα αλλά επειδή ειναι γυναίκα, είναι πόνος για τον ίδιο να ερωτευτεί έναν ανδρα (και θα ερωτευεται συνέχεια αληθινους ανδρες γιατι θα ψαχνει την ιδια του την ανδρικοτητα) και να του φερθει βαναυσα, ειναι πονος για εναν θυληπρεπη να τον κοροιδευουν ολοι. Γιατι τοσος πόνος χωρίς λόγο; Η ομοφυλλοφυλία μπορέι να αποφευγθεί.
Πρωτα από όλα, αν στα σχολεια, στα μεσα μαζικης ενημέρωσης και στην οικογένεια δεν περνάει η ψευτιά ότι είναι κάτι καλό. Ένας άνθρωπος με ανδρικό σώμα για να ζήσει απόλυτα υγιής από ψυχική και φυσιολογική άποψη πρέπει να αφήσει τη φύση του να εκφραστεί πλήρως. Τα γενητικά του όργανα πρέπει να λειτουργούν με πληρώτητα, και η φυσιολογική λειτουργία τους όλοι ξέρουμε ποιά είναι.
Για όσους έγραψαν ότι οι πιθανότητες να εκδηλωθεί ομοφυλλοφιλία σε οικογένειες με δυνατή μητέρα, ίσως να είναι έτσι. Είναι η περίπτωση των περισσοτέρων ομοφυλλόφυλων που γνώρισα, και μάλιστα μητέρα αποπνικτική. Που τους αγαπάει υπερβολικά, είναι η καλύτερη φίλη τους και δεν τους αφήνει να φύγουν από το σπίτι ούτε στα 30 τους. Ηδη το αγόρι έχει οιδιπόδειο σύμπλεγμα και αγαπάει τη μητέρα του, αν αυτή κιολας είναι πάρα πολύ παρούσα στη ζωή του, αρχίζει να τη θεοποειεί με αποτέλεσμα να μη μπορεί να πλησιάσει καμιά γυνάικα, από φόβο η υπερβολικό σεβασμό.
Αργότερα η υπερβολική αγάπη γίνεται μίσος, μισογυνισμός. Δυο προσωπα του ίδιου πάθους... η ειδωλολατρία της θυληκότητας. Κάτι πάρα πολύ ανώμαλο, κάτι άρρωστο, μια σκλαβιά. όμως αυτό δε σημαίνει ότι ένας πιο αυστηρός πατέρας θα έληνε το πρόβλημα. Κατα τη γνώμη μου, ένα υγιές και αρμονικό σπιτικό, όπου ο πατέρας αγαπά τη μητέρα και η μητέρα τον πατέρα, όπου δεν υπαρχουν παιχνίδια ισχύος για το ποιός κυβρνάει ποιόν, και πάνω από όλα ένα περιβάλλον όπου το παιδί θα αισθανθεί ζεστασιά (ιδίως σήμερα που η κοινωνία έγινε μια τρομακτική ζούγκλα, και τα παιδιά με ευαίσθητη ψυχή ψάχνουν προστασία, και τελικά την ονειρέυονται στα χέρια ενος δυνατού ήρωα που θα τους γλιτώσει από τους εχθρούς), στοργή, αποδοχή και υποστήριξη.
Εκεί σίγουρα θα δημιουργηθούν οι συνθηκες για μια ομαλή ανάπτυξη της προωσοπικότητας του, και συνεπώς ελαχιστοποιούνται οι κίνδυνοι να αναπτύξει φοβίες, μίση, κομπλεξ κλπ.
Οι γυναίκες νομίζουν ότι η αυξανόμενη τάση των ανδρών προς την ομοφυλλοφυλία είναι ένα από τα συμπτώματα της μετατροπής της κοινωνίας από φαλλοκρατική και συντηρητική σε φεμινιστική και σοσιαλιστική. Γι'αυτό και δεν αντιδρούν μα την ενθαρύνουν. Αλλά η στάση τους είναι πραγματικά πάρα πολύ επιπόλαια.
Εργάζομαι στον χώρο του θεάτρου, και για πολλά χρόνια συνεργάζομαι με ομοφυλλόφιλους. Παρατηρώ την προσωπικότητα τους, τις σχέσεις τους με τους ανθρώπους, τα καλλιτεχνικά τους ιδεώδη και συζητώντασ συχνά μαζί τους σε επίπεδο πολύ προσωπικό, έμαθα ότι πίσω από το γελιο τους κρύβουν μεγάλη δυστυχία. Και όχι επειδή δεν θα είναι ποτέ απόλυτα αποδεκτοί από την κοινωνία μα πρώτα από όλα (σας παρακαλώ κατεβάστε όλοι σας τις μάσκες) από τους ίδιους τους τους εαυτούς.
Το καμινγκ-αουτ, το μίσος προς την εκκλησία, τους "ομοφοβους" κλπ είναι μόνο τρόποι διαφυγής από την τεράστια υπαρξιακή τους κρίση, διότι δεν μπορούν να αποδεχτούν τους εαυτούς τους διαφορετικούς από όλους τους άλλους γύρω τους. Μάλλιστα γιαυτό το όνειρό τους είναι να μετατραπεί όλη η κοινωνία σε μια κοινωνία γκει, αισθάνονοντα κρυφό μίσος προς τις γυναίκες και φόβο προς τους κανονικούς άντρες.
Πολλοί από αυτούς επισκέφτονται επί δεκαετίες έναν ψυχολόγο, χωρις να έχουν κανένα αποτέλεσμα, διότι ο ψυχολόγος σήμερα προσπαθεί να τους περάσει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικοι. Αλλιώς δεν μπορεί να εξηγήσει την κλίση τους, ιδιαίτερα από το 1972, όταν στην Αμερική κατώρθωσαν οι λόμπις να βγάλλουν την ομοφυλλοφυλία από τον κατάλογο των ψυχικών διαταραχών. Σήμερα ο μελαγχολικός με κατάθλιψη θεωρείται άρρωστος αλλά όχι ένας άντρας που αισθάνεται αηδία στην θέα του γυναικείου σώματος. Πόση υποκρισία!
Σκεφτήκατε ποτέ γιατί ένας ομφυλλόφιλος φοιτητής ιατρικής δεν θα γίνει ποτέ γυναικολόγος και μάλιστα δεν μπορεί να περάσει με τίποτα τις εξετάσεις γυναικολογίας; Είναι η περίπτωση ενός γνωστού μου. Διότι η βάση της ομοφυλλοφυλίας είναι ένας απίστευτος ΦΌΒΟΣ προς το γυναικείο φύλλο, η ίδια αντιπάθεια που αισθανόμαστε από παιδιά προς το αντίθετο φύλλο, που δεν έχει ξεπεραστεί. Συνεπώς οι γκει δεν έχουν τη δυνατότητα να ωριμάσουν πραγματικά κατά τη διάρκεια της ζωής τους, δεν θα μπορέσουν ποτέ να φτάσουν στο μεδούλι της ύπαρξης τους και μέχρι το τέλος της ζωής τους θα πολεμάνε με φοβίες και τον ίδιο τον εαυτό τους. Ταυτόχρονα θα καταπονούν ολόκληρη την κοινωνία, προκαλώντας τραυματα σε όλους.
Είναι πονος για έναν γονιο να ξέρει ότι το παδί τυου δεν θα γνωρίσει ποτέ την πατρικότητα. Ειναι πόνος για μια κοπέλα να φαει χιλόπιτα όχι για λόγο εμφάνισης ή χαρακτήρα αλλά επειδή ειναι γυναίκα, είναι πόνος για τον ίδιο να ερωτευτεί έναν ανδρα (και θα ερωτευεται συνέχεια αληθινους ανδρες γιατι θα ψαχνει την ιδια του την ανδρικοτητα) και να του φερθει βαναυσα, ειναι πονος για εναν θυληπρεπη να τον κοροιδευουν ολοι. Γιατι τοσος πόνος χωρίς λόγο; Η ομοφυλλοφυλία μπορέι να αποφευγθεί.
Πρωτα από όλα, αν στα σχολεια, στα μεσα μαζικης ενημέρωσης και στην οικογένεια δεν περνάει η ψευτιά ότι είναι κάτι καλό. Ένας άνθρωπος με ανδρικό σώμα για να ζήσει απόλυτα υγιής από ψυχική και φυσιολογική άποψη πρέπει να αφήσει τη φύση του να εκφραστεί πλήρως. Τα γενητικά του όργανα πρέπει να λειτουργούν με πληρώτητα, και η φυσιολογική λειτουργία τους όλοι ξέρουμε ποιά είναι.
Για όσους έγραψαν ότι οι πιθανότητες να εκδηλωθεί ομοφυλλοφιλία σε οικογένειες με δυνατή μητέρα, ίσως να είναι έτσι. Είναι η περίπτωση των περισσοτέρων ομοφυλλόφυλων που γνώρισα, και μάλιστα μητέρα αποπνικτική. Που τους αγαπάει υπερβολικά, είναι η καλύτερη φίλη τους και δεν τους αφήνει να φύγουν από το σπίτι ούτε στα 30 τους. Ηδη το αγόρι έχει οιδιπόδειο σύμπλεγμα και αγαπάει τη μητέρα του, αν αυτή κιολας είναι πάρα πολύ παρούσα στη ζωή του, αρχίζει να τη θεοποειεί με αποτέλεσμα να μη μπορεί να πλησιάσει καμιά γυνάικα, από φόβο η υπερβολικό σεβασμό.
Αργότερα η υπερβολική αγάπη γίνεται μίσος, μισογυνισμός. Δυο προσωπα του ίδιου πάθους... η ειδωλολατρία της θυληκότητας. Κάτι πάρα πολύ ανώμαλο, κάτι άρρωστο, μια σκλαβιά. όμως αυτό δε σημαίνει ότι ένας πιο αυστηρός πατέρας θα έληνε το πρόβλημα. Κατα τη γνώμη μου, ένα υγιές και αρμονικό σπιτικό, όπου ο πατέρας αγαπά τη μητέρα και η μητέρα τον πατέρα, όπου δεν υπαρχουν παιχνίδια ισχύος για το ποιός κυβρνάει ποιόν, και πάνω από όλα ένα περιβάλλον όπου το παιδί θα αισθανθεί ζεστασιά (ιδίως σήμερα που η κοινωνία έγινε μια τρομακτική ζούγκλα, και τα παιδιά με ευαίσθητη ψυχή ψάχνουν προστασία, και τελικά την ονειρέυονται στα χέρια ενος δυνατού ήρωα που θα τους γλιτώσει από τους εχθρούς), στοργή, αποδοχή και υποστήριξη.
Εκεί σίγουρα θα δημιουργηθούν οι συνθηκες για μια ομαλή ανάπτυξη της προωσοπικότητας του, και συνεπώς ελαχιστοποιούνται οι κίνδυνοι να αναπτύξει φοβίες, μίση, κομπλεξ κλπ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.