@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
14-10-08
21:15
μα το να αγαπούμε τη ζωή μετά από ένα χτύπημα και να σηκώνουμε κεφάλι, δεν είναι επίτευγμα?
Δεν είναι ένα καλό που βγήκε μέσα απ το κακό?
Το να ανακαλύπτεις την δύναμη που κρύβεται μέσα σου, δεν είναι κι αυτό ένα καλό?
Το να ορίζεις νέα πορεία γιατί η μέχρι τώρα βγήκε σκάρτη, δεν είναι καλό?
Δεν ξέρω... δεν νομίζω ότι είναι απλά "μια ιδέα"
Σαφώς και δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις γρατζουνιές
Σαφώς και κάποια σημάδια θα μείνουν για πάντα....
το κακό σε αυτό δεν βρίσκω που είναι!
Που είναι το κακό που θα πονάω για πάντα για την απώλεια της μαμάς μου?
Για μένα είναι μεγάλο καλό
Εμαθα να εκτιμώ με ένα διαφορετικό τρόπο τους ανθρώπους που αγαπώ και να μην τους θεωρώ δεδομένους
Αυτή η πληγή θα μου το θυμίζει πάντα
Πραγματικά δεν καταλαβαίνω που είναι το κακό το να έχει κάποιος γρατζουνιές όπως λες
Για μένα αυτές οι γρατζουνιές έχουν την πραγματική αξία, μέσα από αυτές τις γρατζουνιές γινόμαστε αυτοί που είμαστε.
Να σου πω…πολύς κόσμος θα ήθελε να πιστέψει κατά βάθος ότι το "κακό", μέσα απʼ την κατάλληλη οπτική, έχει κάτι να μας διδάξει ώστε να προσεγγίσουμε περισσότερο το "καλό". Στη δική σου περίπτωση δέχομαι ότι μπορεί να ισχύει. Ισχύει όμως στον ίδιο βαθμό για το οτιδήποτε κακό;; Εκεί το πάω εγώ.
Ας προσπαθήσω κατʼ αρχάς να το δω μέσα απʼ τη δική σου οπτική. Λέμε λοιπόν ότι ένα μέρος της δύναμης που γεννιέται από τις αντιξοότητες είναι η ανάπτυξη της κατανόησης της δυστυχίας του άλλου. Η σοβαρή αρρώστια μπορεί να σηματοδοτήσει την επανεξέταση των προτεραιοτήτων στη ζωή. Οι κρίσεις της εφηβείας, που τις νιώθαμε νʼ απειλούν τη ζωή μας, μπορεί στη συνέχεια νʼ αποτελέσουν για μας ένα φυσικό κομμάτι της ανάπτυξής μας. Η ιδέα του θανάτου ενεργοποιεί τη βούληση για ζωή, η δυστυχία μπορεί να μας διδάξει τη χαρά με την έννοια ότι απολαμβάνουμε περισσότερο τη θαλπωρή της ζεστασιάς όταν έχουμε αντιμετωπίσει πρώτα την παγωνιά…κ.α… Όλα αυτά φυσικά δεν αποτελούν κάποια πανάκεια για όλες τις περιπτώσεις που ανακύπτουν μέσα στην πολυπλοκότητα της ζωής μας, αλλά δέχομαι ότι έχουν ισχύ.
Αναρωτιέμαι όμως εάν θα ήταν δυνατόν να καταλήξουμε σε μία γενίκευση, ότι δηλαδή το κάθε τι "κακό" που πολεμούμε ή καταριόμαστε θα μας εξασθενήσει μονάχα και θα παρεμποδίσει την ικανότητά μας να δούμε τις ευκαιρίες που κρύβονται σε αυτό. Ότι δηλαδή το κάθε τι "κακό" είναι ένας δάσκαλος ανεξάρτητα από το πόσο επιλέγουμε να τον μισούμε ή να τον κατηγορούμε;!
Δέχομαι ότι υπάρχουν πληγές οι οποίες, μέσα από μια κατάλληλη αντιμετώπιση και οπτική, δύναται να λειτουργήσουν ως πηγές δύναμης, κατανόησης και χαράς. Πιστεύω όμως ότι υπάρχουν και πληγές οι οποίες δε λειτουργούν ως πηγές, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν πόνο, τον οποίο θα πρέπει απλώς να αντισταθμίσουμε με κάτι άλλο. Για παράδειγμα, ένας "άσχημος" (εμφανισιακά εννοώ) άνθρωπος, που στερείται την αγάπη ενός συντρόφου, επικεντρώνεται σε ένα δημιουργικό επάγγελμα και βοηθάει εθελοντικά άλλους ανθρώπους, γεγονός που τον βοηθάει να επενδύσει την αγάπη του σε άλλες κατευθύνσεις και να αισθάνεται άξιος. Το γεγονός αυτό δεν εξαλείφει αυτό που του λείπει – απλώς το αντισταθμίζει. Δεν του παρέχεται φυσικά καμία εγγύηση για τη διάρκεια και την επιτυχία τέτοιου είδους αντισταθμίσεων. Ίσως να υπάρξουν κάποιες στιγμές υψηλής συγκίνησης και βαθιάς κατανόησης που εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες, αλλά όπως ξέρεις τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η καθημερινότητά μας δεν κρύβει πάντα υψηλά νοήματα και στιγμές χαράς. Θα υπάρξουν και οι στιγμές της πλήξης, της κούρασης, ίσως και μία προσωρινή αίσθηση ματαιότητας, ίσως κάποιες φορές να αισθάνεται ότι δεν τα καταφέρνει έτσι όπως θα ήθελε, ή ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περίμενε ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο…και τότε θα επανέρχεται η θύμηση της αγάπης που στερείται κι ο πόνος θα κάνει την παρουσία του και θα τον βασανίζει – δεν εννοώ πάντα, αλλά θα υπάρχουν και στιγμές που το μόνο που θα νιώθει θα είναι ο πόνος των πληγών.
Θα μπορούσα να σου πω πολλά παραδείγματα. Κοίταξε ας πούμε τις παλιές νεορεαλιστικές ταινίες του ιταλικού κινηματογράφου, που αντικατοπτρίζουν σε μεγάλο βαθμό τη μεταπολεμική μιζέρια και φτώχια. Βλέπεις ανθρώπους να μαστιγώνονται από παντού…και κατʼ εξακολούθησιν! Πόσο πια νʼ αντέξει κανείς! Γενικότερα, έχω την αίσθηση ότι όταν πρόκειται για αβάστακτο κακό, ο άνθρωπος αποστρέφει το βλέμμα του από αυτό ή μπορεί και να επιζητεί μέσα διαφυγής. (π.χ...παρηγοριά στη θρησκεία..ιδιαίτερα για τους πιο ηλικιωμένους)
Αυτά που θέλω να πω δεν εξαντλούνται φυσικά στα παραπάνω, κι ούτε πριμοδοτώ κάποια απαισιόδοξη αντιμετώπιση. Δέχομαι αυτά που λες σε μεγάλο βαθμό, αλλά εάν ξεφύγουμε απ' το προσωπικό επίπεδο, καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν δυστυχώς και οι άλλες όψεις αυτής της εικόνας περί "καλού" και "κακού"...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.