Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κατά τ' άλλα, είναι άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Δέχομαι την οπτική σου, ότι "παιδιά, υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα, καλά είμαστε, χαλαρώστε". Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί μειώνεις τη σοβαρότητα μίας ψυχικής κατάστασης, που απασχολεί τόσο κόσμο και επιστήμονες, με το να θεωρείς ότι η απάντηση είναι τόσο απλή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Οι ημών πρόγονοί είχαν πολέμους, γενοκτονίες από γερμανικά στρατεύματα, εμφυλίους.
Είχαν έλειψη τροφής, δεν την αντιμετώπιζαν όλοι με λαχανικά, ελιές και τυρί ε παξιμάδι.
Είχαν καταπίεση συναισθημάτων, λόγω της κοινωνικής αντιμετώπισης απέναντι στην ομοφυλοφιλία, λόγω των υποχρεωτικών γάμων, των προξενιών, του φαλοκρατισμού, των βεντετών.
Η ιατρική ήταν πολύ πίσω.
Κάθε εποχή έχει από κάτι, δεν ήταν ειδυλλικά ποτέ.
Και η κρίση πανικού δύσκολα αποδίδεται στα "στίγματα του σήμερα".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Η κρίση πανικού είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει την επιστημονική κοινότητα ως ψυχοσωματική αντίδραση, και ως άνθρωπος που έχει ζήσει και βουλιμικές επιθέσεις στη σοκολάτα αλλά και κρίση πανικού, τολμώ να πω ότι δεν έχει ουδεμία σχέση το ένα με το άλλο.
Προσέχετε τις εκφράσεις σας και τις πηγές σας λοιπόν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Έχω μία δυσκολία με κάποιες συγκεκριμένες δραστηριότητες. Δε με πιάνει ακριβώς κρίση πανικού, γιατί ξέρω πότε να φρενάρω... αλλά έστω κι έτσι δεν μπορώ να χαρώ αυτό που κάνω.
Για παράδειγμα, δεν μπορώ να συμμετάσχω σε εκδρομές trekking... Αν είναι λίιιγο ανηφορικό το έδαφος (και, ναι, στις Άλπεις θα το βρω αυτό, δεν το γλυτώνω) μου κόβεται η ανάσα... αλλά δεν πρόκειται για το κανονικό, συνηθισμένο λαχάνιασμα. Σα να κλείνει ο λαιμός μου, βαραίνει πολύ η αναπνοή μου, σε σημείο να ακούγομαι σαν υστερικό τσιουάουα που γαύγιζε μισή ώρα σε λαμπραντόρ και δεν μπορεί ν' ανασάνει. Αν για κάποιο λόγο απλά πρέπει να συνεχίσω, ό,τι διάλειμμα κι αν κάνω, δακρύζουν τα μάτια μου και τρέμω λίγο.
Ναι, πανικός.
Αλλά τι κάνουμε για μία συγκεκριμένη περίπτωση;;;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.