@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
10-11-08
00:17
Προσωπικά θεωρώ ανιδιοτελή την αγάπη αν ισχύουν κυρίως τα εξής:
1. Δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις.
2. Αν δεν πάρεις ΠΟΤΕ δεν θα νιώσεις ΚΑΘΟΛΟΥ λυπημένος, απογοητευμένος, ανικανοποίητος, ελλιπής.
3. Ακόμα και αν πληγώνεσαι από αυτόν που αγαπάς ανιδιοτελώς, εσύ συνεχίζεις να τον αγαπάς.
4. Αν η αναγνώριση των όσων δίνεις σου είναι αδιάφορη
Δεν ξέρω αν ξέχασα κάτι, αυτά μου έρχονται τώρα
1. Μια διευκρίνηση εδώ, επειδή αυτό το "δίνω και παίρνω" μπορεί να μας μπερδέψει. Λοιπόν, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, το "δίνω" σημαίνει ταυτόχρονα και "παίρνω". Δηλαδή να προσφέρεις κάτι στον άνθρωπό σου (ένα δώρο, ένα χαμόγελο έως ένα βουνό ολόκληρο) και να χαίρεσαι από τη χαρά που του προκάλεσε η προσφορά σου. Στην πραγματικότητα δηλαδή περιμένεις κάποια ανταπόδωση: να χαρεί από την προσφορά σου. Το τι θα κάνει αφού χαρεί είναι δικό του θέμα.
2. Εάν όμως ΠΟΤΕ, όπως λες, δεν παίρνεις όπως το εννοώ εγώ παραπάνω, τότε θα νιώσεις και λυπημένος και ανικανοποίητος και ελλιπής.
"Δυστυχισμένος νιώθω σαν το άδειο χέρι μου απλώνω στους ανθρώπους και τίποτα δεν παίρνω. Ολότελα όμως απελπίζομαι σαν το γεμάτο χέρι μου απλώνω και δεν έρχεται κανένας να πάρει." Γκιμπράν... i think.
3. Αρκεί να μη μας "τα πρήζει" κατ' εξακολούθησιν!
Τώρα σχετικά με την προσφορά οργάνων, αν θυμάμαι καλά, απάντησες:
Θεωρείς όμως φυσικό να νιώσει κανείς ικανοποίηση από ένα έπαινο. Θέλω να πω, ακόμα κι έτσι όπως το θέτεις, το θέμα είναι πώς διαχειρίζεται κανείς μέσα του την ικανοποίηση απ' τον έπαινο.Εάν σου πω μπράβο που τα έκανες αυτά εσύ θα νιώσεις ικανοποίηση;
Αν ναι, τότε ακόμα και αυτές σου οι πράξεις δεν είναι ανιδιοτελείς. Αν πάλι όχι, τότε συγχαρητήρια, έκανες και ανιδιοτελείς πράξεις στη ζωή σου. Η υπόλοιπες όμως είναι το ίδιο ανιδιοτελείς;
Η ανιδιοτέλεια νοούμενη ως συνεχόμενη κατάσταση, όχι απλώς είναι δείγμα τελειότητας – είναι καραμπινάτη ουτοπία!!! Εντάξει…κι εσύ μάλλον αυτό εννοείς. Άρα ερχόμαστε πάλι στην έννοια της ανιδιοτέλειας ως ιδανικού, ενός δηλαδή αξιολογικού στόχου, που υπάρχει μέσα μας ως ορμή, τείνουμε να αγγίξουμε, αλλά σπάνια αγγίζουμε. Μάλλον θα έπρεπε να μιλάμε για στιγμές ανιδιοτέλειας. Το μεγάλο κόλπο γκρόσο για μένα είναι ο σπόρος που μπορεί να σπείρουν μέσα μας αυτές οι στιγμές.Οπότε λοιπόν, το να κάνεις μία ανιδιοτελή πράξη σε ένα σωρό άλλες ιδιοτελείς, δεν σε κάνει ανιδιοτελή τον ίδιο. Αντίθετα, αν κάνεις μία ιδιοτελή πράξη ανάμεσα σε ένα σωρό ανιδιοτελείς, αυτομάτως σου αφαιρεί τον τίτλο. Εξού και για μένα η ανιδιοτέλεια είναι δείγμα τελειότητας
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
05-11-08
18:16
Εντάξει...εννοείται αυτό εξ' αρχής. Απλώς ο τρόπος που το είπες έμοιαζε σα να ταύτιζες άθελά σου μαζοχισμό και αλτρουισμό. Να διορθώσω κάτι στο προηγούμενο πόστ μου... λέξη παγίδα γίνεται περισσότερο νομίζω η λέξη ανιδιοτέλεια. Όχι πως δεν υπάρχει, αλλά έχει σημασία το πώς την καταλαβαίνει κανείς. Για πολύ κόσμο η ανιδιοτέλεια είναι μια κατάσταση του "δίνω χωρίς να έχω συμφέρον"...ενώ υπάρχει συμφέρον ακόμα και στις ανιδιοτελείς πράξεις...Θα φταίει η ελλιπής ελληνική γλώσσα που μιλώ, αλλά το παράδειγμα ενός άντρα που δέρνει την γυναίκα του ήθελε να τονίσει το παράλογο του να περιμένεις να βρεις ανιδιοτελή αγάπη ανάμεσα σε μη ανιδιοτελεις ανθρώπους. Η σαδομαζοχιστική σχέση, όπου ο βασανισμένος αγαπά τον βασανιστη του στο τέλος, δεν είναι του γούστου μου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.