iJohnnyCash
e-steki.gr Founder
Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
14-09-07
14:39
Θα παρακαλούσα τους συνταξιδιώτες lorien και Great Choas να σταματήσουν αυτή την λογομαχία. Σε μια "παγκόσμια μάχη" η "εμφύλια μάχη" σιγουρεύει την ήττα.
Θεωρώ πολύ άδικο να θεωρούμε την λογική να συνδέεται με την σώμα και την ύλη. Αν δεχτούμε ότι υπάρχει κάτι πιο πέρα και κάτι διαφορετικό από την ύλη τότε αυτό σίγουρα είναι η λογικό. Τόσες επιστήμες, που δεν έχουν καμία σχέση με την ύλη, βασίζονται στην λογική.
Η λογική ίσως και η αιτία που υπάρχει αυτό το θέμα.
Η λογική είναι το μόνο μονοπάτι που συνδέει την ύλη με την ψυχή ή μήπως η λογική ταυτίζεται με την ψυχή;
Ο εγκέφαλος μας χωρίζεται ως γνωστόν στα δύο...
Το αριστερό τμήμα είναι το συνειδητό και της λογικής...
Το δεξί είναι του υποσυνείδητου και της φαντασίας...
Απ τη στιγμή που "δεχόμαστε" ότι ο θάνατος αφορά μόνο την ύλη, ενώ το πνεύμα συνεχίζει να υπάρχει και να ταξιδεύει ακόμα και μετά τον θάνατο του υλικού σώματος ... δεν είναι λογικό ο θάνατος να παραμονεύει δίπλα απ το συνειδητό και τη λογική μας? Δεν είναι λογικό ο θάνατος να ψιθυρίζει στην λογική απ το αριστερό αυτί?
Αυτά πεθαίνουν... τα όνειρα ποτέ
Θεωρώ πολύ άδικο να θεωρούμε την λογική να συνδέεται με την σώμα και την ύλη. Αν δεχτούμε ότι υπάρχει κάτι πιο πέρα και κάτι διαφορετικό από την ύλη τότε αυτό σίγουρα είναι η λογικό. Τόσες επιστήμες, που δεν έχουν καμία σχέση με την ύλη, βασίζονται στην λογική.
Η λογική ίσως και η αιτία που υπάρχει αυτό το θέμα.
Η λογική είναι το μόνο μονοπάτι που συνδέει την ύλη με την ψυχή ή μήπως η λογική ταυτίζεται με την ψυχή;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
iJohnnyCash
e-steki.gr Founder
Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
08-09-07
01:10
Το άγχος μου θυμίζει τους πληρωμένους ενόρκους ή τον πληρωμένο διαιτητή ... όταν υπάρχει άγχος η ήττα της μάχης είναι σίγουρη. Όπως ακριβώς συμβαίνει σε μια δίκη που υπάρχουν λαδωμένοι ένορκοι.
Είναι αξιοθαύμαστο πως το άγχος επηρεάζει το αποτέλεσμα μιας μάχης πριν ξεκινήσει η μάχη και πολλές φόρες πριν υπάρξει η μάχη.
Πολλές φόρες με λένε κακό ή απαισιόδοξο ή ζηλιάρη ή αποτυχημένο ή μίζερο. Με την αυτογνωσία που διαθέτω κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά δεν με αντιπροσωπεύει απλώς εκείνες τι φόρες μυρίζω το άγχος.
Μιας και μιλάμε και για έρωτα θα περιγράψω μια σύνδεση του έρωτα με το άγχος.
Επειδή είμαι ένας νέος ταξιδιώτης δεν έχω δώσει πολλές μάχες για τον έρωτα. Συγκεκριμένα μόνο δύο. Στην πρώτη μάχη είχα υπερβολικό άγχος με αποτέλεσμα στην ουσία η μάχη να μην ήταν μια μάχη για τον έρωτα αλλά μια μάχη με τον θάνατο. Ο θάνατος με είχε κάνει δούλο του, με είχε ταπεινώσει και με είχε εξαθλιώσει.
Στην δεύτερη μάχη του έρωτα δεν είχα άγχος με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην νιώσω σε κανέναν ώμο μου τον θάνατο αλλά ούτε καν ήττα. Παρόλο που κατά κάποιον τρόπο η μάχη του έρωτα είναι ένας ατελείωτος και καθημερινώς κλεφτοπόλεμος νιώθω νικητής κάθε μέρα και σε κάθε λιμάνι που αράζω για ξεκούραση να περηφανεύομαι την τελική μου νίκη όχι μόνο σαν είμαι σίγουρος για νίκη του ατελείωτου και καθημερινού κλεφτοπολέμου (???) αλλά σαν είμαι ένας αρχαίος "τρελός" πολεμιστής του έρωτα.
Ο Θάνατος και η ήττα ίσως είναι κάτι σαν οφθαλμαπάτη και μέσω του άγχους "βρέχει" το καθρέφτη του ρεαλισμού με αποτέλεσμα να μοιάζουν δύο έννοιες σαν τις υπόλοιπες επειδή σε έναν βρεγμένο καθρέφτη μοιάζουν τα πάντα ίδια.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχει κάποια κάρτα ταρώ που είναι έντονα συνδεδεμένη με το άγχος.
Είναι αξιοθαύμαστο πως το άγχος επηρεάζει το αποτέλεσμα μιας μάχης πριν ξεκινήσει η μάχη και πολλές φόρες πριν υπάρξει η μάχη.
Πολλές φόρες με λένε κακό ή απαισιόδοξο ή ζηλιάρη ή αποτυχημένο ή μίζερο. Με την αυτογνωσία που διαθέτω κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά δεν με αντιπροσωπεύει απλώς εκείνες τι φόρες μυρίζω το άγχος.
Μιας και μιλάμε και για έρωτα θα περιγράψω μια σύνδεση του έρωτα με το άγχος.
Επειδή είμαι ένας νέος ταξιδιώτης δεν έχω δώσει πολλές μάχες για τον έρωτα. Συγκεκριμένα μόνο δύο. Στην πρώτη μάχη είχα υπερβολικό άγχος με αποτέλεσμα στην ουσία η μάχη να μην ήταν μια μάχη για τον έρωτα αλλά μια μάχη με τον θάνατο. Ο θάνατος με είχε κάνει δούλο του, με είχε ταπεινώσει και με είχε εξαθλιώσει.
Στην δεύτερη μάχη του έρωτα δεν είχα άγχος με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην νιώσω σε κανέναν ώμο μου τον θάνατο αλλά ούτε καν ήττα. Παρόλο που κατά κάποιον τρόπο η μάχη του έρωτα είναι ένας ατελείωτος και καθημερινώς κλεφτοπόλεμος νιώθω νικητής κάθε μέρα και σε κάθε λιμάνι που αράζω για ξεκούραση να περηφανεύομαι την τελική μου νίκη όχι μόνο σαν είμαι σίγουρος για νίκη του ατελείωτου και καθημερινού κλεφτοπολέμου (???) αλλά σαν είμαι ένας αρχαίος "τρελός" πολεμιστής του έρωτα.
Ο Θάνατος και η ήττα ίσως είναι κάτι σαν οφθαλμαπάτη και μέσω του άγχους "βρέχει" το καθρέφτη του ρεαλισμού με αποτέλεσμα να μοιάζουν δύο έννοιες σαν τις υπόλοιπες επειδή σε έναν βρεγμένο καθρέφτη μοιάζουν τα πάντα ίδια.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχει κάποια κάρτα ταρώ που είναι έντονα συνδεδεμένη με το άγχος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
iJohnnyCash
e-steki.gr Founder
Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
07-09-07
23:18
Διευκρίνηση:
Όλες οι ήττες μαχών έχουν μια δόση θανάτου αλλά καμία ήττα δεν μπορεί από μόνη της να σε οδηγήσει στον θάνατο. Κατά κάποιον περίεργο τρόπο εμείς οι ίδιοι οδηγούμε τον εαυτό μας στον θάνατο.
Για αυτό πιστεύω ότι σε κανέναν δεν πρέπει να του λέμε ότι σε κάθε μάχη που δίνει υπάρχει ο θάνατος. Ο κάθε ταξιδιώτης πρέπει να ανακαλύψει μόνος του τον θάνατο, αυτή είναι η καλύτερη δοκιμασία για διαπιστώσουμε τα όρια μας.
Όλες οι ήττες μαχών έχουν μια δόση θανάτου αλλά καμία ήττα δεν μπορεί από μόνη της να σε οδηγήσει στον θάνατο. Κατά κάποιον περίεργο τρόπο εμείς οι ίδιοι οδηγούμε τον εαυτό μας στον θάνατο.
Για αυτό πιστεύω ότι σε κανέναν δεν πρέπει να του λέμε ότι σε κάθε μάχη που δίνει υπάρχει ο θάνατος. Ο κάθε ταξιδιώτης πρέπει να ανακαλύψει μόνος του τον θάνατο, αυτή είναι η καλύτερη δοκιμασία για διαπιστώσουμε τα όρια μας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
iJohnnyCash
e-steki.gr Founder
Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
07-09-07
23:00
Σας ευχαριστώ που μου λύσατε την απορία.
Ωστόσο μου δημιουργήθηκε μια ακόμη σκέψη από τα λόγια του συνταξιδιώτη GC
Συγκεκριμένα στο σημείο που αναφέρει ότι "υπενθυμίζω ότι σε κάθε μάχη ο θάνατος κάθεται στον αριστερό σου ώμο".
Υπάρχει ότι βλέπουμε ή ότι πιστεύουμε ότι υπάρχει.
Στον κόσμο της ψυχής ή του μυαλού, όπως πλέον αποκαλώ αυτόν τον κόσμο επειδή πλέον είμαι σίγουρος ότι η ύπαρξης της ψυχής είναι τόσο άμεσα συνδεδεμένη με το μυαλό που τείνει να γίνει ένα με την σκέψη, που ταξιδεύουμε με την βοήθεια αυτού του thread υπάρχει ότι πιστεύουμε ότι υπάρχει.
Η σκέψη μου είναι γιατί να πιστεύουμε υπάρχει σε κάθε μάχη στον αριστερό ώμο μας ο θάνατος;
Κάτι τέτοιο μόνο την διάσταση του αρνητισμού μεγαλώνει. Αν πιστεύουμε κάτι τέτοιο θα φοβόμαστε να ξεκινήσουμε μια νέα μάχη και ίσως θα φτάσουμε σε σημείο να μαχόμαστε μόνο για θέματα επιβίωσης. Αυτό το σημείο δεν έχει καμία ομορφιά, καμία εξέλιξη, καθόλου χρυσό, έχει μόνο σκοτάδι και εξαθλίωση.
Αν πιστεύουμε σε κάθε μάχη υπάρχει είτε η νίκη και η δόξα είτε ο θάνατος τότε θα παλεύουν μόνο οι "τρελοί". Ακόμη και αν εμείς θεωρηθούμε "τρελοί" για πόσο ακόμη θα έχουμε το "χάρισμα" αυτό; Κάποια στιγμή θα θελήσουμε μια ξεκούραση.
Αυτό δεν έχει επίπτωση μόνο σε εμάς αλλά και στους νέους συνταξιδιώτες που ο θάνατος σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τους δώσει κίνητρο να πέσουν στην μάχη.
Υ.γ.: Εύχομαι στο ταξίδι σας να είναι ευπρόσδεκτος ένας μοναχικός ταξιδιώτης λάτρης του Αντικειμενισμού.
Υ.γ.2: @isi περιμένω με αγωνία την κάρτα της "Δικαιοσύνης" που ανέφερες σε ένα σχετικό θέμα εδώ, στην φιλοσοφία.
Ωστόσο μου δημιουργήθηκε μια ακόμη σκέψη από τα λόγια του συνταξιδιώτη GC
Συγκεκριμένα στο σημείο που αναφέρει ότι "υπενθυμίζω ότι σε κάθε μάχη ο θάνατος κάθεται στον αριστερό σου ώμο".
Υπάρχει ότι βλέπουμε ή ότι πιστεύουμε ότι υπάρχει.
Στον κόσμο της ψυχής ή του μυαλού, όπως πλέον αποκαλώ αυτόν τον κόσμο επειδή πλέον είμαι σίγουρος ότι η ύπαρξης της ψυχής είναι τόσο άμεσα συνδεδεμένη με το μυαλό που τείνει να γίνει ένα με την σκέψη, που ταξιδεύουμε με την βοήθεια αυτού του thread υπάρχει ότι πιστεύουμε ότι υπάρχει.
Η σκέψη μου είναι γιατί να πιστεύουμε υπάρχει σε κάθε μάχη στον αριστερό ώμο μας ο θάνατος;
Κάτι τέτοιο μόνο την διάσταση του αρνητισμού μεγαλώνει. Αν πιστεύουμε κάτι τέτοιο θα φοβόμαστε να ξεκινήσουμε μια νέα μάχη και ίσως θα φτάσουμε σε σημείο να μαχόμαστε μόνο για θέματα επιβίωσης. Αυτό το σημείο δεν έχει καμία ομορφιά, καμία εξέλιξη, καθόλου χρυσό, έχει μόνο σκοτάδι και εξαθλίωση.
Αν πιστεύουμε σε κάθε μάχη υπάρχει είτε η νίκη και η δόξα είτε ο θάνατος τότε θα παλεύουν μόνο οι "τρελοί". Ακόμη και αν εμείς θεωρηθούμε "τρελοί" για πόσο ακόμη θα έχουμε το "χάρισμα" αυτό; Κάποια στιγμή θα θελήσουμε μια ξεκούραση.
Αυτό δεν έχει επίπτωση μόνο σε εμάς αλλά και στους νέους συνταξιδιώτες που ο θάνατος σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τους δώσει κίνητρο να πέσουν στην μάχη.
Υ.γ.: Εύχομαι στο ταξίδι σας να είναι ευπρόσδεκτος ένας μοναχικός ταξιδιώτης λάτρης του Αντικειμενισμού.
Υ.γ.2: @isi περιμένω με αγωνία την κάρτα της "Δικαιοσύνης" που ανέφερες σε ένα σχετικό θέμα εδώ, στην φιλοσοφία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.