Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Αγαπητέ Creat Chaos,
-Γράφεις: "Ας μην ξεχνάμε ότι τα φίδια είναι σύμβολο σοφίας". Αλλά τι είναι "σοφία"; Το να κάνεις σύμβολο ένα "φίδι" ή με τα "σύμβολα" να αναγνωρίζεις τα "φίδια"; Είναι γραμμένη βέβαια και η νουθεσία:" Γίνετε φρόνιμοι ως ο όφις και αθώοι ως η περιστερά", αλλά ο "Μεγάλος Δάσκαλος Ιησούς( ο και επωνομαζόμενος "Χριστός")" τελικά είχε μόνον μία "επιλογή". Να πει δηλαδή:" Αλλά, πατέρα μου, ας γίνει κατά το θέλημα Σου". Προφανώς, τότε ήταν συνεπής προς τον Νόμο:" Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, για να γίνεις μακροχρόνιος επί της γης, την οποία σου δίνει Κύριος ο Θεός σου". Νόμος όμως και ελευθερία πως συνταιριάζουν, για να
"να γίνεις αληθινός" όπως προτρέπεις( εισαγωγικά;
-Επίσης γράφεις: "Ταυτόχρονα είναι μια μορφή αθανασίας, η μόνη προσιτή στον άνθρωπο, αφού εάν μεταβιβαστεί παραμένει αιώνια και αθάνατη"(υπογραμμίσεις, δικές μου). Γνωρίσαμε λοιπόν την αθανασία και μάθαμε πως είναι και πολύμορφη; Αλλά τότε, τι νόημα έχει η διατύπωση "η μόνη προσιτή στον άνθρωπο"; Τις υπόλοιπες "μορφές" της, τις αριθμούμε μήπως "εξ αποκαλύψεως": έστω από το όποιο χάος;
Αγαπητέ Creat Chaos, ας μην παραβλέπουμε πια, ότι αφότου οι Χημικοί σκαρφίστηκαν το "DNA", έχασε τον θρόνο της στα ανθρώπινα, η "δια πίστεως πατρότητα". Ή μήπως και το "DNA", δεν είναι παρά ένα ακόμη σύμβολο; Εν πάσει περιπτώσει όμως, και η "μητρότητα" των Χημικών, δεν είναι ...πανάγια!
Καλωσορίζω τον καινούριο συνταξιδιώτη. Το ψευδώνυμό του περιέχει το όνομα Νώε, πράγμα που θεωρώ ως καλό οιωνό, αφού το πλοίο εκείνου κατάφερε να επιπλεύσει εν μέσω κατακλυσμού, ενώ όλοι οι άλλοι βούλιαξαν. Άλλωστε οι δυσοίωνες αστρολογικές προβλέψεις περί βύθισης του δικού μας πλοίου ευτυχώς δεν επαληθεύτηκαν.
«Τα φίδια ως σύμβολο σοφίας»…
Τα φίδια συμβολίζουν τον ερπετικό μας εγκέφαλο, την έδρα όλων μας των ορμεμφύτων. Εκεί βρίσκεται εγγεγραμμένο το Θέλημά μας, όπως το στοιχειοθετεί ο Άλιστερ, ή κατ’ άλλους «Ο δρόμος της ψυχής μας», «Το μονοπάτι με καρδιά», «Το χάρισμά μας», «Το Τοτέμ μας», «Η Μοίρα μας». Όσοι από εμάς έχουμε παιδιά και παρακολουθήσαμε την ανάπτυξή τους με προσοχή, ίσως να έχουμε παρατηρήσει ότι «ο άνθρωπος γεννιέται γνωρίζοντας και μεγαλώνει ξεχνώντας». Ο Σωκράτης έδειξε ότι ένας αμόρφωτος νεαρός δούλος είχε την ικανότητα να αποδείξει το Πυθαγόρειο Θεώρημα, το οποίο ουδέποτε είχε διδαχθεί, υποδηλώνοντας έτσι ότι η Γνώση είναι έμφυτη στον άνθρωπο. Ωστόσο η Λογική μας είναι πλάνη, όπως διαπιστώνει και ο Πλάτωνας ομιλώντας περί της Σκοτεινής Σπηλιάς και το Συναίσθημα συνήθως μας τυφλώνει, όπως μπορεί να μαρτυρήσει και η κοινή εμπειρία όλων μας, όσων τουλάχιστον έχουν νιώσει ποτέ κάποιο συναίσθημα, συνεπώς η Γνώση θα πρέπει να εδρεύει στο πάνσοφο ερπετό. Η παραπάνω δήλωσή μου πιθανώς να παρεξηγηθεί, αφού κατά την εβραιοχριστιανική παράδοση το ερπετό είναι συνώνυμο του Διαβόλου. Σε αυτό θα είχα να παρατηρήσω ότι ο Εωσφόρος είχε το δικαίωμα να επιλέξει και το εξάσκησε, φυσικά δεν έχει πλέον το δικαίωμα ν’ αλλάξει επιλογή. Αντιθέτως ο άνθρωπος έχει το «αυτεξούσιον», συνεπώς διαθέτει το δικαίωμα επιλογής, γι’ αυτό και σύμφωνα με την ίδια παράδοση οι άγγελοι και οι δαίμονες διεκδικούν συνεχώς την ψυχή του κάθε ανθρώπου. Το ερπετό είναι υπεύθυνο για τη διασύνδεση όλων των ανθρώπινων εγκεφάλων σ’ ένα «Σύμπαν Αλληλεπίδρασης», μια μορφή κοσμικού διαδικτύου. Το ερπετό επικοινωνεί με το Χώρο των Ιδεών, αυτό κατανοεί το μυστικό νόημα και τη δύναμη των συμβόλων. Χωρίς αυτό λοιπόν θα ήταν αδύνατο ν’ ακολουθήσουμε το ταξίδι μας…
«Νόμος κι Ελευθερία»...
Εδώ έχουμε ένα αρκετά δύσκολο φιλοσοφικό ερώτημα. Στην πραγματικότητα, όταν αναφερόμαστε σε φυσικούς, δηλαδή Θεϊκούς, νόμους, όπως για παράδειγμα η βαρύτητα, η φυσική επιλογή κλπ, η έννοια της Ελευθερίας απλουστεύεται. Σε αυτήν την περίπτωση η Ελευθερία είναι ο χώρος μέσα στον οποίον η συνέργια των φυσικών νόμων μας επιτρέπει να κινηθούμε. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψιν ότι, όπως αναφέρθηκε στην προηγούμενη κάρτα των Εραστών, κάθε φυσική δύναμη εν τη γενέσει της δημιουργεί και την ακριβώς αντίθετη και ότι πάντα υπάρχουν χαοτικά μικρές πιθανότητες κάποιοι νόμοι να αναιρούνται, σε δεδομένο τόπο και χρόνο, τότε αυτή η μορφή Ελευθερίας δεν είναι αμελητέα, ούτε τόσο στενή όσο αρχικά φαίνεται.
Το πρόβλημα γίνεται δυσκολότερο όταν αναφερόμαστε στους ανθρώπινους νόμους, ακόμη χειρότερα όταν κάποιοι εξ αυτών παρουσιάζονται ως Θεϊκοί. Από την άλλη πλευρά, ο Νόμος είναι απαραίτητος σε κάθε ανθρώπινη συνάθροιση, προκειμένου αυτή ν’ αποτελέσει «Κοινωνία». Με δεδομένο το ότι η κοινωνικότητα είναι έμφυτη ανθρώπινη ανάγκη, η ύπαρξη Νόμου καθίσταται ουσιώδης. Κατά τη γνώμη μου κάθε ελεύθερος και αυτεξούσιος πολίτης μιας κοινωνίας επιλέγει και δέχεται συνειδητά την εκχώρηση μέρους της προσωπικής του ελευθερίας προς χάριν του συνόλου. Στο βαθμό μάλιστα που ο ίδιος συμμετέχει στην στοιχειοθέτηση του Νόμου, η έννοια της Ελευθερίας παραμένει ζωντανή. Πολύ δε περισσότερο, όταν ο νόμος είναι κατά το δυνατόν εναρμονισμένος με τον φυσικό Νόμο. Ο τηρητής του Νόμου, που αποκτά τεράστια εξουσία, πρέπει να επιλέγεται με κριτήρια την αυτάρκεια, την σοφία, την εντιμότητα και την ταπεινότητά του. Οι πολίτες διατηρούν την επίγνωση ότι η εξουσία εκπηγάζει απ’ αυτούς, έτσι ώστε ν’ αποτελεί απλά δικαιοδοσία και ο ηγέτης είναι «πρώτος μεταξύ ίσων» όπως αναφέρθηκε και στην κάρτα των Εραστών, μέσω της αψίδας των σπαθιών («Τη μέρα που θα χρειαστεί να τους διατάξω για να κάνουν κάτι, δεν θα είμαι πια Βασιλιάς τους). Ο Νόμος πρέπει να είναι άγραφος (όπως πρόσταξε ο Μέγας Λυκούργος), ώστε στις επόμενες γενεές να μεταβιβάζεται το πνεύμα παρά το γράμμα του. Πρέπει επίσης να είναι λιτά και με σαφήνεια διατυπωμένος, ώστε ν’ αποτελεί κτήμα του κάθε πολίτη και να συντελεί στη διαμόρφωση του «κοινού περί δικαίου αισθήματος». Ο Νόμος πρέπει ακόμη ν’ αποτελεί ζωντανό οργανισμό που εξελίσσεται μαζί με την κοινωνία. Οι αλλαγές θα πρέπει να εγκαθίστανται με τρόπο εξελικτικά αργό, ώστε να προλαβαίνει η κοινωνία να «χωνεύει» αλλά και να κρίνει τους όποιους νεωτερισμούς.
Γενικά κάθε νόμο και περιορισμό μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε με δυο πιθανούς τρόπους, τον ενοχικό και το διαλεκτικό. Στην πρώτη περίπτωση, ο Νόμος κατέχει θέση ηλεκτροφόρου σύρματος, που οριοθετεί τη φυλακή μας. Εδώ ακόμη και η σκέψη υπέρβασης του ορίου δημιουργεί μια σειρά εμφυτευμένων συναισθηματικών αντιδράσεων που περιλαμβάνουν ενοχές, τύψεις, ανασφάλεια, ντροπή. Στη δεύτερη περίπτωση οι περιορισμοί εκλαμβάνονται ως προειδοποιητικές πινακίδες, τις οποίες κάποιος σοφότερος ημών έθεσε για να μας προφυλάξει από τις κοινωνικές και προσωπικές συνέπειες των αμαρτιών μας (με την αρχαία έννοια της λέξης που σημαίνει «λάθος, αστοχία»). Εδώ ο πολίτης διατηρεί το δικαίωμα να πλησιάσει κοντά στα όρια, να τα μελετήσει, να κατανοήσει τους αντικειμενικούς λόγους που επέβαλαν την εφαρμογή τους και ίσως να δοκιμάσει να τα ξεπεράσει. Αυτή είναι και η υπέρτατη μορφή Ελευθερίας, να κάνει κάποιος τις επιλογές του συνειδητά και να στέκεται ν’ αντιμετωπίσει τις συνέπειές τους, όπως αναφέρει και ο Νίτσε. Μάλιστα, σε περίπτωση που δικαιωθεί για την επιλογή του, γίνεται ο ίδιος ο σοφός που μετακίνησε τα όρια ένα βήμα παρακάτω, βοηθώντας στην εξέλιξη της κοινωνίας.
Συνεπώς ο Νόμος και η Ελευθερία μπορούν να συνδυαστούν, χωρίς το ένα ν’ ακυρώνει το άλλο.
«Αθανασία»…
Ακόμη ένα δύσκολο φιλοσοφικό ερώτημα. Κανείς από εμάς δεν γνωρίζει τι είναι η Αθανασία, ούτε καν αν κάτι τέτοιο υπάρχει. Από την άλλη μεριά, είναι μια έννοια βαθύτατα ριζωμένη στο συλλογικό υποσυνείδητο, αφού εμφανίζεται με αξιοπρόσεκτη συνέπεια σε όλες τις θρησκείες, πρωτόγονες ή εξελιγμένες. Η πλέον αρχέγονη ιδέα περί Αθανασίας είναι ότι ο καθένας ξαναζεί μέσω των απογόνων του, ιδέα που βρίσκεται κοντά στη φυσική αναγκαιότητα της αναπαραγωγής και δεν έρχεται σε αντίθεση με τα πορίσματα της βιολογίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την προγονολατρεία που παρατηρείται σε όλες σχεδόν τις πρωτόγονες φυλές, αλλά και στο «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου» που μας ανέφερε ο Νωεύς. Μια δεύτερη μορφή Αθανασίας είναι αυτή στην οποία αναφέρεται ο Μ. Κούντερα στο ομότιτλο βιβλίο του. Είναι η ικανότητα να εγγράψει κανείς το μορφικό του πεδίο (την ιδέα του, την εικόνα του ή το όνομά του) στο Χώρο των Ιδεών, κάνοντας κάτι το σπουδαίο ή κάτι το γελοίο (η Καταγέλαστος Αθανασία, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει). Συχνά η Θυσία (δηλαδή η θεαματική και δημόσια αυτοθυσία) αποτελεί ένα κοινό εργαλείο γι’ αυτόν το σκοπό. Έτσι, ο Ιησούς δημιούργησε την έννοια του Θεανθρώπου, αλλά και ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες έθεσε τον εαυτό του στη χορεία των ημιθέων. Ταυτόχρονα όμως το ίδιο έκαναν ο Ιούδας και ο Εφιάλτης. Πράγματι, αυτός είναι ένας εφικτός τρόπος να κατακτήσει κανείς την Αθανασία, όμως ποιος από εμάς είναι άξιος να κάνει κάτι σπουδαίο, μια θυσία, έστω μια προδοσία; Τέλος εικάζεται ότι υπάρχει και άλλος τρόπος κατάκτησης της Αθανασίας, ν’ ανέβει κανείς στο τρένο μιας οποιασδήποτε επίσημης θρησκείας, πιστεύοντας ότι στο τέλος ο σταθμάρχης θα σφυρίξει τρεις φορές και ότι ο ίδιος θα κατέβει με τη βαλίτσα του στον Παράδεισο και την Αιώνια Ζωή. Ο συγκεκριμένος τρόπος είναι παρηγορητικός, όμως δυστυχώς για μένα, δεν πιστεύω σε τέτοιες υποσχέσεις…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Έχω μια αγάπη δυνατότερη απ’ το θάνατο. Έχω ένα όνειρο δραπέτη απ’ τη μέγγενη του χρόνου. Μια αγάπη που ανασαίνει στο κενό απελπισία, χωρίς νερό, χωρίς τροφή, χωρίς αγάπη. Μια προσευχή στην ερημιά, που λαχταρά ν’ ακούσει την ηχώ της να επιστρέφει. Έχω ένα αστέρι μακρινό που τρεμοπαίζει, στο εικονοστάσι των ματιών σου ένα καντήλι, που ταπεινά φωτίζει την καρδιά της λησμονιάς, της γηραιότερης του σύμπαντος αβύσσου. Έχω μια θλίψη που με κάνει ν’ αγαπάω τους ανθρώπους, τις μικρές τους αμαρτίες, τις πικρές τους ενοχές, των γυναικών το επιούσιο ψέμα, πνοή δροσιάς στου απομεσήμερου την κάψα, των σερνικών την φοβισμένη περηφάνια, τ’ άγρυπνο βλέμμα των αγγέλων μες στο γέλιο των παιδιών, τη θυμηδία στις ρυτίδες των γερόντων.
Έχω έναν έρωτα όπως στα παραμύθια, μια φλόγα που λευκοπυρώνει το ατσάλι, μια ομορφιά που λες κι ανάβλυσε απ’ την πηγή των θρύλων, ‘κεί που νεράιδες λούζουν τα ολόμαυρα μαλλιά τους μπροστά στα μάτια τραγοπόδαρων σατύρων, που με την ξέφρενη σαγήνη των φιλντισένιων τους αυλών, τις προσκαλούν στον αχαλίνωτο χορό τους. Έχω μια αλήθεια που το χέρι μου οπλίζει με του ήλιου το σπαθί και την καρδιά μου με του Διγενή το θάρρος, έτσι του Δράκου τη φαρμακερή καρδιά, απέθεσα στα πόδια σου ακριβή μου.
Αυτός ο έρωτας θ’ ανθίσει στον παράδεισο, τέλειος, ανέγγιχτος και άφθαρτος, πύρινο άνθος στον κήπο του Θεού. Μάταιης αγάπης δάκρυα θα το ποτίζουν σαν κρυστάλλινες σταγόνες κάθε αυγή κι όταν το σούρουπο τα πέταλά του ανοίγει, σαν πεταλούδες θα μαζεύονται οι ψυχές, μαγνητισμένες από τ’ άρωμα του πάθους, ζητώντας λαίμαργα να πιούν από το νέκταρ της ζωής που θα σταλάζει. Κι αυτό το χρώμα τ’ άλικο, που σκανδαλίζει τη λευκότητα των κρίνων, θα είν’ εκεί για να ξυπνάει στους νεκρούς του νόστου την αδήριτη ανάγκη, να προσμένουν ανυπόμονα την ώρα, στης ύπαρξης τη μοναξιά να ξαναγεννηθούν.
Έχω μια αγάπη, ένα όνειρο, έναν έρωτα, ένα δάκρυ κι είμαι ο πιο πλούσιος που περπάτησε ποτέ σ’ αυτήν τη Γη, γιατί έχω εκείνο που αυτοκράτορες ζηλόφθονα κι ανώφελα ποθήσαν κι είναι τα χέρια μου κατάφορτα μ’ αστέρια. Με τόσο πλούτο, πες μου εσύ, που έμελε βασίλισσα να γίνεις, πώς γίνεται μια τέτοια φτώχια ανείπωτη σκληρά να σε κατέχει;
Ο Έρωτας θ' ανθίσει στον παράδεισο, ακόμη κι αν οι Εραστές καούν στην κόλαση.
ΥΓ: Ο Έρωτας είναι σκληρός. Απαιτεί να σταθείς μπροστά του ακόμη κι όταν είναι ανεκπλήρωτος. Νιώθω τον πόνο σου αδελφέ, συγχώρεσέ με...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Όλα ξεκίνησαν, όταν σε μια άσχετη ταινία που έβλεπα στην τηλεόραση, εμφανίστηκε ξαφνικά η κάρτα των Εραστών, σαν από αποκάλυψη. Στο μικρό διάστημα που παρέμεινε η κάρτα στην οθόνη πρόλαβα να δω τα εξής: Στη θέση του βασιλιά και της βασίλισσας ήταν οι Πρωτόπλαστοι, πράγμα που ταιριάζει με την περιγραφή από το «Όραμα και Φωνή» που μας έχει παραθέσει η Πρωθιέρειά μας Μάτζικα ντε Σπελ, συγνώμη Isiliel. Σε αυτό το θέμα δεν έχω να προσθέσω τίποτε περισσότερο. Πάνω από τα κεφάλια των Πρωτόπλαστων εραστών όμως, αντί του Ιεροφάντη ή Ερημίτη, παρουσιαζόταν η μορφή του Θανάτου, με μαύρη κουκούλα, όπως απεικονίζεται στην αντίστοιχη κάρτα που θα βρούμε μπροστά μας. Όσο κι αν έψαξα στο διαδίκτυο δεν μπόρεσα να βρω αυτήν την κάρτα. Τότε απευθύνθηκα στον Διδάσκαλο Αιώνα, ο οποίος μου διευκρίνισε ότι την έχει ξαναδεί μόνο μια φορά, όπως επίσης ότι δεν τολμά να ρίξει τις κάρτες, αφού εδώ και πολλά χρόνια θεωρείται ότι το κλειδί της ερμηνείας τους έχει απολεστεί και συνεπώς όποιος προσπαθήσει να παραστήσει τον «μαθητευόμενο μάγο» τουλάχιστον θα αστοχήσει (= αμαρτήσει, με την αρχαία έννοια του όρου). Πράγματι ο Έρωτας είναι ένας μικρός θάνατος, αφού πεθαίνουν δύο μονάδες για να γεννηθεί μια δυαδική οντότητα, όπως πολύ σωστά μας θύμισε η συνταξιδιώτισσα Πύλη αναφερόμενη στις πλατωνικές ιδέες. Με αυτήν την έννοια η κάρτα των Εραστών γίνεται δίδυμη όχι μόνο με την κάρτα της Τέχνης, αλλά και με αυτήν του Θανάτου, η οποία προηγείται. Περισσότερα θ’ αναφέρουμε επ’ αυτού του θέματος όταν έρθει η ώρα.
Αυτά που ο Διδάσκαλος Αιών μου αποκάλυψε να γράψω για την κάρτα των Εραστών είναι τα εξής:
Σε δεύτερο επίπεδο, μπαίνοντας λίγο βαθύτερα στην Αλχημιστική διδασκαλία, ο φτερωτός Έρως που υπερίπταται των Εραστών και του Ιεροφάντη συμβολίζει και κάτι άλλο. Η ψυχή κατοικεί στον Άδη, ή Αΐδιον (χώρο χωρίς ιδιότητες, στον οποίον κατά τον Ορθόδοξο Χριστιανικό Εσωτερισμό κατοικεί ο Θεός, πρβλ το αρχικό σημείο στο οποίο ήταν συγκεντρωμένη όλη η ύλη κι η ενέργεια του Σύμπαντος πριν το Big Bang, κατά τη σύγχρονη φυσική), τον χώρο δηλαδή του ανεκδήλωτου. Τη στιγμή του Αλχημιστικού Γάμου, μια ψυχή αποφασίζει «να εγκαταλείψει τη μακάρια τελειότητα και ν’ αναμετρηθεί με την ατέλεια των όντων», δηλαδή να ενσαρκωθεί. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτό μπορεί να πάρει ερμηνείες σε πολλαπλά επίπεδα, από τη γέννηση ενός παιδιού, το οποίο στον μυστικισμό θεωρείται ότι διαλέγει τους γονείς του, μέχρι τη γέννηση μιας ιδέας ή μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας, πράγματα που κατ’ ουσίαν δεν διαφέρουν μεταξύ τους πάρα πολύ. Σ’ εκείνο το σημείο η ψυχή εφοδιάζεται με επτά πέπλα, τα δύο εκ των οποίων περιλαμβάνονται στην κάρτα αυτήν. Το πρώτο είναι το Μαύρο πέπλο του Χρόνου. Το Χ συμβολίζει την κλεψύδρα, με την επάνω χοάνη ν’ αναπαριστά το ανεκδήλωτο και την κάτω το εκδηλωμένο. Το αριστερό τμήμα της κλεψύδρας συμβολίζει το παρελθόν, ενώ το δεξί συμβολίζει το μέλλον. Το σημείο επαφής των δύο χοανών είναι το σημείο της ενσάρκωσης, αλλά και την εκδήλωση του παρόντος. Η Κλεψύδρα του Χρόνου γυρίζει κι ο χρόνος αρχίζει να μετρά από τη στιγμή της γέννησης. Αυτό υποστηρίζεται ισχυρά από τα δεδομένα της μοριακής βιολογίας. Πράγματι ο χρόνος ζωής του κάθε ανθρώπου είναι εγγεγραμμένος στο DNA του, το οποίο όπως προείπαμε είναι μέρος του Ορφικού αυγού, του αποτελέσματος δηλαδή της σύλληψης. Δεν θα ήθελα επί του παρόντος να κουράσω τους συνομιλητές μας με περιττές επιστημονικές λεπτομέρειες, όμως οι αποδείξεις είναι ισχυρές και καλά τεκμηριωμένες. Το Ρ συμβολίζει τη ροή του χρόνου, όπως την αντιλαμβανόμαστε σε αυτήν τη διάσταση του σύμπαντος (πρβλ Ηράκλειτος: «Τα πάντα ρει»). Ο Χάροντας (προσέξτε και πάλι το Χ) συμβολίζει ακριβώς τον πανδαμάτωρα Χρόνο ή και Κρόνο που φυσιολογικά τρώει τα παιδιά του. Φυσικά από τη στιγμή της σύλληψης μέχρι τη στιγμή της γέννησης, που δεν έχει έρθει ακόμη σε αυτήν την κάρτα, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η Κλεψύδρα του Χρόνου γεμίζει, όπως σε δεύτερο πλάνο υπονοεί η έγχυση του βασιλιά στο δισκοπότηρο της βασίλισσας.
Γιατί λοιπόν ο Διδάσκαλος Άλιστερ προτίμησε να βάλει τον Ιεροφάντη ή Ερημίτη (Ερμίτη) να τελεί το γάμο με λευκό πέπλο; Το μαύρο πέπλο μετατρέπεται σε λευκό για εκείνους τους φωτισμένους που υπερβαίνουν τη μέγγενη του χρόνου, όπως οι Τολτέκοι μάγοι του Καστανέντα καυχιόνται ότι ξέφυγαν από το θάνατο, περνώντας σε άλλη διάσταση. Θυμηθείτε τον Γκάνταλφ τον Γκρίζο του Διδασκάλου Τόλκιν, ο οποίος αφού βίωσε έναν θάνατο πέφτοντας από τη γέφυρα του Khazad Dum στα έγκατα της Μόρια, εμφανίστηκε κατόπιν ως Γκάνταλφ ο Λευκός, αφού κρίθηκε ότι έπρεπε να ολοκληρώσει το έργο του, συνεπώς να υπερβεί το χρόνο του σ’ αυτήν τη διάσταση.
Το λευκό πέπλο συμβολίζει επίσης την αγνότητα και ιερότητα του Αλχημιστικού Γάμου. Είναι σύμβολο Παρθενίας με την απόλυτη έννοια του όρου που μακράν απέχει από την ηθικοπλαστική χρήση του ως αγαμία. Είναι ακόμη το τίμημα της ένωσης, αφού μας δίδει και το δεύτερο δώρο που χαρίζεται στην ψυχή που πρόκειται να γεννηθεί: τις ιδιότητες του Ερμή. Πρόκειται για το χάρισμα του Λόγου, την υπολογιστική ικανότητα, την ικανότητα εξαπάτησης (πρβλ Σουν Τζου: «Η νίκη στον πόλεμο στηρίζεται στην εξαπάτηση του αντιπάλου»), το εμπορικό δαιμόνιο (δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι ο Σουν Τζου αποτελεί σήμερα το «ευαγγέλιο» των μανατζαραίων των μεγαλύτερων πολυεθνικών του κόσμου), την κερδοσκοπική σκέψη (που όπως προαναφέραμε συμβολίζεται και από τον Λευκό Αετό και θεωρείται ιδιότητα της «θηλυκής πλευράς»). Ο μεγαλύτερος Μάστορας στη χρήση αυτών των δώρων που έχει μέχρι σήμερα καταγραφεί, είναι ο Οδυσσέας, εμπνευστής κι αυτός του ταξιδιού μας, στον οποίον παραπέμπω ώστε ν’ αρθεί κάθε παρεξήγηση σε σχέση με τη χρήση αυτών των ιδιοτήτων.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να παραθέσω κάτι από τη φιλοσοφική στάση του Ρόμπερτ Χάουαρντ, αφού τον έχω αναφέρει προηγουμένως και συνεπώς θα ήθελα να διευκρινίσω την εκτίμηση που τρέφω σε κάποιες απ’ τις ιδέες του, αφού κατά τ’ άλλα ο Χάουαρντ ήταν ακραίος ρατσιστής και φασίστας, δυστυχισμένος ο ίδιος όπως και ο Νίτσε, σε σημείο μάλιστα ν’ αυτοκτονήσει σε ηλικία περίπου 30 ετών, συνεπώς δεν είναι και το καλύτερο παράδειγμα προς μίμηση. Παρολαυτά, οι αξίες του βαρβαρισμού τις οποίες υποστηρίζει αποτελούν κόλαφο για τον παρηκμασμένο πολιτισμό μας, προσθέτοντας μια εναλλακτική οπτική στις ιδέες του Διογένη του Κυνικού τον οποίο και θαυμάζω απεριόριστα, όπως άλλωστε θαύμαζε και ο Πλάτωνας χαρακτηρίζοντάς τον ως «Σωκράτη μαινόμενο» (Σωκράτη που τρελάθηκε).
Σε κάποιο από τα διηγήματά του Κόναν του Βαρβάρου, ένας «πολιτισμένος» ρωτά τον Βάρβαρο: «Εσείς οι βάρβαροι δεν έχετε Θεούς; Δεν σ’ έχω ακούσει ποτέ να προσεύχεσαι σε κανέναν». «Πώς δεν έχουμε, απάντησε ο Κόναν, έχουμε τον Κρομ, όμως είναι δύστροπος και κακόβουλος Θεός και δεν έρχεται ποτέ όταν ζητάς τη βοήθειά του, άρα γιατί να προσευχηθώ;» «Και τότε γιατί τον λατρεύετε αφού δεν σας βοηθάει;» ρώτησε ο πολιτισμένος. «Κάθε φορά που γεννιέται ένα παιδί ο Κρομ του χαρίζει το υπέρτατο δώρο. Τη θέληση να ζήσει και το μυαλό και τη δύναμη για να επιβιώσει. Αυτά είναι υπεραρκετά για κάθε άνθρωπο, γι’ αυτό και δεν έχουμε το δικαίωμα να του ζητήσουμε τίποτε περισσότερο. Την δύσκολη ώρα εμείς οι βάρβαροι πολεμάμε. Εσείς οι πολιτισμένοι γονατίζετε και παρακαλάτε τους Θεούς σας να σας σώσουν…».
Θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι αυτή η σοκαριστικά κυνική δήλωση του βαρβάρου, δεν απέχει ουσιαστικά από τη φιλοσοφική πτυχή που μόλις παραπάνω αναπτύξαμε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Καλά θα ήταν όποιος με κατηγόρησε ότι πιστεύω πως είμαι το κέντρο του κόσμου να το ξανασκεφτεί και ν' αναθεωρήσει. Ευτυχώς ή δυστυχώς Δόκτωρα, όλοι εκτιθέμεθα δημοσίως και μας βλέπουν κι άλλοι. Θα επαναλάβω πως κανείς από εμάς δεν κατέχει το αποκλειστικό προνόμιο του να αισθάνεται. Έτσι είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Οι δυνατοί προχωρούν, οι αδύναμοι γονατίζουν και πεθαίνουν. Ο καθένας αποφασίζει τι θέλει να είναι. Όσο για τα βιντεάκια είπαμε, αυτό είναι το τίμημα του να εκτίθεσαι δημοσίως.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Από την άφωτη πλευρά του φεγγαριού
ήρθε Αυτή όπου κανείς δεν θ' αντικρίσει
και όποιον άγγιξαν οι νότες του βιολιού
τ' άσβεστα μάγια της δεν μπόρεσε να λύσει.
Ποιο μυστικό τρύπωσε λάθρα απ' το παράθυρο
και του ψιθύρισε δειλά το όνομά Της;
Μια νυχτωδία που απλώθηκε μες στ' άπειρο
και τον ανάγκασε στον άθεο Έρωτά Της.
Τ' άλλο πρωί ο κόσμος έδειχνε μικρός
κι ο ουρανός αναδιπλώνονταν μπροστά του.
Για τόσα χρόνια σάμπως ήτανε νεκρός,
σάμπως να λιώσανε τα χιόνια στην καρδιά του.
Ύστερα αρνήθηκε ό,τι είχε και δεν είχε
και την ελπίδα του για λύτρωση τη φρούδα.
Γνώση βαριά και αδυσώπητη κατείχε,
κάποιοι θυμούνται πως τον έλεγαν Ιούδα.
Ποιος θα σηκώσει το σταυρό των ταπεινών;
Είν' ο Θεός αγάπη, μήπως είναι μίσος;
Είναι η βία και το δίκιο των φτωχών;
Είναι αυτός που τον εχλεύαζε το πλήθος;
Με πόνο έπραξε το ύστατο που ετάχθη,
μ' ένα φιλί του να προδόσει ό,τι αγαπούσε.
Πήρε τη θλίψη των ανθρώπων και τα άχθη
μες στην ψυχή του και μονάχος κουβαλούσε.
Είχε κατέβει της αισχύνης τα σκαλιά
ένα προς ένα και πιο κάτω δεν γινόταν.
Απ' τις αυλές τον αλυχτούσαν τα σκυλιά
και μυξοκλαίγαν τα παιδιά όταν φαινόταν.
Υπάρχουν πράγματα οι λέξεις που δε λένε
και πράξεις πέρα από συγχώρεση και τύψεις.
Του μαγεμένου δοξαριού οι τόνοι φταίνε.
Κανείς δε γνώρισε τους Αδελφούς της Θλίψης.
Το ταξίδι μας μάς έχει οδηγήσει πέρα απ' τις Ηράκλειες Στήλες και γύρω μας απλώνεται τ' απέραντο γαλάζιο. Στεριά δεν φαίνεται πουθενά, όμως όσοι από μας κρατήσουνε την πίστη ζωντανή κι αφήσουνε τις κάρτες να οδηγήσουνε το δρόμο χωρίς να προτρέχουν, θα βρουν στο τέλος "Τη δική τους μακρινή Αμερική".
Αδελφέ, σε καλωσορίζω και πάλι κοντά μας, όσο κι αν επέλεξες να μου αποστρέψεις το πρόσωπο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
EDIT: Θα ήθελα να συμπληρώσω κάτι ακόμη, μιας και αναφερθήκαμε στο Ζαρατούστρα. Ο Νίτσε, αν και είναι ένας φιλόσοφος που σέβομαι πάρα πολύ, έγινε η αιτία να αμφισβητήσω την ίδια την έννοια της φιλοσοφίας. Αυτό επειδή, παρά το γεγονός ότι σε όλη του τη ζωή φιλοσοφούσε, ο Νίτσε ήταν ένας πολύ δυστυχισμένος άνθρωπος, για τον οποίον μάλιστα λέγεται ότι πέθανε παρθένος, ή στην καλύτερη περίπτωση είχε ερωτικές εμπειρίες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα πως αν η φιλοσοφία δεν βοηθά τον άνθρωπο να γίνει ευτυχέστερος αλλά αντίθετα προάγει απλά και μόνο την υπαρξιακή αγωνία και προκαλεί αισθήματα απόγνωσης, τότε είναι παντελώς άχρηστη κι επιζήμια. Έναντι αυτού του είδους της φιλοσοφίας, προτιμώ τη βαρβαρότητα, όπως την έχει οριοθετήσει ο Ρόμπερτ Χάουαρντ, συγγραφέας των περιπετειών του Κόναν. Κάποιος μυημένος αναγνώστης του Χάουαρντ θα είχε εδώ να παρατηρήσει ότι κι αυτό που λέω είναι εξόχως φιλοσοφικό κι εγώ δεν θα διαφωνούσα. Προτιμώ την έξαψη της Μάχης από την κλεισούρα των μοναχικών φιλοσοφικών εργαστηρίων. Αν είναι να μουχλιάσω, ας γίνει καλύτερα μετά θάνατον.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.