Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
19-11-08
20:59
Ο Αλχημιστής ήταν το πρώτο βιβλίο του Κοέλιο που διάβασα και θυμάμαι ότι με είχε εντυπωσιάσει αρκετά, και ως προς το περιεχόμενο και ως προς το ύφος. Όταν όμως διάβασα και κάτι παραπάνω (Όσκαρ Ουάιλντ π.χ.) τότε κατάλαβα ότι βιβλία όπως το εν λόγω είναι απλά ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ...
Πωπώ! Πολύ δυναμική μου ακούγεσαι! Κι εγώ σχεδίαζα τα ψιλοθάψω τούτο το βιβλίο αλλά εσύ με ξεπέρασες κατά πολύ Από την τεχνική άποψη της γραφής ομολογώ ότι υστερεί και υποπίπτει σε αξιοθρήνητο επίπεδο, ιδιαίτερα συγκρινόμενο με πονήματα αληθινής λογοτεχνίας. Οι γραφή του αλχημιστή και τα -ανύπαρκτα- συμπλέγματα δε μου προκάλεσαν κανενός είδους ηδονή. Μα θα μου πείτε ίσως αυτός είναι ο σκοπός του συγγραφέα. Να υιοθετήσει ένα απλουστευμένο (απλοϊκό κατ'εμέ) ύφος, σαν παραμυθιού, για να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στα νοήματα. Και ερχόμαστε στα περιβόητα νοήματα και την ηθικοπλαστική χροιά που παίρνει η ιστορία. Επαναστάτησα, στιχτίριζα, ένοιωθα στο στήθος μου το καρδιοχτύπι. Η κοσμοθεωρία του κυρίου Κοέλο είναι εξαιρετικά inspiring και ενθαρρυντική σε πρώτη φάση, ικανή να σου δώσει δύναμη ψυχής. Μέχρι που πίσω από τα εύπεπτα γνωμικά που ο πρωταγωνιστής δεν μπαίνει καν στον κόπο να τα αμφισβητήσει και να σκεπτεί σε βάθος για αυτά, κρύβεται μία τρομαχτικά επικίνδυνη ελαφρότητα και αφέλεια. Που είναι όλα τούτα κύριε Κοέλο, τις στιγμές της κρίσεις όταν κάθε νύχτα πεθαίνω λίγο λίγο; Ε λοιπόν, όταν αποφασίζεις κάτι όλο το σύμπαν συνομωτεί εναντίον σου και όλα τα υπόλοιπα είναι αφελείς κρίσεις για όσουν τολμούν να είναι αισιόδοξη. Ευχαριστώ δε θα πάρω. To have faith, it may impede any faith.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.