Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
25-11-08
23:11
Συμπτωματικά, τούτο το όμορφο blog αφιερωμένο στην ποίηση στις τελευταίες του δημοσιεύσεις πραγματεύεται, όπως και εμείς εδώ, το ερώτημα τι εστί ποίηση. Νομίζω ότι αυτού του είδους η προσέγγιση με βοηθάει αρκετά στο να απαντήσω στο δικό μου ερώτημα, πώς μπορώ να καταλάβω την ποίηση.
///
Άνεμος του Νοεμβρίου
Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε
τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει
αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα
που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου
την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα
χτες ή ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας
γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς νʼ αφήσουν διεύθυν-
ση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν νʼ
αγαπήσουν.
Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελ-
θον (πότε ζήσαμε)
και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και
κανείς δεν θα μας θυμηθεί.
(Τάσος Λειβαδίτης)
Όταν ζήτησα από τη μάνα μου να μου δώσει ό,τι βιβλίο ποίησης είχε παρέλειψε το Λειβαδίτη. Το βρήκα στη βιβλιοθήκη από μόνη μου. Είχε τσακίσει τη σελίδα που ήταν γραμμένο αυτό το ποίημα. Από τότε υπέθεσα ότι δεν ήθελε να μοιραστεί κάτι τόσο προσωπικό, όμως οι λέξεις αυτές με συγκλόνισαν. Περισσότερο επειδή ξεγύμνωσαν το χειρότερό μου φόβο και μία μεγάλη αντίφαση. Θρηνώ προκαταβολικά γι'αυτά που έχασα πριν ακόμα τα αποκτήσω. Φοβάμαι τη ματαιότητα, φοβάμαι το θάνατο.
///
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!
(Τάσος Λειβαδίτης)
Επέλεξα να είμαι απολίτικος άνθρωπος και έκτοτε αισθάνομαι πολύ πιο ανάλαφρα. Γιατί όμως με βαραίνουν αυτές οι λέξεις;
///
Άνεμος του Νοεμβρίου
Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε
τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει
αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα
που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου
την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα
χτες ή ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας
γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς νʼ αφήσουν διεύθυν-
ση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν νʼ
αγαπήσουν.
Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελ-
θον (πότε ζήσαμε)
και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και
κανείς δεν θα μας θυμηθεί.
(Τάσος Λειβαδίτης)
Όταν ζήτησα από τη μάνα μου να μου δώσει ό,τι βιβλίο ποίησης είχε παρέλειψε το Λειβαδίτη. Το βρήκα στη βιβλιοθήκη από μόνη μου. Είχε τσακίσει τη σελίδα που ήταν γραμμένο αυτό το ποίημα. Από τότε υπέθεσα ότι δεν ήθελε να μοιραστεί κάτι τόσο προσωπικό, όμως οι λέξεις αυτές με συγκλόνισαν. Περισσότερο επειδή ξεγύμνωσαν το χειρότερό μου φόβο και μία μεγάλη αντίφαση. Θρηνώ προκαταβολικά γι'αυτά που έχασα πριν ακόμα τα αποκτήσω. Φοβάμαι τη ματαιότητα, φοβάμαι το θάνατο.
///
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!
(Τάσος Λειβαδίτης)
Επέλεξα να είμαι απολίτικος άνθρωπος και έκτοτε αισθάνομαι πολύ πιο ανάλαφρα. Γιατί όμως με βαραίνουν αυτές οι λέξεις;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
23-11-08
01:02
Εξαιρετικές οι τελευταίες δημοσίευσεις σας, τις επεξεργάστηκα όσο περισσότερο μπορούσα. Ιδιαίτερα για το πώς καταλαβαίνετε την ποίηση, κύριε Δεσμώτη, δώσατε ρεσιτάλ με τις επιλογές σας.
///
Φαντασία του Εγώ
Κάποτε τα βήματα του χρόνου
παύουν και τότε η σιωπή
γίνεται, πότε φοβερή κι απαίσια
γεμάτη σκοτάδι, έννοια
πικρή αναπότρεπτη μοίρα,
πότε ξανοίγει, φαίνεται,
φανερώνεται ουσία φωτός
άπειρη, καθαρότατη, διάφανη,
τόσο ελαφριά, ελαφρότατη
που δεν μπορείς
ουτ'αυτού να σταθείς
καθώς φέγγεις, φέγγεσαι
έξαφνα οξύτατα
καίεσαι από φως,
τη στιγμή της ησυχίας,
της παύσης του χρόνου
κι η φεγγερή σιωπή περιμένει,
στέκεται ο χρόνος και περιμένει,
για να εξαφανιστείς.
Ζωή Καρέλλη
///
Φαντασία του Εγώ
Κάποτε τα βήματα του χρόνου
παύουν και τότε η σιωπή
γίνεται, πότε φοβερή κι απαίσια
γεμάτη σκοτάδι, έννοια
πικρή αναπότρεπτη μοίρα,
πότε ξανοίγει, φαίνεται,
φανερώνεται ουσία φωτός
άπειρη, καθαρότατη, διάφανη,
τόσο ελαφριά, ελαφρότατη
που δεν μπορείς
ουτ'αυτού να σταθείς
καθώς φέγγεις, φέγγεσαι
έξαφνα οξύτατα
καίεσαι από φως,
τη στιγμή της ησυχίας,
της παύσης του χρόνου
κι η φεγγερή σιωπή περιμένει,
στέκεται ο χρόνος και περιμένει,
για να εξαφανιστείς.
Ζωή Καρέλλη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
20-11-08
23:08
Άρνηση
Στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι μα το νερό γλυφό,
Πάνω στην άμμο την ξανθή γράψαμε τ' όνομά της
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης και σβήστηκε η γραφή,
Με τι καρδιά , με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή
Σεφέρης
Με έχει στοιχειώσει αυτό το ποίημα. Το είχα διαβάσει στην εφηβεία, υποπτευόμουν τι σημαίνει αλλά ορκιζόμουν ότι θα λάβω τα μέτρα μου, θα κάνω το παν για να μη μου συμβεί αυτό που λέει εδώ ο Σεφέρης. Μιλάει για την αρχή της ενήλικης ζωής. Απελευθερωμένος από τα δεσμά που σε ζώνουν ως παιδί και ως έφηβο, με μία βαθιά αισιοδοξία και ενθουσιασμό (με καρδιά, πνοή, πόθους και πάθος!) ξεκινάς να χτίζεις τη ζωή σου όπως την ονειρεύτηκες. Μα το νερό είναι γλυφό, ο μπάτης σβήνει όσα έγραψες στην άμμο και οι απογοητεύσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Το όνειρο απομυθοποιείται, η ζωή υποπίπτει σε έναν σκληρό και ανέμπνευστο ρεαλισμό. Πήρες τη ζωή σου λάθος λοιπόν και οι συγκυρίες σε κάνουν να το συνειδητοποιήσεις με τρόπο απόλυτο. Και αλλάζεις ζωή, αλλάζεις νοοτροπία, πλέον συμβιβάζεσαι. Αρνείσαι τα ονειρά σου, αρνείσαι τον εαυτό σου. Το ποίημα λέγεται Άρνηση. Θα μπορούσε να λέγεται και Αυταπάρνηση.
Στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι μα το νερό γλυφό,
Πάνω στην άμμο την ξανθή γράψαμε τ' όνομά της
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης και σβήστηκε η γραφή,
Με τι καρδιά , με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή
Σεφέρης
Με έχει στοιχειώσει αυτό το ποίημα. Το είχα διαβάσει στην εφηβεία, υποπτευόμουν τι σημαίνει αλλά ορκιζόμουν ότι θα λάβω τα μέτρα μου, θα κάνω το παν για να μη μου συμβεί αυτό που λέει εδώ ο Σεφέρης. Μιλάει για την αρχή της ενήλικης ζωής. Απελευθερωμένος από τα δεσμά που σε ζώνουν ως παιδί και ως έφηβο, με μία βαθιά αισιοδοξία και ενθουσιασμό (με καρδιά, πνοή, πόθους και πάθος!) ξεκινάς να χτίζεις τη ζωή σου όπως την ονειρεύτηκες. Μα το νερό είναι γλυφό, ο μπάτης σβήνει όσα έγραψες στην άμμο και οι απογοητεύσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Το όνειρο απομυθοποιείται, η ζωή υποπίπτει σε έναν σκληρό και ανέμπνευστο ρεαλισμό. Πήρες τη ζωή σου λάθος λοιπόν και οι συγκυρίες σε κάνουν να το συνειδητοποιήσεις με τρόπο απόλυτο. Και αλλάζεις ζωή, αλλάζεις νοοτροπία, πλέον συμβιβάζεσαι. Αρνείσαι τα ονειρά σου, αρνείσαι τον εαυτό σου. Το ποίημα λέγεται Άρνηση. Θα μπορούσε να λέγεται και Αυταπάρνηση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
19-11-08
20:21
Πολύ όμορφη η απάντησή σου, σε συναισθάνομαι Μα εγώ εκτός από την υπέρβαση σε συναισθηματικό επίπεδο που είναι προσωπική κατά κύριο λόγο, έχω ανάγκη και την υπέρβαση σε νοητική επίπεδο γι'αυτό αναζητώ εκτεταμένες αναλύσεις που προς το παρόν μόνο για τον Καβάφη έχω βρει και η ανάγνωσή τους άλλαξε ριζικά και ωρίμασε τον τρόπο που τον προσεγγίζω.
Όσο γι'αυτό το μυστήριο τετράστιχο μ'αρέσει να το ερμηνεύω ως καρυωτακικό χιούμορ. Ο Καρυωτάκης αντλούσε μία ηδονή μέσα από τον πόνο (η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε) και ίσως υπήρξαν φορές που έβλεπε τα πράγματα κωμικοτραγικά. Χαρακτηριστικό είναι το τελείωμα του γράμματος της αυτοκτονίας του:
Όσο γι'αυτό το μυστήριο τετράστιχο μ'αρέσει να το ερμηνεύω ως καρυωτακικό χιούμορ. Ο Καρυωτάκης αντλούσε μία ηδονή μέσα από τον πόνο (η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε) και ίσως υπήρξαν φορές που έβλεπε τα πράγματα κωμικοτραγικά. Χαρακτηριστικό είναι το τελείωμα του γράμματος της αυτοκτονίας του:
Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι αν επιχειρήσουνε να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης να δέσουν και μια πέτρα στο λαιμό τους. Ολη νύχτα απόψε, επί 10 ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθή ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
19-11-08
18:56
Μιας και δεν είμαι καθόλου σίγουρη τι είχε ο Καρυωτάκης στο μυαλό του όταν έγραφε αυτό το τετράστιχο, θα ήθελα να αναστήσω το θέμα με μία ερώτηση προς όλους: πώς καταλαβαίνετε την ποίηση;
Διαβάζω αρκετή τελευταία. Πολλές φορές οι λέξεις είναι ηδονικές, καταγοητεύουν. Αλλά το νόημα μου διαφεύγει. Εύχομαι να μπορούσα να βρω εκτενείς αναλύσεις για κάθε ποίημα που διαβάζω, μερικές φορές η ανάλυση είναι πιο γοητευτική από το ίδιο το ποίημα γιατί μόνο τότε φαίνεται το μεγαλείο του ποιητή που κατάφερε να περικλείσει τα μύρια νοήματα σε μία φράση. Η προσωπική μου ερμηνεία δε μου αρκεί, τα θέλω όλα.
Μήπως μπορεί κανείς να προτείνει βιβλία με αναλύσεις ποιημάτων; Αυτά που έχω πετύχει είναι βιογραφικά κατά κύριο ρόλο με όχι τόσο εκτεταμένες αναφορές στα ίδια τα ποιήματα.
Διαβάζω αρκετή τελευταία. Πολλές φορές οι λέξεις είναι ηδονικές, καταγοητεύουν. Αλλά το νόημα μου διαφεύγει. Εύχομαι να μπορούσα να βρω εκτενείς αναλύσεις για κάθε ποίημα που διαβάζω, μερικές φορές η ανάλυση είναι πιο γοητευτική από το ίδιο το ποίημα γιατί μόνο τότε φαίνεται το μεγαλείο του ποιητή που κατάφερε να περικλείσει τα μύρια νοήματα σε μία φράση. Η προσωπική μου ερμηνεία δε μου αρκεί, τα θέλω όλα.
Μήπως μπορεί κανείς να προτείνει βιβλία με αναλύσεις ποιημάτων; Αυτά που έχω πετύχει είναι βιογραφικά κατά κύριο ρόλο με όχι τόσο εκτεταμένες αναφορές στα ίδια τα ποιήματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.