Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
01-12-08
23:30
Επίσης τελευταία έχω αρχίσει να πιστεύω λίγο περισσότερο στον Θεό. Όχι κάτι φανατικό, αλλά πχ το περασμένο Πάσχα πήγα να κοινωνήσω, αφού νήστεψα μια μέρα κι ενώ είχα να κοινωνήσω από τα 5 μου νομίζω, επειδή ένιωσα πως αυτό θα μου έδινε θετική ενέργεια, την οποία εκείνη τη στιγμή χρειαζόμουν. Τσακώνω που και που τον εαυτό μου να υπολογίζει σε ό,τι είναι εκεί πάνω, που δεν το 'χω προσδιορίσει ακριβώς, αλλά το θεωρώ οπωσδήποτε φορέα καλής ενέργειας. Γι' αυτήν την αλλαγή φταίει η μαμά μου, που ενώ ήταν εντελώς άθεη, άρχισε να ψάχνει διάφορα και να έχει παραπλήσιες απόψεις με αυτήν που εκφράζω παραπάνω. Και ως γνωστόν η μαμά μου είναι το μεγαλύτερό μου ίνδαλμα..
Έτσι γίνεται συχνά. Όσο μεγαλώνουμε και τα περιθώρια ν' αμαρτήσουμε στενεύουν επικίνδυνα, τόσο το ρίχνουμε στη σωτηρία της ψυχής. Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τον προαιώνιο μύθο...
Τι άλλο; Α, παλιά νόμιζα πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς ερωτική σχέση και "λυπόμουν" όσους ήταν μόνους (ιδίως τις γυναίκες). Πλέον, αναρωτιέμαι πως θα ξανακάνω full time ερωτική σχέση.
Είδες που τα έλεγα παραπάνω; Διάνα έπεσα ο άτιμος...Θρησκεία, θρησκεία, το κατηχητικό κάνει καλό λέμεεεε... (εντάξει, λίγη πλάκα δεν βλάπτει, νταξ; )
Πριν τέσσερα χρόνια και κάτι ένιωσα μέσα μου μια αλλαγή, όχι απλή αλλαγή!! Αισθάνθηκα πως πέθανα και στη θέση μου γεννήθηκε ένας άλλος, αυτός που έχετε γνωρίσει ως Great Chaos. Τότε γεννήθηκε και τούτη η περσόννα. Στην αρχή με φόβιζε, δημιουργώντας μου τεράστια εσωτερική αναταραχή. Ήταν βλέπετε τόσο βαθιά και βίαιη η αλλαγή, που το συναίσθημα του θανάτου ήταν το πλέον κατάλληλο για να την εκφράσει.
Το αποτέλεσμα ήταν πως μετά από τρία χρόνια περίπου από εκείνη τη στιγμή, γκρέμισα τη ζωή μου συθέμελα, άλλος ένας θάνατος. Εγκατέλειψα μια γυναίκα που κάποτε λάτρευα κι ακόμη αγαπώ, που όμως τώρα πια μου καθόταν στο στομάχι όσες σόδες και να έπινα, μια καριέρα που πάλευα χρόνια, ακριβώς στο σημείο που ήταν βέβαιη πλέον η εξέλιξή της κι ο δρόμος ανοιχτός για πολύ ψηλά, μια επιστήμη που με κ@ύλωνε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όλα όσα είχα ασχοληθεί, όσα είχα προσδοκήσει, όλες μου τις επενδύσεις. Θυσίασα πάνω απ' όλα το κοινωνικό μου στάτους ή αυτό που είχαν μάθει οι άλλοι ν' αναγνωρίζουν και να προσμένουν από μένα. Βρέθηκα λοιπόν να κλείνω τα 40 χωρίς στον ήλιο μοίρα, χωρίς ευρώ στην τσέπη. Μηδένισα τη ζωή μου ολοσχερώς.
Κι όμως, όσο το σκέφτομαι...
Τώρα είμαι πιο κοντά στον εαυτό της παιδικής μου ηλικίας, εγγύτερα σ' αυτό που όταν άρχισα να μεγαλώνω ονειρευόμουν να είμαι. Μάλλον θα έπρεπε να είχα αλλάξει νωρίτερα, ωστόσο κάλιο αργά παρά ποτέ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.