Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
06-12-08
04:56
Η χρήση και η εξάρτηση από τα ναρκωτικά είναι αποτέλεσμα των κάθε είδους κοινωνικών αντιθέσεων και της συνακόλουθης καταπίεσης μεγάλων στρωμάτων πληθυσμού.
Πιο ελαφρολαϊκά δοσμένο: όσοι κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών είναι λόγω των αντιθέσεων της κοινωνίας; Γιατί πότε, ιστορικά, η κοινωνία είχε ομοιόμορφες δομές;
Τι συσσώρευση αρλουμπολογίας.
Επειδή υπάρχουν κοινωνικές αντιδικίες, ασυμφωνίες, διαφοροποιήσεις έντονης μορφής που ακουμπούν στην ιδιωτική ζωή, αυτό καθιστά τους χρήστες, τέτοιους;
Και η εξάρτησή τους από τις χημείες της συμφοράς, είναι πάλι το αποτέλεσμα αυτών των αντιθέσεων;
Επίσης, όσοι εξαρτώνται από drugs είναι λόγω καταπίεσης από μεγάλα πληθυσμιακά στρώματα; (quality fabric με κοκοφοίνικα).
Δηλ. μας βάζουν ιδέες οι χαμηλοσυνταξιούχοι να βαρέσουμε καμιά ενεσούλα υπό τον φόβο (έως και πίστη) ότι μια αποφράδα ημέρα θα καταλήξουμε κι εμείς με ψίχουλα και μετρώντας ψωροένσημα για να βγούμε λάδι στην κοινωνία της συνταξιοευφορικότητας; (oh my goodness)
..ή (εμπνευσμένο από το "νέο" πόλεμο των άστρων!) τα μεγάλα στρώματα (???) μας υπαγορεύουν/ωθούν προς τη χρήση αλλά και εξάρτηση (!!) από τις εθιστικές και βλαπτικές για την υγεία ουσίες; (ζμπόνιανιαν)
Σε ικετεύω, διάβασε αυτές τις δύο προτάσεις και αν συλλάβεις κάποιο νόημα που διαφωτίζει τη διάνοια σου, κάνε μου ένα briefing κι εμένα γιατί μου μοιάζουν με προτάσεις που κρατούν τον ατάλαντο φελλό στην επιφάνεια…
Η ποσοτική και συγγνωστή παρουσία φελλών στην πραγματικότητα της ναρκοσυζήτησης έχει υπερβεί το ποσοτικό και έχει γίνει ποιοτικό φαινόμενο πια...μια αναβλύζουσα ποιότητα της σαχλοκουταμαρούλας.
Σε λίγο θα μεταλλαχτούμε σε νέους αστρομαχητές του πολέμου των άστρων με ορισμένα που υποστηρίζονται.
Δηλ. η εξάρτησή τους σχετίζεται με το τι συμβαίνει ή πρόκειται να συμβεί στα πέριξ, κι όχι με το είδος και την ποσότητα ουσίας που εμφυτεύουν στις φλέβες τους ή όπου αλλού;
Δηλ η κοινωνία είναι το ναρκωτικό;
Και το ναρκωτικό τι είναι; Ένας τρύπιος ουρανός που μέσα του χωράμε όλοι; Εγώ γιατί δε χωρώ; Έχω αναπτύξει φυσικές αντιστάσεις στον ενέσιμο θάνατο και δεν το ξέρω; Είμαι δυνατός κι οι άλλοι ευαίσθητοι;
Η χρήση είναι άλλο, ρε συ negative και η εξάρτηση είναι άλλο. Και ως διαφορετικά αυτά τα δύο έχουν και διαφορετικά αίτια.
Το τι οδηγεί στη χρήση, συνήθως έχει τόσες απαντήσεις όσες και ο αριθμός των χρηστών. Αυτές οι γενικόλογες θεωρίες (όπως η θεωρία του μηχαλαρέα για κοινωνική ένδεια ή διαμεσολάβηση) που αφορούν τον κάθε χρήστη είναι ψυχανεμισμοί μιας θεωρίας που μαζοποιεί την ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα του ατόμου.
Αυτό που οδηγεί στην εξάρτηση, όμως δεν είναι παρά μόνον ο δηλητηριασμός που αναφέρεται σε ένταση ανάλογη του βαθμού τοξικότητας που επιφέρει η εκάστοτε δραστική ουσία.
Προβάλλονται ως "λύση" και "διέξοδος", όμως οδηγούν στην αλλοτρίωση.
Πριν απ'όλα, οδηγούν στη σωματική και ψυχική εξαθλίωση. Η αλλοτρίωση -εκποίηση εαυτού, δραστική αποξένωση και μεταβολή των χαρακτηριστικών που "με" ξεχώριζαν πριν κάνω χρήση των ναρκωτικών-μεταλλακτών-είναι κατοπινή.
Βέβαια αν μιλάμε για κάνναβη, τότε θα πρέπει να ρωτήσουμε τους χρήστες αυτής αν καπνίζουν γιατί τη θεωρούν έξοδο κινδύνου ή κερκόπορτα (όπως υποννοεί ο Michael-ereas) ή απλώς σαν θύρα ευθυμίας, ηρεμίας και μέσο επίτευξης μιας φυσικής ευφορίας (όχι χημικής γιατί η φύση σου το έδωσε, εν αντιθέσει με άλλες ουσίες ή "κουμπιά") και κατά πόσο νιώθουν αλλοτριωμένοι μετά τη πάροδο της δράσης της που διαρκεί 2-4 ώρες (διαμέσου του αναπνευστικού γιατί διαμέσου του πεπτικού -βρώση ή πόση- διαρκεί 5-12 ώρες).
Νομιμοποίηση της χρήσης σημαίνει νομιμοποίηση των αιτιών που προωθούν τη χρήση.
Όπως όλα τα πράγματα στον καιρό μας η χρήση κάνναβης και οι αιτίες αυτής της χρήσης μπερδεύονται, διαστρέφονται και διαστρεβλώνοναι στο πεδίο της διάδοσης.
Αυτές οι διαμετακομιστικές εξουσίες έχουν αφηνιάσει και έχουν επηρεάσει κάθε λογής κριτηρίων.
Αν δεν υπήρχαν αλωμένα μέσα διάδοσης από μετριότητες δεν θα υπήρχαν και τόσο ανθεκτικές μετριότητες.
Για ρίξε ένα βλέμμα γύρω σου να δείς τη μεγάλη επίδραση που έχουν οι εκλεκτοί των κυκλωμάτων (ωσάν τον Μηχαλαρέα) όταν βγαίνουν στο ελεύθερο αεράκι των γνωμών…
Γιατί η ικανότητά τους είναι να πείθουν τους "αρνητικούς" κατά τρόπο θετικό, τη δε κοινή λογική την έχουν γραμμένη από χρόνια… οπότε έξω από το κύκλωμα και η πτώση τους είναι άμεση…
Όταν μιλάς μέσα από το κύκλωμα, μοιάζει να είσαι δέσμιος των οραμάτων και εμπειριών σου εντός του κυκλώματος. Ο ψυχολόγος που είναι μέρος του κυκλώματος αδυνατεί να διαχωρίσει τη χρήση της κάνναβης από τις άπειρες αιτίες. Φαντάσου!
Και ως εκ τούτου ολισθαίνει σε λογικά σφάλματα.
Η διαμεσολάβηση του (προάσπιση της μη νομιμοποίησης) έγινε εξουσία υποτακτική σε άλλες εξουσίες, μεταπράτης που παράγει χρήμα και κοινωνικό στάτους για τον εαυτό του και φτώχεια νοημάτων για τους άμοιρους κανναβοχρήστες που "περιλαμβάνει" στις ιδέες του...
Το παραγόμενο είναι πρόφαση.
Νομιμοποίηση των αιτιών δεν ευσταθεί μέσω του δικαιώματος της αυτοκυριαρχίας σε κορμί και μυαλό και η εκδίκαση των αιτιών της χρήσης της κάνναβης είναι μια τυπική πράξη αδικίας σε βάρος της ελευθερίας του ατόμου.
Κι αυτό γιατί η χρήση οποιασδήποτε επικίνδυνης ουσίας (πόσο μάλλον της κάνναβης) βλάπτει αποκλειστικά και μόνο τον χρήστη της. Συνεπώς, αποτελεί τυπική πράξη αυτοπροσβολής, και ως τέτοια, σε μια πολιτισμένη κοινωνία δεν μπορεί να υπόκειται σε καμία απαγορευτική κατασταλτική παρέμβαση.
Ο μόνος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να επεμβαίνουν ατομικά ή συλλογικά στην ελευθερία δράσης ενός συνανθρώπου τους είναι η αυτοπροστασία τους. Ο μόνος λόγος για τον οποίο μπορεί νόμιμα να ασκείται εξουσία σε οποιοδήποτε μέλος μιας (πολιτισμένης) κοινωνίας, παρά τη θέλησή του, είναι η αποτροπή της ζημιάς των άλλων...Η μόνη δραστηριότητα για την οποία ο άνθρωπος είναι υπόλογος απέναντι στην κοινωνία είναι αυτή που αφορά τους άλλους. Ως προς τη συμπεριφορά του απέναντι στον εαυτό του, η ελευθερία του είναι δικαιωματικά α-π-ό-λ-υ-τ-η.
Το χασίς είναι εξίσου επικίνδυνο, με κάθε άλλο ναρκωτικό.
Βρες μου μια επιστημονική μελέτη που έστω να αναφέρει (ας μην αποδεικνύει) κλινικές περιπτώσεις εξαρτημένων από κάνναβη και θα σου χαρίσω τα αστέρια με τον Αυγερινό.
Η νομιμοποίηση δε θα χτυπήσει τους εμπόρους, όπως δε χτυπήθηκαν η παράνομη πορνεία, το παράνομο εμπόριο αλκοόλ και το παράνομο εμπόριο όπλων. Τέτοιες απόψεις μόνον κακό κάνουν σε χρήστες, που προσπαθούν να απεξαρτηθούν.
Η άρνηση της νομιμοποίησης της κάναβης δεν υποστηρίζεται λυσσαλέα για τον λόγο ότι δεν θα χτυπηθούν κατ'ουσίαν οι έμποροι κι η λαθραία εμπορία της ίδιας της κάνναβης κι άλλων τινών.
Μην απατάσαι.
Οι λόγοι πρέπει σαφώς να επικεντρωθούν στη πληθώρα των πλεονεκτημάτων και εφαρμογών αυτού του φυτού που το καθιστούν υπολογίσιμο, αν όχι μοναδικό, ανταγωνιστή των προϊόντων πολλών βιομηχανικών κλάδων (πετρελαιοειδή, οινόπνευμα, καπνός, φάρμακα, παραγωγής χαρτιού), οι οποίοι συνεργάστηκαν (με αποδείξεις) αρμονικά προκειμένου να πετύχουν την ποινικοποίηση της κάνναβης μέσα στα προηγούμενα 60-70 χρόνια τα οποία σφραγίστηκαν από απτά γεγονότα.
Αν γνωρίζαμε λίγα για την ιστορικότητα του φυτού και την διάδοση του στην ανθρωπότητα, τώρα δεν θα μιλούσαν οι αδαείς περι εξακολούθησης της ποινικοποίησής του.
Όσο για την απεξάρτηση που τόνισες.
Μα δεν είναι εξαρτησιογόνος η κάνναβη, μανίτσα μου.
Η κάνναβη δεν προκαλεί σωματική (παρά μόνο, για μένα μερική ψυχική) εξάρτηση και η διακοπή της λήψης της δεν συνοδεύεται από στερητικά συμπτώματα.
Ακόμη κι αν κάποιος που μόλις πήρε εξιτήριο από Οκανάδες, γυρίσει σπίτι και σε μία υποθετική αποποινικοποίηση της κάνναβης έβγαινε στο μπαλκονάκι που είχε δίπλα στη γλάστρα με το βασιλικό κι ένα τριφυλλάκι, αυτό δε θα ήταν ούτε αναγκαίο μα ούτε και ικανό για να ξανακυλήσει στα ναρκωτικά...
Δεν υπάρχει τίποτα που να συνδέει τα ναρκωτικά με την κάνναβη πέραν της συγκατηγοριοποίησης ως ψυχοτρόπες όπως ακριβώς τίποτα δεν συνδέει από πλευρά εθιστικότητας το αλκοόλ με τον καφέ. (Αχ και πόσοι να'ξερες είναι λανθάνοντες αλκοολικοί....)
- Πώς ορίζουμε την τοξικομανία και το εξαρτημένο άτομο;
- Η τοξικομανία, ως τρόπος ζωής, χαρακτηρίζεται από την απώλεια νοημάτων, ενδιαφερόντων, ασχολιών, ανθρωπίνων σχέσεων, επικοινωνίας. Ο τοξικομανής είναι ένας μονοσήμαντος άνθρωπος.
Τοξικομανία είναι αυτό;
Τοξικομανής είναι ένα περιφερόμενο σαρκίο στους δρόμους, δίχως σκέψη, δίχως κρίση, δίχως συνείδηση της σκοτεινής του κατάστασης και των θεοσκότεινων συμπεριφορών;
Αυτό είναι περιγραφή του ζομπισμού.
Ο τοξικομανής είναι ένας μπλοκαρισμένος άνθρωπος. Θέλει να σηκώσει τις ασφάλειες αλλά το ρελέ ασφαλείας θέλει δύναμη κι αυτός είναι αδύναμος γιατί το βραχυκύκλωμα είναι βαθύ κι αγγίζει τα εσότερα καλώδια.
Όμως είναι εντελώς εσφαλμένη η άποψη περι της μονοσήμαντης θεώρησης της ύπαρξής του υπο την επήρεια των ουσιών στο αίμα του.
Αλλά αν μιλάμε για κάνναβη 1. δεν υπάρχει τοξικομανία, 2. η πολυσημία δεν παρατηρείται ευρέως ούτε ακόμα και στους πιο νηφάλιους!
- Η ύπαρξη των ναρκωτικών είναι αιτία της τοξικομανίας;
Όχι, μάλλον η ύπαρξη της σπανακόπιτας και της αγιορίτικης μελιτζανοσαλάτας.
Με μια επιφύλαξη, ίσως και του μπακαλιάρου με συνοδεία σκορδαλιάς.
- Όχι. Οι νέοι στρέφονται στις ουσίες, όχι γιατί αυτές υπάρχουν, αλλά γι' αυτό που οι ουσίες συμβολίζουν.
Και τι συμβολίζει η ηρωίνη; Έναν αργό αυτοκτονικό θάνατο;
Η κάνναβη; Ένα παρατεταμένο ευφορικό ταξίδεμα ή ένα σεξουαλικό πειραματισμό για τσεκάρισμα του feeling και ό,τι μέσω αυτού μπορεί να εισπράττεται;
Άλλοι αλείφονται με nutella και κάνουν νουτελιές (), άλλοι γουστάρουν κάτι λιγότερο δοκιμασμένο (όπως η τριμμένη μπομπότα) κι άλλοι ψάχνονται με φούντα.
Δεν αγνοώ τη μέθεξη θανάτου που βιώνουν κάποιοι (ίσως οι περισσότεροι) παράτολμοι χρήστες της ηρωίνης κατά βάση αλλά οι συμβολισμοί έχουν άμεση σχέση με το νόμο δράσης της κάθε ουσίας. Άρα οι συμβολισμοί δεν είναι παρά μια σοφιστία που τελικά καταλήγει στις εκβολές της φυσιολογίας (δραστικότητα).
Αιτία της τοξικομανίας δεν είναι τα ναρκωτικά, αλλά η ανάγκη του ατόμου να τα χρησιμοποιήσει.
Δεν υπάρχει εξαναγκασμός προς την αυτοκαταστροφή.
Εξάλλου, υπάρχουν πιο ασφαλή δρομάκια για κάλυψη τέτοιων συνδρόμων.
Υπάρχει βεβαια, η απελπισία.
Αλλά δεν είναι γεννήτορας τέτοιας ανάγκης η χρησιμοποίηση κάνναβης, το μόνο σίγουρο.
Το μοναδικό ευφορικό που δεν προκαλεί φασαρίες. Όλες οι χημείες προκαλούν. Υπάρχει ένας κύκλος με τα χημικά drugs. Ας πούμε, μεθάς, καταστρέφεις κάτι, χτυπιέσαι, πας νοσοκομείο και ούτω καθ'εξής. Με το χόρτο μπαίνεις σε σπείρες.
Ψάχνουν για άλλες πραγματικότητες, ίσως. Τουλάχιστον δεν έχουν τρελαθεί ώστε να επικεντρωθούν σ'ένα μόνο πράγμα. Ή μήπως έχουν;
Το χόρτο, ο ασσασίνος της πραγματικότητας. Όλες οι ιδέες μισοτελειωμένες, μήπως επειδή ξέρουν ότι δεν είναι στέρεες; Ότι υπάρχει πάντα ένα "αλλά"; Μια άλλη οπτική ματιά των γεγονότων;
- Γιατί υπάρχει αυτή η "ανάγκη";
- Ένα άτομο χρησιμοποιεί τα ναρκωτικά, για να ξεφύγει από την κοινωνική πραγματικότητα, που καραδοκεί να το συνθλίψει. Για να αντέξει το αδιέξοδο μιας παρακμιακής κοινωνίας. Η εξάρτηση από τα ναρκωτικά είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο κρίσης, που παράγεται από τη βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Από αυτήν την άποψη, η εξάρτηση - με τα σημερινά χαρακτηριστικά - είναι αποτέλεσμα του ίδιου του καπιταλισμού και, κατά συνέπεια, φαινόμενο των δύο τελευταίων αιώνων, περίπου.
Δηλ. τελικά ο καπιταλισμός έκανε (όσους έκανε) πρεζάκηδες και addicted; Όχι η ανάγκη του ατόμου να τα χρησιμοποιήσει; Με μπέρδεψε, είχε δεν είχε.
Τζιβάνες στα τασάκια. Και γρήγορα.
Η δράση διαφορετικών ουσιών, στον ανθρώπινο οργανισμό, μπορεί να έχει διαφορετικά αποτελέσματα.
Δηλαδή; Υπάρχουν τα μαλακά. Υπάρχουν και τα σκληράααααααααααααα
Εδέησε ο ύψιστος.
I can rest my case,peacefully now, huh? φανταστικέ νεγκατιβούλι;
I can rest my case,peacefully now, huh? φανταστικέ νεγκατιβούλι;
Όμως, τα αίτια που οδηγούν στη χρήση είναι κοινά για όλες τις ουσίες.
1. άλλος χώρισε και έπεσε στην μορφίνη (πιθανόν για ν'αντέξει τον πόνο στην καρδιά)
2. άλλη χώρισαν οι γονείς της και το'ριξε στο πιοτό (snaps ροδάκινου, λικέρ εολική κ.α.)
3. άλλη απέτυχε στις πανελλήνιες /Lower και άρχισε να τρυπιέται σαν hole maniac.
4. άλλος γούσταρε να εμπνευστεί για να τελειώσει ένα φανταστικό διήγημα γιατί δεν του'βγαινε κι η διορία τον πίεζε σαν παρατεταμένος πόνος στο στήθος κι έκανε 2 γάρα καπάκι.
5. άλλου του πέθανε η μάνα και της είχε και μια αδυναμία. Μάνα του ήταν. Αφορμίστηκε αμφεταμίνες.
6..7..8..9.........1.352.986. τόμους αιτιών...
3. άλλη απέτυχε στις πανελλήνιες /Lower και άρχισε να τρυπιέται σαν hole maniac.
4. άλλος γούσταρε να εμπνευστεί για να τελειώσει ένα φανταστικό διήγημα γιατί δεν του'βγαινε κι η διορία τον πίεζε σαν παρατεταμένος πόνος στο στήθος κι έκανε 2 γάρα καπάκι.
5. άλλου του πέθανε η μάνα και της είχε και μια αδυναμία. Μάνα του ήταν. Αφορμίστηκε αμφεταμίνες.
6..7..8..9.........1.352.986. τόμους αιτιών...
Στη χρήση και την εξάρτηση, δεν έχει σημασία ποια ουσία χρησιμοποιεί κανείς.
Ε μα ναι, αφού συμφωνήσαμε προγενέστερα ότι οι ουσίες έχουν όλες ίδιου μάκρους αλυσίδες άνθρακα, είναι κρυσταλλικές και σε μορφή αλλά και σε χρώμα έχουν συγγενείς ομοιότητες.
Που το κακό να φτιάχνεις λίγο τη πεσμένη σου διάθεση;
Ο άλλος μου εαυτός μονολογεί: Εκείνον τον γάρο κάτω από τις βουκαμβίλιες πότε θα τον πιούμε;
Το ότι δε πίνω, δε καπνίζω δε σημαίνει ότι θεωρώ πως είναι λάθος όταν το κάνουν άλλοι για ένα κάρο λόγους.
Δεν θα κάτσουμε και στο σκαμνί γιατί κάποιοι θέλουν να καπνίσουν από old holborn μέχρι μπάφο κι εμείς είμαστε κατά εφευρίσκοντας ιδεοκοινωνικοπολιτικούς λόγους και μάλιστα μιλώντας για κάνναβη.
τζιβ τζιβ.
υ.γ.
Btw, πήρε το μάτι σου τη νέα διαφήμιση από prince oliver που δείχνει τον αραχτό άγιο bill με μια ένεση καρφωμένη στην χερούκλα να τραγουδάει "klin klin klin...klin klin klin...klin klin klin klin kliiiiin" stay clean !
Μας προτείνει να πάμε για shopping αντί να τα σκάμε σε μπάφους, λες;
Εννοεί μακρυά από μπάφο ή "χιονάτη" και άλλα εξαρτησιογόνα;
Ιδού το ερώτημα...
Tziv μωρέ.
Δεν έχει σημασία αν πίνεις ηρωίνη ή αν κάνεις χασισάκι.
Είναι ένα και το αυτό σε χρήση και σε εξάρτηση...
Σε κάθε περίπτωση το λυκόσκυλο θα σε μυρίσει! (ή και μαρ και τον)
Είναι ένα και το αυτό σε χρήση και σε εξάρτηση...
Σε κάθε περίπτωση το λυκόσκυλο θα σε μυρίσει! (ή και μαρ και τον)
Σημασία έχει η διαμόρφωση μιας ψυχολογίας του "φτιαξίματος", μιας ψυχολογίας "εξάρτησης", μιας ψυχολογίας αναζήτησης της όποιας ουσίας.
Που το κακό να φτιάχνεις λίγο τη πεσμένη σου διάθεση;
Ο άλλος μου εαυτός μονολογεί: Εκείνον τον γάρο κάτω από τις βουκαμβίλιες πότε θα τον πιούμε;
Το ότι δε πίνω, δε καπνίζω δε σημαίνει ότι θεωρώ πως είναι λάθος όταν το κάνουν άλλοι για ένα κάρο λόγους.
Δεν θα κάτσουμε και στο σκαμνί γιατί κάποιοι θέλουν να καπνίσουν από old holborn μέχρι μπάφο κι εμείς είμαστε κατά εφευρίσκοντας ιδεοκοινωνικοπολιτικούς λόγους και μάλιστα μιλώντας για κάνναβη.
τζιβ τζιβ.
υ.γ.
Btw, πήρε το μάτι σου τη νέα διαφήμιση από prince oliver που δείχνει τον αραχτό άγιο bill με μια ένεση καρφωμένη στην χερούκλα να τραγουδάει "klin klin klin...klin klin klin...klin klin klin klin kliiiiin" stay clean !
Μας προτείνει να πάμε για shopping αντί να τα σκάμε σε μπάφους, λες;
Εννοεί μακρυά από μπάφο ή "χιονάτη" και άλλα εξαρτησιογόνα;
Ιδού το ερώτημα...
Tziv μωρέ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
05-12-08
23:29
«Οι χασισοπόται εκ της επιδράσεως του χασίς και της όλης αυτών διαβιώσεως, έχουν διαμορφώσει ίδιον τύπον με έντονα εξωτερικά γνωρίσματα και συμπεριφοράν, εξ ων διακρίνεται η αντίθεσις αυτών προς το κοινωνικόν σύνολον.
Ο χασισοπότης διακρίνεται από τας βραδείας κινήσεις του, την πελιδνήν όψιν του προσώπου, το απλανές και πονηρόν βλέμμα και από το κάτω χείλος όπερ κρέμαται κυριολεκτικώς, δίδον έκφρασιν καταπεπονημένου και σκοτεινού ανθρώπου. Η ομιλία του είναι βραχνή και προφέρει βραδέως τας λέξεις, παρενθέτων συνθηματικάς φράσεις. Αι κινήσεις και το ύφος του, οσονδήποτε και αν εμφανίζεται ούτος ενδεδυμένος καλώς, προδίδουν την ιδιότητά του, διότι βαδίζει πάντοτε νωχελώς με κυρτωμένην ελαφρώς την μιαν ωμοπλάτην και με κρεμασμένας τας χείρας κατά μήκος του σώματος. Το όλον ύφος του είναι βαρυαλγές και διαρκώς παραπονείται δια την “άτιμη” τύχην του.
Γενικώς ο χασισοπότης αποφεύγει την έντιμον εργασίαν και παρουσιάζει δραστηριότητα μόνον οσάκις εγκληματεί, οπότε επιδεικνύει αλληλεγγύην, φιλοτιμίαν και γενναιότητα δια την προστασίαν των ομοίων του χασισοποτών».
To “Canavaccio / Κείμενα περί της ηδονιστικής δρόγης” παρουσιάζει την ιστορία της κάνναβης στην Ελλάδα, όταν η καλλιέργειά της ήταν νόμιμη και το κράτος τη φορολογούσε. Κείμενα και ρεπορτάζ του Τύπου από το 1893 μέχρι το 1960, καταγράφουν την πλατιά διάδοση της χασισοποσίας σʼ ένα κομμάτι της κοινωνίας, στις φυλακές, στους τεκέδες –που η λειτουργία τους είχε εξαπλωθεί σʼ όλη τη χώρα– και σκιαγραφούν το χαρακτήρα του χασικλή με τα μελανότερα χρώματα.
Η έκδοση περιλαμβάνει φωτογραφικό υλικό και πίνακες της αστυνομίας από τη δεκαετία του 1930, κείμενα για την ολλανδική πολιτική στο θέμα των ναρκωτικών και για τα coffee shops, την ιστορία της κάνναβης στους λαούς, τα ρεμπέτικα-χασικλίδικα τραγούδια και τους δημιουργούς τους, τους ποιητές Ν. Λαπαθιώτη και Μ. Παπανικολάου και τη σχέση τους με τις ουσίες, γλωσσάρι κλπ.
Μην το πιείτε..διαβάστε το…
Από το Βιβλιοδρόμιο, Νέα, 23/08/08,
Φύλλα φούντας στο εξώφυλλο και μια φωτογραφία του ΄30 από τη Γενική Ασφάλεια, με οκτώ άντρες και έναν έφηβο που κοιτάζουν στοχαστικά τον αστυνομικό φακό. Τους έχουν συλλάβει ως «χασισοπότες» στη στοά Πάππου, εκεί στη Σοφοκλέους όπου ήταν μαζεμένοι οι τεκέδες και σύχναζαν οι πρόσφυγες, οι μεροκαματιάρηδες, οι ρεμπέτες, οι νταήδες κ.ά., όμως ούτε μαστουρωμένοι μοιάζουν ούτε «αληθινά ανθρώπινα ράκη» όπως τους θέλουν οι Αρχές ούτε και φαίνεται να ντρέπονται που κάπου κάπου «γίνονται δερβισάδες».
Ο αναγνώστης που θα πιάσει στα χέρια του αυτό το βιβλίο θα υποψιαστεί από την κουβερτούρα του κιόλας το σχόλιο στην κοινωνική υποκρισία και το χιούμορ που το διατρέχουν, το ακτιβιστικό του περιεχόμενο και τις ερεθιστικές ιστορίες που περιγράφει. Το Canavaccio- κείμενα περί της ηδονιστικής δρόγης (εκδόσεις Ηeteron) που συνέλαβε, συν-έγραψε μαζί με εκλεκτούς ειδικούς και επιμελήθηκε φροντίζοντας ιδιαίτερα τη σπάνια εικονογράφηση ο 40χρονος Φώτης Παπαδόπουλος, είναι ένα πολυσυλλεκτικό βιβλίο.
Ο τίτλος αναφέρεται στο γνωστό γερό πανί και ο υπότιτλος σε μια μυθολογία, αλλά το Κανναβάτσο προχωρά βαθύτερα. Το θέμα του κινείται στην κόψη του ξυραφιού καθώς θέλει να αποκαταστήσει την ιστορική- πολιτισμική- επιστημονική, αλήθεια για την κάνναβη- τόσο την κλωστική όσο, κυρίως, την ευφορική που από το 1932 αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα ως «σκληρό» ναρκωτικό.
Εξερευνά λοιπόν τα αίτια και τα αποτελέσματα της δαιμονοποίησής της (τόσο από το κατεστημένο όσο και από μια ορθόδοξη Αριστερά), υποστηρίζει την αποποινικοποίηση της χρήσης της, ζητά την εναρμόνιση της ελληνικής με την ευρωπαϊκή νομοθεσία για την καλλιέργεια κλωστικής κάνναβης, φωτίζει τις προκαταλήψεις και τα συμφέροντα που τη μάχονται.
Και παράλληλα αποενοχοποιεί την κουλτούρα του χασίς, παρουσιάζοντας το ιδιόλεκτο του «πότη» (από εκεί λ.χ. το «πηγαδάκι»), την ιεροτελεστία του ναργιλέ αλλά και τα ολλανδικά coffee shops (729 σημεία ελεγχόμενης πώλησης), τα λαϊκά αναγνώσματα, τη σάτιρα (Μποστ λ.χ.), τα τραγούδια, τις μαρτυρίες (του Βαμβακάρη, του Άκη Πάνου κ.ά.), τα επιχειρήματα συγγραφέων (Μποντλέρ αλλά και Πετρόπουλος κ.ά.), νευροψυχιάτρων, βιολόγων, εγκληματολόγων, οικολόγων, ανθρωπολόγων, χωρίς παρ΄ όλ΄ αυτά να αποσιωπά τις αρνητικές απόψεις που έχουν εκφραστεί.
Η βιβλιογραφία για το χασίς είναι μεγάλη, ωστόσο το Canavaccio ξεχωρίζει, διότι απευθύνεται σε ένα ευρύτερο κοινό, είναι σφαιρικό και επίκαιρο, σοβαρό σαν μελέτη και «διαβαστερό» σαν μυθιστόρημα.
Κοπάνιζαν σπόρους κάνναβης στην περιοχή της Φλώρινας κι έφτιαχναν ένα νηστίσιμο φαγητό… νόμιμα, μέχρι τα τέλη του ΄50 οπότε απαγορεύτηκε η καλλιέργεια και της κλωστικής κάνναβης (φτωχής στην ουσία που προκαλεί το «ανέβασμα»).
Μια καλλιέργεια συστηματική από το 1875, η οποία «γέννησε» εργοστάσια επεξεργασίας ινών κυρίως για σακιά, χαλιά, σχοινιά (10 κανναβουργεία το 1928) και υποσχόταν, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο εργοστασιάρχης και υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας το 1947 Θ. Δεσύλλας, «λευκό χρυσό» για τη χώρα - εξέλιξη που ανακόπηκε από τη ναρκω-υστερία αλλά όχι μόνον.
Το ίδιο είχε γίνει νωρίτερα με την ευφορική κάνναβη που είχε αρχίσει να καλλιεργείται συστηματικά στην Ελλάδα από το 1880 (26.000 στρέμματα το 1915) και απαγορεύτηκε το 1925. Μέσα από διαφορετικά άρθρα λοιπόν του Φώτη Παπαδόπουλου, του καθηγητή Βασίλη Καρύδη, της ποινικολόγου Λίνας Καρανασοπούλου, του Κώστα Γκοτσίνα, του Αμερικανού Τζακ Χερέρ κ.ά. το Canavaccio επισημαίνει τους οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικούς λόγους που έκριναν την τύχη- και την απαξίωση- της κάνναβης σε πλήθος κράτη: η επεξεργασία της ήταν ανταγωνιστική σε καινούργιες, αμερικανικές κυρίως, βιομηχανίες φαρμάκων, πετροχημικών, καπνού, χαρτιού.
Έδινε λ.χ. παγκοσμίως το 75-90% του χαρτιού ώσπου ο μεγαλοεκδότης Χιρστ θέλησε στα 1933 να μονοπωλήσει την παραγωγή χαρτιού από δασική ξυλεία. Απ΄ την άλλη, η αγχολυτική και αντικαταθλιπτική επίδραση της χρήσης της γινόταν αντιληπτή ως ηδονιστική απειλή για τις κυρίαρχες αξίες της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Τα πράγματα ωστόσο αλλάζουν πλέον. Η Ολλανδία λ.χ. από το 1972 εγκαινίασε μια πολιτική ανοχής στο χασίς και στη μαριχουάνα, που έφερε μείωση των βλαβών από το εμπόριο των ναρκωτικών, και η Ε.Ε. από το 1990 επιδοτεί την καλλιέργεια της κλωστικής κάνναβης (ίνες υποαλλεργικές, αντιμυκητιακές, θερμορρυθμιστικές, ανθεκτικές). Στην Ελλάδα όμως οι σχετικές μελέτες του Εθνικού Ιδρύματος Αγροτικής Έρευνας μένουν στο συρτάρι και καμία κυβέρνηση δεν θέλει να αναλάβει το πολιτικό κόστος του νομικού διαχωρισμού «μαλακών» και «σκληρών» ναρκωτικών.
Γι΄ αυτό βιβλία όπως το Canavaccio, που μπορούν να τροφοδοτήσουν τον προβληματισμό της κοινής γνώμης, είναι χρήσιμα. «Γιατί όχι;».Έτσι κλείνει το άρθρο του ο εγκληματολόγος Β.Καρύδης επιχειρηματολογώντας υπέρ της αποποινικοποίησης της χρήσης χασίς. Ο Καρύδης καταδικάζει τον παραλογισμό των «εργολάβων της ηθικής» οι οποίοι αθωώνουν το αλκοόλ ή τον καπνό, παρότι αυτά αποδεδειγμένα σκοτώνουν ενώ το χασίς όχι. Και εξηγεί πώς η εντονότερη καταστολή φέρνει μεγαλύτερη παραβατικότητα. Ιδιαίτερα επισημαίνει ότι η δήθεν παρεκκλίνουσα συμπεριφορά του χρήστη της κάνναβης δεν είναι παρά μια ετικέτα που του αποδίδεται από τις κυρίαρχες ομάδες, που επιβάλλουν την κοσμοθεωρία τους στο κοινωνικό σώμα.
Μια ετικέτα που μπορεί να εσωτερικευθεί ως στίγμα και να τον οδηγήσει στη λεγόμενη δευτερογενή παρέκκλιση, σε μια πραγματική δηλαδή εγκληματική συμπεριφορά. Ίσως λοιπόν να έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι η απαγορευτική πολιτική δημιουργεί μια ανεξέλεγκτη παράνομη αγορά όλων των ναρκωτικών ουσιών.
I'll be back..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
05-12-08
03:56
Μαλιστα...και συ (Δεσμωτη) Γριβα διαβαζες ε?! τς τς τς
1 εικόνα χίλιες λέξεις (κι ούτε πρόλαβε να πει τα μισά ο φουκαράς. Τον διέκοψε ο χατζηνικόλ πάνω στο καλύτερο. )
Δεν γουστάρεις Κλεάνθη;
Οι απόψεις του είναι οι πιο επιστημονικές που έχουν εκφραστεί επι του θέματος.
Το "τς τς τς" θα πει ότι διαφωνείς με Γρίβα;
Διαφωνείς στην παράθεση των επιστημόνων που είχε στο αρχείο του πιστεύοντας πως όφειλα να τις παρουσιάσω ή θα'πρεπε όπως έπραξες εσύ να κάνω upload το βίδεο;
Στο θέμα "track of the mastouris" σίγουρα θα το 'βαζα με exlpication quote και τίτλο "o kleanthis kanei thavmata xatzinick remix".
Αντί να ψαχουλεύεις τις ορμές μου δε μας λες καμιά γνώμη σου μπας και βρούμε την Νεραϊδοάκρη;
Υ.γ. με πρόδωσαν οι αρχίατροι...(αχχχχχχ, δαγκώνω τη γροθιά μου.)
Υ.γ. 2 negative, όλο άρνηση είσαι σήμερα.. (οξύμωρον!)
..αν δε χρειάζεται ο διαχωρισμός τότε ας πούμε "στην υγειά της σκόνης". Είναι επικίνδυνος ο μη διαχωρισμός.
Γιατί δημιουργείται η αυτοσυνείδηση ότι όλα έχουν τη ρίζα άκακων ουσιών λόγω μεγαλύτερης φήμης του μαύρου.
Αν λέμε ότι δεν υπάρχουν, λοιπόν μαλακά και σκληρά, ο ανώριμος νους θα ταυτίσει τον μη διαχωρισμό με την επίκληση στο πιο ονομαστό και κατα κοινή ομολογία άκακο χασίς και επομένως θα ανιχνεύσει λιγότερους κινδύνους στα επικίνδυνα ναρκωτικά αφού κι αυτά ναρκωτικά είναι λόγω αυτής της εξισωτικής λογικής.
Όπως τα οξέα τα διαχωρίζεις σε επίπεδα καυστικότητας και ποτέ δε θα απολύμανες με aquaforte με γυμνά χέρια, είναι του ίδιου βαθμού ανεπίτρεπτο η μη παραδοχή επιπέδων τοξικότητας από τη χρήση διαφορετικών εθιστικών ουσιών.
Ο ψυχοθεραπευτής Μηχαλαρέας αγγίζει πεδία γραφικότητας με ατάκες αλα Μπένυ Χιλ του τύπου "Το χασίς είναι εξίσου επικίνδυνο, με κάθε άλλο ναρκωτικό"
θα τον προτιμούσα να συνέχιζε απρόσκοπτα στην ψυχανάλυση απατημένων συζύγων.
Επίσης, όταν η κρίση σου είναι θαρρετή μα αλλοιωμένη από ειδώματα επήρειας άλλων ουσιών (ηρωϊνη, κοκαϊνη), δεν αποσκοπεί πουθενά μια εφετζίδικη αντιεπιστημονική προσέγγιση στο θέμα κάνναβης.
Δεν είναι αχταρμάς οι ουσίες μόνο επειδή ανήκουν στο ίδιο club ψυχοτρόπων.
Αυτά με πρώτο μάτι.
Για δεύτερο, τρίτο κοκ μάτι, θα επανέλθω οσονούπω...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
05-12-08
01:22
Από προσωπική πείρα λοιπόν φίλε Δεσμώτη..από αυτά που έχω δει στην μέχρι τώρα ζωή μου έφτασα στο σημείο να μην διαχωρίζω τα ναρκωτικά σε μαλακά και σκληρά.
Τα διαχωρίζει η νευροφυσιολογία όμως, κατά τρόπο που διαψεύδει την δική σου έλλειψη διαχωριστικών γραμμών. (1η κατηγορία: Αλκοόλ, Ηρωϊνη (και οπιοειδή), Κοκαϊνη, 2η κατηγορία: Βενζινοδιαζεπίνες, Καπνός, Παραισθησιογόνα, Ψυχοδιεγερτικά, 3η Κατηγορία: Κάνναβη------ορισμένες βενζινοδιαζεπίνες πρέπει να τοποθετηθούν στην πρώτη ομάδα.)
Δεν είναι ποτέ δυνατόν να θεωρείς ίδιας μαλθακότητας ή σκληρότητας την ηρωϊνη με την κάνναβη. Ούτε την νοθευμένη κόκα με ένα χάπι ecstasy. Αν δεν θεωρείς, τότε διαχωρίζεις κι απλώς δεν μας το λες.
Δεν τάσσομαι υπερ του ενός ή του άλλου με γνώμονα την ελάχιστη δυνατή επικινδυνότητα, απλώς διαχωρίζω όταν εσύ στηρίζεις την επιχειρηματολογία σου στη λογική του μη διαχωρισμού. Μα αφού υπάρχει κλίμακα έντασης (μαλακά/σκληρά/πεντάσκληρα), γιατί αποκλιμακώνεις;
Η φύση μας δίνει συστατικά με διάφορα επίπεδα και εντάσεις επιρροών είτε μέσω αποξήρανσης είτε απόσταξης κλπ.
Αυτόματα όσο και μοιραία, λοιπόν, η ένταση μιας ουσίας είναι μεγαλύτερη αναλόγως του είδους και της ποσότητας. (π.χ. η Κάνναβη Σατίβα (ή κλωστική) περιέχει μικρή ποσότητα THC -Δ9-Τετραϋδροκανναβινόλη, η Ινδική κάνναβη περιέχει μεγαλύτερη ποσότητα THC και γι'αυτό είναι πιο ευφορική)
Ας μη πάω σε ρίγανη, χαμομηλάκι, όπιο, μανιτάρια κλπ.
Η φύση θεραπεύει, η φύση σκοτώνει. Είναι λάθος να λέμε ότι έχει διττή υπόσταση;
Η άγνοια σκοτώνει. Όχι η αποδεκτή επιστημονικά διαφορετικότητα των εντάσεων των ουσιών που προσλαμβάνουμε από ίδια ή ανόμοια είδη, είτε χόρτο είναι, είτε άνθος, είτε χυμός δένδρου, είτε στήμονες, είτε σπέρματα, είτε φλύδες, είτε ριζικά τριχίδια ή θύλακες ριζών ή αδενικές τρίχες των ακρινών στελεχών είτε θρυμματισμένα φύλλα κάνναβης.
Για να μιλήσουμε για σκληρά και μαλακά drugs πάντως θα πρέπει πρώτα να συμφωνήσουμε στο "ναρκωτικό".
Και αν μιλάμε στο συγκεκριμένο τόπικ που θέμα μας είναι η κάνναβη, φοβάμαι ότι υποπίπτουμε σε "αστοχία υλικού".
Η μόνη ίσως εξάρτηση που μπορεί να στηριχτεί (και οι ίδιοι οι χρόνιοι χρήστες το παραδέχονται) είναι μια ανάπτυξη "ανοχής" από χρόνια χρήση της.
Ψυχική εξάρτηση εμφανίζεται αν και φαινόμενα φυσικής εξάρτησης απουσιάζουν. Μέρος της δυσκολίας για τη διακοπή του καπνίσματος της μαριχουάνας μπορεί να οφείλεται στην αλλαγμένη ερμηνεία της πραγματικότητας που υπάρχει στον μπαφοκράτορα.
Του φαίνεται, δηλ. ότι μοναδικές ουσιαστικές εμπειρίες είναι εκείνες που έχει κάτω από την επίδραση της κάνναβης.
Οι παρατεταμένοι χρήστες της χάνουν κάθε ενδιαφέρον για τα καθημερινά γεγονότα, γίνονται όλο και πιο παθητικοί και ευπαθείς στην ονειροπόληση αλλά τότε μιλάμε για άτομα που κάνουν χρήση καθ'υπερβολήν.
Δεν έχω δει κανέναν να πίνει μόνο φούντα....τις περισσότερες φορές το συνδυάζει με κάτι άλλο.
και σίγουρα από μπάφο έχει κάποιος περισσότερες πιθανότητες να επεκταθεί και περαιτέρω...
Μύθος 4ος: Η Κάνναβη είναι προστάδιο Ηρωϊνης
Πρόκειται για ανεκδοτολογία των υπέρμαχων της καταστολής της κάνναβης ότι η χρήση της αποτελεί "προστάδιο" της χρήσης άλλων σκληρών ναρκωτικών, που το μόνο εχέγγυο της "εγκυρότητας" του έγκειται απλώς στο ότι...διατυπώνεται.
Οι πολυάριθμες εκθέσεις κρατικών επιστημονικών οργανισμών και κυβερνητικών επιτροπών από διάφορες χώρες και όλες οι σχετικές έρευνες, που η σοβαρότητά τους δεν αμφισβητήθηκε από τον επιστημονικό κόσμο, διαψεύδουν κατηγορηματικά τη θεωρία της "κλιμάκωσης".
Έρευνες μεταξύ των ηρωινο-εξαρτημένων στο Σικάγο έδειξαν ότι μόνο το 11% απ'αυτούς είχε στο ιστορικό του χρήση μαριχουάνας.
Δεν υπάρχει αιτιολογική σχέση ανάμεσα στη χρήση της μαριχουάνας και στη χρήση της ηρωίνης.
Ας μην αναφέρω ονόματα επιστημόνων-αν και τα'χω πρόχειρα- επειδή βαριέμαι αλλά αν θες μπορώ να σε πιμιάσω σχετικά με ονόματα και βιβλιογραφίες.
Το γενικότερο κλίμα που αποπνέεται είναι, πάντως, ότι δεν υπάρχει καμιά απολύτως ένδειξη ότι η χρήση της μαριχ. αποτελεί προστάδιο για τη χρήση άλλων επικίνδυνων ουσιών.
..χμ, μετάνιωσα.
Ας παραθέσω δύο μόνο ( από 7 - 8 ) απόψεις.
1. Ο Jerome Jaffe, καθηγητής της Ψυχιατρικής, σύμβουλος για τα ναρκωτικά δύο Αμερικανών προέδρων, γνωστός και ως ο "πάπας" των αντιναρκωτικών εκστρατειών στις ΗΠΑ, συμπληρώνει: "Μερικοί άνθρωποι πίστευαν ότι κατά κάποιον τρόπο η χρήση της μαριχουάνας οδηγούσε σε οπιομανία. Αν αυτό σημαίνει ότι κατα μία φαρμακευτική ή ιατρική ή οργανική έννοια η χρήση της κάνναβης προκαλεί αργότερα την ανάγκη της χρήσης ηρωϊνης, τότε η άποψη αυτή είναι λανθασμένη".
Σαν να λέμε, βγαίνω να πάρω λεμονίτα κι επειδή δεν έχει, παίρνω μια μαλαματίνα.
Δεν έχει κάνναβη ο λαθρέμπορας και καταλήγω να πάρω MDMA. (τι λέμε τώρα)
Αγοράζω το άλλο όχι επειδή η κάναβη δεν με καλύπτει/τριπάρει αρκετά αλλά γιατί έχω εγώ την κωλοφαγούρα να ψαχτώ αλλού και δε θέλω να γυρίσω σπίτι με αδειανά χέρια.
και 2. και ο καθηγητής της ιατροδικαστικής Α. Κουτσελίνης αποφαίνεται ότι : "Υπό ερευνητών τινών υπεστηρίχθη προσέτι οτι είναι δυνατόν η χρήσις της μαριχουάνας να οδηγήσει αργότερον και εις την χρήσιν έτερων ναρκωτικών. Εν τοιούτον ενδεχόμενον δεν φαίνεται, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δυνατόν, το αντίθετον δε, ήτοι η εκτροπή εξ ετέρων ναρκωτικών εις την μαριχουάναν, εάν συνέβαινε, θα ηδύνατο να θεωρηθεί ευτυχής κατά το μάλλον ή ήττον της έκβασης, εάν δηλονότι κατά την θεραπείαν μιας ετέρας τοξικομανίας (ως της ηρωϊνης) επετυγχάνετο η εκτροπή του ασθενούς προς την μαριχουάναν".
Με καλύπτουν, αμφότεροι, ικανοποιητικά.
Φυσικά αν συνοδεύεις τον μπάφο με αλκοόλ, δε φταίει ο μπάφος γι'αυτό.
I invite you: Let's not be crazy!
Διαβάζω συμπτωματολογία αμέσως μετά τη λήψη της κάνναβης:
Ένα αίσθημα ευφορίας, ευκοοσυγκινησία, ελαφρά ξηροστομία, μια αίσθηση αυξημένης ψυχοκινητικής δραστηριότητας, μυϊκής δύναμης και απώλειας σωματικού βάρους, ηδονικές φαντασιώσεις και επιβραδυνόμενη αντίληψη του χρόνου, και στη συνέχεια χαλάρωση, ηρεμία και ύπνος με ηδονικά όνειρα, ο οποίος ακολουθείται από αφύπνιση με καλή διάθεση.
Ε, τη ξηροστομία την αποκαθιστάς και με γουότα. Δεν υπάρχει λόγος να γίνεις σταφίδα με συνοδεία σκότς. (έλεορ.)
Για αυτό λοιπόν μίλησα για συναισθηματική ανωριμότητα ή εάν θες για αδυναμία διαχείρισης συναισθήματος .
Από την ανάποδη, αν μπορείς να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματά σου κατα τις στιγμές που δεν έχεις τον απόλυτο έλεγχο, τότε αυτό δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί μια ασκητική, μια εκπαίδευση της διαχείρισης της συναισθηματικότητας;
Ας το συζητήσουμε.
Ο καθένας λοιπόν μπορεί να κοκκινίσει τα μάτια του όσο θέλει , να τα κάνει και κόκκινο καδμίου άμα το επιθυμεί...και γω να με γεμίσω με καπνό όσο θέλω αλλά ας πάψουμε να διαχωρίζουμε τα ναρκωτικά σε μαλάκα και σκληρά για να τουμπεκιάσουμε τις τυχόν ενοχές μας.
Δεν βρίσκω σύνδεση της χημικής κατηγοριοποίησης των εξαρτησιογόνων (με βάση παρατηρούμενες επιδράσεις στο νευρικό σύστημα) με ενοχές και αποσιώπηση αυτών.
Από τη μία ο χασισοχρήστης δεν έχει το όφελος να θεωρεί πως καπνίζει ένα μαλακό και ακίνδυνο ναρκωτικό, άρα να τον συμφέρει η ταύτιση με τις μαλακές ουσίες γιατί ναρκωτικό δεν είναι από φυσιολογικής απόψεως. Του μένει το επίθετο "μαλακό" χωρίς τον προσδιορισμόν! Ένα "μαλακό" μετέωρο.
Ο ηρωϊνάκιας/κοκαϊνάκιας τι ενοχές να τουμπεκιάσει; Δεν ξέρει ότι απέχει από το θάνατο όσο τα δάχτυλα του από τη σύριγγα;
υ.γ. Τέλμα = ο καθένας έχει τον δικό του χρόνο για να έρθει αντιμέτωπος με το δικό του τέλμα.
Χμμ..
Καθείς με το τέλμα του και το "μαύρο" με τον ..Γιώργο Φούντα
Ο καθένας έχει τον δικό του χρόνο = ο αλκοολικός έχει α χρόνο = ο ηρωινομανής έχει α/4, κοκ...
Μόλις είπες με δικά σου λόγια ότι υπάρχουν μαλακά και σκληρά ναρκωτικά.
Σ'αγαπάω.
Κάν’ τε μου μια λίστα τι θεωρείτε ΄΄μαλακό ΄΄ και τι ΄΄σκληρό΄΄.
μαλακά:
α.
β.
Σκληρά:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
03-12-08
06:54
Δηλαδή? να μοιράζονται φυλλάδια στο δρόμο για το πως και ποιός είναι ο ασφαλείς τρόπος να κάνει κάποιος χρήση κάνναβης?
Στην άρση της ποτοαπαγόρευσης είδες να αφισοκολλούν ή να μοιράζουν φυλλάδες εγκράτειας για τη χρήση του μπέρμπον και της άμπσολουτ;
Δεν είναι επιχείρημα αυτό.
Ή θα αναγάγουμε σε επίπεδο σημαντικότητας (στατιστικά ή μη) περισσότερο ό,τι καπνίζεται και λιγότερο ό,τι πίνεται;
Άσε που στην ουσία δε νοείται σύγκριση ανόμοιων ουσιών αφού και οι επιδράσεις είναι ανόμοιες (επενεργούν σε διαφορετικά όργανα και συστήματα)
Η κάνναβη λοιπόν είναι ναρκωτικό μπορεί να μην είναι όπως η ηρωίνη αλλά είναι ναρκωτικό.
Μύθος 1ος: Η Κάνναβη "προκαλεί" Τοξικομανία
Οι θιασώτες της ταύτισης της κάνναβης με ναρκωτική ουσία διαψεύδονται συνεχώς από την ιστορική πείρα και τη σύγχρονη επιστημονική έρευνα.
Θεωρείται σήμερα αναμάσημα ψευδολογήματος (αν όχι βλακείας) ότι η κάνναβη "προκαλεί τοξικομανία" (πράγμα που σημαίνει σωματική εξάρτηση).
Για να αποφύγει κανείς την κουραστική περιπλάνηση στην ογκώδη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία που διαψεύδει κατηγορηματικά αυτό το "εφεύρημα", μπορεί να το αντιπαρέλθει διαβάζοντας μερικές μονάχα διαπιστώσεις Ελλήνων ερευνητών που ασχολήθηκαν επι πολύ με το θέμα:
α) Καθηγητής της Ιατροδικαστικής (Γ.Αγιουτάντης):"Αντίθετα απ'ό,τι συμβαίνει με τα Οπιούχα, η παρατεταμένη χρήση του χασίς δεν παρουσιάζει σωματικό σύνδρομο από χρόνια δηλητηρίαση".
β) Καθηγητής της Φαρμακολογίας (Δ.Βαρώνος): "Ανθεκτικότητα και σωματική εξάρτηση φαίνεται ότι δεν αναπτύσσονται από τη χρήση της ινδικής κάνναβης (χασίς, μαριχουάνα)".
γ) Καθηγητής της Ιατροδικαστικής (Α.Κουτσελίνης): "Γεγονός παραμένει ότι η μαριχουάνα δεν είναι "ναρκωτικό" ως τα κλασσικώς παραδεδεγμένα..Δεν είναι διεγερτικό, καταπραϋντικό, ηρεμιστικό, ναρκωτικό ή ψευδαισθησιογόνο..Η λέξη "ευφορικό" το προσεγγίζει περισσότερο..Δεν οδηγεί αναμφισβητήτως σε εθισμό (addiction)".
δ) Καθηγητής της Φαρμακολογίας (Γ.Λογαράς): "Ο οργανισμός δεν φαίνεται να εθίζεται εις αυτό (χασίς), διότι η ουσία αυτού δεν χρειάζεται να αυξηθεί. Ούτε σωματική εξάρτηση παρατηρείται οία επί των τοξικομανιογόνων φαρμάκων, ήτοι δεν παρατηρείται σύνδρομο στερήσεως".
ε) Καθηγητής της Φαρμακολογίας (Μ.Μαρσέλος): "Η μακροχρόνια λήψη κανναβινοειδών δεν έχει συσχετισθεί με την εγκατάσταση σωματικής εξάρτησης".
ζ) Οι αρχίατροι του ελληνικού στρατού Α.Δαβαρούκας και Γ.Σουρέτης: "Το χασίς δεν δημιουργεί εθισμό...δεν αναπτύσσει σωματική εξάρτηση" (καλά αυτό άμα θέλουμε το πιστεύουμε...μπουαχαχα )
Σε ντοκιμαντέρ στην ΕΤ1 ιατροί , μετά από μελέτες , ανέφεραν το πόσο αλλοιώνει η κάνναβη τα εγκεφαλικά κύτταρα των νέων μέχρι 25 , εάν θυμάμαι καλά , χρόνων.
Μύθος 2ος: Η Κάνναβη "προκαλεί" Εγκεφαλική Ατροφία
Αφορμή για την καλλιέργεια αυτής της τραγελαφικής φήμης ήταν μία εργασία του A.Campbell και των συνεργατών του που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Lancet, τον Νοέμ. του 1971, σύμφωνα με την οποία τα "εγκεφαλογραφήματα 10 τακτικών καταναλωτών μεγάλων ποσοτήτων μαριχουάνας απέδειξαν την ύπαρξη εγκεφαλικής ατροφίας".
Και με πυρήνα αυτό το δημοσίευμα, αναπτύχθηκε μια εντυπωσιακή παραφιλολογία, παρά το γεγονός ότι η εργασία του Campbell δέχθηκε σκληρές κριτικές και απορρίφθηκε από την επιστημονική κοινότητα ως αναξιόπιστη και "ανευ σημασίας". Όπως γράφει ο καθηγητής Lester Grinspoon "και τα 10 άτομα (τακτικοί χρήστες κάνναβης) που επέλεξε ο Campbell ήταν ψυχιατρικοί ασθενείς, και δεν έγινε καμιά συγκριτική μελέτη ανάμεσα σ'αυτούς και σε άλλους ψυχιατρικούς ασθενείς που δεν χρησιμοποιούσαν κάνναβη.
Τουλάχιστον ένας (ίσως και δύο) απ'αυτούς ήταν επιληπτικοί, αρκετοί υπέφεραν από κακώσεις στον εγκέφαλο, ένας ήταν διανοητικά καθυστερημένος και πέντε περίπου είχαν διαγνωστεί ως σχιζοφρενικοί!!!!!!!!!!! Όλοι είχαν κάνει χρήση LSD, οι περισσότεροι είχαν χρησιμοποιήσει αμφεταμίνες και λίγοι έκαναν μεγάλη χρηση οπιοειδών, βαρβιτουρικών και ηρεμιστικών. Δεν πάρθηκε υπόψη ο πιθανός ρόλος του αλκοόλ, που ως γνωστόν είναι νευροτοξικό (δηλ. προκαλεί εγκεφαλικές βλάβες).
Ίσως θα ήταν χρήσιμο να υπάρξουν μελλοντικά ελεγχόμενες έρευνες για την κάνναβη και τις εγκεφαλικές βλάβες, αλλά υπάρχουν μηδαμινοί λόγοι να αναμένει κανείς ότι θα μπορούσε να ανακαλυφθεί οποιαδήποτε σχέση (μεταξύ κάνναβης και εγκεφαλικών βλαβών).
Σαφώς επικριτική απέναντι στην εργασία του Campbell είναι και η στάση του καθηγητή Jerome Jaffe, που διαβεβαιώνει κατηγορηματικά ότι: "Έγιναν έρευνες αλλά σε καμία περίπτωση δεν βρέθηκε ο τύπος της ατροφίας του εγκεφάλου που είχε ανακοινωθεί αρχικά" κι ότι " δεν έχουν διαπιστωθεί κάποιες μόνιμες εγκεφαλικές ανωμαλίες".
Κι όχι μόνο δεν βρέθηκε η παραμικρη ένδειξη ατροφίας του εγκεφάλου, αλλά επιπλέον κι ότι πολλές μελέτες μεγάλης κλίμακας σε Αμερικανούς φοιτητές "δεν βρήκαν καμιά ένδειξη ότι οι τακτικοί χρήστες της κάνναβης έχουν λιγότερες ακαδημαϊκές επιτυχίες από τους μη χρήστες".
...γιατί πρώτα απ όλα προκαλεί ψυχολογική εξάρτηση...όπως και η κάνναβη αλλά και όλα τα ναρκωτικά.
Μύθος 3ος: Η Κάνναβη "προκαλεί" Χασισική Ψύχωση
Η υπόθεση της "χασισικής ψύχωσης" που υποστηρίχθηκε το 1957 από τον Μαροκινό ψυχίατρο Benabud, αποδείχθηκε αβάσιμη όταν, ύστερα από προσεκτική μελέτη, "αποδείχθηκε ότι δεν επρόκειτο για μόνιμες ψυχώσεις αλλά για "παροδικές" τοξινώσεις που οφείλονταν σε τεράστιες δόσεις χασίς, 20-30 πίπες kif, και σε μερικές περιπτώσεις προκαλούνταν ή επιδεινώνονταν από τον υποσιτισμό ή τις μολύνσεις".
Η υπόθεση αυτη απορρίφθηκε επίσης: 1) Από τις εκθέσεις της επιτροπής των ΗΠΑ και του Καναδά, 2) από τις μελέτες που έγιναν στην Τζαμάϊκα, Κόστα Ρίκα και στην Ελλάδα, 3) Από το σύνολο σχεδόν των επιστημόνων που τη διερεύνησαν.
Όπως παρατηρεί ο Giancarlo Arnao, "πολλοί απ'αυτούς τους επιστήμονες (Fort, Grinspoon, Murphy κ.α.) κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η χρήση της κάνναβης όχι μόνο δεν προκαλεί ψύχωση αλλ' ότι, αντίθετα, ειναι πιθανόν να καλύπτει και να επανορθώνει ορισμένες παθολογικές ψυχικές καταστάσεις και να αμβλύνει τα πιο εμφανή συμπτώματα σε ορισμένα άτομα".
Όσο για την ψυχολογική εξάρτηση που ανέφερες, negative:
Καμία ψυχοτρόπος ουσία δεν στερείται παντελώς παρενεργειών. Όλες είναι ηδονιστικές (και υπο αυτή την έννοια η κάνναβη εθίζει όσο και ο αυνανισμός), ενεργοποιούν το ντοπαμινεργικό σύστημα και μπορούν να προκαλέσουν μεγαλύτερη ή μικρότερη ψυχική εξάρτηση. Εντούτοις, η κάνναβη, με βάση την επικινδυνότητα της, βρίσκεται στο πάτο της ταξινόμησης.
Φυγή από την πραγματικότητα.........
Τέτοια που είναι πολλές φορές, η φυγή με pot, αποτελεί μια εναλλακτική λύση του σιάτσου και του μασάζ με σοκολάτα (αχχχ )
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι στην αποποινικοποίηση των ουσιών αυτών , αλλά στην απουσία της παιδείας του κάθε σύγχρονου πολίτη.
You've got that half right.
Αν αποποινικοποιηθεί, ίσως να μειωθεί η original επικοινωνία μεταξύ των χασικλήδων και η σχέση τους θα γίνει καθαρά σχέση "πιώματος". Αυτό το κακό βλέπω μόνο στην αποποινικοποίηση. Ότι το "μαύρο" θα γίνει μόδα στην πιο αισχρή μορφή της.
Θα μαστουρώνει η κοινωνία γιατί είναι "in".
Το ζητούμενο, πάντως είναι να μην το παίζουμε μαστουρωμένοι, αλλά να βγαίνει και κάτι απ'αυτό.
Η αδυναμία στο να μπορούμε να δεχτούμε την πραγματικότητα μας και να αναλάβουμε ευθύνες.
Δεν είναι πάντα αδυναμία αντιμετώπσης της πραγματικότητας, όταν κάποιος πίνει το ρογά.
Απλώς γουστάρει το feeling. Αποκλείεται;
Η άρνηση μας στην ωρίμανση.Η ανικανότητα στο πώς να μας αγαπάμε και να μας φροντίζουμε.
Υπερβολές.
Όποιος δεν "πίνει" είναι ώριμος κι όποιος "πίνει" είναι ακόμη άγουρος στο νου;
Ο χασικλής που πίνει για να απολαύσει με μια ιεροτελεστία (τασάκι δίπλα του, νερό, γλυκό για μετά κ.α.) με σκοπό ένα δημιουργικό φτιάξιμο, να δει μια ενδιαφέρουσα ταινία, να διαβάσει κάποιο καλό βιβλίο ή να απολαύσει ένα καλό σέξ (), αλλά ακόμη και ο πειραματισμός με μια τέτοια ουσία γιατί εκλαμβάνονται ως ανικανότητα στην αυτοαγάπη και την φροντίδα του εαυτού μας; Μόλις τώρα τη φροντίδα δεν περιέγραψα;
Αγάπη είναι να κάνεις και όλα αυτά χωρίς να "την ακούσεις". Σύμφωνοι.
Αλλά αν ο άλλος τη βρίσκει κιόλας να σκάει που και που κανά μπάφο, γιατί είναι bad self attitude ; Όπως εσύ ανάβεις συμβατικό τσιγαράκι, έτσι κι εκείνος ανάβει τσιγαριλίκι και παρατηρεί τον κόσμο μέσα απο τα δικά του μάτια, τα κόκκινα...
Για μένα είναι ανόητο να χωρίζουμε τα ναρκωτικά σε μαλακά και σε σκληρά , αφού και τα δυο φέρνουν το ίδιο τέλμα.
Δηλαδή τα οπιοειδή, τα κοκαϊνικά, τα αμφεταμινικά, τη κάνναβη, τις βενζοδιαζεπίνες, το αλκοόλ, το LSD, το subutex, το ecstasy, τα διαλυτικά τα θεωρείς ίδιας επικινδυνότητας αφού το τέλμα που σε περιμένει έπειτα από τη χρήση τους είναι ίδιο για όλα;
τέλμα = ?
υγ. Δεν πίνω, δεν καπνίζω αλλά δεν θα επικρίνω και μια πρακτική επειδή μου χαλάει ...την γεύση!
υγ. Θα επανέλθω, with more myths.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
03-12-08
03:16
Αξίζει προσοχής:
Δήλωση Ελλήνων Γιατρών για τη νομιμοποίηση της Κάνναβης και την αποποινικοποίηση της χρήσης των απαγορευμένων ουσιών
Οι υπογράφοντες γιατροί* θεωρούμε ότι η εξακολούθηση της ποινικοποίησης της κάνναβης είναι απολύτως αβάσιμη από επιστημονική άποψη και επικίνδυνη από κοινωνική άποψη.
Όλες οι επιστημονικές έρευνες και οι Εκθέσεις των κυβερνητικών και επιστημονικών επιτροπών που συστήθηκαν στα τελευταία εκατό χρόνια για τη μελέτη της, καταλήγουν στο κοινό συμπέρασμα ότι η κάνναβη:
1) Δεν προκαλεί τοξικομανία
2) Δεν έχει αρνητικές βιολογικές επιπτώσεις (σε κάθε περίπτωση, τα αποτελέσματα της είναι υποδεέστερα αυτών που προκαλεί η χρήση του αλκοόλ και του καπνού).
3) Δεν αποτελεί προστάδιο για τη χρήση ηρωίνης.
4) Δεν αποτελεί παράγοντα εγκληματικότητας.
5) Είναι πολύτιμο θεραπευτικό μέσο (για τον έλεγχο της ενδοφθάλμιας υπέρτασης λόγω γλαυκώματος, την αντιμετώπιση των παρενεργειών της χημειο-θεραπείας, την επιληψία, το άσθμα, την κατάθλιψη, την ανορεξία, κ.α.)
Η επισκόπηση της ιστορίας της απαγόρευσης καθιστά προφανές το συμπέρασμα ότι η δίωξη της κάνναβης (η οποία, σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας των ΗΠΑ, "είναι το πιο ασφαλές από τα φάρμακα πλατιάς χρήσης, από πλευράς τοξικότητας") οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην εξουσιαστική απαίτηση να εξυπηρετηθούν κοινωνικές και πολιτικές σκοπιμότητες που συνδέονται με τη χειραγώγηση ορισμένων κοινωνικών στρωμάτων και την υπεράσπιση των οικονομικών συμφερόντων ορισμένων βιομηχανικών αυτοκρατοριών (πετροχημικά, φάρμακα, αλκοόλ, καπνός, κ.α.) που καταστρέφουν ανενδοίαστα το περιβάλλον και περιορίζουν τις προοπτικές επιβίωσης της ζωής στον πλανήτη.
Το ατομικό και συλλογικό κόστος της δίωξης των χρηστών της κάνναβης (που μοναδικό τους "έγκλημα" είναι ότι καταναλώνουν μια ατοξική ευφορική ουσία και ως εκ τούτου δεν μπορεί να θεωρηθούν υπόλογοι ούτε καν για πράξη αυτοπροσβολής) έχει υπερβεί τα όρια αντοχής της κοινωνίας.
Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου οι περιστασιακοί και συστηματκοί χρήστες αυτού του υφορικού υπολογίζονται στο 10% του πληθυσμού, η συντήρηση της απαγόρευσης της ατοξικής κάνναβης και η -εξ'αυτής- παραμονή της στην ίδια παράνομη αγορά όπου διακινείται η νοθευμένη ηρωίνη, έχει ανυπολόγιστες και πολλές φορές τραγικές συνέπειες για τους χρήστες και τις οικογένειές τους.
Ως γιατροί και πολίτες, απαιτούμε την αποποινικοποίηση της χρήσης, της κατοχής και της προμήθειας της κάνναβης για προσωπική χρήση, πράγμα που αποτελεί σημαντικό μέτρο για τη μείωση της εγκληματικότητας, την αποδυνάμωση του οργανωμένου εγκλήματος, την περιστολή της εξάπλωσης τη ηρωίνης, την αποσυμφόρηση των φυλακών, την ενίσχυση του θεραπευτικού οπλοστασίου της ιατρικής και την υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
*Το κείμενο συνοδεύτηκε από τα ονόματα 100 Ελλήνων γιατρών όλων των ειδικοτήτων και δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες Ελευθεροτυπία (16/12/1993) και The Independent on Sunday (28/12/1997)
Δήλωση Ελλήνων Γιατρών για τη νομιμοποίηση της Κάνναβης και την αποποινικοποίηση της χρήσης των απαγορευμένων ουσιών
Οι υπογράφοντες γιατροί* θεωρούμε ότι η εξακολούθηση της ποινικοποίησης της κάνναβης είναι απολύτως αβάσιμη από επιστημονική άποψη και επικίνδυνη από κοινωνική άποψη.
Όλες οι επιστημονικές έρευνες και οι Εκθέσεις των κυβερνητικών και επιστημονικών επιτροπών που συστήθηκαν στα τελευταία εκατό χρόνια για τη μελέτη της, καταλήγουν στο κοινό συμπέρασμα ότι η κάνναβη:
1) Δεν προκαλεί τοξικομανία
2) Δεν έχει αρνητικές βιολογικές επιπτώσεις (σε κάθε περίπτωση, τα αποτελέσματα της είναι υποδεέστερα αυτών που προκαλεί η χρήση του αλκοόλ και του καπνού).
3) Δεν αποτελεί προστάδιο για τη χρήση ηρωίνης.
4) Δεν αποτελεί παράγοντα εγκληματικότητας.
5) Είναι πολύτιμο θεραπευτικό μέσο (για τον έλεγχο της ενδοφθάλμιας υπέρτασης λόγω γλαυκώματος, την αντιμετώπιση των παρενεργειών της χημειο-θεραπείας, την επιληψία, το άσθμα, την κατάθλιψη, την ανορεξία, κ.α.)
Η επισκόπηση της ιστορίας της απαγόρευσης καθιστά προφανές το συμπέρασμα ότι η δίωξη της κάνναβης (η οποία, σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας των ΗΠΑ, "είναι το πιο ασφαλές από τα φάρμακα πλατιάς χρήσης, από πλευράς τοξικότητας") οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην εξουσιαστική απαίτηση να εξυπηρετηθούν κοινωνικές και πολιτικές σκοπιμότητες που συνδέονται με τη χειραγώγηση ορισμένων κοινωνικών στρωμάτων και την υπεράσπιση των οικονομικών συμφερόντων ορισμένων βιομηχανικών αυτοκρατοριών (πετροχημικά, φάρμακα, αλκοόλ, καπνός, κ.α.) που καταστρέφουν ανενδοίαστα το περιβάλλον και περιορίζουν τις προοπτικές επιβίωσης της ζωής στον πλανήτη.
Το ατομικό και συλλογικό κόστος της δίωξης των χρηστών της κάνναβης (που μοναδικό τους "έγκλημα" είναι ότι καταναλώνουν μια ατοξική ευφορική ουσία και ως εκ τούτου δεν μπορεί να θεωρηθούν υπόλογοι ούτε καν για πράξη αυτοπροσβολής) έχει υπερβεί τα όρια αντοχής της κοινωνίας.
Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου οι περιστασιακοί και συστηματκοί χρήστες αυτού του υφορικού υπολογίζονται στο 10% του πληθυσμού, η συντήρηση της απαγόρευσης της ατοξικής κάνναβης και η -εξ'αυτής- παραμονή της στην ίδια παράνομη αγορά όπου διακινείται η νοθευμένη ηρωίνη, έχει ανυπολόγιστες και πολλές φορές τραγικές συνέπειες για τους χρήστες και τις οικογένειές τους.
Ως γιατροί και πολίτες, απαιτούμε την αποποινικοποίηση της χρήσης, της κατοχής και της προμήθειας της κάνναβης για προσωπική χρήση, πράγμα που αποτελεί σημαντικό μέτρο για τη μείωση της εγκληματικότητας, την αποδυνάμωση του οργανωμένου εγκλήματος, την περιστολή της εξάπλωσης τη ηρωίνης, την αποσυμφόρηση των φυλακών, την ενίσχυση του θεραπευτικού οπλοστασίου της ιατρικής και την υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
*Το κείμενο συνοδεύτηκε από τα ονόματα 100 Ελλήνων γιατρών όλων των ειδικοτήτων και δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες Ελευθεροτυπία (16/12/1993) και The Independent on Sunday (28/12/1997)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.