Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
12-01-09
01:24
Ο Άνθρωπος
Ο Κώστας Αξελός συνηγορεί : « Η κατανόηση του Κόσμου δεν ριζώνει στην κατανόηση του εαυτού μας. Ούτε αντίστροφα. Η «σχέση» προηγείται των δύο όρων. Ο άνθρωπος θέτει το ερώτημα του παιχνιδιού του κόσμου, και ο κόσμος διαθέτει τον άνθρωπο ως διακύβευμα»[FONT="][1][/FONT]. Γιατί, «ο άνθρωπος είναι και παραμένει ένα θραύσμα του κόσμου: το μόνο θραύσμα μέσω του οποίου τίθεται το ερώτημα του Κόσμου»[FONT="][2][/FONT].
Αν ποτέ υπήρξε (και) «ιαπετική παράδοση», τότε αυτή θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει μεταξύ των ανθρώπων, απʼ τη στιγμή που ο Ιαπετός έθεσε ζήτημα προς τους θεούς, για την απελευθέρωση των ανθρώπων, από τα θεϊκά δεινά.
Και σήμερα, η έννοια «άνθρωπος», κάνει τον άνθρωπο, ένα «μεταλλάξιμο ουσιαστικό» της ανθρώπινης περιαυτολογίας. Διαφαίνεται πλέον, ιστορικά, ότι εδώ και κάποιες χιλιετίες- αρκετά σίγουρα, από τα μέσα της 3ης π.Χ. χιλιετίας- μεταξύ των ανθρώπων εξυφαίνεται διαμάχη, περί της αρχέγονης προέλευσης του φαινομένου «άνθρωπος»(έννοιας). Άλλοι μεν εμμένουν, στο «θέλημα Θεού», άλλοι δε, ως υπόλοιποι, αδιαφορούν (τουλάχιστον!), για το «λογικότερο»- κατʼ αυτούς!- να οφείλεται δηλαδή απλά, στις «μεταλλάξεις» της …αγριότητας.
«Θέλημα Θεού» και «θηριωδία», περιπλέκουν και περιπλέκονται σʼ όλες τις «ιστορικές στιγμές» των διανθρώπινων σχέσεων, ώστε αυτές να κυμαίνονται, μεταξύ αυτοθυσίας(αγάπης) και φόνου(οργής και μίσους). Το «ου φονεύσεις», δε συνεπάγεται ρητά, το «ου φονευθείς». Το μέλλον ανήκει στα «θελήματα Θεού», ως δεινό του παρόντος. Αυτή, η με διαφορετική αφετηρία και κοινή κατάληξη πορεία των δύο βασικών αντιλήψεων, περί της αρχής του «ανθρώπου»(έννοιας), συνηθίζεται κατά τους δύο τελευταίους αιώνες να νοείται ως «αντι-ιαπετική», ήτοι «θεοπρεπής», «ευλαβής», «ευσεβής» και «σημιτική»:ιουδαιο-χριστιανο-μουσουλμανική.
[FONT="][1][/FONT] Ανοιχτή Συστηματική- Εκδόσεις Εστία- Αθήνα (2η Έκδοση σελ. 89) τ.σ.
[FONT="][2][/FONT] Στο ίδιο, σελ. 91 τ.σ.
Ο Κώστας Αξελός συνηγορεί : « Η κατανόηση του Κόσμου δεν ριζώνει στην κατανόηση του εαυτού μας. Ούτε αντίστροφα. Η «σχέση» προηγείται των δύο όρων. Ο άνθρωπος θέτει το ερώτημα του παιχνιδιού του κόσμου, και ο κόσμος διαθέτει τον άνθρωπο ως διακύβευμα»[FONT="][1][/FONT]. Γιατί, «ο άνθρωπος είναι και παραμένει ένα θραύσμα του κόσμου: το μόνο θραύσμα μέσω του οποίου τίθεται το ερώτημα του Κόσμου»[FONT="][2][/FONT].
Αν ποτέ υπήρξε (και) «ιαπετική παράδοση», τότε αυτή θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει μεταξύ των ανθρώπων, απʼ τη στιγμή που ο Ιαπετός έθεσε ζήτημα προς τους θεούς, για την απελευθέρωση των ανθρώπων, από τα θεϊκά δεινά.
Και σήμερα, η έννοια «άνθρωπος», κάνει τον άνθρωπο, ένα «μεταλλάξιμο ουσιαστικό» της ανθρώπινης περιαυτολογίας. Διαφαίνεται πλέον, ιστορικά, ότι εδώ και κάποιες χιλιετίες- αρκετά σίγουρα, από τα μέσα της 3ης π.Χ. χιλιετίας- μεταξύ των ανθρώπων εξυφαίνεται διαμάχη, περί της αρχέγονης προέλευσης του φαινομένου «άνθρωπος»(έννοιας). Άλλοι μεν εμμένουν, στο «θέλημα Θεού», άλλοι δε, ως υπόλοιποι, αδιαφορούν (τουλάχιστον!), για το «λογικότερο»- κατʼ αυτούς!- να οφείλεται δηλαδή απλά, στις «μεταλλάξεις» της …αγριότητας.
«Θέλημα Θεού» και «θηριωδία», περιπλέκουν και περιπλέκονται σʼ όλες τις «ιστορικές στιγμές» των διανθρώπινων σχέσεων, ώστε αυτές να κυμαίνονται, μεταξύ αυτοθυσίας(αγάπης) και φόνου(οργής και μίσους). Το «ου φονεύσεις», δε συνεπάγεται ρητά, το «ου φονευθείς». Το μέλλον ανήκει στα «θελήματα Θεού», ως δεινό του παρόντος. Αυτή, η με διαφορετική αφετηρία και κοινή κατάληξη πορεία των δύο βασικών αντιλήψεων, περί της αρχής του «ανθρώπου»(έννοιας), συνηθίζεται κατά τους δύο τελευταίους αιώνες να νοείται ως «αντι-ιαπετική», ήτοι «θεοπρεπής», «ευλαβής», «ευσεβής» και «σημιτική»:ιουδαιο-χριστιανο-μουσουλμανική.
[FONT="][1][/FONT] Ανοιχτή Συστηματική- Εκδόσεις Εστία- Αθήνα (2η Έκδοση σελ. 89) τ.σ.
[FONT="][2][/FONT] Στο ίδιο, σελ. 91 τ.σ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
13-12-08
18:04
Homo : Για μία «ανοιχτή κοσμολογία»
O Κόσμος
«Πολιτισμός είναι τα γεννήματα της ανθρώπινης αγωνίας, ανάμεσα σε δύο διαδοχικές κυριαρχίες της παγωνιάς και των πάγων» - Από τα (ανέκδοτα) «Αρχεία του Άριου Οίκου»
Τα συνεπαγόμενα της «Μεγάλης Έκρηξης» προϋπάρχουν του Κόσμου. Αυτά έγιναν Κόσμος, αφότου εμφανίστηκε ο άνθρωπος, μεταξύ αυτών, εξ αυτών και υπέρ αυτών. Η εμφάνιση του ανθρώπου έδωσε όνομα στα «συνεπαγόμενα», επειδή ακριβώς τα πρωταντίκρυσε, ως κόσμημα της δικής του ύπαρξης. Μόνον αυτή θα μπορούσε να ξεκινήσει από μία «Μεγάλη Έκρηξη» και να ονομάσει τον Κόσμο, που έτσι γεννήθηκε.
Έτσι κάπως εμφανίστηκε ο άνθρωπος, μέσα στον Κόσμο: με ένα μεγάλο και παρατεταμένο «οοοοο!». Η «ωραιότητα» υπήρξε η πρώτη «μεγάλη έκρηξη» στα σωθικά του. Το «άλφα και ωμέγα» της δημιουργίας του Κόσμου, «εκ του μη όντος, εις ον», την «ύπαρξη» ως προϋπόθεση και ταυτόχρονα ζητούμενο, η ανθρώπινη εμφάνιση θα την παγίωνε σε ένα φορτισμένο «ο….».
Ο Κόσμος λοιπόν γεννήθηκε από ένα «ωμέγα», κι αυτό ήταν που έδωσε στη συνέχεια, για όλα τα υπόλοιπα πράγματα, δικά τους ονόματα και «κόσμους», στις «υπάρξεις». Η εμφάνιση της «ανθρώπινης ύπαρξης», κοσμολογικά, αποτελεί επιστέγασμα της Δημιουργίας και του Κόσμου, ως τελική «υπεραξία» τους. Μία αξία δηλαδή, προϋπόθεση νοηματοδότησής τους. Πλην όμως, των νοημάτων λαμβανομένων, ως τον Λόγο της Σιωπής, που προϋπήρχαν, και πριν της «Μεγάλης Έκρηξης».
Το παραπίσω λοιπόν «μυστήριο» του Κόσμου, ο άνθρωπος, θέλει ή δεν θέλει, θα πρέπει να το εγκαταλείψει, στην αποκλειστικότητα του Θεού. Τίποτε παραπάνω όμως, για τον Αναλλοίωτο. Γιατί όλα τα περαιτέρω, συνθέτουν ήδη ένα μυστήριο: αυτό της δικής του ύπαρξης. Και του αρκεί, να ασχοληθεί μʼ αυτήν καθʼ εαυτήν, που του δίνει ακριβώς (και επιπλέον), την «ανθρωπινότητά» του! Μικρό, άραγε, είναι αυτό, για να της δώσει νόημα υπαρκτικό; Χωρίς αυτό, δεν θα είχε νόημα, και καμία Κοσμολογία.
O Κόσμος
«Πολιτισμός είναι τα γεννήματα της ανθρώπινης αγωνίας, ανάμεσα σε δύο διαδοχικές κυριαρχίες της παγωνιάς και των πάγων» - Από τα (ανέκδοτα) «Αρχεία του Άριου Οίκου»
Τα συνεπαγόμενα της «Μεγάλης Έκρηξης» προϋπάρχουν του Κόσμου. Αυτά έγιναν Κόσμος, αφότου εμφανίστηκε ο άνθρωπος, μεταξύ αυτών, εξ αυτών και υπέρ αυτών. Η εμφάνιση του ανθρώπου έδωσε όνομα στα «συνεπαγόμενα», επειδή ακριβώς τα πρωταντίκρυσε, ως κόσμημα της δικής του ύπαρξης. Μόνον αυτή θα μπορούσε να ξεκινήσει από μία «Μεγάλη Έκρηξη» και να ονομάσει τον Κόσμο, που έτσι γεννήθηκε.
Έτσι κάπως εμφανίστηκε ο άνθρωπος, μέσα στον Κόσμο: με ένα μεγάλο και παρατεταμένο «οοοοο!». Η «ωραιότητα» υπήρξε η πρώτη «μεγάλη έκρηξη» στα σωθικά του. Το «άλφα και ωμέγα» της δημιουργίας του Κόσμου, «εκ του μη όντος, εις ον», την «ύπαρξη» ως προϋπόθεση και ταυτόχρονα ζητούμενο, η ανθρώπινη εμφάνιση θα την παγίωνε σε ένα φορτισμένο «ο….».
Ο Κόσμος λοιπόν γεννήθηκε από ένα «ωμέγα», κι αυτό ήταν που έδωσε στη συνέχεια, για όλα τα υπόλοιπα πράγματα, δικά τους ονόματα και «κόσμους», στις «υπάρξεις». Η εμφάνιση της «ανθρώπινης ύπαρξης», κοσμολογικά, αποτελεί επιστέγασμα της Δημιουργίας και του Κόσμου, ως τελική «υπεραξία» τους. Μία αξία δηλαδή, προϋπόθεση νοηματοδότησής τους. Πλην όμως, των νοημάτων λαμβανομένων, ως τον Λόγο της Σιωπής, που προϋπήρχαν, και πριν της «Μεγάλης Έκρηξης».
Το παραπίσω λοιπόν «μυστήριο» του Κόσμου, ο άνθρωπος, θέλει ή δεν θέλει, θα πρέπει να το εγκαταλείψει, στην αποκλειστικότητα του Θεού. Τίποτε παραπάνω όμως, για τον Αναλλοίωτο. Γιατί όλα τα περαιτέρω, συνθέτουν ήδη ένα μυστήριο: αυτό της δικής του ύπαρξης. Και του αρκεί, να ασχοληθεί μʼ αυτήν καθʼ εαυτήν, που του δίνει ακριβώς (και επιπλέον), την «ανθρωπινότητά» του! Μικρό, άραγε, είναι αυτό, για να της δώσει νόημα υπαρκτικό; Χωρίς αυτό, δεν θα είχε νόημα, και καμία Κοσμολογία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.