Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Αγαπητή Isiliel, σ' ευχαριστώ για τη συνδρομή σου, να γνωρίσω τον "Κώστα Παπαγιώργη" και την "γραφή" του. Εξαιρετικός ! Ο άνθρωπος είναι τροφοδότης (ανθρώπινων) μυαλών, με "αντιοξειδωτικά υλικά"!!! Ειλικρινά, χαίρομαι που υπάρχει στις μέρες μας, τέτοια "σκέψη" και τόσο "ακέραια εκφορά" της...Μπράβο!Σχετικά με το Χρόνο από τη Lifo αυτής της εβδομάδας:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Άμα!
Υπάρχουν δύο καθρέφτες, ο ένας με τον άλλον αντάμα.
Ό,τι βλέπει ο ένας, το βλέπει με τα μάτια του άλλου.
Σκύψε τις βλεφαρίδες σου, πυκνό το σκοτάδι.
Απʼ τους αντικριστούς καθρέφτες πίσω!
Άμα!
Όσα τα βράχια στις βουνοπλαγιές, τόσες κι οι αποχρώσεις της φωνής σου.
Τα χάδια του ανέμου στους βράχους, γροθιές στους ανθρώπους απʼ ανθρώπους.
Μα η αγάπη σου ποτέ δε θα γίνει μίσος, βαθύ το σκοτάδι κι από πίσω της.
Αντανακλάσεις… του αγνοημένου άγνωστου.
Άμα!
Κορμιά αρρωστημένα, ψυχές σαστισμένες στο τάμα.
Καθρέφτες με πλάτες, μεταξύ τους αντάμα.
Το φως στο σκοτάδι, το σκότος στο φως,
Ψυχές ραγισμένες, παρθένες μωρές.
Άμα!
Υπάρχουν δυο φαντάσματα αντάμα,
-μεταξύ τους, μεταξύ μας, μεταξύ σας-
Το Παιχνίδι αυτό τʼ ονόμασαν ζωή.
Απʼ το θάνατο βγαλμένο, που την είπαν «θεϊκή»!
Άμα!
Ψυχρές οι θέρμες της υποκρισίας, του ήλιου οι ψυχρολουσίες.
Τύμπανα γηγενών την Άνοιξη, του Κούκου η λαλιά στη σιγαλιά.
Κι απʼ όλη τούτη την περιπέτεια, οι καθρέφτες παραμένουν ολόιδιοι.
Μήτε κουμπί του πουκαμίσου σου, να τους …ενώσει!
Άμα!
Τι κι αν υπάρχει ο Θεός, αφού υπάρχει ο θάνατος,
Πενθούν μες στις ψυχές τους, τα φτωχά κορμιά τους.
Ή μήπως μόνʼ εκείνος είνʼ Αθάνατος, ρωτάνε τα φτωχά μου,
Κι ο θάνατος, Θεός;
Άμα!
Για ʽδε λοιπόν τι βλέπουν οι καφέ καθρέφτες!
Άκουσε, ανθρωπάκο μου, τους συνανθρώπους σου,
Φαντάσου πως μιλάνε μεταξύ τους,
Μη βλέπεις που στις πλάτες τους δεν έχουν φως!
Άμα!
Αντανακλάσεις, αντανακλάσεις, αντανακλάσεις.
Φαντάσου πως μιλάμε μεταξύ μας,
Θα δεις εκείνο που επιθυμείς,
Κι αυτό για σένα επιθυμώ, έτσι απλά, «ρε φίλε»!
Αλλά,
Στο φεγγαρόφωτο η σκιά σου, της πλάνης το σκοτάδι επισκιάζει.
Είσαι μία ύπαρξη μοναδική κι ανεπανάληπτη: το ξέρεις άραγε;
Πικρή μία τέτοια γνώση, είνʼ αλήθεια!
Του καλαμιού τις αντοχές, μόνον οι άνεμοι γνωρίζουν…
Άμα!
Ο Οδυσσέας τάχατες, λαχτάρησε την Πηνελόπη…
Μʼ άντεξε στων κυμάτων τις οργές, στης Καλυψούς στα στήθη κρεμασμένος!
Καρκίνο, λεν πως είχε ζώδιο, Αιγόκερο στον Ωροσκόπο.
Άπιστος, σαν τους Δαναούς, στης Τροίας τα τερτίπια.
Ηλίου φαεινότερο, πως είχε βρώμικη ψυχή!
Άμα!
Μʼ αρκούσε την Αργώ να δει να ξεψυχάει, να γειάνει η δική του.
Στη μύτη του το δάκρυ του, αλφή για τη ψυχή του.
Τι στην Ιθάκη έφθανε, Κασσάνδρα, η φωνή σου!
Των Δαναών η πονηριά, αντίτιμο ζητούσε…
Άμα!
Δάκρυσε κι έκλαψε πικρά, δύναμη για το γέλιο νʼ αναστήσει.
Αντανακλάσεις, η ζωή μας…
Κύματα πολυκύμαντων θεών, θελήματα διαβόλων.
Δέκα μνηστήρες έπρεπε, στο τόξο να νικήσει.
Αλλά,
Υπάρχουνε στιγμές, που το λατρεύω αυτό το χάος!
Το χάος στη ματιά του πελαργού.
Στου έρωτα προμήνυμα ένα βλέμμα,
Ναι, το λατρεύω όσο και τον Θεό, εκείνο το πτηνό!
Άμα!
Χάος, Θεός ή και τα δυο, καθρέφτισαν την ύπαρξή σου;
Σαν σε αγγίζω χαμηλά κι ιδρώνει το αυτί σου,
Το ρίγος που διαπερνά τα σύννεφα, τον ήλιο συναντάει.
Είσαι αντικαθρέφτισμα ή μήπως κάτι άλλο;
ρωτάει ο Νωεύς
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
: ...και έτσι δημιουργείται η λεγόμενη "κρίσιμη μάζα"...συμπληρώνω.Έτσι, μόλις γεννιέται μια ιδέα στο μυαλό ενός ανθρώπου, αρχίζουν ξαφνικά να τη σκέπτονται κι άλλοι.
Όσοι περισσότεροι πιστέψουν σε μια τέτοια σκεπτομορφή, τόσο ισχυρότερη γίνεται αυτή. Συνεπώς έχει τη δυνατότητα να επικοινωνήσει με περισσότερους ανθρώπινους εγκεφάλους και να πάρει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη.
Εξάλλου, όλοι καλούνται ν' απαντήσουν στο βασικό και αδησώπητο δίλλημα: "Θα πάρετε το μπλε ή το κόκκινο χάπι;".
Και: ψηφίζω "Κόκκινο", χωρίς την κουκούλα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
"Δεν είναι σίγουρο αν είμαστε ακόμα άξιοι να διαχειριστούμε τόση γνώση", διατείνεται ο Δόκτορας και συπληρώνω: Για κάποιους "θεούς" και τους οπαδούς τους, είναι σίγουρο, ότι "δεν είμαστε!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο φίλος Great Chaos, όπως φαίνεται από το παραπάνω απόσπασμα (του), είναι σε θέση να "μαγέψει"(ή γοητεύσει ακόμη και κανένα "σύγχρονο Μάγο"!!! Αισθάνομαι εξαιρετική χαρά από την προσέγγισή του αυτή. Τι άλλο να πω; Είναι αλήθεια, φαίνεται, ότι πράγματι ξέρει να κολυμπάει, και σε βαθιά νερά και σε ολάνοικτους ωκεανούς: είναι ένα "αληθινό γέννημα του Μέγα Χάους"!...Πράγματι, κάθε διαφορά δημιουργεί συνθήκες ροής και όποτε υπάρχει ροή ορίζεται ο χρόνος.
Ο χρόνος, όπως τον κατανοούμε και μετρούμε οι άνθρωποι, είναι μια υποκειμενική διάσταση, που δεν έχει πραγματικό φυσικό νόημα. Το μόνο που έχει φυσικό νόημα στο σύμπαν είναι το χρονικό διάστημα dt. Αυτό όμως υπάρχει, μόνο όταν εκδηλώνεται ροή. Πράγματι λοιπόν η διαφορά είναι πάντοτε χρόνος και όλων των ειδών οι διαφορές μπορούν να εκφραστούν ως μία και μόνη: "Διαφορά δυναμικού", με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Ακόμη και η χωρική διαφορά μεταξύ δύο σημείων, χρειάζεται χρόνο για να διανυθεί.
Θα συμφωνήσω και με την Isi, ότι μπορεί ο χρόνος να είναι η διαφορά μεταξύ δύο διαδοχικών σκέψεων. Η μαγική δύναμη όμως βρίσκεται στο κενό ανάμεσά τους. Όποιος καταφέρει να σταθεί, έστω και για ένα απειροελάχιστο χρονικό διάστημα στο κενό μεταξύ δύο σκέψεων (ή επιθυμιών, όπως μας λέει ο Νωεύς), ξαφνικά γίνεται "άχρονος", συνεπώς γίνεται ένα με το Θείον και τότε το Μέγα Χάος υπακούει στο Θέλημά του...
Ευχαριστώ τον Νωέα για τον γρίφο του, που ειλικρινά με έβαλε σε σκέψεις και με δυσκόλεψε. Τώρα μάλιστα κατανοώ γιατί οι βάρβαροι δεν ήταν σε θέση να καταλάβουν αυτήν την πρωταρχική μαγική επίκληση...
'Όσο για τη "διαφωνία" του Δόκτορα, παραθέτω:
Διαφωνία, για τη διαφωνία;
Θέση: «Η Μαγεία αποτελεί συνταγματικό δικαίωμα όλων των ανθρώπων»(Νωεύς).
Διαφωνία:
«Διαφωνώ ότι η μαγεία είναι δικαίωμαολόκληρου του ανθρώπινου γένους»(υπογρ. τ.Νωεύς).
Απάντηση: Μήπως, άλλο «δικαίωμα» κι άλλο «ικανότητα άσκησης δικαιώματος»;
Ο ελιτισμός στο ζήτημα των «δικαιωμάτων» θυμίζει κάποιον «Θεό», που χωρίζει τους ανθρώπους σε «Δικαιούχους»( «περιούσιος λαός», «κληρονόμους Διαθήκης» και παρόμοια …μη θεϊκά!) και «χαμένους από γεννησιμιού» τους(«εθνικούς»,κατά τη Βίβλο!). Εξάλλου, ποιος θεωρεί, ότι μία «υστερική νοικοκυρά» ή οποιοσδήποτε παρανοϊκός μπορεί να ασκήσει μαγεία; Ο εν γένει «βαμπιρισμός» ή η «βασκανία» πχ, και πολύ περισσότερο οι «ψυχο-καταναγκασμοί», είναι ακριβώς συνθήκες «αντιμαγικές», περιοριστικές, όσο και η κατάσταση εγρήγορσης ενός κάθε «καθημερινού ανθρώπου», κατά τη διάρκεια της «καθημερινότητάς» του.
Η μαγεία δεν «αντέχει» στο κλίμα των (κοινωνικών-θεσμικών) στερεότυπων και γενικά των «κλειστών συστημάτων»(και ιδεών). Είναι ανοιχτή, όσο και η έννοια του δικαιώματος, απέναντι στο «ακατόρθωτο». Η «νοοτροπία» που περιορίζει το δικαίωμα στη μαγεία, θυμίζει πάλι κάποιον «θεό», που λέει σʼ «άλλους»(ομοίους του): «Μη τυχόν και φάγουν από το δένδρο της ζωής και ζήσουσι», τώρα που «γνωρίζουν το καλό και το κακό». Όσο για την Κυρία Αλίκη Μπαίιλυ, το μόνο που «απομυθοποίησε» τελικά, ήταν το «σενάριο» της, με τον μακαριστό Κρισνάμουρτι: τον ήθελε για «Μεσσία», αλλά της βγήκε «ερωτικά απογοητευμένος»!(Συγνώμη, δηλαδή!).
Πάντως σας χαιρετώ όλους με εξαιρετική χαρά και φιλικά αισθήματα, μετά από το "μαγικό μασάζ" του Chaos στη ψυχή μου, με την τοποθέτησή του αυτή.
Χαίρομαι: να χαίρεστε και εσείς!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ακριβώς! Η Μαγεία είναι "συνταγματικό δικαίωμα" ολόκληρου του "ανθρωπινου γένους", που όμως, για διάφορους ιστορικούς και κοινωνικούς λόγους, το σφετερίζεται μία ελάχιστη μειοψηφία και το σέβεται, μία ακόμη πιο μικρή, άτυπη ομάδα "φορέων" της. Εξ ου και τα διάφορα "χρώματά" της!Τελικά έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ μέσα από τα γραπτά σου, ο καθένας μας είναι δυνητικά ένας Μάγος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Χαίρε! Όμως, οι απορίες και οι ερωτήσεις σου έχουν «ακαδημαϊκό ύφος» ή νομίζω; Διαφορετικά θα έλεγα, πως δείχνεις «περιέργεια», αν όχι …αδιακρισία! Έχω έναν πολύ αγαπημένο μου φίλο, που λέει σε τέτοιες περιπτώσεις: «Από όπου κι αν τα πήρες δώστα μου, αρκεί να είναι δωρεάν»… Εν πάση περιπτώσει, θα σου δώσω μερικές «πηγές»:
-Για τους Κοσσαίους® «Τα γράμματα της Αμάρνα», «Cambridge Ancient History», «Struggle of the Nations» του Maspero κ.α. είδους «μνήμες».
-Για τους Ηδωνούς® Όμηρος, Απολλόδωρος ο Αθηναίος, Υγίνος, Διόδωρος Σικελιώτης, (πολυ)τοπικές «μνήμες» και «παραδόσεις» κ.α.
Παραβλέπω δε παντελώς την τελευταία σου ερώτηση, για το «μαγικό»…Πάντως «θεμελιώδη αξία» έχει, το πώς «συνειδητοποιεί» κανείς (συναίσθηση + αντίληψη+ «εγώ», μαζί) τη «διαφορά». Τον χρόνο, έτσι κι αλλιώς, όλοι( μας τον «μετράμε», από ακαταμάχητη «συλλογική συνήθεια»: «…της διαφοράς, μεταξύ σιωπής και μετα- αυτής». Πόσοι άραγε άνθρωποι γνώρισαν ή αναρωτήθηκαν έστω ποτέ τους, για το έθιμο της «ενός λεπτού σιγής»; Το «ιστορικό» του, το «ανθρώπινο» του, αλλά ίσως και κάτι ακόμη που δεν το «γνωρίζουμε»;
Θα υπαινιχθώ μία «διαφορά», από την «καθημερινότητά» μας. Τα χρήματα ενός πελάτη της, μία Τράπεζα, τα ονομάζει «Κατάθεση», εφόσον τα έχει διαθέσιμα στα ταμεία της. Ενώ τα ίδια χρήματα, εφόσον η ίδια Τράπεζα δεν τα διαθέτει στα ταμεία της, επειδή και η ίδια τα κατάθεσε κάπου, τα ονομάζει «Δάνειο». Η «διαφορά», μεταξύ «Δανείου» και «Κατάθεσης», δεν είναι λογιστική, αλλά μόνον «ηθική». Ενώ λογιστικά, πάντα: «Κατάθεση=Δάνειο»!
Φιλικά Νωεύς
Τα μυστικά των Μάγων και του Ναού
Τα 78 κλειδιά των «μαγικών μυστικών», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μαρτυρούν τον χρόνο. Ένα από αυτά, τον ορίζει. Τα υπόλοιπα ορίζουν τις 77 διαφορές, που τον προϋποθέτουν.
Ο χρόνος κάνει το μηδέν και το άπειρο να υπάρχουν, επειδή ο ίδιος δεν είναι ούτε μηδενικός ούτε άπειρος. Απέναντι στο μηδέν και το άπειρο, ο χρόνος αντίκειται, είναι «αντικειμενικός». Ως «τέτοιος», διαποτίζει με την παρουσία του κι όλες τις κάρτες Ταρώ, μέσα από τη συμβολική αλληλουχία των ιχνών του και των δεικτών(συμβόλων) τους.
Ο πιο γνωστός αρχαίος σταθμός του «ΤΑΡΩ» υπήρξε η χώρα των Αναριάκων, λαού «προ-Άριας»(πριν το 2.500 π.Χ.) ιστορικής παρουσίας, γύρω από τις δυτικές και βόρειες παρυφές του όρους Ινδοκούχ. Τελευταίος δε «σοφός» και «δίκαιος Βασιλιάς» που διδάχθηκε το «ΤΑΡΩ», κατʼ ευθεία από ηγέτη των Αναριάκων, ήταν ο Δηϊόκης των Εκβατάνων(710 π.Χ. περίπου).
Κατά τις μαρτυρίες του Φερεκύδη, Δημοσιογράφου εποχής(7ου-6ου π.Χ. αι.), η «Δέλτος»(Κάρτα) του Μάγου, μεταξύ των υπόλοιπων 77, για τους Αναρίακες ήταν η «εβδομηκοστή έβδομη»: η 78η, ήταν του Τρελού! Ήταν ένα τετραγωνισμένο κομμάτι από δέρμα αρσενικού εριφίου, βαμμένο με ανεξίτηλο μαύρο χρώμα. Επάνω στο μαύρο «πίνακα», με 77 «χρυσές σφήνες», ήταν γραμμένα τα ονόματα των έξι διασωθέντων από τα χέρια των Κοσσαίων μάγων:
«MENON- LELIT- MATAS- KOKIS –NA ʼMA –KISTAS».
Καθώς θα φανέρωνε ο Δηϊόκης στο γιο και διάδοχό του Κυναξάρη, αλλά και σε μαθητές του στα «Δίκαια των Ανθρώπων», με τα έξι εκείνα ονόματα οι Αναρίακες, μνημόνευαν, και μία «αλήθεια». Ότι δηλαδή, φεύγοντας από τη Βαβυλώνα οι Έξι, χρεώθηκε ο καθένας τους, από 13 κλειδιά.
Το μαύρο «χαρτί», το κρατούσε στα «χέρια» της η ΝΑʼΜΑ. Τα υπόλοιπα 11 μυστικά, που είχε κλειδωμένα πάνω της, αγνοούσε η ίδια, αν οι κατά την τάξη του Ναού κτήτορες τους ήταν, από τους νεκρούς Μάγους ή τους υπόλοιπους πέντε επιζώντες. Αλλά για το μαύρο «χαρτί» γνώριζε, ότι ο νόμιμος κτήτορας του, προ Κοσσαίων, ήταν μεταξύ των υπόλοιπων πέντε επιζώντων.
Το δικό της βέβαια χρέος, αυτό καθεαυτό, παρέμενε το ίδιο, όπως και προ Κοσσαίων: εκείνος της «Ιέρειας» των «Δώδεκα Ωρών». Κάθε «Ώρα» ήταν ένα «μυστικό», από εκείνα που ʽχαν μείνει ορφανά από τους Μάγους θεράποντές τους. Τούτο σήμαινε, ότι εφόσον θα παρέμενε πιστή φύλακας των 12 κλειδιών, θα έπρεπε να διατηρήσει «άγαμον παρθενία». Γιατί, στην προ Κοσσαίων εποχή και ήδη επί εφτά χρόνια, η ΝΑʼΜΑ ήταν κοινή σύζυγος των ένδεκα νεκρών (πια) Μάγων κτητόρων τους και ενός επιζώντος.
Οι δώδεκα «Δέλτοι» των «Ωρών», με την πρώτη ανάγνωσή τους από ένα σημερινό μάτι, θα θύμιζε τα «Ζώδια». Αλλά και άλλες γνωστές και διακεκριμένες δωδεκάδες: ανθρώπων, ζώων, πραγμάτων, πράξεων, ποιοτήτων και καταστάσεων. Μία δεύτερη ματιά, πιο διεισδυτική ίσως από εκείνη ενός σύγχρονου «θεωρητικού Αστρολόγου», θα πρόσεχε και κάποιον «ουράνιο χάρτη». Αν η ματιά εκείνη έδειχνε λίγη περισσότερη «περιέργεια» θα διαπίστωνε, ίσως, ότι όταν οι 12 «κάρτες» θα έμπαιναν σε μία άλλη συγκεκριμένη διάταξη, θα αποκάλυπταν τους «δώδεκα παλμούς» της «ανθρώπινης συνείδησης»:
«Προβολή, Συμβολή, Υπερβολή, Μεταβολή, Περιβολή, Παραβολή, Υποβολή, Διαβολή, Αναβολή, Καταβολή, Επιβολή και … Νόηση(Εμβολή)». Για καθένα «παλμό» αντιστοιχούσε και μία από τις επόμενες σημερινές «κάρτες Ταρώ», αλλά με ανάποδη αρίθμηση: 76[FONT="][1][/FONT], 75, 74, κ.ο.κ. μέχρι 65.
Το «65», η «Νόηση», κατά τους Αναρίακες, τον Δηϊόκη και τον Φερεκύδη, ήταν η «προδοσία της συνείδησης», ο «θάνατός» της! Ο Πιέρ Σιμόν ντε Λαπλάς έγραψε για τη Νόηση στα «Δοκίμιά» του:
«Αν υπήρχε μία Νόηση που να γνώριζε σε κάθε στιγμή όλες τις δυνάμεις που δίνουν κίνηση στη Φύση και τις σχετικές θέσεις όλων των πραγμάτων που υπάρχουν σʼ αυτή, κι αν αυτή η Νόηση ήταν τέτοια ώστε να κατορθώσει να αναλύσει τα δεδομένα, θα μπορούσε να συνοψίσει σʼ ένα μοναδικό τύπο την κίνηση των μεγαλύτερων σωμάτων του σύμπαντος μαζί μʼ αυτή των ελαφρύτερων ατόμων: για μία τέτοια Νόηση τίποτε δεν θα ήταν αβέβαιο. Και το μέλλον όπως και το παρελθόν, θα γινόταν μπροστά στα μάτια της». Και τα μάτια της Νόησης αυτής, δεν μπορεί παρά να είναι, αυτή καθεαυτή η ζωντάνια: «Ο Θεός είναι ζων και Θεός των ζώντων», που «δίνουν κίνηση στη Φύση»!
Νόηση και Προβολή, αποτελούν «νόμισμα» της συνείδησης, με τις «δύο όψεις» του. Το «μυστικό» της ζωντάνιας έγκειται, στο μυστήριο της «νοητικής βεβαιότητας», απέναντι σε κάθε επόμενη («καινή») προβολή. Εξ ου και οι σημερινοί «μάγοι εργαστηρίου», οι ενασχολούμενοι με τα του «Εγκεφάλου» γενικά, αλλά και του «ανθρώπινου» ειδικότερα, καταλήγουν στη «Βιολογία»!
«Θα ήθελα με ευχαρίστηση,
σε ένα πείραμα,
τη σκόνη αυτού του κόσμου
με τις σταγόνες της δροσιάς
να ξεπλύνω», τραγουδούσε ο Ιάπωνας ποιητής Μπάσω(Basho) το 1660(μΧ) περίπου.
Ο Μπάσω ήταν ένας μάγος του «Ανατέλοντος Ηλίου». Αναζητούσε μες στη Φύση, την ανανέωση της ψυχής του. Στο ποίημά του «Το Ιστορικό ενός ανεμοδαρμένου Ανθρώπινου σκελετού», η «πίπτουσα σταγόνα δροσιάς» είναι η αρχή της μαγείας εκείνης, που η ψυχή νοιώθει καθαρή, σαν τη «θεωρεί». Είναι ο «έρως», πριν το «ωμέγα» του!
Ο Μπάσω, ποτέ του δεν «έδωσε λογαριασμό» για το «τι ψυχή θα παρέδιδε» και «σε ποιον», γιʼ αυτό και δεν επιβάρυνε καν τους συνανθρώπους του, με «έξοδα ταφής» του. Ποτέ δεν έμαθε κανείς, από όσους είχαν τη χαρά να τον γνωρίζουν, αλλά και εκείνους που είχαν τη φήμη του στο νου τους, πως και για πού εξαφανίστηκε μία ημέρα στα σαράντα του(1684). Επέστρεψε μετά από δέκα τέσσερα χρόνια, ως «σκελετός του εαυτού» του, τραγουδώντας:
«Απόψε ο αέρας φυσά
μέσʼ απʼ τα κλαδιά του Μπάσω[FONT="][2][/FONT],
Ακούω τη βροχή να πέφτει,
Σταγόνα πάνω στη λεκάνη».
Το πρωινό κιόλας της επομένης, χαράματα, πριν ξυπνήσουν του ήλιου «οι πλανεύτρες θυγατέρες», σηκώθηκε και έφυγε πάλι πεζά στο μισοσκόταδο, απαγγέλλοντας σε χαμηλό και αργό τόνο:
«Σπάζοντας την ησυχία
Μίας αρχαίας λιμνούλας
Ένας βάτραχος πήδηξε μες στο νερό
Ένας βαθύς συντονισμός»!
Η ΝΑʼΜΑ έμεινε σε «άγαμον παρθενία» και χάθηκε μέσα στη φούρια του χρόνου και της ανθρώπινης ιστορίας. Ό, τι και όσα να έλεγαν για εκείνην οι Αναρίακες, μετά από χίλια χρόνια, τότε το 710 π.Χ. οι άνθρωποι θα το «πίστευαν», σαν κάτι το φυσικό ή εφικτό. Σήμερα όμως, «εποχή διαστημικών αναζητήσεων» και σχετικών ονειροπολήσεων, θα γίνονταν αντικείμενο, μάλλον «χλευασμού» ή, στη χειρότερη περίπτωση, τροφή για «εξωγήινες προσδοκίες»!
Το μαύρο «χαρτί» ανήκε στο Μάγο, που την επόμενη χρονιά, εκείνης της κατάληψης από τους Κοσσαίους, θα είχε τα πρωτεία στο Ναό. Θα ήταν ο «Αρχιερέας ενιαυσίου». Όμως η Ιέρεια είχε επίσης χρέος τιμής και αφοσίωσης προς τον Ναό, όσο θα ανέπνεε, να μη φανερώσει ποτέ το όνομά του. Η ΝΑ ʼΜΑ συνεπώς, έκρυβε με την αναπνοή της, δύο μεγάλα μυστικά: και ότι ήταν ζωντανός ο «Αρχιερέας» και το όνομά του. Εκείνος ήταν ο κλειδοκράτορας, του «μαύρου χαρτιού»!
[FONT="][1][/FONT] Η αρίθμηση φυσικά στο παρόν κείμενο είναι συμβατική. Η «76» αντιστοιχεί στην Ιέρεια» κ.ο.κ. τ.σ.
[FONT="][2][/FONT] Basho: μία γιαπωνέζικη ποικιλία μπανανιάς, από την οποία δανείστηκε ο Ιάπωνας ποιητής το επώνυμό του τ.σ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
«Μάγος είναι ο Μάιος, από τους δώδεκα Μήνες»! Βοηθάει άραγε τούτη η παραδοχή, για να ορίσει κανείς, τι σημαίνει μαγεία;
«Εν αρχή…» είναι ο λόγος και η λογική. Όσο μπορεί κανείς να ορίσει τι είναι ο λόγος, άλλο τόσο μπορεί κάποιος άλλος να ορίσει, τι είναι λογικό και ποια η μάνα του. Το παράδοξο του λογικού είναι, ότι συνήθως λαμβάνεται ως τέτοιο, βασικά από διάθεση «απιστίας» και «αντικειμενικότητας». Ο λογικός όμως μίας εποχής, αγνοεί ή λησμονεί ότι, όλα μα όλα τα γεννήματα της λογικής του, ήταν κάποτε δοξασίες, κάποιου «τρελού».
Ο λόγος λέει και γίνεται: είναι η κοσμογονική συνέπεια της διαφοράς, μεταξύ σιωπής και μετα- αυτής. Η διαφορά είναι χρόνος, και είναι τόσος, όσος δεν αρκεί, για να μετανοήσει ένας αυτόχειρας! Ήταν αρκετός όμως για να γίνει, το «Big Bang»…
Αν ο λόγος λοιπόν δεν είναι Θεός, τότε προϋπήρχε αυτού η μαγεία, και τον γέννησε. Αντίθετα, αν ο Θεός είναι λόγος, τότε η γέννησή Του μες στη σιωπή Του, δεν μπορεί παρά να ήταν… μαγική. Όπως και να έχει όμως: η διαφορά είναι πάντα χρόνος!
Ένα από τα χαρίσματα του Τρελού είναι, ότι δεν μετράει, το χρόνο, τα άστρα και τις αμαρτίες του. Γιʼ αυτό ένας άνθρωπος που δεν μετράει, ούτε το χρόνο, ούτε τα άστρα κι ούτε τις αμαρτίες του, δεν «έχει χρειαν…» μαγείας και ποτέ δεν θα γίνει μάγος.
Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλοι οι μάγοι της ιστορίας, «από τον Αδάμ» μέχρι και σήμερα. Και δε γίνεται διαφορετικά, αφού εκείνο που στην «πράξη μυούνται» να αναγνωρίζουν είναι ότι: η Διαφορά είναι πάντα Χρόνος.
Τον Μάιο τα χελιδόνια κτίζουν ακόμη τις φωλιές τους, στο βόρειο ημισφαίριο του αστεριού μας. Το πόσο φλύαρα είναι εκείνον τον καιρό, δεν λέγεται! Μάρτιο και Απρίλιο, σπάνια τα βλέπει κανείς να πλατσουρίζουν στις λάσπες ή να μαζεύονται σε φωνακλάδικα κοπάδια. Δύο –δύο συνήθως, κι όλο να ερωτοτροπούν, μοιάζουν για προσωρινούς, περαστικούς περιπλανώμενους του ουρανού. Μετά την Πρωτομαγιά όμως, λες και τα στρίβει κάποια βιδίτσα και να ʽσου, που τα βλέπεις που τα χάνεις, θαυματουργούν αρχιτεκτονικά( αλήθεια!), με λάσπη και ασταμάτητη φλυαρία. Αγνοούν άραγε, ότι «ασκούν μαγεία»; Γιατί είμαι σίγουρος, ότι κάτι «λένε» και «γίνεται»!
Η «αποδεδεγμένη μαγεία», ιστορικά χάθηκε από το προσκήνιο του «Ναού» και της «Αγοράς», με το αυτοκρατορικό τέλος της Βαβυλώνας(1750 π.Χ.). Οι Κοσσαίοι καταληψίες της, δεν θα μπορούσαν ποτέ να μάθουν τα «μυστικά» των «Βαβυλώνιων» Μάγων. Επειδή ακριβώς ποτέ δεν θα μπορούσαν να μάθουν, ότι «η διαφορά είναι πάντα χρόνος». Γιʼ αυτό και θα αρκούνταν, στο αμέτρητο συγκεντρωμένο χρυσαφικό του Ναού και στα «σχεδόν μαγικά»(!) όπλα (των ειρηνικών βασικά «Βαβυλωνίων»!).
Για να συνεχίσουν τους ληστρικούς πολέμους τους, ανατολικά με τους κατοίκους των σημερινών Ινδιών και τους Κινέζους του Θιβέτ και δυτικά, μέχρι και με τους Αιγυπτίους και τους «Τρώες» (1200 π.Χ. περίπου). Πεντακόσια και περισσότερα χρόνια, ήταν ο τρόμος και ο φόβος όλης της «Οικουμένης». Τα όπλα των ειρηνικών Βαβυλωνίων, στα χέρια πρώην ανθρωποφάγων, μόνο θεούς, δαίμονες, ημίθεους, τέρατα, ήρωες και παρόμοια ήδη τρέλας, θα μπορούσαν να επιφέρουν, στα μυαλά και στις «λαϊκές ψυχές».
Αν ακολουθήσουμε την καθιερωμένη, ακαδημαϊκή παραδοχή, όπως αυτή γεννήθηκε και τράφηκε από το μεσουράνημα του Διαφωτισμού και μέχρι σήμερα, κατά την «χιλιετία» εκείνη( 1750-1200 π.Χ. περίπου) γεννήθηκε ιστορικά, η μεγαλύτερη και πιο παρατεταμένη διχόνοια μεταξύ των ανθρώπων όλης της Οικουμένης. Επρόκειτο για την κρίση και αποσύνθεση της «Άριας» ή «Ινδοευρωπαϊκής» ομογένειας:«ιαπετικής», κατά τους Έλληνες, «σανσκριτικής», κατά την σύγχρονη «Ακαδημία». Η «ομηρική εκδοχή» της ιωνικής «λαϊκής ψυχής», αποτελούσε τον απόηχο εκείνης της περιόδου, «κοσσαίικης κακοδαιμονίας» επί της Δυτικής Οικουμένης: από Μ. Ασία-Συρία και μέχρι τις «Στήλες του Ηρακλή»(Γιβράλταρ). Στην «Ανατολή»(υπόλοιπη ηπειρωτική Ασία σχεδόν), όσα συνέβησαν εκείνη την περίοδο, οι Δυτικοί θα τα «μάθαιναν» δύο χιλιάδες χρόνια μετά: από τον «Μάρκο Πόλο», τις «Βέδδες», τους «Εθνολόγους» του 19ου μ.Χ. αιώνα και το …Χόλυγουντ!
Το βάθος της κακοδαιμονίας που έσπειραν οι Κοσσαίοι στις ανθρώπινες ψυχές και στα μυαλά τους, ξεκινούσε από τη δύναμη που έδινε στους απογόνους και κληρονόμους μερικών Μάγων της ειρηνικής Βαβυλώνας( με τους «κρεμαστούς κήπους»!), η διανοητική αδυναμία των υπερβόρειων κατακτητών τους, να «μάθουν» τα «μυστικά των Μάγων».
Εβδομήντα δύο «καθιερωμένοι και αποδεκτοί» Μάγοι του Ναού, πεθαίνουν στη Βαβυλώνα, από βασανιστήρια και τελικές εκτελέσεις τους. Όσο κι αν προσπαθούσαν να φανερώσουν στους ανακριτές τους, όλα τα «μυστικά των Μάγων», εκεί που κολλούσαν και δεν έπαιρναν τα μυαλά των σχεδόν πάντα ημιμεθυσμένων Κοσσαίων, ήταν στο: «Η διαφορά είναι πάντα χρόνος»!
Τα «μυστικά του Ναού» ήταν 72 «δοξασμένα» και 6 «αδόκιμα». Όσες και οι «σημερινές» κάρτες «Ταρώ». Παρέμενε όμως «μυστήριο», μετά το θάνατο και του τελευταίου από τους «Εβδομήντα Δύο», αν οι επιζώντες Έξι του Ναού, ήταν κάποιοι από τους εβδομήντα δύο «Κλειδούχους» των « δοξασμένων μυστικών» ή και οι Έξι επιζώντες ήταν, εκείνοι που είχαν τα «κλειδιά», των «αδόκιμων μυστικών».
Αλλά στη συνέχεια, όταν οι Κοσσαίοι θα άρχιζαν να ηρεμούν που και που, θα άρχιζαν να προσέχουν και μερικές διαφορές, στα ήθη και τα έθη των ειρηνικών Βαβυλωνίων. Έτσι, μετά από δύο τρεις αιώνες, και από «παρενέργειες συνουσίας» τους, με τους «γιους και τις θυγατέρες των ανθρώπων», θα προέκυπτε το ακόμη πιο στρυφνό αντίγραφο της «αρχαίας απορίας»: « Δεν ήταν μόνον 72 και Έξι, αλλά έξι από αυτούς ήταν Κόρες[FONT="][1][/FONT] και δώδεκα Αδιάφοροι!».
Ήταν «συμπέρασμα», από εκείνα που δημιουργούν ιστορίες, για «θησαυρούς», «θεούς» και «θαύματα». Ανάμεσα στους Εβδομήντα Δύο, μόνον το κορμί μίας Κόρης έριξαν κατ…(σε «κακά χάλια») στα σκυλιά τους(!) οι κατακτητές. Πέντε «γυναίκες και ένας άνδρας», θα έλεγε κάθε κοινός άνθρωπος, αν συναντούσε μαζί τότε, τους έξι φυγάδες της Βαβυλώνας, περιπλανώμενα χελιδόνια, προς την «Εσπερία»: εννοώντας το «Ίλιον»( « Μικρή Ασία»= «μικρή φωτιά= «Τροία» κλπ). Αλλά οι «πολιτισμένοι» πια, μετά από δύο αιώνες, Κοσσαίοι άρχοντες, με τους «σοφούς» τους, τους «αντιγράφους» τους, τους έξυπνους και ανόητους τσαρλατάνους και, τέλος, με τις «Μυστικές Υπηρεσίες» τους, είχαν πια ξεχάσει τα «κλειδιά», είχα ξεχάσει και τον «χρόνο», και κόλλησαν στην απορία, αν ο «άνδρας» ήταν, «αρσενικός ή αδιάφορος»!
Συνεχίζεται Νωεύς
[FONT="][1][/FONT] «Ιέρειες», «Αδελφές» κ.π. Τ.σ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.