16-12-08
12:25
Ναι, νομίζω ότι είναι ένας -ξαναλέω, συχνά ασυνείδητος- εγωισμός... Είτε δε θέλουμε να δούμε ότι έμμεσα πληγώνουμε η θα πληγώσουμε κάποιον, είτε κάτι μας φοράει παρωπίδες. Ένας εθισμός, ένα βόλεμα...
Τι λες?
Τι λες?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
07-12-08
15:27
Γιατί το ονομάζετε αυτοκτονία; Είναι τόσο εύκολο να περάσει κανείς σε άρνηση, έστω κι αν ξέρει ότι ό,τι κάνει τον σκοτώνει. Ποτό, τσιγάρο, ναρκωτικά...
Μερικές φορές, όσο ώριμοι κι αν είμαστε, χρειάζεται ένα πολύ γερό σοκ, για να σταματήσουμε την καταστροφική πορεία...
Ο παππούς μου πέθανε από το τσιγάρο, από την καρδιά του. Η γιαγιά μου συνέχισε να καπνίζει σα φουγάρο, ό,τι κι αν της έλεγαν, παρ' όλο που ο πατέρας μου το έκοψε μαχαίρι... Μπορεί σήμερα να την είχαμε ήδη χάσει, αν δε χρειαζόταν μία νοσηλεία. Και στο νοσοκομείο είδε πολλά σωληνάκια να βγαίνουν από μέσα της, γεμάτα με αηδιαστικά πράσινα και μαύρα υγρά... σοκαρίστηκε.
Ο άντρας της που πέθαινε στο κρεβάτι δεν τη σόκαρε. Τα παιδιά της, που πονούσαν να το βλέπουν να υποφέρει, δεν της άρκεσε. Οι νοσηλείες, οι βήχες, ο πόνος, δεν την ξύπνησε... Κι ας ήταν ο άνθρωπός της, ο έρωτας της ζωής της.
Έπρεπε να αηδιάσει με το σώμα της, με μία εικόνα, ενώ δεν πονούσε καν, για να κόψει το τσιγάρο μαχαίρι μετά από 40 χρόνια.
Τι θέλω να πω; Μερικές φορές δεν είναι μόνο ο εγωισμός που μας κάνει να φλερτάρουμε με τον κίνδυνο, είναι το ότι όσο έξυπνοι ή λογικοί κι αν είμαστε, ή συναισθηματικοί και αποφασισμένοι, απλά δεν βλέπουμε τι κάνουμε.
Μερικές φορές, όσο ώριμοι κι αν είμαστε, χρειάζεται ένα πολύ γερό σοκ, για να σταματήσουμε την καταστροφική πορεία...
Ο παππούς μου πέθανε από το τσιγάρο, από την καρδιά του. Η γιαγιά μου συνέχισε να καπνίζει σα φουγάρο, ό,τι κι αν της έλεγαν, παρ' όλο που ο πατέρας μου το έκοψε μαχαίρι... Μπορεί σήμερα να την είχαμε ήδη χάσει, αν δε χρειαζόταν μία νοσηλεία. Και στο νοσοκομείο είδε πολλά σωληνάκια να βγαίνουν από μέσα της, γεμάτα με αηδιαστικά πράσινα και μαύρα υγρά... σοκαρίστηκε.
Ο άντρας της που πέθαινε στο κρεβάτι δεν τη σόκαρε. Τα παιδιά της, που πονούσαν να το βλέπουν να υποφέρει, δεν της άρκεσε. Οι νοσηλείες, οι βήχες, ο πόνος, δεν την ξύπνησε... Κι ας ήταν ο άνθρωπός της, ο έρωτας της ζωής της.
Έπρεπε να αηδιάσει με το σώμα της, με μία εικόνα, ενώ δεν πονούσε καν, για να κόψει το τσιγάρο μαχαίρι μετά από 40 χρόνια.
Τι θέλω να πω; Μερικές φορές δεν είναι μόνο ο εγωισμός που μας κάνει να φλερτάρουμε με τον κίνδυνο, είναι το ότι όσο έξυπνοι ή λογικοί κι αν είμαστε, ή συναισθηματικοί και αποφασισμένοι, απλά δεν βλέπουμε τι κάνουμε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.