Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
21-08-08
14:44
Πώς θα φαινόταν η ιδέα ότι ο θάνατος μας προειδοποιεί μ'ένα μυστηριώδη τόνο;
..κι ότι η προειδοποίηση γίνεται πάντα μ'ένα ρίγος;
Ο θάνατος είναι ο αιώνιος σύντροφός μας , σύμφωνα με τον "τυπά" Δον Χουάν.
Βρίσκεται πάντα στ'αριστερά μας, όσο μακρυά φτάνει το χέρι μας. Μας παρακολουθεί. Μας ψιθυρίζει κάτι στο αυτί, ενίοτε, και νιώθουμε, έτσι, ένα ρίγος.
Μάλιστα τολμώ να πω ότι ο βαθμός και η συχνότητα αίσθησης του ρίγους είναι συνάρτηση του πόσο κοντά έχουμε φτάσει στο θάνατο μας.
Μας παρακολουθεί πάντα και θα μας παρακολουθεί μέχρι να μας τσακώσει.
Είμαστε αυτοί που στήνουμε καρτέρι στα πουλιά και περιμένουμε υπομονετικά να τα σκοτώσουμε, όπως περιμένει κι ο θάνατος για μας.
Πώς μπορούμε να νιώθουμε τόσο σημαντικοί όταν ξέρουμε ότι ο θάνατος μας παραμονεύει;
Εκείνο που πρέπει να κάνει κανείς όταν τον πιάνει ανυπομονησια είναι να γυρίζει προς τ'αριστερά και να ζητά από τον θάνατό του να τον συμβουλέψει. Αν ο θάνατος σου, σου κάνει κάποιο νεύμα, αν έχεις την τύχη να τον δείς για μια στιγμή, ή έστω αν έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεται δίπλα σου και σε παρακολουθεί, γλυτώνεις από ένα σωρό ασήμαντα πράγματα.
Το θέμα του θανάτου έπρεπε να συζητιέται όσο γίνεται περισσότερο. Θεωρούμε ότι είναι ένδειξη, μέχρι και αγένειας (!) να μιλάμε για αυτόν. Συχνά φτύνουμε τον κόρφο μας κι άλλα τέτοια..
Αλλά για τους περισσότερους μια παρόμοια συζήτηση θα ήταν χωρίς νόημα μια που και μόνο η σκέψη του θανάτου προκαλεί δυσφορία και φόβο.
Είμαστε γεμάτοι προκαταλήψεις και η ιδέα του Θανάτου μας το θυμίζει πιο έντονα αυτό, περισσότερο από οτιδήποτε.
Άλλωστε είναι κοινή μας μοίρα και προορισμός. Αυτό που ενώνει όλους τους ανθρώπους όλων των στρωμάτων.
Ο θάνατος είναι ο μόνος σοφός σύμβουλος που διαθέτουμε.
"...όταν νιώθεις πως όλα σου πάνε στραβά και σ'οδηγούν στην καταστροφή, γύρισε προς τον θάνατό σου και ρώτησε τον αν είναι έτσι. Ο θάνατός σου θα σου πει πως κάνεις λάθος και πως τίποτα άλλο δεν μετράει έξω απ'το άγγιγμα του. Και θα προσθέσει: "εγώ δεν σε άγγιξα ακόμα". C. Castaneda "Journey to Ixtlan".
Οφείλουμε να απαλλαγούμε από τις μικρότητες που ανήκουν σε ανθρώπους που ζουν τη ζωή τους σάμπως ο θάνατος να μην υπάρχει.
Είναι δυνατό, όμως να βλέπουμε τον θάνατο μας;
Και βέβαια είναι.
...Όταν δεν νιώθουμε σημαντικότεροι από τίποτα και όταν ο θάνατος μας κάθεται ακριβώς δίπλα μας.
Ο θάνατος μας παραμονεύει συνέχεια. Κατά συνέπεια, δεν έχουμε περιθώρια για αμφιβολίες ή μετανιωμούς. Αν πρέπει να πεθάνω επειδή γράφω σε ένα forum ή πήγα έναν περίπατο, απλούστατα θα πεθάνω.
Μέσα σε έναν κόσμο όπου ο θάνατος είναι κυνηγός δεν υπάρχει περιθώριο για μετανιώματα και αμφιβολίες. Υπάρχει περιθώριο μόνο για αποφάσεις. Και το να αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη των αποφάσεών του, σημαίνει να είναι έτοιμος να πεθάνει για αυτές.
..κι ότι η προειδοποίηση γίνεται πάντα μ'ένα ρίγος;
Υποψιάζομαι ό,τι κοντύτερα σε σαμάνο εννοείς προέρχεται από αναφορές σε χαρτί που περιγράφουν τυπάδες του στυλ "Δον Χουάν".
Ο θάνατος είναι ο αιώνιος σύντροφός μας , σύμφωνα με τον "τυπά" Δον Χουάν.
Βρίσκεται πάντα στ'αριστερά μας, όσο μακρυά φτάνει το χέρι μας. Μας παρακολουθεί. Μας ψιθυρίζει κάτι στο αυτί, ενίοτε, και νιώθουμε, έτσι, ένα ρίγος.
Μάλιστα τολμώ να πω ότι ο βαθμός και η συχνότητα αίσθησης του ρίγους είναι συνάρτηση του πόσο κοντά έχουμε φτάσει στο θάνατο μας.
Μας παρακολουθεί πάντα και θα μας παρακολουθεί μέχρι να μας τσακώσει.
Είμαστε αυτοί που στήνουμε καρτέρι στα πουλιά και περιμένουμε υπομονετικά να τα σκοτώσουμε, όπως περιμένει κι ο θάνατος για μας.
Πώς μπορούμε να νιώθουμε τόσο σημαντικοί όταν ξέρουμε ότι ο θάνατος μας παραμονεύει;
Εκείνο που πρέπει να κάνει κανείς όταν τον πιάνει ανυπομονησια είναι να γυρίζει προς τ'αριστερά και να ζητά από τον θάνατό του να τον συμβουλέψει. Αν ο θάνατος σου, σου κάνει κάποιο νεύμα, αν έχεις την τύχη να τον δείς για μια στιγμή, ή έστω αν έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεται δίπλα σου και σε παρακολουθεί, γλυτώνεις από ένα σωρό ασήμαντα πράγματα.
Το θέμα του θανάτου έπρεπε να συζητιέται όσο γίνεται περισσότερο. Θεωρούμε ότι είναι ένδειξη, μέχρι και αγένειας (!) να μιλάμε για αυτόν. Συχνά φτύνουμε τον κόρφο μας κι άλλα τέτοια..
Αλλά για τους περισσότερους μια παρόμοια συζήτηση θα ήταν χωρίς νόημα μια που και μόνο η σκέψη του θανάτου προκαλεί δυσφορία και φόβο.
Είμαστε γεμάτοι προκαταλήψεις και η ιδέα του Θανάτου μας το θυμίζει πιο έντονα αυτό, περισσότερο από οτιδήποτε.
Άλλωστε είναι κοινή μας μοίρα και προορισμός. Αυτό που ενώνει όλους τους ανθρώπους όλων των στρωμάτων.
Ο θάνατος είναι ο μόνος σοφός σύμβουλος που διαθέτουμε.
"...όταν νιώθεις πως όλα σου πάνε στραβά και σ'οδηγούν στην καταστροφή, γύρισε προς τον θάνατό σου και ρώτησε τον αν είναι έτσι. Ο θάνατός σου θα σου πει πως κάνεις λάθος και πως τίποτα άλλο δεν μετράει έξω απ'το άγγιγμα του. Και θα προσθέσει: "εγώ δεν σε άγγιξα ακόμα". C. Castaneda "Journey to Ixtlan".
Οφείλουμε να απαλλαγούμε από τις μικρότητες που ανήκουν σε ανθρώπους που ζουν τη ζωή τους σάμπως ο θάνατος να μην υπάρχει.
Είναι δυνατό, όμως να βλέπουμε τον θάνατο μας;
Και βέβαια είναι.
...Όταν δεν νιώθουμε σημαντικότεροι από τίποτα και όταν ο θάνατος μας κάθεται ακριβώς δίπλα μας.
Ο θάνατος μας παραμονεύει συνέχεια. Κατά συνέπεια, δεν έχουμε περιθώρια για αμφιβολίες ή μετανιωμούς. Αν πρέπει να πεθάνω επειδή γράφω σε ένα forum ή πήγα έναν περίπατο, απλούστατα θα πεθάνω.
Μέσα σε έναν κόσμο όπου ο θάνατος είναι κυνηγός δεν υπάρχει περιθώριο για μετανιώματα και αμφιβολίες. Υπάρχει περιθώριο μόνο για αποφάσεις. Και το να αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη των αποφάσεών του, σημαίνει να είναι έτοιμος να πεθάνει για αυτές.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
14-08-08
03:28
Ενίοτε νιώθω πως με αγγίζει, δεν ξέρω γιατί, ένα προαίσθημα θανάτου...Είτε πρόκειται για μια ακαθόριστη ασθένεια, που δεν υλοποιείται σε πόνο και γι'αυτό τείνει να πνευματοποιηθεί σε στόχο για τόπικ (), είτε για μια κούραση που απαιτεί έναν ύπνο τόσο βαθύ που ακόμα και το "κοιμάμαι" δεν της αρκεί -το σίγουρο είναι ότι αισθάνομαι σαν κάποιον ασθενή στα τελευταία του που τα αδύναμα χέρια του αφήνουν χωρίς βιαιότητα μήτε νοσταλγία το μαξιλάρι που ένιωθαν να κρατούν.
Αναλογίζομαι τότε τι είναι αυτό που ονομάζουμε ζωή. Δεν θέλω να πω το μυστήριο της ζωής, που δεν αντιλαμβάνομαι αλλά τη σωματική αίσθηση του παύω να ζω.
Η ανθρωπότητα φοβάται το θάνατο, αλλά με τρόπο ασαφή. Ο φυσιολογικός άνθρωπος στη δράση, ο φυσιολογικός άνθρωπος, ασθενής ή γέρος, ελάχιστες φορές κοιτάζει με φρίκη την άβυσσο του τίποτα που ο ίδιος αποδίδει σε αυτή την άβυσσο.
Όλα αυτά είναι έλλειψη φαντασίας. Είναι επίσης ανάξιο ενός σκεπτόμενου όντος να πιστεύει ότι ο θάνατος είναι ύπνος. Και γιατί να είναι, αφού ο θάνατος δεν μοιάζει σε τίποτα με τον ύπνο; Το βασικό στοιχείο του ύπνου είναι ότι ξυπνάμε απ'αυτόν, ενώ από το θάνατο, απ'ό,τι φαίνεται δεν ξυπνάει κανείς.
Αν όμως ο θάνατος μοιάζει με τον ύπνο, πρέπει να θεωρούμε ότι ξυπνάμε απ'αυτόν.
Ωστόσο ο φυσιολογικός άνθρωπος δεν βλέπει έτσι τα πράγματα: φαντάζεται το θάνατο σαν έναν ύπνο από τον οποίο δεν ξυπνάει κανείς, που όμως δεν σημαίνει τίποτα. Ο θάνατος, όπως είπα, δεν μοιάζει με τον ύπνο γιατί στον ύπνο είμαστε ζωντανοί και κοιμόμαστε. Ούτε μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί κάποιος να παρομοιάσει το θάνατο με το οτιδήποτε, γιατί δεν έχουμε την εμπειρία του ή κάτι με το οποίο μπορούμε να τον συγκρίνουμε. Δεν ανακαλύφθηκε -ούτε αποκαλύφθηκε- ακόμη, κάποιος απέθαντος...
Για μένα, όταν βλέπω έναν νεκρό, ο θάνατος μου μοιάζει με αναχώρηση. Το λείψανο μου δίνει την εντύπωση ενός ενδύματος που το παράτησαν. Κάποιος έφυγε και δεν χρειάστηκε να πάρει το ένα και μοναδικό ρούχο που φορούσε.
Σημείωση:
Τα μηνύματα από 45 έως 95 απαπτύχθηκαν στο παρόν θέμα με τίτλο "Φιλοσοφία του Θανάτου...".
Αναλογίζομαι τότε τι είναι αυτό που ονομάζουμε ζωή. Δεν θέλω να πω το μυστήριο της ζωής, που δεν αντιλαμβάνομαι αλλά τη σωματική αίσθηση του παύω να ζω.
Η ανθρωπότητα φοβάται το θάνατο, αλλά με τρόπο ασαφή. Ο φυσιολογικός άνθρωπος στη δράση, ο φυσιολογικός άνθρωπος, ασθενής ή γέρος, ελάχιστες φορές κοιτάζει με φρίκη την άβυσσο του τίποτα που ο ίδιος αποδίδει σε αυτή την άβυσσο.
Όλα αυτά είναι έλλειψη φαντασίας. Είναι επίσης ανάξιο ενός σκεπτόμενου όντος να πιστεύει ότι ο θάνατος είναι ύπνος. Και γιατί να είναι, αφού ο θάνατος δεν μοιάζει σε τίποτα με τον ύπνο; Το βασικό στοιχείο του ύπνου είναι ότι ξυπνάμε απ'αυτόν, ενώ από το θάνατο, απ'ό,τι φαίνεται δεν ξυπνάει κανείς.
Αν όμως ο θάνατος μοιάζει με τον ύπνο, πρέπει να θεωρούμε ότι ξυπνάμε απ'αυτόν.
Ωστόσο ο φυσιολογικός άνθρωπος δεν βλέπει έτσι τα πράγματα: φαντάζεται το θάνατο σαν έναν ύπνο από τον οποίο δεν ξυπνάει κανείς, που όμως δεν σημαίνει τίποτα. Ο θάνατος, όπως είπα, δεν μοιάζει με τον ύπνο γιατί στον ύπνο είμαστε ζωντανοί και κοιμόμαστε. Ούτε μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί κάποιος να παρομοιάσει το θάνατο με το οτιδήποτε, γιατί δεν έχουμε την εμπειρία του ή κάτι με το οποίο μπορούμε να τον συγκρίνουμε. Δεν ανακαλύφθηκε -ούτε αποκαλύφθηκε- ακόμη, κάποιος απέθαντος...
Για μένα, όταν βλέπω έναν νεκρό, ο θάνατος μου μοιάζει με αναχώρηση. Το λείψανο μου δίνει την εντύπωση ενός ενδύματος που το παράτησαν. Κάποιος έφυγε και δεν χρειάστηκε να πάρει το ένα και μοναδικό ρούχο που φορούσε.
Σημείωση:
Τα μηνύματα από 45 έως 95 απαπτύχθηκαν στο παρόν θέμα με τίτλο "Φιλοσοφία του Θανάτου...".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.