Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
13-12-08
23:03
[ Ανάγκη για νέα κριτική έρευνα- Του ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ στο ένθετο «Βιβλιοθήκη»/Ελευθεροτυπία 12.12.2008
Δεν έχουν εκδηλωθεί ακόμα όλες οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης αλλά ένα μείζον αποτέλεσμά της γίνεται ήδη από τώρα ορατό. Η παρούσα κρίση καταρρίπτει πολλά από τα αξιώματα της κυρίαρχης ιδεολογίας και σαρώνει τις βασικές ιδέες που είχαν αποτελέσει την πυξίδα όχι μόνο των κυβερνήσεων και των εξουσιών αλλά και του «κοινού νου» που προσανατόλιζε τη μαζική συνείδηση. Στο μέτρο που κλονίζουν εδραιωμένες βεβαιότητες και υποχρεώνουν σε οδυνηρές αναθεωρήσεις, οι καταστάσεις κρίσης μπορεί να ευνοήσουν το πνεύμα της κριτικής έρευνας και τη διανοητική δημιουργικότητα. Έτσι και η παρούσα κρίση μπορεί να μας βοηθήσει να απαλλαγούμε από την αυτάρεσκη ψευδαίσθηση ότι ήδη γνωρίζουμε και κατανοούμε τον κόσμο. Σε κάθε περίπτωση μας υποχρεώνει να αναθεωρήσουμε πολλές παγιωμένες πεποιθήσεις που μέχρι τώρα έμοιαζε να διαθέτουν ένα ακλόνητο κύρος. Με άλλα λόγια, η κρίση μας υποχρεώνει να ασχοληθούμε ξανά με το επιτακτικό έργο της κριτικής κατανόησης του κοινωνικού κόσμου, απορρίπτοντας τη συμβατική «σοφία» που μας μεταβιβάζει μία κατεστημένη αυθεντία. Η ικανότητά μας να κατανοήσουμε την κοινωνία και τον κόσμο, και συνεπώς η ικανότητά μας να κρίνουμε και να αποφασίζουμε σωστά, προϋποθέτουν μία κοπιώδη, μεθοδική και απροκατάληπτη προσπάθεια διερεύνησης της σύγχρονης πολύπλοκης πραγματικότητας. Προϋποθέτουν μιάν «ιδιωτική» ζωή που δεν είναι ολοκληρωτικά υποταγμένη στην αναψυχή, στο θέαμα και στην κατανάλωση, αλλά διαθέτει τον αναγκαίο χρόνο και την ετοιμότητα για περισυλλογή, κριτικό στοχασμό, πνευματική έρευνα, αναζήτηση και γνώση…]
Δεν έχουν εκδηλωθεί ακόμα όλες οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης αλλά ένα μείζον αποτέλεσμά της γίνεται ήδη από τώρα ορατό. Η παρούσα κρίση καταρρίπτει πολλά από τα αξιώματα της κυρίαρχης ιδεολογίας και σαρώνει τις βασικές ιδέες που είχαν αποτελέσει την πυξίδα όχι μόνο των κυβερνήσεων και των εξουσιών αλλά και του «κοινού νου» που προσανατόλιζε τη μαζική συνείδηση. Στο μέτρο που κλονίζουν εδραιωμένες βεβαιότητες και υποχρεώνουν σε οδυνηρές αναθεωρήσεις, οι καταστάσεις κρίσης μπορεί να ευνοήσουν το πνεύμα της κριτικής έρευνας και τη διανοητική δημιουργικότητα. Έτσι και η παρούσα κρίση μπορεί να μας βοηθήσει να απαλλαγούμε από την αυτάρεσκη ψευδαίσθηση ότι ήδη γνωρίζουμε και κατανοούμε τον κόσμο. Σε κάθε περίπτωση μας υποχρεώνει να αναθεωρήσουμε πολλές παγιωμένες πεποιθήσεις που μέχρι τώρα έμοιαζε να διαθέτουν ένα ακλόνητο κύρος. Με άλλα λόγια, η κρίση μας υποχρεώνει να ασχοληθούμε ξανά με το επιτακτικό έργο της κριτικής κατανόησης του κοινωνικού κόσμου, απορρίπτοντας τη συμβατική «σοφία» που μας μεταβιβάζει μία κατεστημένη αυθεντία. Η ικανότητά μας να κατανοήσουμε την κοινωνία και τον κόσμο, και συνεπώς η ικανότητά μας να κρίνουμε και να αποφασίζουμε σωστά, προϋποθέτουν μία κοπιώδη, μεθοδική και απροκατάληπτη προσπάθεια διερεύνησης της σύγχρονης πολύπλοκης πραγματικότητας. Προϋποθέτουν μιάν «ιδιωτική» ζωή που δεν είναι ολοκληρωτικά υποταγμένη στην αναψυχή, στο θέαμα και στην κατανάλωση, αλλά διαθέτει τον αναγκαίο χρόνο και την ετοιμότητα για περισυλλογή, κριτικό στοχασμό, πνευματική έρευνα, αναζήτηση και γνώση…]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
13-12-08
18:04
Homo : Για μία «ανοιχτή κοσμολογία»
O Κόσμος
«Πολιτισμός είναι τα γεννήματα της ανθρώπινης αγωνίας, ανάμεσα σε δύο διαδοχικές κυριαρχίες της παγωνιάς και των πάγων» - Από τα (ανέκδοτα) «Αρχεία του Άριου Οίκου»
Τα συνεπαγόμενα της «Μεγάλης Έκρηξης» προϋπάρχουν του Κόσμου. Αυτά έγιναν Κόσμος, αφότου εμφανίστηκε ο άνθρωπος, μεταξύ αυτών, εξ αυτών και υπέρ αυτών. Η εμφάνιση του ανθρώπου έδωσε όνομα στα «συνεπαγόμενα», επειδή ακριβώς τα πρωταντίκρυσε, ως κόσμημα της δικής του ύπαρξης. Μόνον αυτή θα μπορούσε να ξεκινήσει από μία «Μεγάλη Έκρηξη» και να ονομάσει τον Κόσμο, που έτσι γεννήθηκε.
Έτσι κάπως εμφανίστηκε ο άνθρωπος, μέσα στον Κόσμο: με ένα μεγάλο και παρατεταμένο «οοοοο!». Η «ωραιότητα» υπήρξε η πρώτη «μεγάλη έκρηξη» στα σωθικά του. Το «άλφα και ωμέγα» της δημιουργίας του Κόσμου, «εκ του μη όντος, εις ον», την «ύπαρξη» ως προϋπόθεση και ταυτόχρονα ζητούμενο, η ανθρώπινη εμφάνιση θα την παγίωνε σε ένα φορτισμένο «ο….».
Ο Κόσμος λοιπόν γεννήθηκε από ένα «ωμέγα», κι αυτό ήταν που έδωσε στη συνέχεια, για όλα τα υπόλοιπα πράγματα, δικά τους ονόματα και «κόσμους», στις «υπάρξεις». Η εμφάνιση της «ανθρώπινης ύπαρξης», κοσμολογικά, αποτελεί επιστέγασμα της Δημιουργίας και του Κόσμου, ως τελική «υπεραξία» τους. Μία αξία δηλαδή, προϋπόθεση νοηματοδότησής τους. Πλην όμως, των νοημάτων λαμβανομένων, ως τον Λόγο της Σιωπής, που προϋπήρχαν, και πριν της «Μεγάλης Έκρηξης».
Το παραπίσω λοιπόν «μυστήριο» του Κόσμου, ο άνθρωπος, θέλει ή δεν θέλει, θα πρέπει να το εγκαταλείψει, στην αποκλειστικότητα του Θεού. Τίποτε παραπάνω όμως, για τον Αναλλοίωτο. Γιατί όλα τα περαιτέρω, συνθέτουν ήδη ένα μυστήριο: αυτό της δικής του ύπαρξης. Και του αρκεί, να ασχοληθεί μʼ αυτήν καθʼ εαυτήν, που του δίνει ακριβώς (και επιπλέον), την «ανθρωπινότητά» του! Μικρό, άραγε, είναι αυτό, για να της δώσει νόημα υπαρκτικό; Χωρίς αυτό, δεν θα είχε νόημα, και καμία Κοσμολογία.
O Κόσμος
«Πολιτισμός είναι τα γεννήματα της ανθρώπινης αγωνίας, ανάμεσα σε δύο διαδοχικές κυριαρχίες της παγωνιάς και των πάγων» - Από τα (ανέκδοτα) «Αρχεία του Άριου Οίκου»
Τα συνεπαγόμενα της «Μεγάλης Έκρηξης» προϋπάρχουν του Κόσμου. Αυτά έγιναν Κόσμος, αφότου εμφανίστηκε ο άνθρωπος, μεταξύ αυτών, εξ αυτών και υπέρ αυτών. Η εμφάνιση του ανθρώπου έδωσε όνομα στα «συνεπαγόμενα», επειδή ακριβώς τα πρωταντίκρυσε, ως κόσμημα της δικής του ύπαρξης. Μόνον αυτή θα μπορούσε να ξεκινήσει από μία «Μεγάλη Έκρηξη» και να ονομάσει τον Κόσμο, που έτσι γεννήθηκε.
Έτσι κάπως εμφανίστηκε ο άνθρωπος, μέσα στον Κόσμο: με ένα μεγάλο και παρατεταμένο «οοοοο!». Η «ωραιότητα» υπήρξε η πρώτη «μεγάλη έκρηξη» στα σωθικά του. Το «άλφα και ωμέγα» της δημιουργίας του Κόσμου, «εκ του μη όντος, εις ον», την «ύπαρξη» ως προϋπόθεση και ταυτόχρονα ζητούμενο, η ανθρώπινη εμφάνιση θα την παγίωνε σε ένα φορτισμένο «ο….».
Ο Κόσμος λοιπόν γεννήθηκε από ένα «ωμέγα», κι αυτό ήταν που έδωσε στη συνέχεια, για όλα τα υπόλοιπα πράγματα, δικά τους ονόματα και «κόσμους», στις «υπάρξεις». Η εμφάνιση της «ανθρώπινης ύπαρξης», κοσμολογικά, αποτελεί επιστέγασμα της Δημιουργίας και του Κόσμου, ως τελική «υπεραξία» τους. Μία αξία δηλαδή, προϋπόθεση νοηματοδότησής τους. Πλην όμως, των νοημάτων λαμβανομένων, ως τον Λόγο της Σιωπής, που προϋπήρχαν, και πριν της «Μεγάλης Έκρηξης».
Το παραπίσω λοιπόν «μυστήριο» του Κόσμου, ο άνθρωπος, θέλει ή δεν θέλει, θα πρέπει να το εγκαταλείψει, στην αποκλειστικότητα του Θεού. Τίποτε παραπάνω όμως, για τον Αναλλοίωτο. Γιατί όλα τα περαιτέρω, συνθέτουν ήδη ένα μυστήριο: αυτό της δικής του ύπαρξης. Και του αρκεί, να ασχοληθεί μʼ αυτήν καθʼ εαυτήν, που του δίνει ακριβώς (και επιπλέον), την «ανθρωπινότητά» του! Μικρό, άραγε, είναι αυτό, για να της δώσει νόημα υπαρκτικό; Χωρίς αυτό, δεν θα είχε νόημα, και καμία Κοσμολογία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.