fandago
Διακεκριμένο μέλος
Ο Ә□⌂щяңš αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 6,876 μηνύματα.
14-08-08
15:19
Αναλόγως τα πιστεύω του καθενός έχουμε και διαφορετική άποψη για τον θάνατο. Οι περισσότεροι τον φοβούνται, άλλοι λιγότερο άλλο περισσότερο. Άλλοι φοβούνται την τιμωρία μετά από αυτόν (κόλαση), άλλοι μήπως και βγουν σκουλίκια στην επόμενη ζωή (μετενσάρκωση) και άλλοι μήπως δεν έχουν τις παρθένες τους ή το ρύζι τους. Οι περισσότεροι λογικοί άνθρωποι μάλλον κατά βάθος φοβούνται την διακοπή επαφής με αυτό που ήδη έχουν και την μετάβαση στο άγνωστο. Αφού όπως ξέρουμε κανείς δεν γύρισε από τον θάνατο για να μας πει τι γίνεται εκεί, όλοι μένουν με την απορία.Αναλογίζομαι τότε τι είναι αυτό που ονομάζουμε ζωή. Δεν θέλω να πω το μυστήριο της ζωής, που δεν αντιλαμβάνομαι αλλά τη σωματική αίσθηση του παύω να ζω.
Όλα αυτά είναι έλλειψη φαντασίας. Είναι επίσης ανάξιο ενός σκεπτόμενου όντος να πιστεύει ότι ο θάνατος είναι ύπνος. Και γιατί να είναι, αφού ο θάνατος δεν μοιάζει σε τίποτα με τον ύπνο;
Για μένα, όταν βλέπω έναν νεκρό, ο θάνατος μου μοιάζει με αναχώρηση. Το λείψανο μου δίνει την εντύπωση ενός ενδύματος που το παράτησαν. Κάποιος έφυγε και δεν χρειάστηκε να πάρει το ένα και μοναδικό ρούχο που φορούσε.
Από αυτό που έγραψες με το ρούχο, υποθέτω ότι είσαι υποστηρικτής της έννοιας της ψυχής, γιατί μόνο αυτή θα μπορούσε να φύγει και να μείνει το "ρούχο"-σώμα πίσω.
Για εμένα που η "ψυχή" είναι ενέργεια ακόμα και η ενέργεια μένει εκεί και διαχέεται στο γύρω περιβάλλον, όπως θα κάνει αργότερα και το σώμα (ρούχο). Άρα θεωρητικά, όλα σταματάνε εκεί. Οπότε θα μπορούσα να πω ότι ο "φόβος" που έχω για τον θάνατο είναι αποκλειστικά λόγω της απώλειας επαφής με το γνωστό-ζεστό περιβάλλον μου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.