Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,814 μηνύματα.
14-01-09
00:34
Συμφωνώ με το ποστ, αλλά θέλω να προσθέσω ότι στα βιβλιοπωλεία υπάρχουν εξαιρετικά παιδαγωγικά βιβλία, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί εύκολα να βοηθηθεί
Πολύ φοβάμαι πως στις περιπτώσεις για τις οποίες συζητάμε (υπερβολική βία, χωρίς παιδαγωγικό χαρακτήρα), δεν είναι ότι δεν υπάρχει το ενδιαφέρον, χμμμ πώς να το πω; Δεν υπάρχει το κίνητρο. Δυστυχώς η φυσική ικανότητα της μητρότητας και της πατρότητας, δεν είναι απαραίτητο ότι συνοδεύεται από τις κατάλληλες γνώσεις. Ως ένα βαθμό παίζει βέβαια ρόλο και το ένστικτο καθώς και η διαπαιδαγώγηση που έχει λάβει ο ίδιος ο γονιός.
Γνωρίζω πάντως πως η γιαγιά μου, υπεραγαπούσε όλα τα εγγόνια (αλλά και τα παιδιά) που μεγάλωσε κι ας μας σάπισε στο ξύλο. Δεν ήξερε να κάνει αλλιώς και πολύ περισσότερο, δεν ήξερε ότι δεν ξέρει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,814 μηνύματα.
13-01-09
23:16
Δε μπορούμε να μιλήσουμε γενικά, διότι κάθε ηλικία χρειάζεται διαφορετική προσέγγιση.
Δε γίνεται να εξηγείς με λογικά επιχειρήματα σε ένα πολύ μικρό παιδί, όσο ψύχραιμος και να είσαι και όσο ήσυχο και υπάκουο κι αν είναι το παιδί.
Από την άλλη τώρα που η κόρη μου μπαίνει στην εφηβεία δεν φαίνεται να πιάνει πάντα η εκλογίκευση.
Έχω πει σε άλλο θέμα πως δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ βία, μάλιστα έχω κατηγορηθεί από δασκάλα της στο σχολείο, ότι το παιδί είναι πολύ μικρό για να έχει άποψη! Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχει ανάγκη για συγκεκριμένα όρια, τα οποία και έχω θέσει. Λάθη γίνονται και θα γίνονται, γιατί δεν είσαι πάντα σε θέση να μελετήσεις τις αντιδράσεις σου απέναντι στο παιδί πριν τις εφαρμόσεις. Σημασία έχει να χτιστεί ένας αμοιβαίος σεβασμός που δε θα βασίζεται στο φόβο, αλλά στην εκτίμηση.
Πιστεύω πάντως πως τα δύστροπα (και όχι τα άτακτα και υπερενεργητικά) παιδιά δημιουργούνται από τους γονείς.
Συμφωνώ με όσους είπαν πως δεν έχουμε δικαίωμα να επεμβαίνουμε σε ένα τυχαίο περιστατικό στο οποίο γινόμαστε μάρτυρες (εκτός φυσικά από πολύ ακραίες και επικίνδυνες καταστάσεις!)
Δε πρέπει να ξεχνάμε πως τη στιγμή που βρισκόμαστε μπροστά σε έναν γονέα που μαλώνει το παιδί του τυχαία στο δρόμο, αγνοούμε την υπόλοιπη σχέση τους και τη γενικότερη συμπεριφορά του. Το να μπούμε ανάμεσα, βοηθάει τόσο, όσο κι ένα ευρώ που θα δώσουμε σε έναν πεινασμένο στο δρόμο: Θα "λύσει το πρόβλημα" προσωρινά...ή θα δημιουργήσει περισσότερη ένταση.
Αν υπάρχει δεδομένο πρόβλημα στη "διπλανή μας πόρτα", η καλύτερη λύση είναι πιστεύω αυτή που αναφέρει η underwater: Καταγγελία στις αρχές, όπου ειδικευμένοι άνθρωποι θα αναλάβουν την υπόθεση (έχουμε τέτοιους στην Ελλάδα; )
Κατά τα άλλα μου φαίνεται και λιγάκι υπεροπτικό να πιστέψω πως ξέρω καλύτερα από τη μάνα ή τον πατέρα, για ένα άλλο παιδί πέραν του δικού μου, εφ' όσον δε ζητηθεί η γνώμη μου.
Είναι πραγματικά εξοργιστικό να συναντάς τέτοια περιστατικά και ακόμα εξοργιστικότερο το ότι κανείς δε σε μαθαίνει πώς να γίνεις καλός γονέας. Η βασική εκπαίδευση είναι υποχρεωτική. Ας ήταν υποχρεωτικά και κάποια μαθήματα συμεριφοράς γονέων... Θα έκαναν καλό σε όλους μας και θα μας βοηθούσαν πιστεύω σε κάθε σχέση μας, όχι μόνο με τα παιδιά μας.
Δε γίνεται να εξηγείς με λογικά επιχειρήματα σε ένα πολύ μικρό παιδί, όσο ψύχραιμος και να είσαι και όσο ήσυχο και υπάκουο κι αν είναι το παιδί.
Από την άλλη τώρα που η κόρη μου μπαίνει στην εφηβεία δεν φαίνεται να πιάνει πάντα η εκλογίκευση.
Έχω πει σε άλλο θέμα πως δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ βία, μάλιστα έχω κατηγορηθεί από δασκάλα της στο σχολείο, ότι το παιδί είναι πολύ μικρό για να έχει άποψη! Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχει ανάγκη για συγκεκριμένα όρια, τα οποία και έχω θέσει. Λάθη γίνονται και θα γίνονται, γιατί δεν είσαι πάντα σε θέση να μελετήσεις τις αντιδράσεις σου απέναντι στο παιδί πριν τις εφαρμόσεις. Σημασία έχει να χτιστεί ένας αμοιβαίος σεβασμός που δε θα βασίζεται στο φόβο, αλλά στην εκτίμηση.
Πιστεύω πάντως πως τα δύστροπα (και όχι τα άτακτα και υπερενεργητικά) παιδιά δημιουργούνται από τους γονείς.
Συμφωνώ με όσους είπαν πως δεν έχουμε δικαίωμα να επεμβαίνουμε σε ένα τυχαίο περιστατικό στο οποίο γινόμαστε μάρτυρες (εκτός φυσικά από πολύ ακραίες και επικίνδυνες καταστάσεις!)
Δε πρέπει να ξεχνάμε πως τη στιγμή που βρισκόμαστε μπροστά σε έναν γονέα που μαλώνει το παιδί του τυχαία στο δρόμο, αγνοούμε την υπόλοιπη σχέση τους και τη γενικότερη συμπεριφορά του. Το να μπούμε ανάμεσα, βοηθάει τόσο, όσο κι ένα ευρώ που θα δώσουμε σε έναν πεινασμένο στο δρόμο: Θα "λύσει το πρόβλημα" προσωρινά...ή θα δημιουργήσει περισσότερη ένταση.
Αν υπάρχει δεδομένο πρόβλημα στη "διπλανή μας πόρτα", η καλύτερη λύση είναι πιστεύω αυτή που αναφέρει η underwater: Καταγγελία στις αρχές, όπου ειδικευμένοι άνθρωποι θα αναλάβουν την υπόθεση (έχουμε τέτοιους στην Ελλάδα; )
Κατά τα άλλα μου φαίνεται και λιγάκι υπεροπτικό να πιστέψω πως ξέρω καλύτερα από τη μάνα ή τον πατέρα, για ένα άλλο παιδί πέραν του δικού μου, εφ' όσον δε ζητηθεί η γνώμη μου.
Είναι πραγματικά εξοργιστικό να συναντάς τέτοια περιστατικά και ακόμα εξοργιστικότερο το ότι κανείς δε σε μαθαίνει πώς να γίνεις καλός γονέας. Η βασική εκπαίδευση είναι υποχρεωτική. Ας ήταν υποχρεωτικά και κάποια μαθήματα συμεριφοράς γονέων... Θα έκαναν καλό σε όλους μας και θα μας βοηθούσαν πιστεύω σε κάθε σχέση μας, όχι μόνο με τα παιδιά μας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.