Scandal
Διαχειριστής
Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Web developer και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 16,838 μηνύματα.
23-04-11
17:11
Ο Τρελός παρουσιάζεται (σε ΟΛΕΣ τις εκδόσεις των Ταρώ) να φέρει έναν σάκο που κρέμεται στον ώμο του, στον οποίο μεταφέρει όλα του τα απαραίτητα, υπονοώντας την αυτάρκεια και την ανεξαρτησία από τον κοινωνικό του περίγυρο. Φαίνεται να είναι αποκομμένος από το περιβάλλον του.
Επιπλέον, ο κροκόδειλος που αποτελεί τη μορφή που λάμβανε ο θεός Σεμπέκ, συμβολίζει την άβυσσο, ενώ ο κροκόδειλος στον αιγυπτιακό συμβολισμό, συμβολίζει το θάνατο (θάνατος άλλωστε δε σημαίνει απαραίτητα τέλος, αλλά και μια νέα αρχή ). Άλλωστε ο Τρελός όπως νομίζω έχει ειπωθεί, αποτελεί την αρχή αλλά και το τέλος του ταξιδιού, ενώ μετά το τέλος ξανά έρχεται η αρχή, σε έναν αέναο κύκλο.
Μια άλλη εκδοχή περί του συμβολισμού του Τρελού μας λέει ότι ο Τρελός αποτελεί έναν Υλιστή, ο οποίος αδιαφορεί για την πνευματική ζωή. Είναι ένας σκλάβος των επιθυμιών του και τυφλωμένος από το προσωπικό του συμφέρον, ανόητος. Όσον αφορά αυτή την εκδοχή, μπορούμε να πούμε ότι απεικονίζει τον μέσο άνθρωπο μάλλον όλων των εποχών, ο οποίος μάλλον δεν έχει ξεκινήσει ακόμα το μονοπάτι του.
Ο Paul A. LaViolette, φυσικός και επιστήμων συστημάτων, στο βιβλίο του Η Γένεση του Κόσμου το οποίο διαβάζω αυτόν τον καιρό, μελετάει και την τράπουλα Ταρώ, αποδίδοντας στον Τρελλό (Αρκάνα 0) ότι απεικονίζει με ευφυή τρόπο την αρχή του διασκορπισμού ή της αύξησης της εντροπίας, μια αρχή που κατέχει εξέχουσα θέση σε οποιαδήποτε θεωρία για τη δημιουργία της τάξης.
-petros
Επιπλέον, ο κροκόδειλος που αποτελεί τη μορφή που λάμβανε ο θεός Σεμπέκ, συμβολίζει την άβυσσο, ενώ ο κροκόδειλος στον αιγυπτιακό συμβολισμό, συμβολίζει το θάνατο (θάνατος άλλωστε δε σημαίνει απαραίτητα τέλος, αλλά και μια νέα αρχή ). Άλλωστε ο Τρελός όπως νομίζω έχει ειπωθεί, αποτελεί την αρχή αλλά και το τέλος του ταξιδιού, ενώ μετά το τέλος ξανά έρχεται η αρχή, σε έναν αέναο κύκλο.
Μια άλλη εκδοχή περί του συμβολισμού του Τρελού μας λέει ότι ο Τρελός αποτελεί έναν Υλιστή, ο οποίος αδιαφορεί για την πνευματική ζωή. Είναι ένας σκλάβος των επιθυμιών του και τυφλωμένος από το προσωπικό του συμφέρον, ανόητος. Όσον αφορά αυτή την εκδοχή, μπορούμε να πούμε ότι απεικονίζει τον μέσο άνθρωπο μάλλον όλων των εποχών, ο οποίος μάλλον δεν έχει ξεκινήσει ακόμα το μονοπάτι του.
Ο Paul A. LaViolette, φυσικός και επιστήμων συστημάτων, στο βιβλίο του Η Γένεση του Κόσμου το οποίο διαβάζω αυτόν τον καιρό, μελετάει και την τράπουλα Ταρώ, αποδίδοντας στον Τρελλό (Αρκάνα 0) ότι απεικονίζει με ευφυή τρόπο την αρχή του διασκορπισμού ή της αύξησης της εντροπίας, μια αρχή που κατέχει εξέχουσα θέση σε οποιαδήποτε θεωρία για τη δημιουργία της τάξης.
-petros
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Scandal
Διαχειριστής
Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Web developer και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 16,838 μηνύματα.
14-11-10
17:45
Αξίζει να σημειωθεί στο θέμα του Τρελού ότι ο παιδικός αυθορμητισμός είναι αυτός που ενέπνευσε τον ψυχίατρο Jacob L. Moreno να επινοήσει την ψυχοθεραπευτική διαδικασία του Ψυχοδράματος.
Ο J.L. Moreno εμπνεύστηκε το Ψυχόδραμα βλέποντας τα παιδιά να παίζουν!
Το Ψυχόδραμα είναι μια ομαδική διαδικασία που βοηθάει τους συμμετέχοντες να εξερευνήσουν τον εσωτερικό τους κόσμο και τις σχέσεις με τους γύρω τους. Τα μέλη της ομάδας, με τη βοήθεια ενός συντονιστή (που επιβλέπει, βοηθάει και κρατάει ισορροπίες), αναπαριστούν με θεατρικό τρόπο διάφορες καταστάσεις της ζωής (βιώματα, προσωπικά άγχη, ανησυχίες κ.α.) ή ακόμα και έννοιες, χρησιμοποιώντας τον αυθορμητισμό τους αλλά και τη φαντασία τους. Φυσικά στο Ψυχόδραμα - πέρα της παραγωγής δράματος που αποτελεί το κύριο μέρος του- χρησιμοποιούνται και άλλες τεχνικές έκφρασης όπως η σωματική κίνηση, η ζωγραφική και το ομαδικό παιχνίδι.
Έχω παρακολουθήσει μέχρι στιγμής μερικές συνεδρίες Ψυχοδράματος.
Στα προκαταρκτικά (ζέσταμα) μπορεί η ομάδα να αρχίσει να περπατάει στο χώρο ακούγοντας τις εντολές του συντονιστή ο οποίος μας ζητάει να παρατηρήσουμε τον χώρο, να προσπαθήσουμε να περπατήσουμε σε κάθε γωνιά του, να αλλάξουμε ταχύτητα στο βήμα μας, και να νιώσουμε το σώμα μας μέσα στο χώρο. Ενίοτε τα μέλη της ομάδας κάνουν ότι παίζουν μεταξύ τους πχ με ένα φανταστικό μπαλόνι ή άλλες φορές κάποιος κρατάει ένα ντέφι και ανάλογα με την ταχύτητα των χτύπων του, περπατάει η ομάδα μέσα στο χώρο.
Επιπλέον μπορεί ο συντονιστής να ζητήσει από τα μέλη της ομάδας να κοιταχτούν στα μάτια ο καθένας με όλους τους άλλους και να προσπαθήσουν να χαιρετηθούν μόνο με το βλέμμα.
Σε μια άλλη διαδικασία, αυτή της ζωγραφικής, το κάθε άτομο ζωγράφιζε κάτι σε ένα χαρτί και στη συνέχεια το έδινε στον διπλανό του για να συμπληρώσει κάτι δικό του. Μόλις ολοκληρωνόταν ο "κύκλος" όλων των ζωγραφιών και η ζωγραφιά του καθενός ξανά έφτανε στα χέρια του, το κάθε μέλος παρουσίαζε το χαρτί του και γινόταν ομαδική συζήτηση που αφορούσε το πως εμπνεύστηκε ο καθένας την παρέμβασή του στην εκάστοτε ζωγραφιά, τι του θύμισε από τη ζωή του, πως νιώθει κ.α.
Σε μια άλλη συνάντηση ο καθένας ζωγράφισε πάνω σε ένα έμβλημα χωρισμένο στα 4 ό,τι του έβγαινε για τέσσερα θέματα: 1)τις ασχολίες του, 2)την έννοια της ομάδας, 3)ένα χαρακτηριστικό του εαυτού του που του αρέσει, 4)ένα χαρακτηριστικό του που θα ήθελε να αλλάξει.
Στο κύριο μέρος, αυτό των ρόλων/ της "θεατρικής" αναπαράστασης, αφού αποφασιστεί το θέμα, ο χώρος χωρίζεται σε δύο μέρη: τη σκηνή και το κοινό. Η σκηνή είναι ο χώρος που θα παιχτούν οι σκηνές και το κοινό ο χώρος που κάθονται τα μέλη που δεν παίζουν. Έχουμε τον πρωταγωνιστή ο οποίος επιλέγει -αν δε θέλει να παίξει μόνος του- κάποια μέλη της ομάδας και τους δίνει ρόλους, αλλά και διάφορα αντικείμενα που τους προσδίδονται διάφορες ιδιότητες (μπορούμε να θεωρήσουμε ότι είναι άλλα αντικείμενα ή ακόμα και άνθρωποι). Οι συντονιστές επεμβαίνουν στη σκηνή ως τρίτοι και ρωτάνε αυτούς που παίζουν πως νιώθουν για τον ρόλο τους και για τον πρωταγωνιστή εκείνη τη στιγμή. Αν κάποιο άτομο από το κοινό έχει να προτείνει κάτι στον πρωταγωνιστή επεμβαίνει στη σκηνή ως "σωσίας" και αν αυτό που προτείνει του ταιριάζει (του πρωταγωνιστή) το επαναλαμβάνει είτε όπως του προτάθηκε είτε εμπλουτίζοντας το.
Άλλη τεχνική πέρα της κινούμενης αναπαράστασης είναι το "γλυπτό" όπου αυτοί που παίζουν, παρουσιάζουν ένα γλυπτό (έχοντας ακίνητο το πρόσωπό τους και το σώμα τους σε μία συγκεκριμένη στάση/ έκφραση ή και κρατώντας και αντικείμενα).
Στο τέλος της παραγωγής δράματος ο πρωταγωνιστής ακουμπάει με τα χέρια του -με μια σύντομη κίνηση από πάνω μέχρι κάτω- το κάθε μέλος της ομάδας που συμμετείχε και τον βγάζει από τον ρόλο του λέγοντας του "δεν είσαι πια ο/η/το τάδε, είσαι ο Χ!" (όπου Χ το όνομα του).
Τέλος τέλος, τα μέλη της ομάδας μαζεύουν τη σκηνή, κάθονται σε κύκλο και μοιράζονται τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους με τον πρωταγωνιστή...
Αυτά (τα όσα έχω δει), όσο συνοπτικά μπορούσα για να σας βάλω στο κλίμα...
Ασφαλώς και υπάρχουν και κάμποσες άλλες τεχνικές στο Ψυχόδραμα..
Μπορούμε να πούμε ότι το Ψυχόδραμα έχει χαρακτήρα λυτρωτικό και προσπαθεί να αναπτύξει τον αυθορμητισμό & τη συναισθηματική έκφραση των συμμετεχόντων. Όπως μας είπε και η υπεύθυνη του Ψυχοδράματος, όσο μεγαλώνουμε, αυτά είναι στοιχεία που "ξεχνάμε".
Μάλλον απευθύνεται κυρίως σε μη... Τρελούς!
-petros
Ο J.L. Moreno εμπνεύστηκε το Ψυχόδραμα βλέποντας τα παιδιά να παίζουν!
Το Ψυχόδραμα είναι μια ομαδική διαδικασία που βοηθάει τους συμμετέχοντες να εξερευνήσουν τον εσωτερικό τους κόσμο και τις σχέσεις με τους γύρω τους. Τα μέλη της ομάδας, με τη βοήθεια ενός συντονιστή (που επιβλέπει, βοηθάει και κρατάει ισορροπίες), αναπαριστούν με θεατρικό τρόπο διάφορες καταστάσεις της ζωής (βιώματα, προσωπικά άγχη, ανησυχίες κ.α.) ή ακόμα και έννοιες, χρησιμοποιώντας τον αυθορμητισμό τους αλλά και τη φαντασία τους. Φυσικά στο Ψυχόδραμα - πέρα της παραγωγής δράματος που αποτελεί το κύριο μέρος του- χρησιμοποιούνται και άλλες τεχνικές έκφρασης όπως η σωματική κίνηση, η ζωγραφική και το ομαδικό παιχνίδι.
Έχω παρακολουθήσει μέχρι στιγμής μερικές συνεδρίες Ψυχοδράματος.
Στα προκαταρκτικά (ζέσταμα) μπορεί η ομάδα να αρχίσει να περπατάει στο χώρο ακούγοντας τις εντολές του συντονιστή ο οποίος μας ζητάει να παρατηρήσουμε τον χώρο, να προσπαθήσουμε να περπατήσουμε σε κάθε γωνιά του, να αλλάξουμε ταχύτητα στο βήμα μας, και να νιώσουμε το σώμα μας μέσα στο χώρο. Ενίοτε τα μέλη της ομάδας κάνουν ότι παίζουν μεταξύ τους πχ με ένα φανταστικό μπαλόνι ή άλλες φορές κάποιος κρατάει ένα ντέφι και ανάλογα με την ταχύτητα των χτύπων του, περπατάει η ομάδα μέσα στο χώρο.
Επιπλέον μπορεί ο συντονιστής να ζητήσει από τα μέλη της ομάδας να κοιταχτούν στα μάτια ο καθένας με όλους τους άλλους και να προσπαθήσουν να χαιρετηθούν μόνο με το βλέμμα.
Σε μια άλλη διαδικασία, αυτή της ζωγραφικής, το κάθε άτομο ζωγράφιζε κάτι σε ένα χαρτί και στη συνέχεια το έδινε στον διπλανό του για να συμπληρώσει κάτι δικό του. Μόλις ολοκληρωνόταν ο "κύκλος" όλων των ζωγραφιών και η ζωγραφιά του καθενός ξανά έφτανε στα χέρια του, το κάθε μέλος παρουσίαζε το χαρτί του και γινόταν ομαδική συζήτηση που αφορούσε το πως εμπνεύστηκε ο καθένας την παρέμβασή του στην εκάστοτε ζωγραφιά, τι του θύμισε από τη ζωή του, πως νιώθει κ.α.
Σε μια άλλη συνάντηση ο καθένας ζωγράφισε πάνω σε ένα έμβλημα χωρισμένο στα 4 ό,τι του έβγαινε για τέσσερα θέματα: 1)τις ασχολίες του, 2)την έννοια της ομάδας, 3)ένα χαρακτηριστικό του εαυτού του που του αρέσει, 4)ένα χαρακτηριστικό του που θα ήθελε να αλλάξει.
Στο κύριο μέρος, αυτό των ρόλων/ της "θεατρικής" αναπαράστασης, αφού αποφασιστεί το θέμα, ο χώρος χωρίζεται σε δύο μέρη: τη σκηνή και το κοινό. Η σκηνή είναι ο χώρος που θα παιχτούν οι σκηνές και το κοινό ο χώρος που κάθονται τα μέλη που δεν παίζουν. Έχουμε τον πρωταγωνιστή ο οποίος επιλέγει -αν δε θέλει να παίξει μόνος του- κάποια μέλη της ομάδας και τους δίνει ρόλους, αλλά και διάφορα αντικείμενα που τους προσδίδονται διάφορες ιδιότητες (μπορούμε να θεωρήσουμε ότι είναι άλλα αντικείμενα ή ακόμα και άνθρωποι). Οι συντονιστές επεμβαίνουν στη σκηνή ως τρίτοι και ρωτάνε αυτούς που παίζουν πως νιώθουν για τον ρόλο τους και για τον πρωταγωνιστή εκείνη τη στιγμή. Αν κάποιο άτομο από το κοινό έχει να προτείνει κάτι στον πρωταγωνιστή επεμβαίνει στη σκηνή ως "σωσίας" και αν αυτό που προτείνει του ταιριάζει (του πρωταγωνιστή) το επαναλαμβάνει είτε όπως του προτάθηκε είτε εμπλουτίζοντας το.
Άλλη τεχνική πέρα της κινούμενης αναπαράστασης είναι το "γλυπτό" όπου αυτοί που παίζουν, παρουσιάζουν ένα γλυπτό (έχοντας ακίνητο το πρόσωπό τους και το σώμα τους σε μία συγκεκριμένη στάση/ έκφραση ή και κρατώντας και αντικείμενα).
Στο τέλος της παραγωγής δράματος ο πρωταγωνιστής ακουμπάει με τα χέρια του -με μια σύντομη κίνηση από πάνω μέχρι κάτω- το κάθε μέλος της ομάδας που συμμετείχε και τον βγάζει από τον ρόλο του λέγοντας του "δεν είσαι πια ο/η/το τάδε, είσαι ο Χ!" (όπου Χ το όνομα του).
Τέλος τέλος, τα μέλη της ομάδας μαζεύουν τη σκηνή, κάθονται σε κύκλο και μοιράζονται τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους με τον πρωταγωνιστή...
Αυτά (τα όσα έχω δει), όσο συνοπτικά μπορούσα για να σας βάλω στο κλίμα...
Ασφαλώς και υπάρχουν και κάμποσες άλλες τεχνικές στο Ψυχόδραμα..
Μπορούμε να πούμε ότι το Ψυχόδραμα έχει χαρακτήρα λυτρωτικό και προσπαθεί να αναπτύξει τον αυθορμητισμό & τη συναισθηματική έκφραση των συμμετεχόντων. Όπως μας είπε και η υπεύθυνη του Ψυχοδράματος, όσο μεγαλώνουμε, αυτά είναι στοιχεία που "ξεχνάμε".
Μάλλον απευθύνεται κυρίως σε μη... Τρελούς!
-petros
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.