Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
21-12-12
00:38
Ρολάν Μπάρτ, Μάθημα, (το τέλος)
Αν λοιπόν θέλω να ζήσω,
οφείλω να ξεχάσω πως το σώμα μου είναι ιστορικό,
οφείλω να καταφύγω στην αυταπάτη πως είμαι
συγκαιρινός των νέων σωμάτων, παρόντων,
και όχι του δικού μου σώματος, παρελθόντος.
Κοντολογίς, οφείλω να ξαναγεννιέμαι κατά περιόδους,
να γίνομαι πιο νέος απ´ ότι είμαι.
Στα πενήντα ένα του χρόνια ο Μισλέ αρχινούσε τη νέα ζωή του:
νέο έργο, νέα αγάπη. Πιο ηλικιωμένος από αυτόν,
μπαίνω κι εγώ σε μια βίτα νουόβα,
που σημαδεύεται σήμερα από τούτον εδώ το νέο τόπο,
από τούτη τη νέα φιλοξενία.
Αναλαμβάνω λοιπόν ν' αφήσω να με πάρει
η δύναμη της ζωντανής ζωής: η λησμονιά.
Υπάρχει μια ηλικία, όπου διδάσκεις αυτό που ξέρεις,
έρχεται όμως κατόπι μια άλλη, όπου διδάσκεις
αυτό που δεν ξέρεις: αυτό λέγεται αναζήτηση.
Έρχεται ίσως τώρα η ηλικία μιας άλλης εμπειρίας:
η ηλικία όπου ξεμαθαίνεις, όπου αφήνεις να δουλεύει
το απρόβλεπτο ξαναπλάσιμο που η λήθη επιβάλει
στο καταστάλαγμα των γνώσεων, των διαφόρων μορφών κουλτούρας,
των διαφόρων πεποιθήσεων που πέρασες.
Αυτή η εμπειρία έχει, θαρρώ, ένα όνομα τρανό
και απαρχαιωμένο που θα τολμήσω να το πάρω εδώ δίχως κόμπλεξ,
στο σταυρικό ακριβώς σημείο της ετυμολογίας του: Sapientia :
καμιά εξουσία, μια στάλα γνώση, μια στάλα σύνεση, και όσο πιο πολύ καλό γούστο.
Μετ. Γιάννης Κρητικός
Αν λοιπόν θέλω να ζήσω,
οφείλω να ξεχάσω πως το σώμα μου είναι ιστορικό,
οφείλω να καταφύγω στην αυταπάτη πως είμαι
συγκαιρινός των νέων σωμάτων, παρόντων,
και όχι του δικού μου σώματος, παρελθόντος.
Κοντολογίς, οφείλω να ξαναγεννιέμαι κατά περιόδους,
να γίνομαι πιο νέος απ´ ότι είμαι.
Στα πενήντα ένα του χρόνια ο Μισλέ αρχινούσε τη νέα ζωή του:
νέο έργο, νέα αγάπη. Πιο ηλικιωμένος από αυτόν,
μπαίνω κι εγώ σε μια βίτα νουόβα,
που σημαδεύεται σήμερα από τούτον εδώ το νέο τόπο,
από τούτη τη νέα φιλοξενία.
Αναλαμβάνω λοιπόν ν' αφήσω να με πάρει
η δύναμη της ζωντανής ζωής: η λησμονιά.
Υπάρχει μια ηλικία, όπου διδάσκεις αυτό που ξέρεις,
έρχεται όμως κατόπι μια άλλη, όπου διδάσκεις
αυτό που δεν ξέρεις: αυτό λέγεται αναζήτηση.
Έρχεται ίσως τώρα η ηλικία μιας άλλης εμπειρίας:
η ηλικία όπου ξεμαθαίνεις, όπου αφήνεις να δουλεύει
το απρόβλεπτο ξαναπλάσιμο που η λήθη επιβάλει
στο καταστάλαγμα των γνώσεων, των διαφόρων μορφών κουλτούρας,
των διαφόρων πεποιθήσεων που πέρασες.
Αυτή η εμπειρία έχει, θαρρώ, ένα όνομα τρανό
και απαρχαιωμένο που θα τολμήσω να το πάρω εδώ δίχως κόμπλεξ,
στο σταυρικό ακριβώς σημείο της ετυμολογίας του: Sapientia :
καμιά εξουσία, μια στάλα γνώση, μια στάλα σύνεση, και όσο πιο πολύ καλό γούστο.
Μετ. Γιάννης Κρητικός
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
12-11-11
15:32
Ο Σοπενάουερ για την Τέχνη και την Ποίηση
Αποσπάσματα απ' τον Κόσμο σαν Βούληση και σαν Παράσταση
Ωστόσο, στη λυρική ποίηση ένας αληθινός ποιητής, εκφράζει στο έργο του
την εσωτερική φύση ολόκληρης της ανθρωπότητας
~
Γι' αυτό κανένας δε μπορεί να τον (τον ποιητή) διατάξει να είναι ευγενής ή ανώτερος, ηθικός, ευσεβής, χριστιανός, ή τούτο και όχι εκείνο.
Είναι ο καθρέφτης
της ανθρωπότητας, και της βάζει μπροστά στα μάτια της όλα τα αισθήματα
με τα οποία είναι γεμάτη κι εμψυχωμένη.
~
Ωστόσο ένας άνθρωπος ακόμα και μέσος σε όλα, αν είναι, πραγματικά, ενθουσιασμένος
από μια δυνατή εντύπωση, ή κάποια ξαφνική έμπνευση του πνεύματός του,
θα μπορέσει να συνθέσει μια ωραία ωδή, γιατί γι' αυτό
δεν του χρειάζεται παρά μια ζωηρή εναίσθηση των δικών του αισθημάτων
σε μια στιγμή έξαρσης.
~
Η ζωγραφική ως την παραμικρή λεπτομέρεια είναι αληθινή
σαν την ίδια τη ζωή.
~
Γιατί η Ιδέα δεν μπορεί να γίνει γνωστή παρά με την εναίσθηση:
και η γνώση της Ιδέας είναι ο σκοπός κάθε μορφής τέχνης.
~
Ας υποθέσουμε, λόγου χάρη, έναν άνθρωπο που κατέχεται από μια σταθερή
κι επίμνονη επιθυμία να φτάσει στη φήμη. (...) Νάτος που περνά μπροστά
απ' τον πίνακα του Καρράσιε, βλέπει το πνεύμα της δόξας στεφανωμένο
με δάφνη. Η θέα αυτή ξυπνά όλα την ψυχή του, προτρέπει όλη τη δύναμη
της δραστηριότητάς του: αλλά το ίδιο πράγμα δεν θα δημιουργούνταν
αν άξαφνα είχε διαβάσει ξεχωριστά τη λέξη "δόξα" γραμμένη με μεγάλα
γράμματα στον τοίχο.
~
Απ' όλα αυτά βγαίνει πως για να έχουμε την επιδοκιμασία των απογόνων μας,
πρέπει να παραιτηθούμε από κείνη των συγχρόνων μας και αμοιβαία.
~
Όπως η Ιδέα είναι και παραμένει εναισθητική, ο καλλιτέχνης δεν έχει
καμμιά συνείδηση in abstracto της πρόθεσης, ούτε του σκοπού του έργου του.
Δεν είναι καθόλου μια αντίληψη, είναι μια Ιδέα που πετά μπροστά του:
γι' αυτό δε μπορεί να δώσει κανένα λογαριασμό αυτού που έκανε.
Δουλεύει, όπως λένε κοινά, ασύνειδα, ενστικτωδώς. Ολότελα αντίστροφα,
οι μιμητές, οι μανιερίστες, περνούν απ' την αντίληψη στην τέχνη: σημειώνουν
αυτό που αρέσει κι αυτό που κάνει εντύπωση στα αληθινά αριστουργήματα.
~
Το άτομο, σαν άτομο, δεν μπορεί ποτέ να τη γνωρίσει (Την ιδέα). πρέπει
για να την καταλάβει να απογυμνωθεί από κάθε βούληση, από κάθε ατομικότητα,
και να υψωθεί στην κατάσταση του καθαρού γνωρίζοντος υποκειμένου.
~
Ορίσαμε το ανθρώπινο κάλλος σαν την τελειότερη αντικειμενοποίηση της βούλησης,
στους πιο ανώτερους βαθμούς.
~
Η συμμετρία δεν είναι το πολύ πολύ ένας απαραίτητος όρος, αφού
και τα ερείπια ακόμα διατηρούν μια ομορφιά.
~
Η τέχνη, το άνθος της ζωής.
~
Η μουσική είναι έξω απ΄την ιεραρχία των άλλων τεχνών: δεν εκφράζει Ιδέες,
είναι παράλληλα προς τις Ιδέες, μια έκφραση της βούλησης καθεαυτής.
~
Η επίδραση της μουσικής είναι πιο ισχυρή και πιο διεισδυτική από κείνη
των άλλων τεχνών: αυτές δεν εκφράζουν παρά τη σκιά, ενώ αυτή
μιλάει για το Είναι.
~
(Η μουσική) δεν εκφράζει τέτοια ή τέτοια χαρά, τέτοια ή τέτοια θλίψη,
τέτοια ή τέτοια οδύνη, φόβο, γοητεία, χαρά ή ηρεμία πνευματική.
Ζωγραφίζει την ίδια τη χαρά, την ίδια τη θλίψη, κι όλα αυτά τα αισθήματα.
~
Η μουσική, θεωρούμενη σαν έκφραση του κόσμου, είναι λοιπόν στο
ανώτατο σημείο μια παγκόσμια γλώσσα που είναι στη γενικότητα των
αντιλήψεων σχεδόν αυτό που οι ιδέες είναι καθεαυτές στα ιδιαίτερα πράγματα.
~
Υπάρχει στη μουσική κάτι το ανέκφραστο και το εσωτερικό.
Γι' αυτό περνάει από κοντά μας όμοια με την εικόνα ενός οικείου
παραδείσου αν και αιώνια απρόσιτου.
~
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΟΝΟΜΑΣΘΕΙ ΜΙΑ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
ΟΠΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΜΙΑ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ.
Αποσπάσματα απ' τον Κόσμο σαν Βούληση και σαν Παράσταση
Ωστόσο, στη λυρική ποίηση ένας αληθινός ποιητής, εκφράζει στο έργο του
την εσωτερική φύση ολόκληρης της ανθρωπότητας
~
Γι' αυτό κανένας δε μπορεί να τον (τον ποιητή) διατάξει να είναι ευγενής ή ανώτερος, ηθικός, ευσεβής, χριστιανός, ή τούτο και όχι εκείνο.
Είναι ο καθρέφτης
της ανθρωπότητας, και της βάζει μπροστά στα μάτια της όλα τα αισθήματα
με τα οποία είναι γεμάτη κι εμψυχωμένη.
~
Ωστόσο ένας άνθρωπος ακόμα και μέσος σε όλα, αν είναι, πραγματικά, ενθουσιασμένος
από μια δυνατή εντύπωση, ή κάποια ξαφνική έμπνευση του πνεύματός του,
θα μπορέσει να συνθέσει μια ωραία ωδή, γιατί γι' αυτό
δεν του χρειάζεται παρά μια ζωηρή εναίσθηση των δικών του αισθημάτων
σε μια στιγμή έξαρσης.
~
Η ζωγραφική ως την παραμικρή λεπτομέρεια είναι αληθινή
σαν την ίδια τη ζωή.
~
Γιατί η Ιδέα δεν μπορεί να γίνει γνωστή παρά με την εναίσθηση:
και η γνώση της Ιδέας είναι ο σκοπός κάθε μορφής τέχνης.
~
Ας υποθέσουμε, λόγου χάρη, έναν άνθρωπο που κατέχεται από μια σταθερή
κι επίμνονη επιθυμία να φτάσει στη φήμη. (...) Νάτος που περνά μπροστά
απ' τον πίνακα του Καρράσιε, βλέπει το πνεύμα της δόξας στεφανωμένο
με δάφνη. Η θέα αυτή ξυπνά όλα την ψυχή του, προτρέπει όλη τη δύναμη
της δραστηριότητάς του: αλλά το ίδιο πράγμα δεν θα δημιουργούνταν
αν άξαφνα είχε διαβάσει ξεχωριστά τη λέξη "δόξα" γραμμένη με μεγάλα
γράμματα στον τοίχο.
~
Απ' όλα αυτά βγαίνει πως για να έχουμε την επιδοκιμασία των απογόνων μας,
πρέπει να παραιτηθούμε από κείνη των συγχρόνων μας και αμοιβαία.
~
Όπως η Ιδέα είναι και παραμένει εναισθητική, ο καλλιτέχνης δεν έχει
καμμιά συνείδηση in abstracto της πρόθεσης, ούτε του σκοπού του έργου του.
Δεν είναι καθόλου μια αντίληψη, είναι μια Ιδέα που πετά μπροστά του:
γι' αυτό δε μπορεί να δώσει κανένα λογαριασμό αυτού που έκανε.
Δουλεύει, όπως λένε κοινά, ασύνειδα, ενστικτωδώς. Ολότελα αντίστροφα,
οι μιμητές, οι μανιερίστες, περνούν απ' την αντίληψη στην τέχνη: σημειώνουν
αυτό που αρέσει κι αυτό που κάνει εντύπωση στα αληθινά αριστουργήματα.
~
Το άτομο, σαν άτομο, δεν μπορεί ποτέ να τη γνωρίσει (Την ιδέα). πρέπει
για να την καταλάβει να απογυμνωθεί από κάθε βούληση, από κάθε ατομικότητα,
και να υψωθεί στην κατάσταση του καθαρού γνωρίζοντος υποκειμένου.
~
Ορίσαμε το ανθρώπινο κάλλος σαν την τελειότερη αντικειμενοποίηση της βούλησης,
στους πιο ανώτερους βαθμούς.
~
Η συμμετρία δεν είναι το πολύ πολύ ένας απαραίτητος όρος, αφού
και τα ερείπια ακόμα διατηρούν μια ομορφιά.
~
Η τέχνη, το άνθος της ζωής.
~
Η μουσική είναι έξω απ΄την ιεραρχία των άλλων τεχνών: δεν εκφράζει Ιδέες,
είναι παράλληλα προς τις Ιδέες, μια έκφραση της βούλησης καθεαυτής.
~
Η επίδραση της μουσικής είναι πιο ισχυρή και πιο διεισδυτική από κείνη
των άλλων τεχνών: αυτές δεν εκφράζουν παρά τη σκιά, ενώ αυτή
μιλάει για το Είναι.
~
(Η μουσική) δεν εκφράζει τέτοια ή τέτοια χαρά, τέτοια ή τέτοια θλίψη,
τέτοια ή τέτοια οδύνη, φόβο, γοητεία, χαρά ή ηρεμία πνευματική.
Ζωγραφίζει την ίδια τη χαρά, την ίδια τη θλίψη, κι όλα αυτά τα αισθήματα.
~
Η μουσική, θεωρούμενη σαν έκφραση του κόσμου, είναι λοιπόν στο
ανώτατο σημείο μια παγκόσμια γλώσσα που είναι στη γενικότητα των
αντιλήψεων σχεδόν αυτό που οι ιδέες είναι καθεαυτές στα ιδιαίτερα πράγματα.
~
Υπάρχει στη μουσική κάτι το ανέκφραστο και το εσωτερικό.
Γι' αυτό περνάει από κοντά μας όμοια με την εικόνα ενός οικείου
παραδείσου αν και αιώνια απρόσιτου.
~
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΟΝΟΜΑΣΘΕΙ ΜΙΑ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
ΟΠΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΜΙΑ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.