lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
25-01-09
18:27
Αλλα συγνωμη τωρα, εδω ο μεσος ανθρωπος δεν μπορει να μεγαλωσει σωστα ενα ΣΚΥΛΙ, βλεπεις αμοιρα κατηκοιδια παρατημενα να γαυγιζουν απελπισμενα απο ενα μπαλκονι ολη μερα.
Περιμενεις απο αυτον τον ανρθωπο να μεγαλωσει σωστα ενα ΠΑΙΔΙ που χρειαζεται 100 φορες περισοτερα πραγματα?
Δεν έχω σκυλί... τα αγαπάω πολύ και γι'αυτό ακριβώς το λόγο δεν έχω... δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω και γι'αυτό δεν το κάνω.....
όμως η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν βλέπουν το ίδιο σε ένα σκυλί και σε ένα παιδί, ένα παιδί είναι "δικό τους" και δεν έχουν σκοπό να το δώσουν μόλις το βαρεθούν, το αγαπούν, το γέννησαν, το αποφάσισαν πολύ πιο σοβαρά αν θα το κάνουν γιατί ήξεραν ότι θα αλλάξει την ζωή τους. Επίσης αντανακλά έναν έρωτα, κάτι που σαφώς δεν κάνει ένα σκυλί .
Η σύγκριση μπορεί να δείχνει την απαξίωση των σκυλιών αλλά την θεωρώ ατυχή σε σχέση με την ανατροφή των παιδιών.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
25-01-09
09:02
Για μένα πάντως, το να ασκείς ψυχολογική βία στα παιδιά είναι εξίσου κατακριτέο με το να τους ασκείς σωματική βία. Τι θα πει "δεν το δέρνω, άρα μπορώ να το αφήσω μόνο του στο εμπορικό, έτσι για να μάθει να μην το ξανακάνει;" Με ποιο δικαίωμα ακριβώς το αποφασίζεις αυτό; Ο γονιός δεν είναι θεός. Είναι υπεύθυνος για το παιδί και αν κάτι συμβεί τότε τι;; Το παιδί θα φταίει που έκανε την αταξία ή εσύ που το άφησες ή που το τραβολόγησες ή που το έδειρες;
Η ψυχολογική βία πολλές φορές είναι χειρότερη γιατί τουλάχιστον εγώ ξέρω ανθρώπους που στην σωματική βία αντέδρασαν ενώ δεν ξέρω πολλούς που να μην ακρωτηριάστηκαν από την ψυχολογική. Παράδειγμα η γιαγιά της Ισι, ένοιωσαν ποτέ τα παιδιά και τα εγγόνια της ότι δεν τα αγαπούσε? Η σωματική τιμωρία είναι πολύ πιο εύκολο να μην σχετιστεί με την έλλειψη αγάπης (εκτός της κακοποίησης που σαφώς έχει στοιχεία σαδισμού) ενώ η ψυχολογική τιμωρία συνήθως συσχετίζεται ακριβώς με την ατάκα "δεν θα σ'αγαπώ" ή "θα αδιαφορήσω" που για μένα είναι αυτό που νομίζω ότι πληγώνει πιο πολύ ένα παιδί.
Πρώτον, ποιος κρίνει πότε κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα του παιδιού; Γιατί και με μία σφαλιάρα, μπορεί να προκληθεί ζημιά στο αυτί- λέω εγώ τώρα.
Το τράβηγμα του αυτιού μπορεί να προκαλέσει βλάβη όπως και το πέσιμο αλλά δεν θα σταματήσεις το παιδί σου από το να παίζει μήπως και χτυπήσει....
Δεύτερον, είναι καλύτερο να μην επέμβεις, κατ εσέ. Και έτσι το παιδί θα μάθει ότι έκανε τη χαζομάρα και έτσι την πληρώνει, με το να βρίσκεται αντιμέτωπο με τον εξοργισμένο γονιό που μπορεί να φωνάξει, να τραβήξει κανένα αυτί, μπορεί όμως και να δείρει.
Και αυτό στη συνέχεια, θα το εφαρμόσει στη μετέπειτα ζωή του και στα δικά του τα παιδιά- οπότε σιγα σιγα όλοι θα βρεθούμε να τρώμε ξύλο επειδή ...εχμ, σπάσαμε ένα βάζο.
Βρίσκεις λογική σε αυτό;
Αυτό δεν είναι αλήθεια. Αλλοιώς θα είμασταν ήδη εκεί. Πριν 50 χρόνια αυτή ήταν η κυρίαρχη τεχνική και τα ερωτήματα αυτά δεν μπαίνανε καν. Ο άνθρωπος τα πράγματα που δεν του άρεσαν μπορεί να τα αναπαράγει ή να τα αποφύγει.
Προσωπικά έχω φάει σφαλιάρες από τη μαμά μου, αλλά θα το εκτιμούσα πολύ περισσότερο αν με έπιανε να μου εξηγήσει γιατί αυτό που κάνω/λέω είναι λάθος, παρα να με δείρει για να το καταλάβω. Τα παιδιά δεν είναι χαζά, μικρά είναι! Αν τους το πεις σοβαρά, θα το καταλάβουν. Αυτό τουλάχιστον πιστεύω εγώ- δεν έχω δικά μου παιδιά ακόμα,ώστε να ξέρω σίγουρα πώς αντιδρούν...
Θα σου διηγηθώ μια δική μου στιγμή. Με 3 παιδιά γυρνάω σπίτι από πρωινή βόλτα. Έχουμε περάσει καλά. Κουρασμένοι όλοι. Στο μικρό που δεν μπορεί ακόμα να εκλογικεύσει την κουραση του (4 χρονών) αυτό μεταφράζεται σε παράλογες απαιτήσεις με γκρίνια - "αν δεν μου κάνεις αυτό που θέλω θα ..."-, εγώ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να του κάνω αυτό που θέλει γιατί θα επιβραβεύσω την συμπεριφορά του ακόμα κι αν ήταν κάτι λογικό, άσε που είναι παράλογο, του μιλάω καλά στην αρχή και εξηγώ 2 3 φορές, δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσει γιατί δεν ακούει εκείνη την ώρα έχει περάσει στην απέναντι όχθη από τα νεύρα, του μιλάω επιτακτικά, τίποτα, δεν του μιλάω καθόλου, πέφτει στο πεζοδρόμιο, χτυπιέται και αποφασίζει να μην γυρίσει σπίτι. Το φορτώνω στον ώμο ενώ με κλωτσάει και το γυρίζω σπίτι έτσι. Κλαίει από τα νεύρα γιατί δεν μπορεί να αντιδράσει. Στο σπίτι σε 5 λεπτά έχει κοιμηθεί γιατί είναι πτώμα.
1) Πες μου αν όποιος μας έβλεπε στο δρόμο δεν θα νόμιζε ότι έχω σαπίσει το παιδί στο ξύλο....
2) Ξέρω ότι αν είχα δώσει μια ξυλιά το θέμα θα είχε τελειώσει σε 5 δευτερόλεπτα - γιατί η ένταση του παιδιού θα είχε εκτονωθεί με το ξέσπασμα σε ένα πραγματικό υγιές κλάμα για τον πόνο και όχι στην υστερία που είχε εκείνη την στιγμή- αλλά ακόμα κρατιόμουνα.
Το'χω ξαναπεί ότι πολλές φορές δεν νοιώθω καλη μάνα αλλά αγαπάω τα παιδιά μου.
Ολοι καποια στιγμη δεν ειχαμε καποιο δασκαλο που τον σεβομασταν? Που για καποιο λογο η παρουσια του εκανε ολα τα παιδια να ειναι υσηχα στη ταξη, δεν ηταν επιθετικος, δεν ηταν παραλογος, ισα ισα εκανε και πλακα, αλλα επιβαλοταν.
Ο καλος γονιος αυτο πρεπει να κανει, να επιβαλεται.
Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι με ταλέντο αλλά αν ήταν να κάνουν παιδιά μόνο οι άνθρωποι με ταλέντο το είδος θα είχε εκλείψει προ καιρού. Οι πιο πολλοί μαθαίνουμε μαζί με τα παιδιά μας, διαβάζουμε, προσπαθούμε, κάνουμε λάθη και κυρίως αγαπάμε. Κι ελπίζουμε ότι τα παιδιά μας νοιώθουν την αγάπη πιό πολύ από τα λάθη.
Γνωρίζω πάντως πως η γιαγιά μου, υπεραγαπούσε όλα τα εγγόνια (αλλά και τα παιδιά) που μεγάλωσε κι ας μας σάπισε στο ξύλο. Δεν ήξερε να κάνει αλλιώς και πολύ περισσότερο, δεν ήξερε ότι δεν ξέρει.
Για να απαντήσω και στο θέμα συμφωνώ ότι εκτός από πολύ ακραίες καταστάσεις δεν θα αντιδρούσα. Από την άλλη μπορεί αν έβρισκα μόνο του ένα παιδάκι σε ένα εμπορικό κέντρο να φώναζα την αστυνομία ή τους σεκιουριτάδες, ίσως αν έλεγαν στον πατέρα πόσα παιδάκια έχουν χαθεί να συνειδητοποιούσε τι έκανε... γιατί εδώ που τα λέμε αυτό είναι 100% απαράδεκτο γιατί όντως παιζόταν η ακεραιότητα του παιδιού... αν δεν έβλεπε από κάπου κρυμμένος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.