Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
07-11-07
09:40
Η Ιστορία της 4ης Ημιπαγετώδους(25.000 π.Χ. –1989 μ.Χ.)Μπορούμε τελικά να «παίξουμε» με τον χρόνο; Τελικά είναι εφικτό να ταξιδέψουμε στον χρόνο; Τα ταξίδια στον χρόνο είναι κάτι που θα μπορούσε να γίνει ή οποιαδήποτε προσπάθεια είναι χαμένος χρόνος; Πόσο τέτοια παρόμοια ερωτήματα άραγε θα μπορούσε να θέσει κάποιος; Όμως απαντήσεις υπάρχουν στα «άπειρα ερωτήματα αυτά;....
Καταθέστε εδώ τις γνώσεις σας και την άποψη σας σχετικά με το θέμα αυτό
Εισαγωγή: Οργανώνοντας τον χρόνο σου/μας ή «Όταν κυλάει μία πέτρα»
Εκείνο που εννοούμε ως «πολιτισμό», σε γενικές «ανθρώπινες γραμμές», είναι μία συνάρτηση με τρεις γνωστές σταθερές: φωτιά- τροχός-ταχύτητα. Πρόκειται για τη βασική προοδευτική εξέλιξη του ανθρώπινου γένους, από το τέλος της 4ης Παγετώδους(50.000-25.000 π.Χ.) μέχρι…αύριο.
Κατά την ακαδημαϊκή σχετική κατάταξη, ο «άνθρωπος του Κρομανιόν», βγαίνει από τους πάγους και αναπτύσσει τον «ορινιάκιο πολιτισμό». Χαρακτηριστικό της τέχνης του, τα μικρά αγαλματίδια γυμνών γυναικών. Το πρωτογενές υλικό τους, οστά επεξεργασμένα στη φωτιά.
Η φωτιά είναι ένα από τα πιο «μυστήρια» σύμβολα της ταχύτητας, στην ανθρώπινη αντίληψη για τα «γύρω πράγματα». Δεν θα έπεφτε πολύ έξω κανείς, αν θα κατέληγε στο «ιστορικό συμπέρασμα», ότι τελικά ο άνθρωπος σκαρφίστηκε τον τροχό, αφότου «ανακάλυψε» την φωτιά και μετά: για να την μεταφέρει! Είναι γνωστός ο μύθος του «Δεσμώτη Προμηθέα». Πίσω δε από και από τη σύγχρονη «μεταφορά της φλόγας» των Ολυμπιακών Αγώνων ( αλλά και από τους πάσης φύσης «άγιους τόπους»!), δεν απέχει και πολύ το «πνεύμα του Προμηθέα». Η φωτιά, όσο γρήγορα ανάβει και απλώνεται, άλλο τόσο γρήγορα σβήνει: ειδικά όταν τη χρειάζεσαι παρά-παρά πολύ!
Κατά μία εκδοχή, η αρχική «τρελή ιδέα» στο μυαλό κάποιου, «Κρομανιόν» π.χ., ήταν, ότι μπορεί να «κατασκευάσει έναν ήλιο»( σχεδόν «θεό» δηλαδή), ολοστρόγγυλο και «απαστράπτοντα». Το κομμάτι πέτρας πυριτίου που κουβαλούσε πάντα μαζί του για να ανάβει φωτιά, με το πέρασμα του χρόνου και με την τριβή της πάνω σʼ άλλες τυχαίες και περιστασιακές, είχε γίνει μία ολοστρόγγυλη σφαίρα. Από τη στιγμή που του «ήρθε η ιδέα», κουβαλούσε κάτι στη δερμάτινη σακούλα του, που του ήταν πιο πολύτιμο, ακόμη κι από τον ίδιο τον αληθινό ήλιο.
Μόνον που δεν κράτησε πολύ εκείνη η «αίσθηση ασφάλειας», που του «γέννησε στη ψυχή», εκείνη η «ιδέα». Ένα πρωινό, καθώς ξύπνησε και είδε τη φωτιά του να έχει σβήσει, βγάζει τον «κατασκευασμένο θεό» του από το σακίδιο και ψάχνει να βρει κάποια «ακατέργαστη» από γύρω. Για να μη κουβαλάει μαζί του και τον «θεό», ψάχνοντας την άλλη πέτρα, τον αφήνει κοντά στη σβησμένη φωτιά κι απομακρύνεται. Γυρίζοντας μερικά δευτερόλεπτα μετά, με την «άλλη» στο χέρι, βλέπει τον «θεό» του να κατρακυλάει ακόμη πάνω στο παγωμένο χιόνι, προς το διπλανό γκρεμό. Παθαίνει, τουλάχιστον κάτι παρόμοιο μʼ εκείνο, που αισθάνεται κάποιος οποιοσδήποτε σήμερα, όταν διαπιστώνει ότι ξέχασε κάπου ή έχασε το «κινητό» του. Μόλις όμως «συνέρχεται»(«στα συγκαλά του»!), αποφασίζει να κατέβει στον πάτο του γκρεμού, να βρει τον «θεό» του. Πείσμωσε ή ήταν «θεοφοβούμενος», ένα και τʼ αυτό (γιʼ αυτόν). Προχθές, που ένα από τα τραυματισμένα θηράματά του ξέφυγε και φεύγοντας έπεσε στον γκρεμό, δεν είχε καν σκεφθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Κατέβηκε λοιπόν, βρήκε τη πέτρινη σφαίρα πυριτίου ( την «πυρίνη την περιστρεφομένη», που λένε και οι γραφές ή μύθοι σαν εκείνη του Ορφέα και του Ηρακλή) και ξανανέβηκε στη σπηλιά, στο λημέρι του. Καθώς όμως σκαρφάλωνε στα κατσάβραχα του γκρεμού, του ήρθε άλλη «ιδέα» να τον αναστατώσει: «Έχει γούστο να έφυγε και η άλλη!». Με ευχάριστη όμως «έκπληξη» διαπίστωσε, ότι η «άλλη» τον περίμενε. Αφήνει τον θεό του πάλι καταγής και παίρνει χαρούμενος την «άλλη», να τη φιλήσει. Ένα πετροφίλημα και πέντε έξι βαθιές ανάσες να «ξεφουσκώσει», χρειάστηκαν αρκετό χρόνο, για να ξανακυλήσει ο «θεός», προς τον γκρεμό. Μόλις που τον ξαναείδε, στο χείλος του. Αποφάσισε τότε να κρατήσει μαζί την «άλλη». Θα την έφτιαχνε «θεά» του, αρκεί να μην κυλούσε τόσο γρήγορα, σαν την πρώτη του «αναπτηρόπετρα», κι ο χρόνος του.
Αν πάρουμε κατά νου και τον μύθο του Σίσσυφου, θα πρέπει να συμπεράνουμε, ότι από την σφαιρική πέτρα του «Κρομανιόν» και τα παθηματο-μαθήματά του μέχρι την κατασκευή του πρώτου τροχού με ακτίνες και για άμαξα, πολλές πέτρες πολλών ανθρώπων κατρακύλησαν σε γκρεμούς και τάρταρα. Αλλά η αρχή, για το κυνηγητό του χρόνου είχε γίνει. Ο τροχός θα βοηθούσε τους ανθρώπους, να μεταφέρουν μαζί τους, όχι μόνον φωτοδότρες πέτρες, αλλά πολλές φορές άσβεστη, κι αυτήν ακόμη την ίδια τη φωτιά του «επόμενου μαγειρέματος». Πριν το πλέον φρικαλέο «μαγείρεμα» κάποιων σχετικά σύγχρονων ανθρώπων- τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο-, η γνώση που θα συσσώρευε ο τροχός στα μυαλά των ανθρώπων, αποδεδειγμένα αφορούσε την «ταχύτητα»: του «φωτός». Κατά μία «σατανική σύμπτωση»( ή «φάρσα» της «επαναλαμβανόμενης ιστορίας» θα μιλούσε γιʼ αυτήν «Μία πέτρα»: «Άιν-Στάιν»!
Συνεχίζεται
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.