kleftra
Διάσημο μέλος
Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
18-10-05
16:21
Αρχική Δημοσίευση από kynofilos:Συγγνώμη αλλά πού είναι όλη αυτή η ομορφιά που βλέπετε; Στη συνεχή φθορά και το θάνατο; Σε ένα σύμπαν γεμάτο μαύρες τρύπες που τρώει την ουρά του; Στην ανθρώπινη τεχνολογία που μας στοιχίζει υγεία; Στη γρίππη των πτηνών; Στην τέχνη που λέει μόνο ψέμματα; Στον υιό του ανθρώπου που μας επισκέφθηκε και τον εκτελέσαμε; Στις άμορφες πέτρες των βουνών; Στο πράσινο που γίνεται κίτρινο; Στον μετεωρίτη που θα πέση στη γη και προσπαθούμε να τον βομβαρδίσουμε να μη μας αφανίση; Στην ατέλεια των πάντων; Σε ένα δημιουργό το ίδιο ατελή όπως και τα δημιουργήματά του;
Στο ότι δεν υπάρχει κάτι σταθερό να στηριχτούμε να κινήσουμε τη γη;
Στη παραίσθηση της συνείδησης που ονομάζουμε πραγματικότητα;
Πού είναι το άφθαρτο που ψάχνω; Που είναι το αδιαφιλονίκητα ωραίο χωρίς σύγκριση;
Η διαδικότητα που ζούμε αποτελείται από το κακό και από το άσχημο απείρως διαιρεμένα. Το καλό και το όμορφο το ψάχνουμε όλοι μανιωδώς και ο ευρών αμοιφθήσεται.
Εδώ γεννηθήκαμε παραπληροφορημένοι από διαφημιστικά φυλλάδια ότι και καλά η ζωή στη γη θα είναι παρά-δωσω-ς. Ξεκινάμε τη ζωή έχοντας ξεχάσει τα πάντα και έχοντας υπογράψει συμβόλαιο αορίστου χρόνου. Μας κρατάνε αιχμάλωτους με ψευτιές και απειλές και υποσχέσεις... μας ρίχνουν ένα κομμάτι χαράς που και που να μη τα πάρουμε και τινάξουμε τον πλανήτη στον αέρα.
Όλο το δημιούργημα είναι άξιο του δημιουργού του. Εύκολα φαντάζομαι έναν δημιουργό τόσο κακό και διεστραμμένο όσο και ο χειρότερος άνθρωπος. Μια φύση που τρώει τα παιδιά της, ένας κόσμος του οποίου πόλεμος πατήρ πάντων.
Θα μου πείτε γιατί εισαι ακόμα εδώ; Περιμένω με ελπίδα να βγώ ψεύτης, να δω το έργο μέχρι τέλους, να εκπληρώσω το συμβόλαιο και να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου.
Την ομορφιά που βλέπετε σας την χαρίζω, είναι άξιά σας.
Γιατί τόση ζοφερότητα;
Την ομορφιά ακόμη και μέσα σε όλα αυτά που περιγράφεις εγώ μπορώ να την διακρίνω.Μήπως κοιτάς σε λάθος πλευρά;Μήπως ψάχνεις το "μεγάλο κι αληθινό" αγνοώντας το μικρό που σε προσπερνάει;
Υπάρχει ομορφιά και καθρεφτίζεται αβίαστα στο χαμόγελο ενός μωρού,στα γέλια και το αγκάλιασμα των φίλων,στα δάκρυα συγκίνησης μιας μάνας,στους ανθρώπους που απλώνουν το χέρι να βοηθήσουν έναν άγνωστο(ναι ευτυχώς υπάρχουν τέτοιοι ακόμα) και σε πολλά αλλα που μας περνούν απαρατήρητα.Κι αν σου φαντάζουν ανόητα και παιδαριώδη είναι κι αυτά μέρος της διμιουργίας.Εγώ εκεί την διακρίνω στην αγάπη με όποιο τρόπο κι αν αυτή εκφράζεται.
Κι αν τα όσα περιγράφεις είναι περα ως πέρα αληθινά μην ξεχνάς ότι ο άνθρωπος είναι ικανός για τα καλύτερα και τα χειρότερα κι ότι αναφέρεσαι μόνο στη μια όψη του νομίσματος.
Ναι ο κόσμος μας είναι ο χειρότερος δυνατός όμως αλήθεια τι κερδίζουμε με το να είμαστε πεσιμιστές και να παραδινόμαστε στη μοίρα μας;
Λυπάμαι που ζω σε ένα κόσμο που αυτοκαταστρέφεται,λυπαμαι που δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το αλλάξω,πιο πολύ όμως θα λυπόμουν αν μετά απο 22 χρόνια που θα έφτανα στην ηλικία σου(το παρακάτω το γράφω χωρίς καμμία διάθεση να σε προσβάλλω προσωπικά) μηδένιζα τα πάντα περιμένοντας απλώς να "αναχωρήσω" χωρίς να έχω πάρει τίποτα θετικό μαζί μου.....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.