Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
03-04-09
00:03
Μια ζωή ωραία τα γράφεις δέσμω
Μου θύμισες πολύ έντονα, ένα κομμάτι από Λορεντζάτο νομίζω, κάτι σαν δοκίμιο για τη τέχνη. Αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι είναι αυτός. Έχουν αρχίσει να κολυμπάνε στο μυαλό μου κομμάτια λόγων και η μνήμη είναι πολλές φορές το πιράνχας της σκέψης.
Έλεγε λοιπόν:
Όσοι ξεκινούν για την περιπέτεια της τέχνης- θα πρέπει να ξέρουν πως “η ιστορία της ομορφιάς συμπληρώθηκε”, δεν περιμένει εκείνους που θα την αποσώσουν. Και εκείνο που κάνουν πάντα οι αφοσιωμένοι της δεν είναι παρά ένας αγώνας να ξαναβρούν αυτό που χάθηκε, ξαναβρέθηκε , ξαναχάθηκε κάτω από βοηθητικές ή αντίθετες συνθήκες, ένας αγώνας δύσκολος και ασταμάτητος…
…Θα πρέπει αυτό καλά να το αποφασίσομε όταν: Όλοι μαζί κινούμε συρφετός για την περιπέτεια της τέχνης… να μη θαρρούμε πως η ομορφιά προσμένει από εμάς τίποτα… ή πως στηρίζεται στη ματαιότητα , τις περισσότερες φορές, και στη φιλόδοξη μοναδικότητά μας…
… η τέχνη δεν κρέμεται από καιρούς και τόπους, από φυλές και πατρίδες, αλλά “… ψάχνει και βρίσκει την ομορφιά με όλες τις συνθήκες και σε όλες τις εποχές, όπως έκανε ο μεγάλος αρχιερέας της Ρέμπραντ, που έβλεπε γραφικότητα, μεγαλοσύνη, αρχοντιά και αξιοπρέπεια στην οβριακή του Άμστερνταμ, και δεν οδυρόταν πως οι κάτοικοί της δεν ήταν Έλληνες”…
…
Άσε που άμα βρίσκεις το ωραίο, είναι γιατί μπορείς να το ξεχωρίζεις (ακόμα). Ή καλύτερα εκεί προτιμάς να ζουμάρεις.
Μέσα σε ένα σκουπιδαριό από κωλόχαρτα, χρησιμοποιημένες σερβιέτες και λεμονόκουπες, εσύ εστιάζεις στη πορτοκαλί πεταλούδα με τις μαύρες βούλες.
και ίσως έχεις πιθανότητες να συνεχίσεις να τα γράφεις ωραία στον αιώνα τον άπαντα.
Ρέϊ ρέϊ με δουλεύει αυτή.
Εξάλλου έχεις προσλαμβλανουσες από Επίκουρο μέχρι ξύλινα σπαθιά
Πολύ με ψάχνεις κι ανησυχώ.
Και αυτό το "προσλαμβάνουσες", το εφόνευσες.
Δυσλεκτικιά.
Kαταλαβαίνεις πάντως ότι για τη νίκη του θανάτου, η Πάμελα Άντερσον είναι η πιο σημαντική από όλο το κατεβατό που παρέθεσες.
Άδραξον τη μέρα είπε ο Ρόμπιν (oh captain my captain)
Όχι άδραξε τους βύζους.
Στο 2:56 φαίνεται και ο Dr Wilson (το κολλητάρι του House) που τελικά από χαμένος ποιητής εξελίχθηκε σε πετυχημένο ογκολόγο. He seized the cancer, for sure...
χους χους
κους κους (κ=χ) ?
Ποιητική θανάτου part 2:
α. Απόσπασμα από το επεισόδιο του Νίκου Βαγενά:
«Ο θάνατος δεν είναι τίποτα», μου έλεγε
τις προάλλες ένας ταξιτζής.
«Μια απλή διακοπή του φωτός. Όπως όταν
δεν έχεις να πληρώσεις το λογαριασμό»
β. Το εγγονάκι μου τη μέρα του θανάτου μου
Πέστε του πως όπου να ναι θα γυρίσω
πέστε του πως πήγα να πάρω ψωμί
πέστε του πως πήγα στο ταχυδρομείο να κοιτάξω για γράμματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.