Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
11-06-09
19:01
γελάω γιατί και μόνο η διατύπωση του αν "θεραπεύεται" η ομοφυλοφιλία είναι προσβλητική
Αν ήμουν ομοφυλόφιλη θα προσβαλόμουν τέλος πάντων
Σα να λέμε... θεραπεύεται η ψώρα και η λέπρα?
Οχι?!?! πω πω τι πάθαμε...
Λοιπόν σε πρώτη φάση δεν "έχουμε" αποφασίσει αν η ομοφυλοφιλία είναι μια γενετική τροποποίηση σε μερίδα ατόμων ή αν μπορεί να είναι και επίκτητη
Πως να απαντηθεί ένα ερώτημα τέτοιου τύπου?
Θεραπεύεται το σύνδρομο down? Θεραπεύεται το γαλάζιο μάτι να γίνει καστανό?
Γιατί πρέπει να σας πω, ότι τα γαλάζια μάτια, είναι λάθος της φύσης. ΓΟΥΑΟΥ έτσι?!?
Με εξαίρεση το "λάθος της φύσης", συμφωνώ απόλυτα με την διαυγή οπτική σου...
Το σεξ, αυτό καθεαυτό, είναι ένα «παρά φύσει» ανθρώπινο παιχνίδι, μεταξύ τόσων άλλων που συνθέτουν τον πολιτισμό μας. Οι όποιοι «χριστιανοί»( ιουδαίοι τε και μουσουλμάνοι), που αντιλαμβάνονται την ομοφυλοφιλική εκδοχή αυτού του παγνίου ως «κουσούρι», απλά δεν διανοούνται ποτέ (υποτίθεται, να αντικρίσουν στο προσωπικό τους αντικαθρέπτισμα, το παιδί που ζει- όπως ζει!- μέσα τους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
10-06-09
01:15
θεραπευεται?? γιατι ειναι γριπη??
Χαχαχα, είσαι καταπληκτική ...Παθολόγος! Μου ερχόταν να το γράψω, μα δεν μου έβγαινε...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
19-11-08
23:07
Μία "κοσμολογική θεώρηση" της "ομοφυλοφιλίας":
"... Όταν προέκυψε ο Άνηρ, γύρω στο 10.000.000 π.Χ., ο πρώτος «άνδρας» στην ιστορία του Πλανήτη, ακόμη οι τεράστιοι σωροί των οστέινων σκελετών, απʼ τον αιφνίδιο ξολοθρεμό των γιγαντόσωμων, αποτελούσαν την βασική πηγή αποριών όλων των εξελιγμένων θηλαστικών. Μπροστά στη θωριά εκείνων των οστέινων βουνών, τίποτε θαρρείς άλλο δεν θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή των ζωντανών κατοίκων της Γης. Ίσως γιʼ αυτό, η εμφάνιση του ανδρός στον πράσινο κόσμο, στʼ αντικρινά των παγόβουνων, δεν έκανε καμία εντύπωση.
Εξάλλου, αφότου είχε ξαναπρασινίσει εκείνο το μέρος του αστεριού, κοντά τώρα χίλια και παραπάνω χρόνια, ήταν το πιο συνηθισμένο φαινόμενο, να εμφανίζονται διαρκώς και νέες μορφές ζωής, νέα είδη. Ακόμη και τα θηλαστικά που έρχονταν από εποχές προπαγετώδεις, δεν είχαν λόγους να απορούν για εκείνο το ξεφάντωμα της ζωής, καθώς αυτή ξανάβρισκε τα συγκαλά της, χάρη στο λιώσιμο των πάγων. Πολλά από τα νέα είδη ζωντανών, ήταν δικά τους γεννητούρια. Κι άλλα τόσα όμως, έδειχναν να είναι αγέννητα και… αγενεολόγητα! Ήταν η τρίτη φορά, κατά τα τελευταία εκατό πενήντα εκατομμύρια χρόνια, που το πρόσωπο του αστεριού έβγαινε από τους πάγους και ξαναπρασίνιζε.
Οι τρεις εκείνες παγετώδεις ήταν σχετικά σύντομες. Η πρώτη είχε προκληθεί από συνάντηση της Γης με θύελλα αστεροειδών, προερχόμενων από το γαλαξιακό σύμπλεγμα του Μαγγελάνου και με κατεύθυνση προς τον γαλαξία της Ανδρομέδας. Η αιφνίδια αύξηση θερμοκρασίας του γήινου περιβάλλοντος είχε σαν αποτέλεσμα, την ολοσχερή εξάτμιση όλων των επιφανειακών γήινων υδάτινων πόρων. Για δύο χιλιάδες χρόνια περίπου, ο Πλανήτης, στην επιφάνειά του, μεσημέρι δεν είδε ούτε μία αχτίδα φωτός από τον ήλιο. Έτσι, δεν πέρασε ούτε εξάμηνο απʼ τον ολοσχερή αφανισμό των επιφανειακών νερών, και ακολούθησε η «παγωνιά της ερημιάς και του σκότους». Ακόμη και στην ατμόσφαιρά του, το αστέρι (μας) ήταν περιβεβλημένο από πάγους, «και Πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων», ενώ φως ήλιου έπεφτε, σε ορισμένα μόνον σημεία του αστεριού (μας) και κατά τις εσπερινές και πρωινές ώρες..
Αποτέλεσμα της κατάψυξης εκείνης ήταν, η πλήρη εξολόθρευση όλων των γιγαντόσωμων κατοίκων της Γης. Επέζησαν μόνον τα ωοτόκα θηλαστικά των σπηλαίων και πρόγονοι όλων των κατοπινών τρωκτικών, που είχαν αναπτύξει και διατηρούσαν ακόμη την μάρσιπό τους. Με το τέλος εκείνου του παγετού και την έξοδο πολλών ειδών από τις σπηλιές, ουσιαστικά ξεκίνησε η εποχή των ζωοτόκων θηλαστικών.
Το πέρασμα από την ωοτοκία στη ζωοτοκία, υπήρξε το χαρακτηριστικό μεταλλακτικό φαινόμενο της πρώτης μεταπαγετώδους εποχής που γνώρισε ο Πλανήτης, αφότου είχε πρωτοσχηματιστεί (πριν 4,50 δις χρόνια περίπου).
Η μεταμορφωτική εκείνη περίοδος των μαρσιποφόρων τρωκτικών, θα πρέπει να αποδοθεί, σε τρεις συντελεστές. Πρώτος και βασικός, (υπήρξε) η μεταφύτευση και διασπορά φυτικών ειδών των σπηλαίων, στην ηλιόλουστη πλέον επιφάνεια της Γης, μέσω των κοπράνων των νέων της κατοίκων. Έτσι η νέα διατροφική αλυσίδα, που θα επικρατούσε γρήγορα, μεταξύ πολλών ειδών, κυρίως μη σαρκοβόρων, θα συντελούσε στην αλλαγή της σεξουαλικότητάς τους.
Σχετικά σύντομα, ένα κύμα πανσεξουαλισμού, θα διαπερνούσε και θα αναστάτωνε της περιοχές της Γης, όπου η χημεία της επέτρεπε να ευδοκιμούν, θηλαστικές και μη μορφές ζωής. Αρχικά, ο δεύτερος αυτός συντελεστής, θα συντελούσε στη σταδιακή αποβολή της μαρσίπου, με παράλληλες μεταπλαστικές σωματικές συνέπειες, που θα κατέληγαν στην εμφάνιση της ετεροφυλικής μετάπτωσης πολλών ειδών και των ζωοτόκων θηλαστικών.
Τέλος, τρίτος μεταμορφωτικός συντελεστής θα αναδεικνυόταν, ο κανιβαλισμός. Τόσο με τις διατροφικές ανεπάρκειες, που θα προκαλούνταν από την υπερ-γεννητικότητα, των παλιών τρωκτικών μορφών ζωής κυρίως, όσο και με τη σταδιακή εκδήλωση βίαιας σεξουαλικής επιθετικότητας, μεταξύ των νέων ειδών και των αρχαιότερων, θα άρχισε ουσιαστικά, ο πόλεμος των ειδών, με μοναδικό τελικό σκοπό, το «φάγωμα» του νεκρού. Σταδιακά, ο κανιβαλισμός θα επεκτεινόταν, ακόμη και έναντι των δικών τους νεογνών. Στην τελευταία περίπτωση, τον πρώτο λόγο είχε πάντα η «γεννήτωρ».
[ Το σύνδρομο της Μήδειας, εν προκειμένω, αποτελεί, μαζί με τη θυσία των πρωτοτόκων, ιερή παρακαταθήκη της εξέλιξης των ειδών, μέχρι τους «προϊστορικούς χρόνους»! τ.σ.]
Η περίοδος εκείνη της εξέλιξης των ειδών, επάνω στον Πλανήτη μας, και «υπό το φως του ήλιου», θα διαρκούσε μέχρι πριν 20.000.000 χρόνια περίπου από σήμερα. Τότε ήταν (περίπου), που θα επερχόταν η δεύτερη εισβολή των πάγων, πάνω στην επιφάνεια του καταπράσινου Πλανήτη. Αυτή τη φορά όμως, δεν έφταιγαν κάποιοι αστεροειδείς, αλλά ο ίδιος ο Ήλιος. Είχε φθάσει και προσπεράσει τον « Άπηκά» του, και «επέστρεφε, για μία νέα τροχιά γύρω του».
Η επάνοδος των γήινων ειδών στις σπηλιές και τα λαγούμια τους, θα συνοδευόταν από εξαιρετικό περιορισμό των διασωθέντων πληθυσμών τους. Ο πανσεξουαλισμός διατηρήθηκε μεταξύ των πλέον μικρόσωμων ειδών και των μαρσιποφόρων. Ενώ σχετικά γιγαντόσωμα είδη τρωκτικών, όπως π.χ. τα Μαμμούθ, έπεσαν σε φάση σταδιακής στειρότητας. Κατά μία έννοια, ευτυχώς που η παγωνιά εκείνη κράτησε, μόλις ένα εννεάμηνο. Οι πολεμικές συρράξεις των ειδών, μες στις σπηλιές, ξεκούφανε εξ αρχής, ακόμη και τον Εγκέλαδο!
Δεν ήταν τυχαίο, ίσως, που τη νέα επάνοδο της ζωής στην επιφάνεια της Γης, εκτός από τα καλά της επανεμφάνισης του ήλιου, θα τη συνόδευε και μία παρατεταμένη χορεία σεισμικών και ηφαιστειακών εκδηλώσεων. Έτσι, η δεύτερη κατά σειρά μετα-παγετώδης του Πλανήτη, θα γινόταν η πλέον αποτελεσματική, για τη γρήγορη πληθυσμιακή, και όχι μόνον, επικράτηση των ζωοτόκων επί των ωοτόκων τρωκτικών. Τα δεύτερα, δεν προλάβαιναν να γεννούν τα αυγά τους και τα πρώτα, τα άρπαζαν σαν λιχουδιές.
Η ωοτοκία θα περιοριζόταν στα υδρόβια και αμφίβια όντα, αλλά και σε ένα νέο είδος των σπηλαίων, τον πρόγονο των σημερινών νυκτερίδων. Βασικά επρόκειτο για μεταλλακτική συνέπεια, που είχε η διατροφική προτίμηση ενός αμφίβιου είδους, προς τα κατεξοχήν αρουραιοειδή τρωκτικά της πρώτης μεταπαγετώδους εποχής. Από κάποιους κυνηγημένους και διασωθέντες στις οροφές των σπηλαίων αρουραίους, θα εμφανίζονταν οι πρώτες «νυκτερίδες», ενώ από τον αμφίβιο εχθρός τους, η πρώτη –πρώτη Έχιδνα. Έτσι, ενώ η Έχιδνα και όλα τα υποείδη της διατήρησαν την ωοτοκία και τις υπόλοιπες παραδόσεις τους, οι νυκτερίδες κράτησαν μόνον τη μάρσιπο, χάνοντας όμως «τʼ αυτά και τα πασχάλια» τους.
Κατά τα επόμενα δέκα 10.000.000 χρόνια, στην επιφάνεια του γαλαζοπράσινου αστεριού, θα συντελούνταν ίσως η πρώτη (και ανεπανάληπτη πανδαισία της δημιουργικής κορύφωσης του «Θεού επί γης»(Δημιουργού). Εξ αυτού, και το «Έαρ», για τους τρεις πρώτους μήνες της δεύτερης εκείνης μεσοπαγετώδους.
Ένας σφοδρός μεταμορφωτικός άνεμος, προϊόν διαπλοκής της νέας γονιμότητας του νιόφερτου ήλιου επί της Γης και του ενισχυμένου πολεμόχαρου ετερο-πανσεξουαλισμού, θα εξέδιδε απʼ τους ασκούς της «δημιουργικής πρόνοιάς Του», τις μυριάδες επί μυριάδων μορφές ζωής(ειδών), που θα μπορούσαν να συνθέσουν, έναν «Παράδεισο».
Το τέλος εκείνου του (πρώτου) «Παραδείσου», έμελλε να «καλυφθεί» από την τρίτη κατά σειρά έφοδο των πάγων, στο γήινο περιβάλλον. Είχε προηγηθεί μία παρατεταμένη, διάρκειας μεγαλύτερης των τριών χρόνων, και εξαιρετικά σφοδρής διέγερσης του Εγκέλαδου. Κατά το διάστημα εκείνο, θα προέκυπταν για πρώτη φορά, και οι πρώτες αμμώδεις ερημικές εκτάσεις. Οι πρώτοι έρημοι πάνω στο αστέρι μας, θα σχηματίζονταν ακριβώς εκεί, όπου, πριν τα ηφαίστεια, τους σεισμούς και τους καταποντισμούς, είχε ζωγραφίσει η «Εξέλιξη», τον «Παράδεισο». Στην επανεμφάνιση των πάγων τούτη τη φορά, θα συνέβαλε η ενδογενής αύξηση της θερμοκρασίας του Πλανήτη. Συνέπεια αυτής θα ήταν, να «εκβράσει», η Γη, κι «από τα σωθικά» της, κάθε είδους υγρά, μαζί με τα νερά της.
[FONT="]Η τρίτη εκείνη παγετώδης, δεν θα διαρκούσε περισσότερο από δύο (επίσης) χρόνια. Στο διάστημα εκείνο, πολλά είδη θα προτιμούσαν να επιβιώσουν κάτω από την άμμο των ερήμων ή και σε κατασκευασμένα από αυτά ιγκλού παρακείμενων πάγων, παρά να προστρέξουν στα επίφοβα πλέον έγκατα του Εγκέλαδου, στις σπηλιές. Από τα είδη εκείνα, κατά την τρίτη νίκη του ήλιου επί των πάγων, θα προέκυπταν τα πλέον εξελιγμένα νέα είδη έμβιων όντων του Πλανήτη (μας). Πολλά από τα όντα εκείνα θα έμεναν στη μνήμη του «ιστορικού ανθρώπου», μέσω των μύθων, των θρύλων και της (υπόλοιπης) φαντασίας του. Ενώ από τα διασωθέντα μέχρι σήμερα, ένα θα ήταν κι ο ίδιος.
.....".
Πηγή: (Μεταφορά από τα "χαμένα") "Αρχεία του Μ. Μιλάνκοβιτς" {Υποφάκελος D-W2003....-κάποιας " Υπηρεσίας"!}
[/FONT]
"... Όταν προέκυψε ο Άνηρ, γύρω στο 10.000.000 π.Χ., ο πρώτος «άνδρας» στην ιστορία του Πλανήτη, ακόμη οι τεράστιοι σωροί των οστέινων σκελετών, απʼ τον αιφνίδιο ξολοθρεμό των γιγαντόσωμων, αποτελούσαν την βασική πηγή αποριών όλων των εξελιγμένων θηλαστικών. Μπροστά στη θωριά εκείνων των οστέινων βουνών, τίποτε θαρρείς άλλο δεν θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή των ζωντανών κατοίκων της Γης. Ίσως γιʼ αυτό, η εμφάνιση του ανδρός στον πράσινο κόσμο, στʼ αντικρινά των παγόβουνων, δεν έκανε καμία εντύπωση.
Εξάλλου, αφότου είχε ξαναπρασινίσει εκείνο το μέρος του αστεριού, κοντά τώρα χίλια και παραπάνω χρόνια, ήταν το πιο συνηθισμένο φαινόμενο, να εμφανίζονται διαρκώς και νέες μορφές ζωής, νέα είδη. Ακόμη και τα θηλαστικά που έρχονταν από εποχές προπαγετώδεις, δεν είχαν λόγους να απορούν για εκείνο το ξεφάντωμα της ζωής, καθώς αυτή ξανάβρισκε τα συγκαλά της, χάρη στο λιώσιμο των πάγων. Πολλά από τα νέα είδη ζωντανών, ήταν δικά τους γεννητούρια. Κι άλλα τόσα όμως, έδειχναν να είναι αγέννητα και… αγενεολόγητα! Ήταν η τρίτη φορά, κατά τα τελευταία εκατό πενήντα εκατομμύρια χρόνια, που το πρόσωπο του αστεριού έβγαινε από τους πάγους και ξαναπρασίνιζε.
Οι τρεις εκείνες παγετώδεις ήταν σχετικά σύντομες. Η πρώτη είχε προκληθεί από συνάντηση της Γης με θύελλα αστεροειδών, προερχόμενων από το γαλαξιακό σύμπλεγμα του Μαγγελάνου και με κατεύθυνση προς τον γαλαξία της Ανδρομέδας. Η αιφνίδια αύξηση θερμοκρασίας του γήινου περιβάλλοντος είχε σαν αποτέλεσμα, την ολοσχερή εξάτμιση όλων των επιφανειακών γήινων υδάτινων πόρων. Για δύο χιλιάδες χρόνια περίπου, ο Πλανήτης, στην επιφάνειά του, μεσημέρι δεν είδε ούτε μία αχτίδα φωτός από τον ήλιο. Έτσι, δεν πέρασε ούτε εξάμηνο απʼ τον ολοσχερή αφανισμό των επιφανειακών νερών, και ακολούθησε η «παγωνιά της ερημιάς και του σκότους». Ακόμη και στην ατμόσφαιρά του, το αστέρι (μας) ήταν περιβεβλημένο από πάγους, «και Πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων», ενώ φως ήλιου έπεφτε, σε ορισμένα μόνον σημεία του αστεριού (μας) και κατά τις εσπερινές και πρωινές ώρες..
Αποτέλεσμα της κατάψυξης εκείνης ήταν, η πλήρη εξολόθρευση όλων των γιγαντόσωμων κατοίκων της Γης. Επέζησαν μόνον τα ωοτόκα θηλαστικά των σπηλαίων και πρόγονοι όλων των κατοπινών τρωκτικών, που είχαν αναπτύξει και διατηρούσαν ακόμη την μάρσιπό τους. Με το τέλος εκείνου του παγετού και την έξοδο πολλών ειδών από τις σπηλιές, ουσιαστικά ξεκίνησε η εποχή των ζωοτόκων θηλαστικών.
Το πέρασμα από την ωοτοκία στη ζωοτοκία, υπήρξε το χαρακτηριστικό μεταλλακτικό φαινόμενο της πρώτης μεταπαγετώδους εποχής που γνώρισε ο Πλανήτης, αφότου είχε πρωτοσχηματιστεί (πριν 4,50 δις χρόνια περίπου).
Η μεταμορφωτική εκείνη περίοδος των μαρσιποφόρων τρωκτικών, θα πρέπει να αποδοθεί, σε τρεις συντελεστές. Πρώτος και βασικός, (υπήρξε) η μεταφύτευση και διασπορά φυτικών ειδών των σπηλαίων, στην ηλιόλουστη πλέον επιφάνεια της Γης, μέσω των κοπράνων των νέων της κατοίκων. Έτσι η νέα διατροφική αλυσίδα, που θα επικρατούσε γρήγορα, μεταξύ πολλών ειδών, κυρίως μη σαρκοβόρων, θα συντελούσε στην αλλαγή της σεξουαλικότητάς τους.
Σχετικά σύντομα, ένα κύμα πανσεξουαλισμού, θα διαπερνούσε και θα αναστάτωνε της περιοχές της Γης, όπου η χημεία της επέτρεπε να ευδοκιμούν, θηλαστικές και μη μορφές ζωής. Αρχικά, ο δεύτερος αυτός συντελεστής, θα συντελούσε στη σταδιακή αποβολή της μαρσίπου, με παράλληλες μεταπλαστικές σωματικές συνέπειες, που θα κατέληγαν στην εμφάνιση της ετεροφυλικής μετάπτωσης πολλών ειδών και των ζωοτόκων θηλαστικών.
Τέλος, τρίτος μεταμορφωτικός συντελεστής θα αναδεικνυόταν, ο κανιβαλισμός. Τόσο με τις διατροφικές ανεπάρκειες, που θα προκαλούνταν από την υπερ-γεννητικότητα, των παλιών τρωκτικών μορφών ζωής κυρίως, όσο και με τη σταδιακή εκδήλωση βίαιας σεξουαλικής επιθετικότητας, μεταξύ των νέων ειδών και των αρχαιότερων, θα άρχισε ουσιαστικά, ο πόλεμος των ειδών, με μοναδικό τελικό σκοπό, το «φάγωμα» του νεκρού. Σταδιακά, ο κανιβαλισμός θα επεκτεινόταν, ακόμη και έναντι των δικών τους νεογνών. Στην τελευταία περίπτωση, τον πρώτο λόγο είχε πάντα η «γεννήτωρ».
[ Το σύνδρομο της Μήδειας, εν προκειμένω, αποτελεί, μαζί με τη θυσία των πρωτοτόκων, ιερή παρακαταθήκη της εξέλιξης των ειδών, μέχρι τους «προϊστορικούς χρόνους»! τ.σ.]
Η περίοδος εκείνη της εξέλιξης των ειδών, επάνω στον Πλανήτη μας, και «υπό το φως του ήλιου», θα διαρκούσε μέχρι πριν 20.000.000 χρόνια περίπου από σήμερα. Τότε ήταν (περίπου), που θα επερχόταν η δεύτερη εισβολή των πάγων, πάνω στην επιφάνεια του καταπράσινου Πλανήτη. Αυτή τη φορά όμως, δεν έφταιγαν κάποιοι αστεροειδείς, αλλά ο ίδιος ο Ήλιος. Είχε φθάσει και προσπεράσει τον « Άπηκά» του, και «επέστρεφε, για μία νέα τροχιά γύρω του».
Η επάνοδος των γήινων ειδών στις σπηλιές και τα λαγούμια τους, θα συνοδευόταν από εξαιρετικό περιορισμό των διασωθέντων πληθυσμών τους. Ο πανσεξουαλισμός διατηρήθηκε μεταξύ των πλέον μικρόσωμων ειδών και των μαρσιποφόρων. Ενώ σχετικά γιγαντόσωμα είδη τρωκτικών, όπως π.χ. τα Μαμμούθ, έπεσαν σε φάση σταδιακής στειρότητας. Κατά μία έννοια, ευτυχώς που η παγωνιά εκείνη κράτησε, μόλις ένα εννεάμηνο. Οι πολεμικές συρράξεις των ειδών, μες στις σπηλιές, ξεκούφανε εξ αρχής, ακόμη και τον Εγκέλαδο!
Δεν ήταν τυχαίο, ίσως, που τη νέα επάνοδο της ζωής στην επιφάνεια της Γης, εκτός από τα καλά της επανεμφάνισης του ήλιου, θα τη συνόδευε και μία παρατεταμένη χορεία σεισμικών και ηφαιστειακών εκδηλώσεων. Έτσι, η δεύτερη κατά σειρά μετα-παγετώδης του Πλανήτη, θα γινόταν η πλέον αποτελεσματική, για τη γρήγορη πληθυσμιακή, και όχι μόνον, επικράτηση των ζωοτόκων επί των ωοτόκων τρωκτικών. Τα δεύτερα, δεν προλάβαιναν να γεννούν τα αυγά τους και τα πρώτα, τα άρπαζαν σαν λιχουδιές.
Η ωοτοκία θα περιοριζόταν στα υδρόβια και αμφίβια όντα, αλλά και σε ένα νέο είδος των σπηλαίων, τον πρόγονο των σημερινών νυκτερίδων. Βασικά επρόκειτο για μεταλλακτική συνέπεια, που είχε η διατροφική προτίμηση ενός αμφίβιου είδους, προς τα κατεξοχήν αρουραιοειδή τρωκτικά της πρώτης μεταπαγετώδους εποχής. Από κάποιους κυνηγημένους και διασωθέντες στις οροφές των σπηλαίων αρουραίους, θα εμφανίζονταν οι πρώτες «νυκτερίδες», ενώ από τον αμφίβιο εχθρός τους, η πρώτη –πρώτη Έχιδνα. Έτσι, ενώ η Έχιδνα και όλα τα υποείδη της διατήρησαν την ωοτοκία και τις υπόλοιπες παραδόσεις τους, οι νυκτερίδες κράτησαν μόνον τη μάρσιπο, χάνοντας όμως «τʼ αυτά και τα πασχάλια» τους.
Κατά τα επόμενα δέκα 10.000.000 χρόνια, στην επιφάνεια του γαλαζοπράσινου αστεριού, θα συντελούνταν ίσως η πρώτη (και ανεπανάληπτη πανδαισία της δημιουργικής κορύφωσης του «Θεού επί γης»(Δημιουργού). Εξ αυτού, και το «Έαρ», για τους τρεις πρώτους μήνες της δεύτερης εκείνης μεσοπαγετώδους.
Ένας σφοδρός μεταμορφωτικός άνεμος, προϊόν διαπλοκής της νέας γονιμότητας του νιόφερτου ήλιου επί της Γης και του ενισχυμένου πολεμόχαρου ετερο-πανσεξουαλισμού, θα εξέδιδε απʼ τους ασκούς της «δημιουργικής πρόνοιάς Του», τις μυριάδες επί μυριάδων μορφές ζωής(ειδών), που θα μπορούσαν να συνθέσουν, έναν «Παράδεισο».
Το τέλος εκείνου του (πρώτου) «Παραδείσου», έμελλε να «καλυφθεί» από την τρίτη κατά σειρά έφοδο των πάγων, στο γήινο περιβάλλον. Είχε προηγηθεί μία παρατεταμένη, διάρκειας μεγαλύτερης των τριών χρόνων, και εξαιρετικά σφοδρής διέγερσης του Εγκέλαδου. Κατά το διάστημα εκείνο, θα προέκυπταν για πρώτη φορά, και οι πρώτες αμμώδεις ερημικές εκτάσεις. Οι πρώτοι έρημοι πάνω στο αστέρι μας, θα σχηματίζονταν ακριβώς εκεί, όπου, πριν τα ηφαίστεια, τους σεισμούς και τους καταποντισμούς, είχε ζωγραφίσει η «Εξέλιξη», τον «Παράδεισο». Στην επανεμφάνιση των πάγων τούτη τη φορά, θα συνέβαλε η ενδογενής αύξηση της θερμοκρασίας του Πλανήτη. Συνέπεια αυτής θα ήταν, να «εκβράσει», η Γη, κι «από τα σωθικά» της, κάθε είδους υγρά, μαζί με τα νερά της.
[FONT="]Η τρίτη εκείνη παγετώδης, δεν θα διαρκούσε περισσότερο από δύο (επίσης) χρόνια. Στο διάστημα εκείνο, πολλά είδη θα προτιμούσαν να επιβιώσουν κάτω από την άμμο των ερήμων ή και σε κατασκευασμένα από αυτά ιγκλού παρακείμενων πάγων, παρά να προστρέξουν στα επίφοβα πλέον έγκατα του Εγκέλαδου, στις σπηλιές. Από τα είδη εκείνα, κατά την τρίτη νίκη του ήλιου επί των πάγων, θα προέκυπταν τα πλέον εξελιγμένα νέα είδη έμβιων όντων του Πλανήτη (μας). Πολλά από τα όντα εκείνα θα έμεναν στη μνήμη του «ιστορικού ανθρώπου», μέσω των μύθων, των θρύλων και της (υπόλοιπης) φαντασίας του. Ενώ από τα διασωθέντα μέχρι σήμερα, ένα θα ήταν κι ο ίδιος.
.....".
Πηγή: (Μεταφορά από τα "χαμένα") "Αρχεία του Μ. Μιλάνκοβιτς" {Υποφάκελος D-W2003....-κάποιας " Υπηρεσίας"!}
[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.