Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
10-07-09
05:28
Θα έκανες παρεμβάσεις για να τη διατηρήσεις όμως εκεί που η φύση θα επέλεγε το θάνατο.
..."εκεί που η φύση θα επέλεγε το θάνατο"... Νομίζω πως έχουμε ξεπεράσει προ πολλού ως είδος, το σημείο όπου η φύση "επιλέγει", είτε έτσι, είτε αλλιώς.
Οι παρεμβάσεις μας είναι τόσο καθοριστικές επάνω στον πλανήτη που τα όρια πλέον είναι δυσδιάκριτα.
...φτάνουμε λοιπόν στο σημείο όπου η δικαιολογία (της έκτρωσης) να καταντά χειρότερη από την ίδια την πράξη.
Όταν σκοτώνεις έναν άνθρωπο είσαι φονιάς. Όταν σκοτώνεις σε ένα πόλεμο, είσαι ήρωας.
Το αποτέλεσμα της πράξης είναι το ίδιο. Η ταμπελίτσα αλλάζει.
Κι εμείς εδώ ...την ταμπελίτσα προσπαθούμε να ορίσουμε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
08-07-09
12:46
Εχμ... Έχεις υπόψη σου οτι όταν κάνεις έκτρωση δεν υφίσταται καν παιδί έτσι; Δηλαδή αυτή η σύγκριση που κάνεις θα υφίστατο αν έλεγες "υιοθεσία ή φόνος" εφόσον έχει γεννηθεί... Πώς συγκρίνουμε το έμβρυο 1-2 μηνών στην κοιλιά της μάνας του με το γεννημένο παιδί;
Η αλήθεια πως κι εγώ δε μπορώ να καταλάβω το δικό σας τρόπο σκέψης.
Θυμίζει λίγο το αυγό με την κότα όλο αυτό...
Παιδί που να μην έχει περάσει από τη φάση του εμβρύου δεν υφίσταται. Το έμβρυο στην κοιλιά της μάνας του είναι το γεννημένο παιδί. Ένα γεννημένο παιδί που σήμερα είναι 15 ετών, δεν θα υπήρχε εάν η μητέρα του είχε κάνει έκτρωση στο αγέννητο έμβρυο που είχε στην κοιλιά της.
Η εμβρυακή περίοδος, είναι αναμφίβολα μια φάση της ανθρώπινης ανάπτυξης.
Πώς μπορείτε να μην τα συνδέετε είναι το ερώτημα και η δική μου απάντηση είναι: Βολεύει...
Παρ' ολ' αυτά, δεν είμαι κατά των αμβλώσεων. Είμαι υπέρ του δικαιώματος της επιλογής αρκεί αυτοί που καλούνται να πάρουν μια τέτοια απόφαση να είναι ενημερωμένοι και να έχουν συναίσθηση των πράξεών τους.
Εντάσσεται κι αυτό στην αποδοχή της ευθύνης που αναφέρθηκε σε προηγούμενα ποστ.
Μόλις άνοιξα σχετικό θέμα ώστε να μπορούμε να επεκταθούμε καλύτερα εκεί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
07-07-09
14:21
και νομίζω αυτό ισχύει στους περισσότερους ανθρώπους(πάντα αναρωτιούνται ή υποστηρίζουν, πως αν είχαν κάνει κάτι διαφορετικά μπορεί να ήταν καλύτερα, χωρίς να είναι σίγουροι....)
συμφωνείς μαζί μου....;
Ναι Apro μου, συμφωνώ μαζί σου. Άλλωστε δεν πιστεύω ότι η μητέρα μου το εννοεί.
Είναι ο τρόπος της "να τα βάζει" με τις δυσκολίες της ζωής.
Ας μη σταθούμε σ' αυτό. Δεν ήταν παρά το έναυσμα για το παρόν τόπικ.
Να προσθέσω όμως ότι η μητέρα μου (μέσα από τη διατύπωση του παραπόνου) δεν αναφερόταν τόσο στην οικονομική άνεση αυτή καθαυτή, αλλά σε όλα τα παρελκόμενά της, όπως: καλύτερη μόρφωση, περισσότερες ευκαιρίες κτλ.
Δεν πρόκειται για τα 5 playstation, αλλά για τις έξτρα δυνατότητες. Αυτές που λέμε όλοι ότι θα θέλαμε να εξασφαλίσουμε στα παιδιά μας.
Να προσθέσω επίσης ότι στην Ελλάδα, το ποσοστό των ατόμων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, αγγίζει το 20% με ετήσιο εισόδημα κάτω από 5.000 ευρώ...
αν όμως μιλάμε για παιδί το οποίο έχει ήδη κοιμηθεί στην αγκαλιά μου, αναγνωρίζει τον ήχο της φωνής μου, έχει ζήσει μαζί μου και έχει μνήμες τότε...
Η γνωριμία του παιδιού με τη μάνα και τον πατέρα (εφ' όσον αυτός το επιδιώκει) ξεκινά πολύ πριν την πρώτη αγκαλιά ή την πρώτη ματιά.
Το παιδί έχει ακουστικά και άλλα ερεθίσματα από την περίοδο της εγκυμοσύνης και το δέσιμο εδραιώνεται πολύ πριν από τη γέννησή του.
(χρησιμοποίησα το ποστ σου μονάχα ως παράδειγμα, αφού αναφέρθηκαν και από άλλους τα ίδια πράγματα).
Ποτε δε θα μπορεσω να καταλαβω πως μπορει να συνεχισει κανεις τη ζωη του γνωριζοντας οτι εχει φερει στον κοσμο ενα παιδι, το οποιο το μεγαλωνει καποιος αλλος και δεν ειναι μερος της ζωης του...
Μου φανταζει αδιανοητο...
Είναι το ίδιο οδυνηρό, ίσως και περισσότερο, να σκέφτεσαι, όταν θα έχουν περάσει κάποια χρόνια από μια έκτρωση, ότι τώρα θα υπήρχε ένα παιδί, ...ένας άνθρωπος, που δεν άφησες να γεννηθεί. Δίνοντας ένα παιδί -που σε διαφορετική περίπτωση θα έριχνες- για υιοθεσία, είσαι ένα κομμάτι της ζωής του και μάλιστα σημαντικό: Είσαι το κομμάτι που του χάρισε τη ζωή, που του έδωσε μια ευκαιρία.
Ανήκω σε αυτούς που δε θα μπορούσαν με τίποτα να δώσουν το παιδί τους για υιοθεσία, σέβομαι όμως αυτούς που προτίμησαν την υιοθεσία από την έκτρωση.
Πιστεύω πως σε κάποιες περιπτώσεις δείχνει μεγαλείο ψυχής.
Θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Είναι βέβαιο πως αν κάποιος τρίτος απειλούσε τη ζωή τους και μπορούσαμε να τα σώσουμε θυσιάζοντας την επαφή μας μαζί τους, θα το αποφασίζαμε χωρίς δεύτερη κουβέντα! Κι όμως, στην περίπτωση του διλήμματος: "έκτρωση ή υιοθεσία;" η υιοθεσία είναι αυτή που μας φαίνεται αδιανόητη...
Είναι άραγε οι κοινωνικές καταβολές μας που ορίζουν αυτές τις αποφάσεις μας;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
03-07-09
23:34
Δεν ξέρω, έχει διάφορες προεκτάσεις το θέμα.. Αν μπορεί η Ίσι να το συγκεκριμενοποιήσει, σε ποια ακριβώς περίπτωση αναφέρεται το αρχικό ποστ..
Δε χρειάζεται να το περιορίσουμε το θέμα. Μπορούμε να κινηθούμε σε κάθε προέκταση που προκύπτει από το αρχικό ποστ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.