Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
22-07-09
14:11
Οι άνθρωποι έχουν τις πίστεις τους, κάποια θεωρία ή αντικείμενο, που τους κάνει να αισθάνονται ασφαλείς, τους εμπνέει, τους δίνει ελπίδα και αγκαλιάζει τις ανησυχίες τους.
Είτε αυτό λέγεται θρησκεία, παραϊατρική, μαγεία, μεταφυσική κ.α., οι άνθρωποι ή έστω κάποιοι άνθρωποι, αναζητούν παρηγοριά από τις δυσκολίες της καθημερινότητας σε μονοπάτια που για κάποιους άλλους είναι ψευδή, αστήριχτα, ακόμη και επικίνδυνα.
Πρόσφατα ο αγαπητός Νωέας έγραψε:
Υπάρχουν άνθρωποι, όπως ο James Randi, που έχουν αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή τους στο ξεσκέπασμα πίστεων που, κατά τα φαινόμενα, δεν έχουν επιστημονική βάση, αφού συνήθως δεν μπορούν να αποδειχτούν πειραματικά.
Οι ενέργειές τους πιθανότατα κατευθύνονται από αισθήματα αγάπης και ενδιαφέροντος για τον παραπλανημένο συνάνθρωπο. Προσπαθούν να τον επαναφέρουν στην Αλήθεια...ή έστω στην Αλήθεια που εκείνοι αναγνωρίζουν ως τέτοια.
Τι λέτε; Έχουμε το δικαίωμα, (ή μήπως την υποχρέωση) να βγάζουμε τον τρελό από την τρέλα του; Έχει η Αλήθεια να του προσφέρει κάτι περισσότερο από το Ψέμα του;
Είτε αυτό λέγεται θρησκεία, παραϊατρική, μαγεία, μεταφυσική κ.α., οι άνθρωποι ή έστω κάποιοι άνθρωποι, αναζητούν παρηγοριά από τις δυσκολίες της καθημερινότητας σε μονοπάτια που για κάποιους άλλους είναι ψευδή, αστήριχτα, ακόμη και επικίνδυνα.
Πρόσφατα ο αγαπητός Νωέας έγραψε:
Για τα ζητήματα πίστης, όσο και για την ανθρώπινη ανοησία, τόσο ο κοινωνικός μου βίος, όσο και διδαχές από πρεσβύτερους και μακράν σοφότερους της ταπεινότητάς μου ανθρώπους, μου ενστάλαξαν δύο αδιάψευστες, όσο και χρήσιμες παρακαταθήκες.
Η μία αφορά τον απόλυτο σεβασμό του κάθε προσώπου με τα όποια πιστεύω του, που εμπεριέχεται στα λόγια : «Ας γίνει κατά την πίστη σου» ή άλλως, «μακάρι να σε σώσει η πίστη σου». Πρόκειται δε για μία στάση απέναντι στο πρόσωπο, που όσο πιο απόλυτος γίνεται ο σεβασμός προς αυτό, τόσο λιγότερο δεσμευτικά γίνονται τα πιστεύω του, για την κάθε ενδεχόμενη αντίρρηση προς αυτά.
Πρακτικά, η λαϊκή σοφία, όσο και η μούσα που την υπηρετεί, λέει σχετικά: «Ας στον τρελό στην τρέλα του και μην τον συνεπαίρνεις». Γιατί, ποια λογική είναι εκείνη που μπορεί να διατηρήσει την όποια αίγλη της, όταν πάει να αναμετρηθεί με το άλογο ( ή και παράλογο) ή την τρέλα, εκτός από εκείνην του Ψυχίατρου; Και προσωπικά, την τρέλα μου για θεραπεία, θα την εμπιστευόμουν, μόνον στη λογική κάποιου Θεού!
Η δεύτερη αφορά τα «απώτερα όρια»( το «άκρον άωτον») της ανθρώπινης ανοησίας. Φθάνουν εκεί, λέει, οι άνθρωποι, όταν ερίζουν μεταξύ τους εμμένοντες, άλλοι υποστηρίζοντας ότι υπάρχει Θεός και οι έτεροι, ότι δεν υπάρχει. Η κοινή λογική ειρωνεύεται την έριδά τους, με το απλό και μόνον επιχείρημα, ότι δεν υπάρχει αποδεδειγμένη βεβαιότητα, ούτε για την μία εκδοχή ούτε και για την αντίθετή της.
Υπάρχουν άνθρωποι, όπως ο James Randi, που έχουν αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή τους στο ξεσκέπασμα πίστεων που, κατά τα φαινόμενα, δεν έχουν επιστημονική βάση, αφού συνήθως δεν μπορούν να αποδειχτούν πειραματικά.
Οι ενέργειές τους πιθανότατα κατευθύνονται από αισθήματα αγάπης και ενδιαφέροντος για τον παραπλανημένο συνάνθρωπο. Προσπαθούν να τον επαναφέρουν στην Αλήθεια...ή έστω στην Αλήθεια που εκείνοι αναγνωρίζουν ως τέτοια.
Τι λέτε; Έχουμε το δικαίωμα, (ή μήπως την υποχρέωση) να βγάζουμε τον τρελό από την τρέλα του; Έχει η Αλήθεια να του προσφέρει κάτι περισσότερο από το Ψέμα του;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.