Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
09-08-09
16:18
Μου προκαλεί πάντα εντύπωση πάντως πως όσοι δίνουν, πάντα βρίσκονται με περισσότερα, ενώ όσοι τα κρατάνε όλα για τον εαυτό τους (πιθανά και μόνο από φόβο) συνήθως καταλήγουν να τα χάνουν όλα (και στην ουσία καταλήγουν να βιώνουν αυτό που φοβούνταν και προσπαθούσαν να αποφύγουν).
Αυτό που γράφεις εδώ, μας παραπέμπει σ' έναν άλλο "νόμο", το γνωστό "Απ' ό,τι φοβάσαι δεν γλιτώνεις", νόμος που κατά την προσωπική μου εμπειρία είναι απαράβατος. Επίσης, ένας άλλος "νόμος" με παρόμοια προέλευση, που έχω δει να έχει γενική ισχύ, είναι το "Ό,τι κοροϊδεύεις το παθαίνεις". Θεωρώ ότι η εξήγηση αυτού θα μπορούσε να είναι, ως θεωρία φυσικά, η εξής:
Το Σύμπαν εμπεριέχει μέσα στις υφές της δομής του, κάποιο είδος υπερβατικής Νόησης, με την οποία η ανθρώπινη νόηση αλληλεπιδρά συνεχώς. Κάθε υλική εκδήλωση, έχει κι ένα πνευματικό υπόβαθρο, κρύβεται από πίσω της μια Ιδέα ή ένα Αρχέτυπο. Οι πνευματικές αυτές υποστάσεις των υλικών εκπορεύσεων, αλληλεπιδρούν συνεχώς η καθεμιά με όλες τις άλλες, δημιουργώντας αυτό που εγώ αποκαλώ "Μέγα Χάος", το οποίο σύμφωνα με τις έως τώρα μελέτες μου θα πρέπει να ταυτίζεται με τη Σεφίρα του Μπίνα, τη "Σκοτεινή Θάλασσα της Αντίληψης" κατά τον Δον Χουάν. Μια ιδιότητα που διαθέτει αυτό, η οποία λειτουργεί με νομοτελειακό τρόπο, είναι επίσης η τάση να υλοποιεί τις ιδέες που εμπεριέχει, αφού όπως κάθε υλική εκδήλωση έχει το πνευματικό της υπόβαθρο, έτσι και κάθε ιδέα θα πρέπει να έχει και την υλική της εκδήλωση.
Επειδή όμως, όπως μας λέει και ο Άλιστερ Κρόουλυ, αλλά και η κοινή εμπειρία, κάθε φορά που δημιουργείται μια ιδέα, ταυτόχρονα γεννιέται και η ακριβώς αντίθετή της, δικαιολογώντας έτσι την Καββαλιστική αντίληψη ότι το Σύμπαν προέκυψε από το Μηδέν (Αΐν), το σύστημα του Μεγάλου Χάους είναι απόλυτα ισορροπημένο σε μια αιώνια δυναμική ισορροπία, όπως μας δίδαξε και η κάρτα της Προσαρμογής (Δικαιοσύνης), ή όπως με άλλα λόγια είπε και ο καθηγητής Νανόπουλος: "Εάν αθροίσεις όλες τις δυνάμεις και τα φορτία στο σύμπαν, βγάζουν άθροισμα μηδέν, δηλαδή όλα είναι ανακατανομές του μηδενός".
Κατά συνέπεια, κάθε ιδέα ή σκέψη την οποία προβάλουμε προς το Άπειρο, επηρρεάζει κατά τι τη δομή του, αναγκάζοντας τον Νόμο της Ισορροπίας να κινήσει ελαφρώς τα γρανάζια του Χάους, έτσι ώστε να επανέλθει η Ισορροπία, με την έννοια που απεικονίζεται στην κάρτα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι η κάρτα, μαζί με τη συμπυκνωμένη εσωτερική διδασκαλία που υποκρύπτεται πίσω από το Αρχέτυπο, αναφέρεται στη Δικαιοσύνη με τη συμπαντική της έννοια, ενώ το ζήτημα το οποίο προσεγγίζουμε εδώ σχετίζεται με την ίδια την αντίληψή μας περί δικαιοσύνης. Θα περιοριστώ να αναφέρω, ότι πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου ο Άλιστερ Κρόουλυ μετονόμασε την κάρτα σε Προσαρμογή, για λόγους που νομίζω πως προκύπτουν αβίαστα από τα παραπάνω.
Μ' αυτόν τον αυτόματο τρόπο, τελικά το Μέγα Χάος λειτουργεί, για να το πούμε με απλά λόγια, ως ένας καθρέπτης, ο οποίος έχει την τάση να στέλνει προς τον καθένα από εμάς, ακριβώς αυτό που εκείνος του εκπέμπει. Έτσι, εάν ο άνθρωπος εκπέμπει αυτό που φοβάται, το Χάος του στέλνει πίσω ακριβώς τους φόβους του, έτσι ώστε να επέλθει η Ισορροπία της Μάατ και ταυτόχρονα να υλοποιηθεί η ιδέα την οποία λαμβάνει. Εάν ο άνθρωπος εκπέμπει την πεποίθηση ότι του πρέπει κάποια τιμωρία, το Χάος του αποστέλει την τιμωρία, ενώ εάν εκπέμπει την εικόνα εκείνου που κοροϊδεύει, το Χάος του αποστέλει ακριβώς αυτό, αφού για να κοροϊδέψουμε κάτι είναι αναγκαίο προηγουμένως να φανταστούμε για λίγο τον εαυτό μας σ' εκείνη τη θέση. Αυτή είναι και η κύρια βάση του Νόμου του Θελήματος, αφού ομοίως εάν εκπέμπεις προς το Άπειρο αυτό που πραγματικά θέλεις, εκείνο σου το στέλνει πίσω σε συσκευασία δώρου.
Θεωρώ λοιπόν, ότι όλοι αυτοί οι "νόμοι" οι οποίοι περικλείονται στις παροιμιώδεις εκφράσεις που προαναφέραμε ("Όλα εδώ πληρώνονται", "Απ' ό,τι φοβάσαι δεν γλιτώνεις", "Ό,τι κοροϊδεύεις το παθαίνεις" και "Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το Σύμπαν συνωμοτεί για να συμβεί"), αποτελούν ουσιαστικά εκδηλώσεις της ίδιας Νομοτέλειας, πτυχές τις οποίες η κοινή αντίληψη συνέλαβε μέσω της συσσωρευμένης εμπειρίας.
Σωστά, εγώ πιστεύω μάλιστα ότι το "όλα εδώ πληρώνονται" είναι πολύ δημοφιλής πεποίθηση μεταξύ άθεων, σαν να προηγείται η φράση "δεν υπάρχει τίποτα μετά θάνατον", όλα εδώ πληρώνονται. 'Ανθρωποι του στενού μου περιβάλλοντος που δεν πιστεύουν καθόλου ούτε σε θεούς ούτε σε δαίμονες την έχουν για ψωμοτύρι αυτή τη φράση. Εγώ λέω ότι όλα εδώ πληρώνονται αργά ή γρήγορα και ότι οι συμπαντικές δυνάμεις συνωμοτούν όχι μόνο όταν θες πολύ να αποκτήσεις κάτι, αλλά και όταν η ψυχή σου θέλει πολύ να μάθει κάτι, και αυτό το κάτι θα το μάθει δυστυχώς μόνο άμα πάθει. Σκληρό το σχολείο της ζωής με υπερεντατικά μαθήματα, πριβέ και ομαδικά. Συχνά αυτή η φράση μου θυμίζει ότι ταιριάζει πολύ σε όσους πιστεύουν στο κάρμα που δεν αναβάλλουν την "δικαίωση" ή την "τιμωρία" για μια άλλη διάσταση, αλλά πιστεύουν ότι τα πάντα συμβαίνουν στη γη. 'Αλλες φορές μου θυμίζει πολύ μια άλλη αγαπημένη μου φράση "εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ".
Πόσοι όμως έχουν πέσει θύματα κανονικής ή "ψυχικής ληστείας" ή ακόμα και "ψυχικού βιασμού" με τον έναν ή τον άλλο τρόπο χωρίς να χρωστάνε εμφανώς τίποτα, κι όμως οι θύτες τους είναι ατιμώρητοι για πάντα σ'αυτή τη ζωή ; Πολλά σκληρά καθαρματάκια απ'την άλλη περνούν όλη τους τη ζωή χωρίς να υποστούν την παραμικρή συνέπεια του "Νόμου". Μήπως επειδή η μεγαλύτερη τιμωρία όμως γι'αυτούς είναι η μοναξιά ; Πιστεύω ότι το θέμα εκτός από ψυχολογική διάσταση έχει και μια θεολογική, γιατί αν ρωτήσεις έναν φανατικό χριστιανό την άποψή του θα σου πει ότι όλα πληρώνονται από το θεό μετά θάνατον. Για εκείνον σχεδόν τίποτα δεν κρίνεται οριστικά σ'αυτή τη ζωή.
Θα μπορούσε κανείς όμως να πει ότι στην πραγματικότητα, όπως υπονοείς κι εσύ στην πρώτη παράγραφο του παραπάνω κειμένου, ο σκοπός του Σύμπαντος δεν είναι η τιμωρία, αλλά ακριβώς η Γνώση, η οποία προκύπτει ως συμπέρασμα και συνέπεια από κάθε πράξη, παράλειψη, ή "αμαρτία" μας. Εάν το δει κανείς από την άλλη πλευρά, ίσως αυτή η Γνώση δεν αποτελεί σκοπό του Σύμπαντος, αλλά της ίδιας της ανθρώπινης νόησης, από καταβολής της.
Όπως κι αν το δεις, κανένας δε λαμβάνει το αντίτιμό του, πριν κατανοήσει τις αληθινές διαστάσεις των πράξεών του και φτάσει να ζητήσει ο ίδιος την "Αναπλήρωση". Έτσι, γι' άλλους η τιμωρία έρχεται νωρίς και μάλιστα με θεαματικό-παραδειγματικό τρόπο κι άλλοι είναι καταδικασμένοι να ζουν, μέχρις ότου καταλάβουν. Ας μην ξεχνούμε ότι σύμφωνα με την παράδοση, ο Θεός απαγόρευσε στους ανθρώπους να πειράξουν τον Κάιν, ενώ η τιμωρία του ήταν ακριβώς να μην μπορεί να πεθάνει, πράγμα που αποτελεί σύμφωνα με το Μύθο την έσχατη τιμωρία την οποία επιφυλλάσουν οι θεοί για τους μεγαλύτερους εγκληματίες. Γι' άλλους η σκληρότερη τιμωρία είναι ο θάνατος, γι' άλλους είναι η ζωή.
Τελικά νομίζω πως εάν επεκταθούμε στις όντως υπαρκτές θεολογικές προεκτάσεις του ζητήματος, θα μπορούσαμε να πούμε ότι εφόσον ο Θεός είναι πράγματι Πάνσοφος, δεν θα έκρινε Εκείνος τον άνθρωπο, αλλά θ' άφηνε τον άνθρωπο να κρίνει ο ίδιος τον εαυτό του, να γίνει ο ίδιος ευεργέτης ή δικαστής, ένορκοι και δήμιος του ίδιου του προσώπου του. Αυτό άλλωστε ίσως να είναι το σημείο που συμβιβάζει τη θεϊκή Παντογνωσία από τη μία πλευρά, με το ανθρώπινο Αυτεξούσιο από την άλλη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.