20-10-09
09:48
να έχει τη συμπαράσταση των γονιών της, εφόσον τη χρειαστεί.
έχεις κι ένα βλέφαρο ανοιχτό "σε περίπτωση που..."
Μα αυτό λέω κι εγώ. Δε λέω οτι μόλις γίνει 18 κατεβάζεις ρολά και δεν πάει να πεθαίνει, χέστηκες! Να ξέρει όμως οτι έχει τη συμπαράσταση των γονέων "σε περίπτωση που..." μόνο, κι όχι πάντα, γιατί έτσι δε θα μάθει ούτε να είναι υπεύθυνο, ούτε να μαθαίνει από τα λάθη του, ούτε να στέκεται στα πόδια του. Και δυστυχώς καμιά φορά πρέπει να κολυμπήσει στα βαθειά κι ο γονιός το μόνο που θα μπορεί να κάνει είναι να εύχεται να βγει νικητής. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η ανατροφή των παιδιών: να τα μάθουμε κολύμπι και να τα αφήσουμε να κολυμπήσουν. Έχω δει ανθρώπους να καταστρέφονται (κυρίως άντρες) γιατί οι μανάδες τους ήταν πάντα εκεί στα εύκολα και στα δύσκολα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
19-10-09
10:17
Είναι γνωστός ο τρόπος που μεγαλώνουν οι γονείς τα παιδιά τους στην Ελλάδα, όπως λέει κι ο Χάος, τους δίνουν υλικά αγαθά για να τα κρατούν δέσμια, εξαρτημένα και υποχρεωμένα απέναντί τους ώστε να ελέγχουν τη ζωή τους. Στο εξωτερικό τα πράγματα δεν είναι έτσι (απ' όσο ξέρω). Έχω ακούσει για ένα παιδί στην Αυστραλία που μόλις έγινε 18 οι γονείς του "το πέταξαν έξω από το σπίτι" για να αναγκαστεί να παλέψει για τη ζωή του. Δεν το επικρίνω απαραίτητα, είναι τα δύο άκρα. Θεωρώ όμως οτι οι Έλληνες γονείς καταστρέφουν τα παιδιά τους με το να τα κρατούν στο σπίτι, να τους προσφέρουν τα πάντα και να είναι πάντα εκεί μπάστακες. Βέβαια όταν φτάσω να έχω παιδί 18 ετών δε θα μου είναι εύκολο να το αφήσω να φύγει, αλλά πρέπει να βρω τη δύναμη να το κάνω. Μετά τα 18 οι γονείς πρέπει να είναι παρατηρητές και να δίνουν στο παιδί τη βεβαιότητα και τη σιγουριά οτι είναι εκεί ΟΤΑΝ τους χρειαστεί, όχι πάντα και συνεχώς.
Αυτό που οι γονείς θεωρούν κάποια πράγματα φυσιολογικά και κάποια άλλα αφύσικα κι ανώμαλα μου δίνει στα νεύρα. Ποις έχει ορίσει οτι το να βγαίνει κάποιος με φίλους είναι φυσιολογικό και να μένει σπίτι να διαβάσει είναι αφύσικο; Πώς μπορείς να πιέσεις κάποιον να κάνει κάτι που θες εσύ επειδή θεωρείς οτι θα του δώσει την ευτυχία; Γιατί οι γονείς δεν αφήνουν τα παιδιά τους να βρουν τη δική τους ευτυχία και θέλουν να τους επιβάλλουν τη δική τους; Η γιαγιά μου (ακόμα και τώρα) με παίρνει κάθε Δευτέρα τηλέφωνο να με ρωτήσει αν το Σαβ/κο βγήκα έξω. Χαρά που κάνει αν της πω οτι βγήκα! Αν πάλι της πω οτι δε βγήκα, στεναχωριέται. Για κείνη ευτυχισμένη είμαι μόνο αν βγω έξω. Αν διαβάσω ένα βιβλίο ή δω μια ωραία ταινία, είμαι δυστυχισμένη. Θέλω να πω οτι πρέπει να αφήσουμε τα παδιά μας να δώσουν το δικό τους ορισμό στην ευτυχία. Όσο πιέζουμε ένα κλειστό παιδί να βγει έξω, τόσο το κάνουμε να νιώθει "μη φυσιολογικό", οπότε έχει κόμπλεξ και κλείνεται παραπάνω. Για αυτό η κλεισούρα είναι η ευτυχία του.
Οι γονείς της έφτασαν σε σημείο να την παρακαλούν να βγει έξω και να αποκτήσει ενδιαφέροντα, πράγμα που την ίδια δεν την ενδιέφερε.
Αυτό που οι γονείς θεωρούν κάποια πράγματα φυσιολογικά και κάποια άλλα αφύσικα κι ανώμαλα μου δίνει στα νεύρα. Ποις έχει ορίσει οτι το να βγαίνει κάποιος με φίλους είναι φυσιολογικό και να μένει σπίτι να διαβάσει είναι αφύσικο; Πώς μπορείς να πιέσεις κάποιον να κάνει κάτι που θες εσύ επειδή θεωρείς οτι θα του δώσει την ευτυχία; Γιατί οι γονείς δεν αφήνουν τα παιδιά τους να βρουν τη δική τους ευτυχία και θέλουν να τους επιβάλλουν τη δική τους; Η γιαγιά μου (ακόμα και τώρα) με παίρνει κάθε Δευτέρα τηλέφωνο να με ρωτήσει αν το Σαβ/κο βγήκα έξω. Χαρά που κάνει αν της πω οτι βγήκα! Αν πάλι της πω οτι δε βγήκα, στεναχωριέται. Για κείνη ευτυχισμένη είμαι μόνο αν βγω έξω. Αν διαβάσω ένα βιβλίο ή δω μια ωραία ταινία, είμαι δυστυχισμένη. Θέλω να πω οτι πρέπει να αφήσουμε τα παδιά μας να δώσουν το δικό τους ορισμό στην ευτυχία. Όσο πιέζουμε ένα κλειστό παιδί να βγει έξω, τόσο το κάνουμε να νιώθει "μη φυσιολογικό", οπότε έχει κόμπλεξ και κλείνεται παραπάνω. Για αυτό η κλεισούρα είναι η ευτυχία του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
25-09-09
14:39
Να είσαι από κοντά ναι, δηλαδή να στέκεσαι σε μια απόσταση και να δίνεις στο παιδί σου να καταλάβει οτι είσαι εκεί αν σε χρειαστεί. Όχι να μπαστακώνεσαι και να κάνεις ανάκριση. Πάντα θεωρούσα οτι τα παραδείγματα από τη δική μας ζωή είναι το καλύτερο μάθημα για τα παιδιά. Δηλαδή να τους λες "εγώ στην ηλικία σου έκανα αυτή τη βλακεία". Έτσι δεν ανοίγει χάσμα μεταξύ σας γιατί ξέρει οτι μπορείς να το καταλάβεις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
25-09-09
13:52
Ωραία, γενικά μιλώντας λοιπόν, συμφωνώ με τη Dimitral και να προσθέσω οτι είναι επώδυνο, αλλά καλύτερα καμιά φορά το παιδί να μαθαίνει από τα λάθη του, παρά από συμβουλές των γονέων. Και ξανατονίζω, μεγαλώνουμε τα παιδιά μαθαίνοντάς τους πράγματα, δίνοντάς τους τα εφόδια και τα "όπλα" για να αντιμετωπίσουν τον κόσμο. Όταν ενηλικιωθούν τα αφήνουμε να κάνουν τις επιλογές μας, πονώντας βέβαια με τα λάθη τους, αλλά δικό τους το μαχαίρι, δικό τους και το καρπούζι.
Κανείς ποτέ δεν έμαθε από λάθη των άλλων. Αν δεν πέσεις στη μάχη, δεν ξέρεις να μάχεσαι.
Κανείς ποτέ δεν έμαθε από λάθη των άλλων. Αν δεν πέσεις στη μάχη, δεν ξέρεις να μάχεσαι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.