Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
19-10-09
17:36
Δεν τίθεται θέμα off-topic. Έφερα ένα παράδειγμα για το κατά πόσο ένα άτομο είναι έτοιμο να "βγει" στη ζωή, μόνο και μόνο επειδή έγινε 18 ετών. Οι δικές μου εμπειρίες μου έχουν δείξει ότι δεν μπορεί κάτι τέτοιο να ισχύει πάντα και έχω τοποθετηθεί παραπάνω επ' αυτού. (Διαφωνώ λοιπόν με το πρώτο κομμάτι του ποστ της Himela).
Τώρα, το τι είναι καλύτερο να κάνει ένας άνθρωπος στην εφηβεία, δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να το ορίσει απόλυτα. (Άρα με το δεύτερο κομμάτι της Himela συμφωνώ). Άλλος επιλέγει να διαβάζει και να βλέπει κουλτουριάρικες ταινίες κι άλλος να ξενυχτά με τους φίλους του, να κάνει τη μια σχέση μετά την άλλη κτλ κτλ. (Εγώ έκανα λίγο από τα δύο και δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου παρόλο που δεν έγιναν συνειδητά...).
Ό,τι δεν κάναμε πάντως στα νιάτα μας, συνήθως το κάνουμε αργότερα με το ανάλογο κόστος. Δηλαδή στην περίπτωση της ξαδέρφης μου, μάλλον θα ήταν καλύτερα να είχε φάει τα μούτρα της σε 1-2 σχέσεις στην εφηβεία, παρά τώρα στα 25 της για πρώτη φορά. (Άρα ως ένα βαθμό συμφωνώ και μαζί σου).
Το γιατί δεν έκανε σχέσεις στην εφηβεία της δεν είναι το ζητούμενό μας σε αυτή τη συζήτηση. Θες επειδή δεν ήθελε, θες επειδή δεν είχε την ανάλογη ώθηση από την οικογένειά της, ...το θέμα είναι ότι δεν έγιναν κι αυτό είναι ένα γεγονός που δεν αλλάζει. Τώρα λοιπόν που βγήκε παραέξω, που ψάχνει δουλειά που φλερτάρει και κάνει δεσμούς, δε βλέπω που είναι το κακό να έχει τη συμπαράσταση των γονιών της, εφόσον τη χρειαστεί.
Και η μέθοδος "σε πετάω στα βαθιά, κολύμπα" ενίοτε λειτουργεί, όμως όταν είσαι γονιός δεν μπορείς να σκεφτείς έτσι, ή τουλάχιστον ακόμη κι αν το κάνεις, έχεις κι ένα βλέφαρο ανοιχτό "σε περίπτωση που..."
Που είναι το κακό σ' αυτό;
Τώρα, το τι είναι καλύτερο να κάνει ένας άνθρωπος στην εφηβεία, δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να το ορίσει απόλυτα. (Άρα με το δεύτερο κομμάτι της Himela συμφωνώ). Άλλος επιλέγει να διαβάζει και να βλέπει κουλτουριάρικες ταινίες κι άλλος να ξενυχτά με τους φίλους του, να κάνει τη μια σχέση μετά την άλλη κτλ κτλ. (Εγώ έκανα λίγο από τα δύο και δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου παρόλο που δεν έγιναν συνειδητά...).
Ό,τι δεν κάναμε πάντως στα νιάτα μας, συνήθως το κάνουμε αργότερα με το ανάλογο κόστος. Δηλαδή στην περίπτωση της ξαδέρφης μου, μάλλον θα ήταν καλύτερα να είχε φάει τα μούτρα της σε 1-2 σχέσεις στην εφηβεία, παρά τώρα στα 25 της για πρώτη φορά. (Άρα ως ένα βαθμό συμφωνώ και μαζί σου).
Το γιατί δεν έκανε σχέσεις στην εφηβεία της δεν είναι το ζητούμενό μας σε αυτή τη συζήτηση. Θες επειδή δεν ήθελε, θες επειδή δεν είχε την ανάλογη ώθηση από την οικογένειά της, ...το θέμα είναι ότι δεν έγιναν κι αυτό είναι ένα γεγονός που δεν αλλάζει. Τώρα λοιπόν που βγήκε παραέξω, που ψάχνει δουλειά που φλερτάρει και κάνει δεσμούς, δε βλέπω που είναι το κακό να έχει τη συμπαράσταση των γονιών της, εφόσον τη χρειαστεί.
Και η μέθοδος "σε πετάω στα βαθιά, κολύμπα" ενίοτε λειτουργεί, όμως όταν είσαι γονιός δεν μπορείς να σκεφτείς έτσι, ή τουλάχιστον ακόμη κι αν το κάνεις, έχεις κι ένα βλέφαρο ανοιχτό "σε περίπτωση που..."
Που είναι το κακό σ' αυτό;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
19-10-09
11:46
Ποις έχει ορίσει οτι το να βγαίνει κάποιος με φίλους είναι φυσιολογικό και να μένει σπίτι να διαβάσει είναι αφύσικο;
Γιατι αυτη η κατασταση θα πρεπει να θεωρειται φυσιολογικη;;
Δε ξέρω παιδιά, βρείτε τα μεταξύ σας. Το θέμα μας εδώ είναι μέχρι ποια ηλικία είναι θεμιτό να επεμβαίνουν οι γονείς στη ζωή του παιδιού και η δική μου άποψη είναι ότι αυτό δεν κρίνεται από την ηλικία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
18-10-09
14:55
Μαλιστα!! Την ανικανοτητα και την αδυναμια των γονιων να αποκαλυψουν και να αναπτυξουν τον εσωτερικο κοσμο ενος παιδιου την μετανομαζουμε αδυναμια λογω χαρακτηρα!!!!(τι αλλο θα ακουσουμε δεν ξερω)
Aφου της εκαναν τη ζωη δυσκολη μετα τη παρακαλουσαν να βγει εξω, να παρει οτι της αξιζει, να μη φοβαται για αυτη, να αφησει αλλους ανθρωπους να τη πλησιασουν.
Αχ, Ράσκαλ, δε με προσέχεις...
Είπα πως η οικογένεια αυτή έχει δύο παιδιά. Το ένα βίωσε μια καθ' όλα "φυσιολογική εφηβεία" ενώ το άλλο προτιμούσε να μένει σπίτι. Ήταν επιλογή και όχι επιβολή.
Εγώ δε μίλησα για αδυναμία. Μίλησα για διαφορετικές ανάγκες λόγω χαρακτήρα και αυτό ακριβώς έγραψα:
Το βέβαιο είναι ένα: Κανένα παιδί δε μοιάζει απόλυτα με κάποιο άλλο και κάθε θεωρία θα πρέπει να τροποποιείται ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε παιδιού.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.